ตะวันบนพื้นน้ำ ตอนที่ 13 น่าสงสัย

       วาดภาพตามจินตนาการนะค่ะนักเรียนชั่วโมงนี้ครูติดประชุมท้ายชั่วโมง

ส่งงานที่หัวหน้าห้องนะค่ะ

 "ไชโย" ความคิดภายในใจของนักเรียนหลายคนบนทุ่งหญ้าโล่งเตียนเป็นไปในทางเดียวกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

"บัว วาดอะไร" ภาพร่างของเพื่อนบนกระดาษสีขาว ลายเส้นโค้ง ตรง เฉียง

รวมกันเป็นใบไม้หนึ่งใบลายละเอียด

       จากของจริงถูกเก็บลงบนหน้ากระดาษแทบหมดสิ้น

ส่วนผลงานของตนเองยังไม่แม้แต่จะลงเส้น

"ใบหูกวาง" คำตอบสั้นบอกความหมาย

"ทำไมวาดใบหูกวาง" คนชวนคุยยังคงไม่ยอมทำงานของตน

"เราอยากเก็บรูปลักษณ์ของมันไว้ให้นานที่สุดก่อนที่มันจะเหี่ยวเฉา"

เหตุผลของเพื่อนช่างเข้าใจได้ยากนัก

แต่อีกไม่นานคนฟังจะเข้าใจความหมายอย่างละเอียด ทุกตัวอักษร

"สาม อีก ยี่สิบนาทีหมดเวลานะ" คำเตือน

"วาดอะไรดี" สมองพลันคิดถึงร่างสูงสง่าของชายหนุ่มบนรถสปอร์ตสีดำสนิท

แววตาน้ำตาลทอดมองอบอุ่น

"บ้าแล้ว ไปคิดถึงปีศาจบ้าทำไมกัน" สั่นหัวไล่ความคิดเมื่อครู่

"สาม เหลืออีกสิบเก้านาที"

"วาดอะไรดี" ท้ายสุด ภาพที่ง่ายที่สุด ภูเขาสองลูกมีพระอาทิตย์ตรงกลางเป็นผลงานที่ส่งไป

ความสามารถทางด้านศิลปะปรากฎชัดทีเดียว ชัดจนหมด 

............................................................................................
        ระหว่างทางเดินกลับเข้าห้องเรียนอย่างไม่ทันตั้งตัวร่างบางถูกแรงชนจากร่างสมส่วนในชุดนักเรียนสีขาวปักดาวบอกระดับชั้น ม.4  แววตาคนก่อเหตุแห้งผาดไร้ความสดใส

"เธอ เราขอโทษ ยกโทษให้เราด้วย" ร่างตรงหน้าราวกับถูกทารุณกรรมมาแล้ว
หลายต่อหลายครั้ง

"ได้โปรด ได้โปรดๆๆ" มือจับแขนอ่อนวอนจนรู้สึกถึงแรงสั่นสะท้านและสัมผัสร้อนระอุ

"เธอไหวหรือเปล่า" มือบางแตะหน้าผากวัดไข้จนพบความร้อนบนหน้าผากชื้นเหงื่อ

"ไปห้องพยาบาลกับเราก่อนเถอะ บัวเจอกันที่เดิมนะ เราไปก่อน" พยุงคนที่ไม่รู้จักหนักเอาการ

"ไม่เป็นไร ยกโทษให้เราด้วย" ร่างตรงหน้ายังคงอ้อนวอนดูน่าเวทนายิ่งนัก

"อืม เรายกโทษให้แต่เธอต้องไปห้องพยาบาลก่อน"

" …” ไม่มีการขัดขืนแม้แต่น้อยยอมอย่างว่าง่าย

ใจของหญิงสาวครุ่นคิดทำไมต้องขอให้เรายกโทษให้

หน้าก็เพิ่งเคยเห็นวันนี้หรือว่าจดหมายมีดโกน

"สาม" ร่างสูงยืนขวางทาง มือคนไข้สั่นขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ

"ปล่อย ไม่เอาแล้ว ปล่อย" สะบัดมือหนีจากการจับจูงของหญิงสาว

ทั้งรีบวิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต

หนีอะไร????

