ตอนที่ 15 : บ้าน
บรรยากาศโดยรอบเริ่มสงัด คล้ายมีหมอกจางกระจายลงโดยทั่ว กลุ่มนินจาด้านนอกเริ่มเตรียมตัวออกเดินทาง หญิงสาวอยู่ใต้ผ้าคลุมสีแดงชาต ที่เทมาริเตรียมมาให้ ร่างบางยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าอาคารเฝ้ามองสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น เพราะไม่รู้ว่าจะเข้าไปช่วยอะไร เขาออกไปจากห้องตั้งแต่ตอนเธอตื่นตอนนั้น แล้วก็ไม่ได้กลับเข้ามาอีกเลย โฮชิสาดส่องสายตาไปทั่วบริเวณไม่มีแม้เงาของคนที่มองหา มือเล็กกุมแน่น ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ในหัวเธอมีแต่เรื่องของเขา เวลานี้กระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก " มองหายใครอยู่เหรอ โฮชิฮิเมะ " ความคิดของหญิงสาวต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยิน เสียงกระซิบดังมาจากด้านหลัง เธอหันไปอย่างไม่ทันระวัง หน้าของคนพูดโน้นลงมาจังหวะเดียวกับที่เธอหันไปทำให้หน้าของเขาใกล้เธอมาก " ท่านกาอาระ " เสียงเรียกชื่อนั้นหายเข้าไปในลำคอเพราะความตกใจ จู่ๆคนที่นึกถึงเมื่อครู่ ก็มาอยู่ตรงหน้า " ตะวันขึ้นเราจะออกเดินทาง ช่วงเย็นคงถึง " เขาพูดแล้วเดินไปที่ลานกว้าง ปล่อยเธอให้ยืนหน้าแดงอยู่แบบนั้น ' กี่ครั้งแล้วที่เขาชอบทำแบบนี้กับเธอ ช่างหน้าหงุดหงิดนัก '
ทั้งคณะเริ่มออกเดินทางอีกครั้งย่ำรุ่งในทะเลทราย ความหนาวเหน็บยังคงมีอยู่ จากที่ฟังการพูดของพวกนินจาเธอก็พอจะจับใจความได้ว่าวันนี้จะต้องเดินทางให้ถึงซึนะงาคุเระ ก่อนตะวันตกดิน ยิ่งใกล้ถึงที่หมายเท่าไหร่ ก็ยิ่งใจหาย ' ห่างขึ้นอีกแล้วสินะเจ้าคะ ท่านพี่ ' แม้เวลานี่จะอยู่ในอ้อมกอดของชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี แต่ในใจลึกก็ยังถวิลหาความหลังไม่แปรเปลี่ยน ไม่รู้ว่าจะได้พบเจอกันอีกมั้ย ตลอดชีวิตนี้จะได้พบหน้ากันอีกมั้ย ทว่ายามจากยังไม่มีแม้แต่คำร่ำลา หากมีผู้ใดล่วงรู้ความในใจของเธอในขณะนี้ คงจะถูกตราหน้าว่าเป็นหญิงเลวเป็นแน่ คำว่าควรทำอย่างไร เธอถามใจตัวเองเป็นร้อยครั้งแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมา สิ่งที่เธออยากรู้ในเวลานี้คือ หัวใจของคนไกลนั้นจะยังหนักแน่นมากน้อยเพียงใด ระหว่างที่ตกอยู่ในภวังค์อยู่ๆหน้าของชายที่กอดเธอแนบอกเวลานี้ก็ลอยขึ้นมาแทนที่ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่เกิดขึ้นถูกฉายซ้ำไปมา ' อ๊ะ เราคงเป็นคนที่แย่จริงๆ ' คนที่ความคิดตีกันอยู่ในหัวร้องตำหนิตัวเองในใจ ตกบ่ายแสงอาทิตย์คุโชน แทบจะเผาทุกอย่างจนมอดไหม้ เป็นที่รู้อยู่ว่าความร้อนในทะเลทรายโหดร้ายพอๆกับความหนาวเย็นในตอนกลางคืนความโหดร้ายเหล่านี้ไม่เคยปราณีผู้ใด ทั้งหมดยังควบม้าอย่างรวดเร็วเพื่อเร่งให้ถึงที่หมายจนฝุ่นทรายฟุ้งตลบ เวลานี้แม้จะอยู่ใต้ผ้าคลุมหนา โฮชิก็รู้สึกได้ถึงความร้อน เส้นผมยาวสยายหลุดรอดออกจากผ้าคลุม เพราะเเรงปะทะของสายลม แม้แต่ปากที่เคยอิ่มพริ้มพรายด้วยสีชมพู กลับแห้งผากด้วยไอแดดที่แผดเผาด้วยร่างกายนี้ไม่คุ้นชินกับความร้อนและความลำบาก แต่กระนั้นเธอก็ไม่ได้ปริปากบ่น ด้วยไม่ปราถนาที่จะอ่อนแอให้ใครเห็น อีกอย่างตัวเธอที่สมประดีทุกอย่างยังแย่ขนาดนี้ แล้วเขาละจะแย่ขนาดไหน หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนที่กอดเธอแนบอก แม้จะเห็นเพียงด้วยตาก็พอจะรู้ได้ว่าคงมีความเหนื่อยล้าเข้ามาครอบงำไม่น้อย เขาบาดเจ็บเพราะเธอ แล้วยังทำงานไม่ได้พักผ่อน จะบอกว่าตอนนี้เธอรู้สงสาร หรือเห็นใจก็ไม่ใช้เสียทีเดียว ' เป็นห่วง' ความคิดหนึ่งหลุดเขามาในหัว ท่ามกลางความคิดที่สับสน คนถูกจ้องรู้ตัวอยู่นานแล้ว เขาก้มลงมาสบตาเธออยู่ครู่หนึ่ง " ถึงซึนะแล้ว " เขาบอกกับเธอพลางส่งสัญญาณมือบอกคนอื่นๆ ความเร็วของม้าลดลงจนเป็นกึ่งวิ่งกึ่งเดิน หญิงสาวหันไปมองเบื้องหน้า มีกำแพงป้อมปราการขนาดใหญ่ตั้งตระหง่าอยู่ ' หมู่บ้านที่ว่าอยู่หลังกำแพงนี้งั้นเหรอ " อื้ม... " เธอตอบ เวลานี้คอของเธอไม่มีแม้น้ำลายสักหยด กาอาระสั่งการอีกครั้งเมื่อใกล้ถึงทางเข้าหมู่บ้าน ตลอดวันที่เดินทางทุกครั้งที่หยุดพักเปลี่ยนม้า เธอจะเห็นเขาพูดคุยเรื่องงานอยู่ตลอดเวลาเหมือนว่าจะไม่ได้หยุดหายใจ " ท่านคาเซะคาเงะ เย็นนี้จะให้เรียกประชุมระดับสูงเลยมั้ยคะ " เสียงเทมาริพูดกับน้องชาย แต่เธอเป็นสรรพนามที่ใช้เรียกใหม่เพราะอยู่ต่อหน้าคนอื่น " อืม ฝากจัดการเรื่องตอบกลับการประชุมคาเงะด้วย ว่าครั้งนี้จะเปลี่ยนมาเป็นที่ซึนะงาคุเระ " เสียงมีอำนาจสั่งการ " เข้าใจแล้วคะ " เทมาริ แยกตัวออกแล้วตะบึงม้าเข้าหมู่บ้านพร้อมกับนินจาอีกสองคนเพื่อล่วงหน้าไปก่อน
