ตอนที่ 22 : เลี้ยงฉลอง
" เป็นยังไงบ้างคะ ท่านหญิง " ซากุระถาม ช่วยประคองร่างที่กำลังจะลุกขึ้น " ยังรู้สึกมึนอยู่มั้ย " " ตอนนี้เวียนหัวมากกว่า แต่พอทนไหวคะ " เธอยิ้มน้อยๆ " ท่านหญิง อย่าเพิ่งลุกดีกว่านะคะ " " ไม่เป็นไรจริงๆคะ ต้องขอบคุณซากุระมากนะคะที่มาช่วยดูให้ " " ไปทำท่าไร ถึงโดยยากดประสาทอย่างแรงแบบนี้เข้าไปได้คะ " คนถามหน้านิ่วนึกสงสัย " มันเป็นอุบัติเหตุน่ะคะ " " เอ๊... มันไม่ปกติเลยนะคะเนี่ย " พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการจะบอก " แล้วนี้ฉันหลับไปเหรอคะ "โฮชิเริ่มทำหน้าตาตื่น เพราะกังวลเรื่องงานกลัวว่าเธอจะทำให้วุ่นวาย " สลบไปได้ 15 นาทีคะ หลังจากฉันเข้ามา " " แล้วเขาไปไหนแล้วคะ " ถามหาเพราะไม่เห็นอีกฝ่าย " ลงไปด้านล่างแล้วคะ ต้องไปต้อนรับแขกในงาน " " อย่างนั่นเหรอคะ " เธอค่อยๆลุกขึ้น " งั้นฉันคงต้องลงไปแล้วละคะ ไม่ไปจะดูไม่ดี " " จะไปทั้งที่เป็นแบบนี้เหรอ พักดีกว่านะฉันว่า " " ไม่ได้หรอกคะคุณซากุระ เพราะนี้เป็นหน้าที่ " " หน้าที่อย่างนั้นเหรอ ดื้อจังเลยนร้า เข้าใจแล้วๆคะ" " ขอบคุณมากนะคะ " ซากุระจึงจำต้องเดินตามไปด้วยหากเกิดอะไรขึ้นจะไปเข้าไปช่วยเหลือทัน
" โหนั้นไงเจ้าสาว สวยๆจริง " เสียงคนในงานดังขึ้นเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามามีซากุระเดินมาข้างๆ กาอาระที่กำลังคุยอยู่กับคาเงะคนอื่นหันไปมอง ก็เห็นโฮชิกำลังเดินเข้ามาในงาน เขาจึงต้องขอตัวออกจากการสทนาเพื่อที่จะตรงไปที่เธอ " ท่านกาอาระรีบไปเชียวนะครับ 555+ " " นั้นสิเจ้าสาวไม่หายไปไหนหรอ" มีเสียงเชียร์ตลอดทางที่เขาเดินผ่าน " สวยขนาดนั้น ก็ต้องกลัวหายเป็นธรรมดา จริงมั้ยละ อย่างกับตุ๊กตาเลย " บางคนถึงกับทำหน้าเคลิ้ม ชวนฝัน " อ๊ะ กาอาระมาโน้นแล้วงั้นฉันไปก่อนนะคะ " ซากุระบอก พอชี้ไปที่คนตัวสูงที่กำลังสาวเท้าเดินมา " เอ่อคะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ " โฮชิหันไปโค้งน้อยๆเป็นการขอบคุณ " ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกคะ เดี๋ยวเอาไว้พบกันนะคะ " เธอหันมายิ้มให้แล้วเดินแยกออกไป ทันทีที่ซากุระแยกออกไปแล้ว ร่างสูงก็มาถึงตัวพอดี " ออกมาทำไม ทำไมไม่พักผ่อน " " ทำแบบนั้นมันดูไม่ดีคะ จะให้เอ่อ .คะ..คุณออกมารับแขกคนเดียวได้ยังไง " หญิงสาวพยายามคิดคำพูดแบบที่พวกซากุระเคยสอนไว้ " แล้วไม่เวียนหัวแล้วงั้นเหรอ " " ไม่แล้วคะ " " งั้นก็ไปกัน " เขาจับมือเธอมาคล้องไว้กับแขนเขา " ทำอะไร ต่อหน้าคนตั้งมากมาย " " แล้วเธอเดินเองได้งั้นเหรอ อย่าทำเป็นเก่งแล้วเดินตามฉันมา " เขาพูด " แต่.... " โฮชิหันไปมองรอบๆทุกคนพากันจ้องมาที่เธอและกาอาระ พากันส่งเสียงผิวปากบ้าง แซวบ้างไม่หยุด " เฮ้...