"เดี๋ยว" ไม่ทัน ร่างคนไข้หายลับไปจากสายตาทำได้เพียงมองตามด้วยความเป็นห่วง

"นาย" มองชายหนุ่มอย่างจับผิด

"นายทำอะไรเขา" จับจ้องเอาเรื่องเริ่มตงิดกับการถูกล่าม ปีศาจชั่วต้องแอบทำอะไร
เลวๆเป็นแน่แท้

"เปล่า" ตอบเสร็จ ขายาวก้าวหนีอย่างว่องไว จากเดินเปลี่ยนเป็นวิ่งจนลับหาย

ยิ่งหลีกเลี่ยงคำตอบยิ่งเด่นชัด

"นายทำอะไรกันแน่"

"สาม ทำไมไม่กินข้าวกับพวกเราหล่ะจ๊ะ" กลุ่มเดิมสามสาวงามทั้งสาม (โบว์  เรน ดิว)

"เออ คือ" ตอบยาก

"ไป ไปกินข้าวกันเถอะ" มือบางถูกลาก

"ไม่เป็นไร" บิดพ้นออกจากการเกาะกุม มิตรภาพเคลือบยาพิษไม่ต้องการ

"ทำไม สาม" เสียงหวานเริ่มมีกระแสของอารมณ์เข้ามาปะปน

"ไปนะ" สองคำสุดท้ายก่อนเดินจากมา ลาขาดกันทีเพื่อนเคลือบยาพิษ

"หมดประโยชน์" ถ้อยคำตัดขาดดังแว่วลอยตามลม

"นากิม" ปากยิ้มสายตาหวานมองร่างชายหนุมอย่างหลงไหล

"เลิกกันเถอะ" ประกายตาไม่หลงเหลือความอ่อนโยนเหมือนเช่นเคย

"ทำไม นากิม"  เมื่อวานชายหนุ่มตรงหน้ายังหวาน ตามอกตามใจรูดบัตรซื้อของให้
อย่างไม่เสียดายเงินแม้แต่น้อย

“เบื่อ" ประโยคตัดขาด เฉือนใจคนฟัง

หญิงสาวคนงาม ทรุดลงบนพื้น ร่ำร้อง โวยวาย เสียแฟน เสียตู้เอทีเอ็ม

เหลือเพียงเพื่อนสองคนคอยปลอบประโลมข้างกาย

…………………………………………………………………………………………

"ห้อง 4/A อ่ะ เจอแล้ว" พยายามมองหาพยานปากเอกของเรื่องที่ยังสงสัย

"กุ๊กไก่ อยู่ไหมค่ะ" ชื่อได้มาจากคุณเพื่อนคนเดิม บัว เห็นนิ่งๆก็เถอะ

เธอคนนี้รู้จักนักเรียนแทบทุกคนในโรงเรียน เพียงแค่เล่าเรื่องให้ฟัง

แม่คุณก็ช่วยหาคนให้อีก เก่งจริงๆ

"พี่นากิม เรียกไปค่ะ" ชื่อผู้ต้องสงสัยโผล่ขึ้นมายิ่งเพิ่มความแน่ชัดเข้าไปอีก 

"สงสัยไปเรื่องป้ายประกาศ"

"ใช่ ทำพี่เขาเดือดร้อนขนาดนั้น" เสียงคุยแว่วเข้าหูหญิงสาว

"ป้ายประกาศ" เบาะแสอีกอย่างทำให้ไม่รอช้า รีบรุดไปยังเป้าหมาย

ไม่เสียเที่ยวทีเดียว หลักฐาน รัดกุม ภาพข่าวยังคงเด่นหลา

ฉากจูบของชายหนุ่มกับหญิงสาวในภาพ เฉลยเรื่องราวจนหมด

"ไอ้ปีศาจเสเพล" ย่นจมูกใส่ภาพ ความรู้สึก.........ไม่ชอบใจขึ้นมาครู่หนึ่งก่อนจางหายไป

.................................................................................