ม้าทุกตัวหยุดอยู่ตรงหน้าทางเข้าหมู่บ้าน คนตัวสูงที่อยู่ด้านหลังเธอลงจากม้าอย่างมั่นคง ก่อนจะจะจับเอวของเธอยกลงมายังพื้น ทุกอย่างที่นี้ดูแปลกใหม่สำหรับเธอ " จะไปส่งที่บ้าน " เขาพูดแล้วเดินนำหน้าไปบนถนนที่ถูกปูด้วยหิน หญิงสาวเดินตามหลังเขาไปอย่างเงียบๆ พลางมองไปรอบๆสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ให้ร่มเงาขนาดใหญ่ ต่างกับด้านนอกที่มีแต่ทรายสุดลูกหูลูกตา เธอเคยได้ยินพวกนินจาที่เดินทางมาด้วยกันพูดว่าที่นี่เมื่อก่อนก็มีแต่ทรายไม่มีเงาของต้นไม้สักต้น คนที่เปลี่ยนแปลงทุกอย่างที่นี่ก็คือคนที่เดินอยู่ด้านหน้าเธอ เวลานี้ร่างบางกึ่งวิ่งกึ่งเดิน เพื่อให้ทันคนหน้าที่ไม่ได้ใส่ใจว่าเธอจะตามเขาทันรึเปล่า เหมือนจะจงใจแกล้ง " เป็นใบ้รึไง " เขาถามเห็นเธอเงียบมาตลอดทั้งวัน " ถ้ายังรู้สึกผิดก็ช่วยทำความสะอาดบ้านเป็นการตอบแทนละกัน " การต่อปากต่อคำกับเขาทำให้เธอรู้สึกเสียพลังงานมากกว่าเดิม แต่ก็พอจะรู้ว่าเขาจะต้องกะแนะกะแหนอีกเหมือนเคย " เราไม่ได้เป็นใบ้ แต่ไม่รู้จะพูดไปทำไมต่างหากเพราะพูดไปคงไม่มีใครอยากฟัง " น้ำเสียงนั้นเหนื่อยอ่อน
" ถึงแล้ว " เข้าหยุดอยู่หน้าประตูไม้ที่ปิดทึบมีเถาไม้พันอยู่รอบ เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็พบกับกองใบไม้แห้งที่ร่วงลงมาคลุมปิดพื้นทางเดิน ' นี่บ้านร้างรึไง ' คำถามแรกที่อยากจะพูดออกไปของเธอ แต่ทำได้แค่มาองตาปริบๆ " จัดการซะ " เขาสั่งโดนไม่ถามความคิดเห็นของคนที่ยืนอยู่แม้แต่น้อย " นี่ จะบ้ารึเปล่าเราจะไปทำได้ยังไง เวลานี่เนี่ยนะ " เสียงเล็กเหวใส่แทบจะทันที " ไม่ทำก็อยู่ทั้งแบบนี้ เพราะคืนนี้เธอต้องนอนที่นี่ " " ........ " แค่ได้ยินโฮชิแทบอยากจะฟุบลงไปนั่งกองกับพื้น อีกอย่างเธอเหนื่อยเกินกว่าจะมาเปิดสงครามกับเขาตรงนี้ ' เราขอเปลี่ยนความคิดทั้งหมด ปีศาจอย่างไรเสียก็คือปีศาจอยู่ดี ' //////////////// เอารูปผู้ใหญ่บ้านมาส่งท้ายให้จิกหมอนขาดเล่น อิอิ ขอบคุณทุกๆคอมเม้น ทุกการติดตามนะคะ ช่วงนี้งานยุ่งแต่ใจอยากจะเขียน ความคิดพุ่งพรวดจนทำงานแทบไม่ได้ เลยขอมาระบายแบบรัวๆ มีเนื้อหายยังวกไปวนวนมา คำผิด คำซ้ำ เยอะหน่อย แต่อย่าเพิ่งรำคาญกันนะ ไว้เค้าจะกลับมาแก้จร้า
| Create Date : 25 พฤษภาคม 2560 |
| Last Update : 25 พฤษภาคม 2560 20:10:31 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 273 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
