Bloggang.com : สมาชิกหมายเลข 1579565 - ตะวันบนพื้นน้ำ ตอนที่ 14 EMS

ตะวันบนพื้นน้ำ ตอนที่ 14 EMS

ชายหนุ่มมองตามอย่างขบขัน ไม่ตาม เพราะ สุดท้ายคนหนีต้องกลับมาตายรังอยู่ดีฝ่ายคนวิ่งลองแอบหันไปมองทางด้านหลัง ปลอดโปร่ง ไร้วี่แววสิ่งมีชีวิตใดๆจึงถอนใจ
อย่างโล่งอก พ้นเสียที ^ ^

"นากิมนายทำอะไรกับไก่" หากถามตรงๆคงไม่ได้คำตอบทั้งหญิงสาวเองยังคงไม่เห็นหนทางที่จะเปิดปากของผู้ต้องสงสัย

"นายคุยกับใคร"ยิ่งคิดยิ่งพาลระยะการแอบดูไกลพอสมควรจึงเห็นเพียงภาพไม่มีเสียง

และท่าทางของปีศาจทั้งสองความสัมพันธ์บอกถึงการใกล้ชิดแนบแน่น แหม มีลูบแก้มกันด้วย

"ฮึ้ย ไอ้ปีศาจตัณหาจัด" ไม่สบอารมณ์ไปตลอดวัน

.............................................................

ภายในห้องสี่เหลี่ยมสงครามย่อยๆกำลังก่อตัว

"ปล่อยฉันนะ" แหกปากตะโกนก้องหาคนช่วยเหลือ

หลังจากถูกลากเข้าห้องในยามโพลเพล้ ร่างบางจึงถูกโยนลงบนเตียงนิ่ม

คนโยนลากเก้าอี้มานั่งคุม.............ซักฟอก

"ทำไมแอบฟัง" ชายหนุ่มเน้นเสียงเข้ม

"เรื่องของฉัน" ไม่มีลดละเลยแหละแม้รู้ว่าตนจะเสียเปรียบก็ตามที

เรื่องรั้นพี่หนึ่งยกให้หัวชนฝา

ผู้พิพากษาสะกดอารมณ์อย่างใจเย็นก่อนต่อในคำถามที่สอง

"เห็นอะไรบ้าง" แววตากดลึกบังคับขู่ไปในตัวหากตอบไม่ดีมีเรื่อง

"นากิมขา นากิม นากิมขา" จำเลยยังคงเล่นลิ้นแถมล้อเลียนอีกต่างหาก เสียงหวานยั่วเย้า

"เฮ้อ" เสียงถอนหายใจดังเฮือกหนึ่ง

ผู้พิพากษาสะกดอารมณ์ไม่ลงอีกต่อไป จำเลยถูกโซ่เหล็กล่ามขาติดกับเสาเตียง
สายโซ่ยาวพอให้เดินรอบห้องได้แต่กลับยาวไม่พอถึงประตูหรือหน้าต่างสักบานเพราะเมื่อใดเข้าไปใกล้ประตูหรือหน้าต่างไม่ว่าจากทางทิศไหนจะถูกแรงผลักกลับมาล้ม

จุ้มปุ๊กลงพื้นทุกรอบเลยทีเดียว

5TdcYL.jpg [400x100px] ฝากรูป

"เด็กดื้อ โซ่จะหายไปเมื่อยามเย็นของวันพรุ่ง อย่าหวังว่าเจ้าจะมีอิสรภาพ"

สั่งจบปีศาจหนุ่มจึงหายตัวไปเช่นเคย

...................................................................................................