อีกด้าน ผู้ล่าค่อยๆต้อนเหยื่ออย่างไร้ความปราณี

"ขอโทษ รึยัง" ราบเรียบก็จริงแต่กระแสข่มขู่ยังปิดไม่มิด

"สาม ยกโทษให้แล้วค่ะ" ความชื่นชมชายหนุ่มหดหาย ความหวาดกลัวเข้าแทนที่

"ดี" ยิ้มแย้ม หากเป็นแต่ก่อน แทบวิ่งเข้าหาแต่บัดนี้กลับกลายเป็นรอยยิ้มของซาตาน

"รูปถ่ายเอาออกได้ไหมค่ะ ได้โปรดเถอะ" รูปโพรารอยด์เป็นสาเหตุสร้างความทรมานทางกายกับตนอย่างยิ่งยวด

น่ากลัว พี่นากิมน่ากลัวเหลือเกินผู้หญิงของเขาโหดร้ายป่าเถื่อน

คอยหยิบยื่นความทรมานมาให้ทุกเวลาทุกนาทีไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ตาม

"ถ่ายได้สวยดีออก ทำไมรีบเอาออกเสียหล่ะฝีมือถ่ายภาพของผมครั้งแรกเลยนะเนี้ย"

กลั้วหัวเราะและเยาะเย้ย

ปากยิ่มดวงตาเข้มจัดหากหญิงสาวเป็นมดตัวน้อยคงถูกบี้ให้แหลกคามือไปนานแล้ว

ไม่สิ บี้ไปแล้วแถมกระทืบซ้ำจนติดดิน!!!

"เข้ามาใกล้ๆสิ เร็ว" คำตะคอกด้านหลังทำให้ลนลาน ใจอยากหนีแต่ร่างกายขัดขืนไม่ได้

“พี่นากิม ไก่ไหว้นะค่ะ อย่าทำไก่เลย” มือพนมอ้อนวอนขอชีวิตเพราะรู้ฤทธิ์ของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างซาบซึ้งทุกอณูเสียแล้ว

"หายไปซะ" แสงมรกตพุ่งตรงเข้าปะทะสอดประสานกับแววตาของร่างที่พนมมืออยู่ตรงหน้า
.....................................................................................

อ้อมแขนแข็งแรงเป็นภาพแรกที่พบ

"พี่นากิม" ใจสาวหวั่นไหว หลบตาสะเทิ้นอายอยู่ในอ้อมกอดของคนที่ใฝ่ฝัน ใครเล่าจะไม่เคลิ้ม

"ครับ น้องกุ๊กไก่" รอยยิ้มพิมพ์ใจ

"อย่าหกล้มอีกนะครับ ระวังด้วย" แววตาอบอุ่น เป็นมิตร

"ค่ะ" (เจอพี่นากิมด้วย ต้องไปเล่าให้เพื่อนฟัง)

       รอยยิ้มแต้มอยู่บนใบหน้าสภาพทรุดโทรมแปรเปลี่ยนเป็นชุ่มชื่นขึ้นทันตา

รอยแผลลบเลือนจางหายร่างสะบักสะบอมกลับมาอวบอิ่มอีกครั้ง
.........................................................................

ร่างน้อยรีบวิ่งกลับห้อง.......ไปอวดเพื่อน

เจอพี่นากิมด้วย กรี๊ดๆๆต้องไปเล่าให้เพื่อนฟัง

เป็นความโขคดีของกุ๊กไก่เหลือเกินที่ไม่หันกลับมามองทางด้านหลัง
หากหันมาสักนิดคงจะได้เห็นแววตาเข้มจัดของรุ่นพี่สุดเลิฟมองไล่หลังของตนไปอย่าง
เย็นยะเยือกดุจราวกับมองเหยื่อตัวน้อยในกำมือ

