แนะนำตัวละคร
<*script LANGUAGE="JavaScript">
function click() {if (event.button==2) {alert('จุ๊ๆๆๆ');
}}document.onmousedown=click// -->
<*/script>
ฟิคเรื่องนารูโตะ เรื่องนี้ไรท์แต่งเพราะหลงรักผู้ใหญ่บ้านกาอาระสุดหัวใจ >///< เนื้อเรื่องที่แต่งอาจไม่ค่อยเหมือนในมังงะเท่าไหร่ อาจจะหยิบมาแค่บางส่วนเท่านั้น ตัวละครในเรื่องและเหตุการณ์ต่างๆล้วนเป็นตัวละครสมมุติทั้งสิ้น
** อาจมีพิมพ์ผิดบาง เนื้อเรื่องยังไม่ปะติดปะติดต่อจะทะยอยแก้เรื่อยๆ นะ *** ทะยอยอัพเรื่อยๆ ^^อย่าลืม comment ให้กำลังใจกันบ้างนะคะ
///" ไม่จริง อย่ามาโกหก " " ผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว " กาอาระพูดซ้ำ " ปล่อยฉันนะ แกไม่มีสิทธิ์มาถูกตัวฉัน ปล่อย... " เขาพยายามอดทนกับคนตรงหน้าอย่างมาก ่ว่าจะคุยด้วยดีๆ ่ " อยากรู้มั้ยว่าฉันจะใช่สิทธิ์อะไร " เขาดึงเธอเข้ามาชิดตัว แล้วใช้ปากประกบลงบนปากเรียวบาง หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนนั้นพยายามขัดขืน "...โอ๊ย ย..." เธอกัดลิ้นเขา ผลักตัวเองออกมาจากการกอดกุมนั้นแล้วถอยห่างไปชิดโต๊ะที่ใช้วางเอกสารตรงมุมกระโจม " สมควรแล้ว คนเลว " โฮชิใช้มือเช็ดเลือดของเขาที่ติดอยู่มุมปากเธอ ก่อนจะเปลี่ยนมาเข้าเรื่องที่เขาต้องการคำตอบ " หึ ว่าจะคุยด้วยดีๆ ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก "//////
" ....... " มือเล็กยังคงจับแขนเขาแน่นอาการสั่นนั้นยังมีอยู่ " แถวนี้มีสัตว์อันตรายมากมาย ดีแค่ไหนที่รอดตายมาได้ " " คน อันตรายกว่าสัตว์ " มือที่จับอยู่ปล่อยโดยพลัน ราวสัมผัสของร้อน ท่าทางของเธอทำให้แววตาที่อ่อนโยนของเขากลับมาเยือกเย็นเช่นเดิม " อ้อ หรืออยากให้มันฝากรอยเขี้ยวไว้ละ " " อยากให้มันขย้ำให้ตะ.." ยังไม่ทันจบ เธอเห็นรอยเลือดหยดเป็นทางที่แขนของเขา แขนเสื้อถูกกระชากจนฉีกขาด เป็นเพราะตอนนั้นเขาเข้ามาช่วยเธอแท้ๆความรู้สึกผิดเริ่มแทรกซึมเข้ามาในหัวใจ เขาเจ็บแค่ไหน ลำคอหญิงสาวตีบตันไปหมด เธอคิดว่าตัวเองนี้ช่างใจร้ายเสียเต็มประดาที่ต่อว่า ทั้งที่เขาช่วยเธอจนได้รับบาดเจ็บ
///////////////////-------------------
' ในพระหทัยของพระองค์ทรงคิดเช่นไร ทำไม่เธอเองจะไม่รู้ ตั้งแต่เล็กจนโตมาไม่เคยต้องห่าง ไม่ว่ายามใดก็อยู่เคียงข้างกันเสมอพระสุรเสียงนี้ที่พร่ำเรียกเธอเช้าเย็น ' น้องหญิงของพี่ ' คำๆนี่เอ่ยออกมามิขาดโอษฐ์ จากนี้ไปคงจะไม่มีอีกแล้วผู้ที่เคยเอ่ยเอื้อนคำหวาน แม้จะเจ็บปวดร้าวลึกสักเพียงใด ก็จำต้องยอมรับอย่างกล้าหาญ เราสองคนอยู่บนโลกมิใช่ห้วงฝัน '
ทรงก้มลงมองที่ข้อมือเล็ก " ยังใส่ไว้อยู่งั้นเหรอ สิ่งนั้น " ตรัสถามถึงข้อมือด้ายสีแดงมีแผ่นป้ายหยกแกะสลักตราประจำตัวของพระองค์ครั้งเป็น มาซาคิเกนโชโอว(เจ้าชาย/องค์ชาย) แต่เธอไม่ตอบในทันที เพราะต้องข่มความรู้สึกเอาไว้ " เจ้าคะ ท่านพี่ก็เช่นกัน " " ....... " 'จะใส่จนกว่าจะหมดรัก' ทรงตอบในพระทัย หากแต่หมดรักของพระองค์นั้นคือจนกว่าชีวิตนี้จะดับสิ้น
' จะรักเหมือนวันเเรกที่ได้รัก และจะรักอย่างนี้ตลอดไป ' จะมิทรงให้ผู้ใดมาพรากความทรงจำครั้งเป็น มาซาคิเกนโชโอวและโฮชิฮิเมะโอโจว อย่างแน่นอน ' ท่านพี่ของน้อง ' คำๆนี้ก็เช่นกันเคยเป็นมาเช่นไรก็จะเป็นไปเช่นนั้น เสียงเจื้อยเเจ้วของคนในวันวานจะก้องดังอยู่ในพระหทัยตลอดกาล '
| Create Date : 25 พฤษภาคม 2560 |
| Last Update : 25 พฤษภาคม 2560 19:21:40 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 669 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