กาอาระอย่างนี้มันต้องจูบโชว์กันหน่อย " คิบะตะโกนมา ยิ่งทำให้เสียงเชียร์นั้นดังขึ้นไปอีก " จูบเลยๆๆๆๆ " " เจ้าสาวน่าแดงใหญ่แล้ว อิอิ " " จูบเลย กาอาร๊าาา " เสียงเพื่อนผู้หญิงดังเสริมขึ้น " อะไรกะ...อุ!!! " เสียงนี้ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ เขาประกบปากลงบนปากเธอแบบไม่ได้ตั้งตัว ทำให้กองเชียร์พากันผิวปากตบมือกันยกใหญ่ เขาถอนปากออกไปแล้วแต่โฮชิยังค้างอยู่ไม่ขยับ " 555+ เจ้าสาวกลายเป็นหินแล้วนะกาอาระ " เสียงคันคุโร่ที่ดื่มเข้าไปเยอะ แซวคนเป็นน้องชาย เขาและเธอกลายเป็นที่สนุกสนานของคนในงานไปเรียบร้อยแล้ว " จะปล่อยให้เจ้าสาวเดินไปเหรอ กาอาระ ไกลเลยนะ " นารูโตะกับคิบะที่เข้าขากันได้ดีประสานเสียงกันยกใหญ่ " เข้าใจแล้ว " เขาตอบเหนื่อยใจกับบรรดาเพื่อนๆของเขา แล้วก้มลงช้อนร่างเล็กขึ้นมาไว้แนบอก ทำให้เรียกเสียงเชียร์เข้าไปใหญ่ " ว้าย... " โฮชิหลุดร้องออกมา " วางลงเดี๋ยวนี้นะ " " เธอเลือกเอาระหว่างจะให้ฉันอุ้มหรือให้ฉันจูบเธอ " เขากระซิบบอกโฮชิที่ตอนนี้แก้มแดงปลั่ง " ทำไมต้องเลือกด้วย " " ถึงไม่ทำตอนนี้ต่อไปก็ต้องทำอยู่ดี " " หมายความว่ายังไงที่ว่ามาน่ะ " " ก็หมายความตามที่พูด " เขาพูดเสียงเรียบ มาหยุดอยู่ที่โต๊ะ ที่ถูกจัดไว้สำหรับทั้งคู่ วางเธอลงบนเก้าอี้ งานเลี้ยงถูกยืดเวลาออกไปจนค่ำ เพราะแขกในงานดื่มต่อกันอย่างสนุกสนาน กลายเป็นรวบทั้งกินเลี้ยงเช้าเเละเย็นเข้าด้วยกัน " หนึ่งทุ่มแล้วได้เวลาเข้าหอแล้วคะ " เมียวกะเดินมายืนตรงหน้าทั้งสองคงโค้งน้อยๆ โฮชิที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มได้ยินคำว่าเข้าหอทำให้เผลอปล่อยแก้วลงบนโต๊ะ เพราะลืมคิดไปว่างานแต่งงานนั้นจะต้องมีการเข้าหอด้วย " ท่านหญิง ท่านกาอาระเชิญทางนี้เจ้าคะ " เมียวกะผายมือเล็กน้อย " จะต้องเข้าหอด้วยเหรอ " โฮชิพูแบบหลุดปากออกมาเบาๆ " ไปกันเถอะ " กาอาระนึกขำอีกฝ่ายที่สีหน้าบอกชักเจนว่ารู้สึกยังไง โฮชิที่ต้องจำเดินตามเขาขึ้นไปบนห้องซึ่งตอนนี้ถูกจัดเตรียมเป็นห้องหอเรียบร้อย " มันต้องอุ้มเจ้าสาวเข้าไปซี่ กาอาร๊าาา " เสียงอิโนะดังขึ้น จากนั้นก็มีเสียงเพื่อนในกลุ่มที่ตามมาส่งเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าหอกันอีกขบวนใหญ่ เข้าก้มลงช้อนร่างบางที่ตอนนี้ตื่นเต้น และกลัวจนทำอะไรไม่ถูก " จูบกันหน่อยซี่คร๊าบบบ คุณกาอาระ " ลีตอนนี้เริ่มเมาเต็มที่ถือลังขึ้นมาลังใหญ่ " ดีมากลี 555+ แล้วคืนนี้เราจะนั่งดื่มกันอยู่ตรงหน้านี่แหละ " โฮชิเงยหน้ามองคนที่อุ้มเธอ พยายามส่งสายตาว่า ' อย่าทำนะ ไม่เอาฉันอาย ' แต่กาอาระกลับก้มลงจูบหญิงสาวอีกครั้ง ทำเอากลุ่มเพื่อนที่เป็นผู้หญ้ส่งเสียงกรี๊ด หน้าแดง เพราะเขินแทน ตามด้วยเสียงล้อเซงแซ่ของบรรดาเพื่อนผู้ชาย "อย่าหักโหมละ 55555+ " ไม่วายส่งท้าย " เข้าไปในห้องเถอะคะ เดี๋ยวดิฉันจะปิดประตูให้เอง " เมียวกะพูดขึ้น เขาเดินอุ้มหญิงสาวเข้าไปในห้อง มีเสียงประตูปิดตามหลังมา ทั้งห้องมีแต่ความเงียบ กาอาระวางเธอลงบนเบาะนั่งในห้องนั่งเล่น " เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง " พูดขึ้นแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ " กลัวสินะ ฉันไม่บังคับเธอหรอก เดี๋ยวเธอจะมาว่าฉันอีก " " ดีขึ้นแล้วคะ " เธอตอบหลบสายตาเขา เบนหน้าไปทางอื่นความรู้สึกก่อนเข้ามายังอยู่ ส่วนคำถามหลังที่ถามนั้นไม่กล้าตอบเลยได้แต่เงียบ " ดีแล้วไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันอาบทีหลัง " เขาล้มตัวลงนอนข้างๆ อาการเหนื่อยเต็มที่ " เข้าใจแล้วคะ " โฮชิออกมาจากห้องน้ำเห็นอีกฝ่ายยังนอนอยู่จึงเดินหวังจะเข้าไปปลุก " คะ..คุณคะ ไปอาบน้ำสิ " แล้วแตะที่ตัวเขย่าเขาเบาๆ " อื้ม ..... " เขายันตัวลุกขึ้นมองโฮชิน ก่อนจะลุกเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร
" ยังไม่นอนอีกเหรอ " เขาเดินออกมาใช้ผ้าเช็ดผมที่เปียกอยู่ " ยังคะ นี่ยังหัวค่ำอยู่เลย " โฮชินั่งอ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้นตอบ " อาการเป็นไงยังบาง " คำนี้เธอจำได้ว่าเขาถามเธอมาตลอดทั้งวัน " ก็รู้สึกชาที่มือนิดนิด" " อื้ม...แล้วนั้นอ่านอะไร เห็นอ่านมาสองสามวันแล้วหนังสือนั้น " " ป้าเมียวกะหามาให้อ่านน่ะ เห็นว่ายืมมาจากหอสมุด ก็ประวัติเกี่ยวกับนินจา หมู่บ้านประมาณนั้น " " สนใจเหรอ " คนถามทำหน้าสงสัย " จากนี้ไปต้องอยู่ที่นี่ ก็ต้องศึกษาทุกอย่างที่ควรจะรู้ " เธอก้มหน้าลงอ่านหนังสือตรงหน้าต่อ กาอาระยิ้มมุมปากพอใจกับคำตอบที่ได้ยิน " มีจดหมายจากท่านมาซาอิ ฝากไว้ให้ " กาอาระสังเกตุท่าทีคนตรงหน้า ขณะที่ก้าวมานั่งฝั่งตรงข้าม " จดหมายอะไรเหรอคะ " เธอไม่ได้สนใจนักเพราะกำลังอ่านหนังสือติดพัน อีกอย่างเธอรู้อยู่แล้วว่าเนื้อหาในจดหมายต้องผ่านตาเขามาก่อน ถ้าเป็นเนื้อหาแบบครั้งที่แล้ว อีกฝ่ายก็คงจะโววายหาเรื่องไปแล้ว ไม่มานั่งสบายใจถามแบบนี้แน่ " เรื่องลาออกจากฐานันดรศักดิ์ " " งั้นเหรอคะ เข้าใจแล้ว " เธอละจากสายตาจากหนึ่งสือนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนวางหนังสือลง เดินไปที่โต๊ะทำงานของเขาที่อยู่ติดมุมระเบียงแล้วเปิดลิ้นชัก หยิบตราประจำตัวของเธอ จากนั้นเดินมานั่งที่เดิม แล้วส่งให้เขา เธอรู้ดีว่า ตามกฏของราชสำนักหากราชนิกุลหญิงต้องแต่งงานกับสามัญชนแล้วจะต้องยื่นหนังสือขอลาออกจากฐานันดรศักดิ์ กลายเป็นสามัญชน กาอาระยื่นมือไปรับไว้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มีข้าวของๆเธออยู่ในบ้าน เขาเองก็ไม่เคยเอะใจ เพราะดูมันกลมกลืนจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว " ไม่เสียดายเหรอ " เขาอยากรู้คำตอบจากเธอ " คะ ??? " โฮชิ งงกับคำถามที่อยู่ๆอีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาแบบห้วนๆ " ถ้าลาออกจากฐานันดรศักดิ์แล้ว จะกลายเป็นแค่สามัญชน ทำใจยอมรับได้เหรอ " กาอาระทวนคำถาม " ตัดสินใจไปแล้วนี่คะ จะเสียดายทำไม " เธอวางหนังสือลงกับตัก " อีกอย่าง ไม่ว่าฉันจะเป็น โฮชิฮิเมะโจโอว โฮชิฮิเมะมิยะ หรือโฮชิ ยังไงก็ไปมีอะไรเปลี่ยน เพราะฉันก็คือฉัน หรือคุณเสียดาย " " ก็เปล่า ไม่ได้คิดมาตั้งแต่แรกแล้ว " กาอาระนั่งใช้มือหมุนตราที่เธอส่งมาให้ " ไม่ได้คิดอะไรคะ ???" " ไม่ได้คิดว่าจะใช้เธอเป็นเครื่องมือต่อรองเรื่องผลประโยชน์ของหมู่บ้าน " คำตอบนั้นทำเอาคนฟังตกใจ " ที่ไปสู่ขอ แต่งงานก็เพื่อการนั้นไม่ใช่เหรอ " น้ำเสียงโฮชิแปลกใจสงสัย " ถ้าไม่ใช้แล้วจะทำไปเพื่ออะไร " " พวกระดับสูงตัดสินใจกันเอาเองทั้งนั้น " " งั้นทำไมคุณไม่ปฏิเสธ " " สู่ขอไปแล้ว มีกำหนดการออกมา จะให้ยกเลิกได้ยังไง " กาอาระตอบเสียงเรียบ " ทำไมละ " โฮชิ " เธอเป็นผู้หญิงมันเสียหาย อย่างน้อยมันก็ส่งผลเสียต่อเธอมากกว่า " " แต่คุณก็อาจจะต้องแต่งกับมิยะ ทั้งที่รู้ว่าถูกหลอกก็ยังจะแต่งอย่างนั้นเหรอ " " คิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเรื่องสู่ขอมันง่ายเกินไป " เขามองคนตรงหน้าที่ตอนนี้นั่งสบตาเขาตรง ความสงสัยใคร่รู้ของเธอนั้นทำให้เขาเองก็แปลกใจไม่ต่างกัน " แต่ตอนนี้เธอก็มานั่งอยู่ตรงนี้แล้ว " " งั้นเรื่องคนรักของคุณละ " โฮชิไม่ได้จะหาเรื่องทะเลาะแต่อยากรู้คำตอบเรื่องนี้ที่สุด " ก็ไม่ได้มีอะไรตั้งแต่แรกแล้ว เธอคิดไปเอง " เขาเองไม่มีโอกาสได้พูดอะไรกับนัทสึมิมากนัก รู้สึกอยากขอโทษมากกว่า เพราะทั้งหมดที่เขาทำไปมันเป็นหน้าที่และความรับผิดชอบต่อหมู่บ้าน นี่คงเป็นคำตอบและความรู้สึกที่เห็นแก่ตัว " เอ๋.....??? " โฮชิก้มหน้าลง แต่ก็คิดว่าผู้หญิงคนนั้นคงจะรู้สึกไม่ได้ต่างจากเธอเท่าไหร่ " แต่ปกติแล้วผู้ชายจะรับภรรยาได้หลายคน ทำไมถึง...??" " เธอรับได้อย่างนั้นเหรอ แต่สำหรับฉันไม่ใช่ " เขาตอบยังคงดูท่าทีของคนตรงหน้าไม่วางตา " แล้วเธอละ รู้สึกยังไง เรื่องท่านมาซาอิ " กาอาระถามอีกฝ่าย โฮชินิ่งนึกอยู่นาน พยายามหาหาคำพูดมาอธิบายแทนความรู้สึกที่มีในตอนนี้ " รับได้หรือไม่ได้ถ้าหากมันจะเกิดขึ้นจริง ก็คงต้องยอมรับใช่มั้ยล่ะ ?? " เธอมองเข้าไปในดวงตาสีมรกตเหมือนจะหาความจริงจากคำตอบ แต่สายตานั้นกลับหนักแน่นกว่าที่เธอคิด คนมองเผยรอยยิ้มที่มุมปากเหมือนว่ารู้สึกดีใจในคำตอบที่ได้รับ " เรื่องท่านพี่นะ เพราะสถานะมันเปลี่ยนไป เมื่อสิ่งที่เป็นอยู่มันเปลี่ยนความรู้สึกที่ผ่านมามันก็ต้องเปลี่ยนเป็นธรรมดา เราก็ต้องยอมรับในเมื่อมันไม่เหมือนเดิมยังไงก็ต้องปรับตัวที่จะอยู่กับปัจจุบันให้ได้ " " อยู่ดีๆทำไมถึงถามเรื่องนั้น โฮชิ " " เพราะคิดว่า มีอะไรก็ควรพูดออกไปตรงๆ ถ้าไม่พูดก็จะไม่มีวันเข้าใจกัน อีกอย่างถ้าคุณไม่บอกฉัน ฉันก็จะไม่มีวันรู้หรือเข้าใจในสิ่งที่คุณคิด หากต่อไปมีอะไรเกิดขึ้นฉันจะกล้าพูดหรือปรึกษาเรื่องอะไรกับคุณได้ " โฮชิยิ้มบางๆก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่จะไม่รับฟังอะไร " ในเมื่อเราต้องอยู่ด้วยกัน " เขายิ้มให้อีกฝ่าย อคติที่มีต่อกันที่ผ่านมาคงจะลดน้อยลง เป็นครั้งแรกที่ได้พูดคุยกันดีๆ เริ่มถูกใจที่เธอเป็นคนช่างคิดช่างพูด เพิ่งรับรู้ว่าการได้อยู่ใกล้เธอมันจะทำให้รู้สึกอบอุ่นในหัวใจได้ขนาดนี้ " จากนี้ฉันจะพยายามให้มากกว่านี้ " เธอพูดเบาๆ กาอาระมองเธอที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนเด็ก เพิ่งสังเกตุว่าคนตรงหน้านั่น ' ยิ้มสวย ' และเหมือนจะสะกดเขาให้จ้องมองอยู่อย่างนั้น เพราะเธอเป็นแบบนี้จึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงมีคนที่สามารถรักเธอไม่มากมายขนาดนั้น เขาเองก็พอจะรู้ว่าการที่เธอแต่งงานมาอยู่ที่นี่มันทำให้หลายๆอย่างชีวิตขอเธอเปลี่ยนไป ทั้งชีวิตความเป็นอยู่ สภาพแวดล้อม เป็นถึงท่านหญิงที่สูงศักดิ์มีคนห้อมล้อมคอยปรนิบัติรับใช้ตลอดเวลา ทุกวันนี้กลับต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง เขาต้องสั่งให้เมียวกะไปคอยดูแลค่อยช่วยเหลือเธอและให้รายงานทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ตาม พอรู้ว่าเธออยากจะทำทุกๆอย่างด้วยตัวเองและไม่เคยบ่นเลยแม้แต่น้อย มันก็ทำให้เขารู้สึกหายกังวลอย่างบอกไม่ถูก
| Create Date : 25 พฤษภาคม 2560 |
| Last Update : 25 พฤษภาคม 2560 20:31:16 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1586 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
