ตอนที่ 9 : ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย
" อะ อืม....... " กาอาระค่อยๆคลายมือออกจากข้อมือนั้น จูบที่รุนแรงค่อยเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนนุ่มนวล เขาถอนปากขึ้นเมื่อรู้สึกว่าร่างที่อยู่ข้างใต้นั้นหลับไปเสียแล้ว แค่คำพูดไม่กี่คำของเธอทำไมถึงทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดได้ขนาดขนาดนั้น เขายันตัวขึ้นมองร่างบางที่หลับไปเพราะความเหนื่อยล้าที่เจอมาตลอดวัน แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวหญิงสาว ก่อนทิ้งตัวลงนอนข้างๆ แล้วเผลอหลับไป ..........................................
โฮชิเริ่มขยับตัวเพราะรู้สึกอึดอัดเหมือนมีอะไรมาทับหน้าอก เธอค่อยๆลืมตา ' ยังมืดอยู่เหรอ ' ขยับพลิกตัวไปด้านข้างทำให้หน้าเธอไปชนกับบางอย่าง มือเล็กจับอยู่ตรงแผงอกของอีกฝ่าย เสียงลมหายใจของเขาทำให้เธอสะดุ้ง ' คน.....' เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนได้ในทันที โฮชินิ่งอยู่ครู่ ก่อนค่อยๆขยับตัวออกห่างและพยายามยกแขนที่ตอนนี้พาดอยู่ที่เอวของเธอออก แต่กลับได้ผลตรงข้าม กาอาระรู้สึกตัวตั้งแต่เธอขยับพลิกตัวแล้ว เขารวบกอดร่างบางเข้ามาแน่น มันชิดจนใบหน้าเธอแนบติดหน้าอกเขาทำให้ได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นเป็นจังหวะ ต่างกับหัวใจเธอที่ตอนนี้มันเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา เธอเบือนหน้าไปอีกทางพยายามขยับตัวออกห่างจากเขาให้ได้ " จะรีบตื่นไปไหนเพิ่งตีสี่เอง " เขาก้มลงมากระซิบที่ข้างหู ทำเอาคนตัวเล็กรู้สึกวาบไปทั้งตัว หน้าขาวขึ้นสีรู้สึกร้อนวูบที่หน้าเหมือนคนเป็นไข้ " ถะ...ถ้าตื่นแล้วก็เอาแขนออกไปสิ " เธอพูดเบาจนเขาแทบจะไม่ได้ยิน พยายามดันตัวเขาออก " .......... " " ปล่อยเรานะ ไอ้คนบ้า " " อยากจะเรียกยังไงก็เชิญ ถึงอธิบายไปเธอก็ไม่ฟังอยู่ดี " เขาปล่อยให้หญิงสาวตีอกทุบไหล่ สายตาเขาจ้องมองที่ใบหน้าเล็กที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ปากเรียวบางนั้นเอาแต่ต่อว่าเขาและพร้ำเพ้อถึงสาวใช้ที่จากไป " อือ อ.....อุ๊ป " เสียงของโฮชิถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ ปากหนาประกบลงมาอย่างนุ่มนวน มือของเขาดันต้นคอของเธอให้ขึ้นมารับจูบ อีกข้างวนอยู่ที่รอบเอวไม่อยู่สุข มือเล็กกำเเขนเสื้อเขาแน่น กาอาระค่อยดันลิ้นเข้าไปในปากเธออย่างช้า ทำเอาร่างบางสะดุ้งสั่นราวกับลูกนก เขารู้สึกพอใจกับการตอบสนองที่ไม่ประสีประสาของเธอ ทำให้รู้สึกว่าเขาคือผู้คุมเกมส์ทั้งหมด ก่อนจะถอดปากออก ร่างบางหายใจรัวเหมือนร่างกายไม่มีแรงเอาดื้อๆใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาบ่งบอกถึงความตกใจ " นอนซะ ก่อนฉันจะเปลี่ยนใจ " ใบหน้าของทั้งสองชิดจนลมหายใจกระทบกัน โฮชิรู้สึกเหมือนตัวระเหยเป็นไอไปหมดแล้ว จริงอยู่ที่เธอแต่งงานกับเขาแล้ว ไม่สิต้องบอกว่าคนที่แต่งในนามเธอคือมิยะ เพราะงั้นเธอกับเขาก็ไม่ต่างจากคนแปลกหน้าด้วยซ้ำ และภาพทรายที่พันรัดตัวสาวใช้นั้นก็ติดตา แต่แปลกที่เธอกลับรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเวลาที่อยู่ในอ้อมกอดนี้ รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ตาคู่งามพริ้มหลับจมสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
ดีที่ตอนเช้าเธอตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอเขาแล้ว ร่างบางราวกับตกอยู่ในภวังค์เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ " จะไม่กินอย่างนั้นเหรอ " เขาพูดขึ้น เพราะเห็นเธอนั่งเหม่ออยู่พักใหญ่ โฮชิหันไปตามเสียงที่ดังขึ้นแล้วก้มลงมองถาดข้าวที่วางอยู่ " ยังไม่หิว เอาออกไป " น้ำเสียงของเธอนั้นเขารู้สึกได้ถึงความขุ่นเคือง " ไม่กินก็ตามใจ ดีเหมือนกันจะได้ไม่สิ้นเปลืองเสบียง " เขากอดอกนั่งบนโต๊ะที่อยู่ตรงทางออกของกระโจม " แล้วเราก็ไม่อยากเห็นหน้าท่านด้วย ออกไป " " ข้อนี้เสียใจด้วยนะ " เขาพูดจบเดินเข้ามาหยิบถาดอาหาร ออกไปจากกระโจม
..........................
