ถึงเพื่อนๆ md ๑๙ ทุกคน

จนถึงตอนนี้ เราคงไม่เหลือโอกาสอีกแล้วในการที่จะบอก ที่อยากจะฝากอะไรไปถึงเพื่อนๆทุกคน อยากให้รู้เอาไว้ว่าทุกอย่างไม่จำเป็นต้องเป็นไปตามที่เห็นหรือเข้าใจ เรื่องราวของเราก็เช่นกัน ถ้าการที่ทุกคนเข้าใจเราผิดๆ มันจะช่วยให้ใครๆสบายใจขึ้น เราว่าเราเป็นอย่างนี้จะดีกว่า เราอยู่อย่างนี้จนชินแล้ว

อยากจะบอกว่าเราเสียใจ ที่เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับปัญหาของตัวเอง ไม่เชื่อใจคนอื่น จนกระทั่งเรามองข้ามอะไรดีๆหลายๆอย่างไป ถึงเราจะดูไม่เหมือนใคร แต่เรา...ก็ยังคงเป็นมนุษย์นั่นแหละ และไม่ว่าเราจะไม่อยากยอมรับมันสักปานใด เราก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า เรา คือแพทยศาสตร์ มศว รุ่น ๑๙

สุดท้ายแล้ว เราก็ไม่ได้เกลียดพวกแก

“ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ฉันไม่สามารถลืมอดีต และมันไม่เคยเจ็บปวดน้อยลง ฉันเพียงแค่เรียนรู้ว่าจะอยู่กับมันอย่างไรเท่านั้น”

ไม่อยากรู้สึกอย่างงี้เลยว่าแทนที่จะอ่านแล้วจะรู้สึกสนุกสนุก แต่อ่านไปอ่านมากลับรู้สึกเศร้าแทน ไม่ได้เพราะว่าแกเขียนแล้วมันเศร้านะ แต่ว่าพอรู้สึกว่าต้องห่างเพื่อนๆ ห่างไปนานๆ นานกว่าจะได้เจอกันอีกที มันรู้สึกแปลกๆนะ เกลียดการเปลี่ยนแปลงว่ะ ถึงรู้ว่ายังไงๆ มันก็ต้องเกิดขึ้นก็เหอะ ไม่อยากลืมความรู้สึกเก่าๆเช่นความรู้สึกเกลียดไอ้กร เป็นต้น 555.. แต่พอนานๆไปก็คงจะลืมไปบ้างเหมือนกันแหละ เซ็งจิตเว้ย...

ปาป๊า ................. รักปาป๊านะ
โอ๋ๆ ไม่เจ็บแล้วน้า ไม่เจ็บแล้ว


LOVE U ANYWAY

^
^
ฃอเหมือน คห ข้างบนด้วยน๊า

ถึงติว
ไม่รู้สึกเลยว่าจากกัน เราอาจจะผูกพันธ์กับเพื่อนๆน้อยไปก็ได้ แต่ก็ดีแล้วล่ะ

เพื่อนน่ะติว อยู่ที่ไหน ห่างเท่าไหร่ มันก็คือเพื่อนเท่าเดิมแหละแก

หนีไปเฉยเลย


อย่าให้เจอนะ ฮึ้ยยยยย

ยูติม ...
เมื่อคืน จู่ ๆ หนี่ฯ ไม่สบายเฉยเลย
อาการคล้าย ๆ อาหารเป็นพิษ เกือบตายเลย
วันนี้ -----มีไข้เล็กน้อย กะยังเพลีย ๆ อยู่ แต่ก้อต้องปั่นงานนะ


หนี่ฯ เอง.

PAPA ... I'm come back la na

come back dai law

i miss you a'

ยูติมเหนื่อยมาก ๆ รึ ....
งั้นก้อต้องดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยน๊า
หาของอร่อย ๆ ทาน พักผ่อนมาก ๆ ถ้ามีเวลา
คิดถึง ๆ ยูติมนะ ..........