ตะวันบนพื้นน้ำ ตอนที่ 1 บทนำ เขาเปรียบดังตะวันสาดแสงลงบนพื้นน้ำ แผดเผากระจายไอร้อนบ่อนทำร้าย ตะวันไม่เคยเห็นค่าพื้นน้ำแม้แต่หยดเดียว "คิดดีแล้วรึ" สีหน้าวิตกกังวล "หนทางเดียว" แววตามุ่งมั่น ปักๆ เสียงของการเคลื่อนไหวอยู่ไม่ไกล ร่างอันล้ำสันเจาะไม้ลำกว้างหักโค่นเพื่อให้เพียงพอกับการสร้างบ้านหลังใหม่สักหลังทดแทนหลังเก่าที่ชำรุดทรุดโทรมเต็มที เนวี ของข้านางคงไม่ต้องเหนื่อยอีกต่อไปกับหยาดที่หยดเปียกปอนของพระพิรุณที่ชอบซึมเปียกพื้นไม้ด้านในทุกครั้งที่ล่วงหล่นจากฟากฟ้า มือแห้งกร้านตรากตรำปาดเหงื่อบนหน้าผาก พลัน!!! ปลายหางตาพบภาพแปลกประหลาดเท่าที่เคยเห็นมา หญิงสาวและชายหนุ่ม !!! สวมผ้าคลุมดำสนิทมองจ้องตนอย่างไม่วางตา ปลายเท้าไม่สัมผัสพื้นลอยเหนือพุ่มไม้ใบหนา! "เจ้าเห็นสินะ" เสียงเยือกเย็นจนขนลุกแผ่ออกจากร่างของหญิงสาว "ตาย!!!" หัวกระโหลกบนบ่าซ้ายพุ่งเข้าหาร่างผู้รับเคราะห์ เหยื่อหมดโอกาสส่งเสียงร้อง ดูดกลืนพลังชีวิตไม่หลงเหลือแม้แต่ซาก "จับปลายเบ็ดให้มั่น" รอยยิ้มบางเฉียบและโหดเหี้ยม "เหยื่ออันโอชะ ฮา ฮา ฮา" ผสานเสียงหัวเราะของชายหนุ่มข้างกายดังสะท้อนสะเทือนลั่นป่าอันเงียบสงบ ตุบ เพล้ง! แจกันใบย่อมหล่นลงบนพื้นไม้แตกกระจาย ลางบอกเหตุถึงบางสิ่งที่กำลังใกล้เข้ามาใจสั่นไหวอย่างไม่รู้สาเหตุเป็นกังวลถึงคนรักน้ำตารินไหลลงเปื้อนดวงหน้าอย่างไม่ทันรู้ตัว
สายลมยามมืดพัดผ่านยอดหญ้าพาความหนาวเหน็บจากแดนอันไกลโพ้นมาทักทายระยะเวลายังคงเดินไปอย่างไม่มีทางเดินกลับ ฟึบ! ประตูไม้บานใหญ่เปิดออกจากแรงของผู้มาเยือน "พวกท่านเป็นใคร" หญิงสาวและชายหนุ่มแปลกหน้าเดินเข้าบ้านหลังน้อยอย่างถือวิสาสะ "คู่ของเจ้าฝากสิ่งนี้มาให้ข้าก่อนที่เขาจะจากไป" "ไปไหน" ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย ได้ยินเพียงเสียงไม้ในกองไฟที่แตกกระทบกัน สตรีชุดดำหยิบบางสิ่งออกจากอกเสื้อมอบให้กับหญิงตรงหน้า มือสั่นเทายื่นรับ แววตาอ้างวาง....ความทรงจำค่อยๆผุดตามหลอกหลอน หยาดหยดรินไหลตามร่องแก้มอุทิศแด่ชายผู้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ "เนวี ในพื้นแผ่นดินนี้เจ้าต้องการสิ่งใด" "ข้าอยากอยู่กับท่านตลอดไป ฟา" มือหนาเอื้อมปิดบดบังแสงสว่าง "ฟาท่านจะทำอะไร" หญิงสาวเดินตามคนนำเบิ้องหน้าแม้ดวงตามองไม่เห็นแต่ใจกลับสื่อถึงกันความไว้วางใจ เชื่อมั่น ทำให้ไม่กลัวสิ่งใด "ข้าให้เจ้า ค่อยๆลืมตา ช้าๆ............" บนหน้าผาสูงชันสองร่างยืนเคียงคู่ชายหนุ่มค่อยๆละฝ่ามืออออกจากดวงตาของหญิงสาว ท้องน้ำวาวระยับเบื้องล่างประกอบกับท้องนภาสีเข้มเบื้องบนช่างประจวบพอเหมาะกันดังภาพเขียน "ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป" เถาวัลย์ถักถูกวางลงบนมือนิ่มแทนคำมั่นสัญญา ฝ่ามือกำแน่นติดสลักลึกลงถึงเนื้อหนังไม่มีอีกแล้ว คนเคียงกายคู่ชีวิต ไม่มี สิ่งที่เห็นสร้างความแปลกใจให้กับ ......บางสิ่ง (มนุษย์เสียน้ำตาง่ายนัก น่าขำสิ้นดี) ความคิดเบื้องหลังรอยยิ้มทั้งเยาะเย้ยและชิงชัง "สว่างลงมือ" คำสั่งเฉียบขาดของบุรุษในเงามืด แม้ใบหน้าจะงดงามเพียงใด หากรอยยิ้มกลับชวนน่าขนลุก พิธีกรรมบางอย่างถูกจัดเตรียมขึ้นอย่างเงียบเฉียบหยาดน้ำเปียกชโลมอาบแก้มไม่ขาดสาย ตาสวยบวมช้ำอักขระมนตราลอยล่องตามสายลม ทำให้ร่างบนเตียงเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างฉับพลัน
"เหตุใดถึงอยากปลอมประโลมนางมนุษย์ "ถึงกระนั้นมือหนาก็ยังไม่คลายออกจากแก้มนิ่ม "ท่าน....ได้เวลาแล้วนายท่าน" รอยยิ้มสว่างวาบบนใบหน้างาม มนตราบทยาวถูกนำมาใช้ ทำนองไม่อาจจับความได้ทั้งรวดเร็ว สับสนและมึนงงดวงอัญมณีขาวสว่างปรากฎขึ้นในกำมือก่อนค่อยๆลอยลงเข้าหาร่างของหญิงสาวซึมผสานเข้าเนื้อในหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับหน้าท้องบอบบาง
มือหนาวางบนกระหม่อมของคนที่หลับสนิทจรดริมฝีปากแผ่วเบาบนหน้าผาก กากบาทสีดำปรากฎขึ้นก่อนค่อยๆจางหายไป สัญลักษณ์ที่ทำให้หญิงสาวข้างกายตกตะลึง "ภู่ดำ นายท่านทำไมถึง...." แววตาคมกริบหยุดทุกข้อกังขา "กลับ" (ภู่ดำ อภิสิทธิ์สูงสุดแห่งมรนาการ ทำไมนายท่านถึงให้สิทธิ์นั้นกับมนุษย์)
|
สมาชิกหมายเลข 1579565
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Group Blog All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