" ท่านหญิงขอรับ กองทหารที่ส่งไปอพยพคนในหมู่บ้านใกล้ๆนี่กำลังจะมาถึงแล้วขอรับ " ทาดาทากะโค้งแล้วรายงาน โฮชิกำลังขะมักขะเม้นอยู่กับการจัดเตรียมที่พักให้กับชาวบ้าน ทั้งกระโจมตั้งค่ายและเสบียงถูกขนขึ้นมาจากอุโมงค์ลับที่ใช้หนีออกมาจากปราสาท " กำลังมากันแล้วสินะ งั้นก็มาช่วยกันเถอะชาวบ้านจะได้มีที่พัก พวกเขาคงเหนื่อยจากการเดินทาง อีกอย่างหิมะก็ตกหนักขึ้นทุกที " " ขอรับ " เขารีบสั่งให้คนไปขนอุปกรณ์มาตั้งกระโจมยกใหญ่ " ท่านทาดาทากะ ท่านพี่มาซาอิทรงยังไม่ติดต่อกลับมาอีกหรือ " สีหน้าของเธอวิตกเล็กน้อย มือยังคงมัดเชือกผ้าให้ติดกันเป็นผืนใหญ่ ก่อนให้ทหารนำไปคลุมบนโครงที่ตั้งไว้ " ยังเลยขอรับ น่าจะใช้เวลากว่าจะคนส่งสารของเราจะเดินทางไปถึงเกียวโต " " อย่างนั้นเหรอ " " เป็นอะไรรึเปล่าขอรับ ดูทรงเป็นกังวน " เขาถาม " ไม่มีอะไรหรอก อ่อจริงสิเราจะไปเตรียมอาหารก่อนนี่ใกล้จะเที่ยงแล้ว " " เด๋วกระหม่อมสั่งให้พวกทหารเตรียมดีกว่าขอรับ " " อย่าเลยทำงานกันเหนื่อยทั้งวันแล้ว กลางคืนต้องผลัดกันเฝ้าสังเกตุการณ์อีก เราอยู่ว่างๆเราทำเอง " ร่างบางกำลังจะลุกขึ้นปัดตัวแล้วเดินออกไปที่กระโจมเก็บเสบียงจัดแจ้งทำอาหาร ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อกาอาระยืนขวางทางอยู่
" หลีกไป เราจะเข้าไปเตรียมอาหาร " เธอพูดกับเขาเสียงห้วน " ....... " เขาเอื้อมมือมาจับมือของเธอ มือที่เย็บเฉียบเพราะอากาศหนาว มือนั้นซีดขาวอย่างเห็นได้ชัด " จะทำอะไรอีก นี่ เราถาม.... " ก่อนที่เธอจะพูดจบเขาวางถุงมือสีขาวบนมือของเธอแล้วเดินออกไป ปล่อยให้คนพูดยืนงงกับการกระทำนี้ ..................................