        หากจะโละทิ้งเสียตอนนี้ก็น่าเสียดาย เนื้อรสของไก่ตัวอวบยังสามารถกินซ้ำๆแก้ขัดได้เป็นบางคราส่วนวิธีการล่อไก่ก็แค่เพียงเริ่มสร้างความสัมพันธ์ใหม่แทนความทรงจำเดิมที่ขาดหายไปเท่านั้นเอง

"สะกดแค่ความจำ ใจดีจังนะ " แก้มหนาถูกไล้ด้วยริมฝีปากของผู้มาใหม่

"เวร่า หยุด" ออกคำสั่งทั้งยังปัดสัมผัสคลอเคลียออกห่าง

"เหตุใดไม่ใช่เวทย์ลบความทรงจำ” เสียงหวานหยุดเพียงครู่ก่อนกล่าวราวรู้ใจ

“หากข้าเดาไม่ผิดท่านไม่ต้องการให้มันลืม”

“หากครั้งใดมันทำร้ายนางมนุษย์นั้นความจำจะหวนคืน"

"ตอกย้ำกับเรื่องที่มันทำไว้ เพื่ออะไรเล่านากิม"

คำถามต้องการคำตอบแต่คำตอบไม่จำเป็นต้องตอบเสมอไป

“นายท่าน ท่านหญิงให้ข้ามาแจ้งความต่อท่าน ทางมรนาการถูกฝั่งนักเวทย์โจมตีกลับแล้วบางส่วน"

"แต่ท่านหญิงยังรับมือไหวเจ้าค่ะ” ลูกน้องสาวเปลี่ยนคำเรียกหาพร้อมวางท่าทาง
เป็นการเป็นงานขึ้น

“ใครทำ” ทำเสียงเย็นยะเยือกไออาฆาตแผ่กระจาย

“สำนักอุดรเจ้าค่ะ”

“ดี ตอนแรกข้าว่าจะไปเยี่ยมทักษิณก่อนแต่คราวนี้ต้องลัดคิวให้สำนักอุดรเสียแล้วสิ”

หลังจบคำร่างของเจ้านายผู้สูงศักดิ์ได้ค่อยๆสลายหายวับไปตา

"นากิม ทิ้งข้าอีกแล้วนะ" แววน้อยใจฉาบเต็มดวงหน้า รู้อยู่เต็มอกท่านชายแห่งมรนาการมีเหยื่อสาวบำรุงบำเรออยู่ไม่ขาดสายและตนเป็นได้เพียงแค่หนึ่งในฮาเรมของอสูรหนุ่มเท่านั้น

“ความสัมพันธ์ของเรามันไม่มีค่าเลยหรือนากิม”

………………………………………………………………………………………………………….

หลังพุ่มไม้ใบย่อมมีใครบางคนคอยเฝ้ามองอยู่ระยะหนึ่งแล้ว

"ไอ้ปีศาจตัณหาจัด มั่วทั้งคนและปีศาจเลยนะ" ก่นสรรเสริญเจริญฝีปากกระทบไปยังร่างสูง

"อีกรอบสิ" เสียงแผ่วเบาดังก้องจากด้านหลัง

"ไอ้ปีศาจตัณหา....................." ส่วนที่เงียบเนื่องจากเริ่มคิดได้ ใครสั่ง!!!

       หันหลังกลับไปมองด้านหลังจึงพบต้นเสียงยิ้มสงบรอคอยอย่างใจเย็นและไม่ต้องคิดมากแต่อย่างใดขาสองข้างสามัคคีกันอย่างพร้อมเพียงโกยแนบหนีให้พ้น

..............................................................................13

หาเพลงกะตอนนี้นานมากขอบอก

ปล นากิมเปลี่ยนสีหน้าได้ไวจริงๆว่าไหม เหอะๆๆๆ

Create Date : 04 สิงหาคม 2557 Last Update : 4 สิงหาคม 2557 19:53:05 น. Counter : 953 Pageviews.		2 comments
Share Tweet