เมื่อตอนเรียนมัธยมเย็นวันไหนฝนตกได้เดินตากฝนกลับบ้านจะรู้สึกท้าทาย
เพราะรุ่งเช้าอาจารย์ก็จะออกมาพูดตักเตือนหน้าเสาธง
ว่าพวกผู้หญิงทำตัวไม่เหมาะสมเดินตากฝนกลับบ้าน
แหม แค่เดินตากฝนเอง ไม่ได้ถอดเสื้อเล่นน้ำฝนซะหน่อย

เพิ่งโดนเม็ดฝนมา ไม่คิดว่า จะทำให้เจ็บคอ และมีน้ำมูก เซงเลย

แต่ความรู้สึกของวัยเด็ก และวัยรุ่นเป็นอย่างที่พี่ไอติมว่าจริงๆ
ตอนเด็กๆ เคยถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวเพราะหลับ
พ่อกับแม่ออกไปทำธุระ พอตื่นมาไม่เจอใครก็ร้องไห้ใหญ่เลย

แต่พอมามัธยม รู้สึกดีใจที่ได้อยู่บ้านคนเดียวมาก
พ่อแม่ชวนออกไปทำธุระข้างนอกด้วยก็ไม่ไปละ (ติดดเกม)

ยิ่งตอนนี้แม่โทรมาให้กลับบ้านซะบ้าง ยังไม่ค่อยอยากจะกลับเลย
กลับไปแล้วมันเหงาๆ วังเวง ไม่มีเพื่อน ไม่รู้จะไปไหน
และอยู่บ้านไปทำไม กิน นอน เล่นคอม มันน่าเบื่อ

วาวคิดว่า การที่พี่ไอติมไม่รู้สึกอะไรเลยตอนอยู่บ้านคนเดียว
ก็เพราะว่า คนคนนี้มีความเหงาเป็นเพื่อน ใช่ไหมคะ?? :D

ฮ่าๆ ก็คงอย่างนั้น