" วันนี้ต้องเตรียมเยอะเลย " โฮชิพึมพำเมื่อนึกขึ้นได้ว่าต้องเตรียมอาหาร วัตถุดิบต่างๆถูกนำขึ้นมาวางบนโต็ะและจัดแจงอย่างเป็นระเบียบ " กาอาระ บอกให้มาช่วยเตรียมอาหาร " หญิงสาวผมทองวางพัดพิงไว้ข้างลังเสบียง โฮชิหันไปมองต้นเสียง " กาอาระ ??? " ' ใครกัน กาอาระ ' อีกฝ่ายเห็นหน้าสงสัยของหญิงสาวเลยตอบทันที " ท่านคาเสะคาเงะน่ะ ส่วนฉันชื่อ เทมาริ นะ มีอะไรให้ช่วงบ้าง " ร่างโปร่งสูงเดินสำรวจอาหารที่โฮชิเตรียมไว้ "เอ่อ อ่อ ถ้าอย่างนั้นคุณเทมาริ เชิญนั่งตรงนี้ดีกว่าคะ " เขาชื่อ กาอาระ สินะ โฮชิไปยกม้านั่งมาวางไว้ข้างโต๊ะยาวกล่องอาหารที่ทำจากไม้อย่างง่ายๆถูกวางเรียงซ่อนกันเต็มโต๊ะ " เอ๋...นี่เธอทำทั้งหมดเลยเหรอ " เทมาริมองอาหารที่เรียงรายแล้วนั่งลง " คะ ฉันทำใกล้จะเสร็จแล้ว เหมือนคุณเทมาริจะเพิ่งเดินทางมาถึงน่าจะนั่งพักผ่อนดีกว่านะคะ " โฮชิสังเกตุเห็นเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าและเสื้อคุมกันหิมะที่เปียกวางพาดอยู่บนเก้าอี้ เธอถือถาดอาหารมาเสริฟตรงหน้า พร้อมน้ำชา แล้วหันกลับงวนอยู่กับหม้อซุปปลาตากแห้ง " อื้มน่ากินนะเนี่ย งั้นฉันไม่เกรงใจละนะ " เทมาริรู้สึกว่าบรรยากาศรอบผู้หญิงคนนี้ชวนให้คนอยู่ใกล้สบายใจอย่างบอกไม่ถูก เป็นคนช่างสังเกตุเอาใจใส่คนอื่นดี " อร่อยนะเนี่ย เธอนี่สวยมากเลยนะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นแม่ครัวทำอาหาร " " คะ ??? " โฮชิหันมามองคนที่นั่งอยู่ " อายุเท่าไหร่แล้วเธอน่ะ " " ฉันเหรอคะ อายุ 20 แล้วคะ " " ดูอายุยังน้อยอยู่เลยนะ ฉันสิดูแก่ไปเลย " เทมาริหยิบข้าวปั้นเข้าปาก ร่างบางมายิ้มให้ " คุณเทมาริเดินทางเหนื่อยๆ น่าจะไปแช่น้ำร้อนนะคะ จะได้รู้สึกผ่อนคลาย " โฮชิเตรียมอาหารและทำความสะอาดอุปกรณ์หมดแล้ว " ที่นี่มีบ่อน้ำร้อนด้วยเหรอ ดีจัง ข้างนอกก็อากาศหนาวมีหิมะโปรยตลอดเลยอ่อ จริงสิ เด๋วเอาสำหรับเข้าไปให้กาอาระที่หนึ่งนะ คงยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า รายนั้นมั่วแต่ทำงานจนลืมกินข้าวแน่นอน" " อ่อ คะ เด๋วจะจัดสำรับไปให้นะคะ " โฮชิรีบจัดอาหารลงบนถาดแล้วยกออกไป เทมาริมองตามร่างบางไป ' แม่ครัวจริงๆเหรอไม่ยักกะเคยเห็นหน้า ไว้จะลองถามคนอื่นๆดู ่
.........................................................
" ท่านกาอาระ ........ " หญิงสาวเข้าไปกอดคนตัวสูงอย่าง คิดถึง " หายดีแล้วเหรอ นัทสึเมะ " เขาถามเสียงเรียบ " คะ ท่านกาอาระเป็นอะไรรึเปล่าคะดูเหมือนจะไม่สบาย " เธอหันหลังพิงโต๊ะ ใช้สองแขนโอบคอเขาให้โน้มลงมาหาเธอ แต่เขาใช้แขนยันโต๊ะไว้ไม่ให้ใกล้กันไปมากกว่านี้ " จะทำอะไรน่ะ " เขารู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าตอนนี้ดูเปลี่ยนไปราวกับคนละคน " ทำไมกันคะ เมื่อก่อนไม่เห็นปฏิเสธฉันแบบนี้ " ใช่เขาไม่เคยปฏิเสธเธอ เป็นเพราะเธอไม่เคยทำแบบนี้ และตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เขาแต่งงานและมีภรรยาอยู่แล้วและเธอก็อยู่ที่นี่ด้วย เขาเองก็รู้สึกผิดต่อนัทสึมิไม่น้อยในเรื่องนั้นที่ไม่ได้บอกความรู้สึกจริงๆออกไป
" ขอเข้าไปนะคะ ..... " เสียงนั้นหายเข้าไปในลำคอ โฮชิเปิดเข้ามาเห็นภาพตรงหน้า หน้าสวยนั้นซีดเผือก เธอไม่รู้ว่าความทำอย่างไรดีกับสิ่งที่เห็น ภาพของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีกำลังจะจูบกับผู้หญิงคนอื่น มือที่ถือสำรับนั้นสั่นไปหมด เหมือนข้างในตัวมันโหวงเหวงยังไงบอกไม่ถูก
| Create Date : 25 พฤษภาคม 2560 |
| Last Update : 25 พฤษภาคม 2560 20:10:52 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 308 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