"Ems ครับ" ภายในหออันเก่าแก่จะมีบริการจัดส่งของฟรีถึงห้องเป็นอภิสิทธิ์อีกข้อของโรงเรียนเพื่อนคุณแม่ซึ่งเป็นหนึ่งในการอำนวยความสะดวกให้กับนักเรียน

"ค่ะ วางไว้เลยค่ะ" จะไปรับได้ยังไงอายเขาตายโซ่เส้นใหญ่ล่ามติดเด่นชัดอยู่ ถูกล่ามแบบนี้อยู่ตลอดคืนยันเช้าเมื่อยก็เมื่อยแต่จะทำไงได้

“ไอ้ปีศาจบ้าอำนาจ” ว่ากระทบไปหาตัวต้นเหตุที่ไม่ได้อยู่รับรู้ด้วยสักนิด

เสียงฝีเท้าคนส่งของเงียบไปแล้วกล่องกระดาษลังวางเด่นหน้าทางเข้า
เชือกสีขาวผูกทับรัดปิดแน่นรอได้เพียงเวลาอ่อนล้าของอาคม.......................

ตะวันเริ่มอ่อนแสง อากาศเย็นสบายโซ่เส้นใหญ่หายวับเลื่อนหายออกจากข้อเท้า
ทิ้งรอยแดงช้ำไว้เป็นที่ระลึก ร่างบางรีบวิ่งไปยังประตู่บ้านใหญ่หมุนลูกบิดเปิดรับอิสรภาพที่รอมาตลอดทั้งวัน สูดหายใจให้เต็มปอดก่อนยกกล่องพัสดุหน้าประตูลากเข้าห้อง

แผ่นกระดาษสีขาวปลิวมาชนข้อเท้า ใจความด้านในทำให้คนรับยิ้มออก

<สาม หลานรัก>

"คุณปู่"

มือบางปลดเงื่อนของเชือกและเมื่อปมเชือกหลุดออก แววตาจดจ้อง ตื่นเต้นซึ่งของในกล่องก็ไม่ทำให้ผิดหวัง แท่งทับกระดาษใสแจ๋ววางนิ่งพร้อมซองจดหมายเท้าเข้มจ่าหน้าถึงสถานที่ที่จากมา มัชฌิมา

"ระวัง" ข้อความบนจดหมายสื่อความหมายอันตราย

แท่งผลึกใสหน้าตัดกว้างประมาณหนึ่งนิ้ว ความยาวสองนิ้วครึ่ง ถูกยกจับขึ้นมอง

"ใช้ทำอะไร ว่าแต่นากิมหายไปไหนนะ" คุณปู่ไม่เคยให้ของขวัญและของขวัญชิ้นแรกต้อง
มีความหมายมันคือสิ่งใดกัน

ไอหนาวพัดกระทบผิวเนื้อแผ่อากาศเย็นจัดผสานกลิ่นไอของความแห้งแล้ง
วิ่งเข้าปะทะ มาจากไหน???

"กากจังนะครับ" เสียงอะไร?

"แกเป็นใคร" ร่างโชกเลือดดันแขนขึ้นจากพื้นเตรียมป้องกันการจู่โจมระลอกใหม่

"รู้ไปทำไมครับ" ยิ้มเย้ยเหยียด

"แก ตะวันสาดแสงปัดเป่า" แสงสว่างรวมเป็นจุดพุ่งตรงหาร่างในชุดคลุมสีน้ำเงินเข้ม

"อาคารากี" แสงสว่างเปลี่ยนทิศพุ่งเข้าหาคนใช้แทนเสียแล้ว

"แก ยืมพลังใคร" ร่างในชุดนักเรียนโชกเลือดพลิ้วตัวหลบลำแสงอย่างหวุดหวิดเลือดแห้งกรังติดเสื้อ สภาพย่ำแย่ถึงขีดสุด

"ฉลาดขึ้น" ยิ้มยังไม่คลาย

"คุณทำให้ผมเซ็ง" แรงดูดมหาศาลกวาดกระชากร่างคู่ต่อสู้ จมลงสู้หลุมดำอันมืดมิด

แรงอัดจากรอบด้านบีบขยี้หลุมใหญ่จนแตกสลายหลงเหลือเพียงเศษฝุ่น

"น่าเบื่อ" ภาพบนแท่งผลึกก่อความตระหนกกับผู้ชม ทุกฉากโลดแล่น ภาพเสียง ชัดเจน

ใบหน้าคนสังหารยังติดตา นากิม รูมเมทของฉัน!!!

"นากิม" ความรู้สึกโหมกระหน่ำทำให้เท้ายืนไม่ติดพื้นร่างกายทรุดลงแน่นิ่ง

ย้อนกลับมายังภาพบนแท่งผลึกร่างฆาตกรหายลับ!!!

ความเชื่อใจถูกตัดขาดสะบันลงนับแต่เห็นแววตาสีมรกตสะท้อนผ่านมาจากผลึกบางใส

ทุกคำตอบเด่นชัดตัวตนที่แท้จริงเป็นเช่นไรได้รับรู้ในวันนี้ วินาทีนี้และเดี๋ยวนี้

"สาม" คนถูกเรียกอยากหนีให้ไกลแต่ไม่พ้น

ผลึกใสบนพื้นพรมสะท้อนสถานที่ประลองที่ตนผละจากมาประกอบกับแววตาร่างบนพื้นยิ่งเป็นคำตอบได้อย่างชัดเจน

"รู้แล้วเหรอเนี้ย หวาแย่จัง" ประกายตาฉายไออาฆาตไม่ปิดบัง ริมฝีปากปากยิ้มหวานแต่
ตาเขียวเข้มเจิดจรัสราวสุขสันต์เสียเต็มประดา

"อย่าทำอะไร สำนักอุดร" คำขอร้องเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยังคงพอทำได้เพราะสำนักอุดรคงไม่พ้นชะตากรรมเช่นบ้านคุ้มกัน

"เสียใจ มันไหม้เป็นตอตะโกนจนเหลือแต่ซากแล้วกระมัง" ยิ้มเหียมเกรียมฉายขึ้นแววตาวาวโรจน์สมใจ

คนฟังทรุดลงแน่นิ่งบนพื้นอีกครั้งเกลียดและกลัวอมุนษย์ตรงหน้าเหลือเกิน

tBeZv7.jpg [311x100px] ฝากรูป

"ทำไม สำนักอุดรทำผิดอะไร"

เปรี๊ย!!!

กองไฟดำสนิทแผ่ไล่แผดเผาคลืบคลานราวราชสีล่าเหยื่อเผาทำลายมอดไหม้ทุกชีวิตอย่างไร้ความปรานี นรกบนดินอุบัติขึ้นภายใต้แสงตะวันยามเย็นประสานเสียงกรีดร้องดังระงมราวกับอยู่ในดินแดนอเวจี
เหตุใดคนบริสุทธิ์ต้องมาจบชีวิตอย่างไร้ความยุติธรรม!!!

ผู้พิพากษายืนนิ่งมองภาพบนแท่งผลึกราวกับเป็นหนังสักเรื่องรอยยิ้มฉาบทาบทับ
สนุก สุขและสม ต่างสิ้นเชิงกับหญิงสาวทุกภาพสะท้อนความเจ็บปวดทรมานของพรรคพวกพี่น้องรวมมิตรแม้ไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักมักคุ้นแต่เหยื่อในกองเพลิงนั่นคือคน คนที่มีเลือดเนื้อจิตใจ!!!

หยาดน้ำตาไหลรินจนเปียกชุ่มทำได้เพียงมองดูแต่ไม่อาจช่วยอะไรได้มันเจ็บยิ่งกว่าโดนเองเสียอีก

ไฟบรรลัยกัณฐ์ มาจากที่ไหนปริศนาถูกถอดจนหมดเปลือก มือบางกำแน่นตอกย้ำ เขากับเรา คือศัตรู นับแต่วินาทีนี้ไป

"นายทำลายบ้านคุ้มกัน" รอคอยคำตอบตัดสิน คำถามราบเรียบหากภายในกลับร้อนเร้าด้วยเพลิงโทสะ

"ครับ"หัวเราะร่วนไม่แสดงถึงอาการทุกข์ร้อน

4pE2Bl.jpg [312x100px] ฝากรูป