" ก็แค่ร่างกาย หาใช่จิตใจไม่ " ร่างบางไม่ลดละ เขาทำราวกับเธอเป็นสิ่งของที่อ้างสิทธิได้
อีกฝ่ายเดือดจัด ยิ่งบีบมือของเธอแน่นจะแผลที่มือเริ่มปริและมีเลือดแดงๆไหลออกมาเป็นทาง เขารู้ว่าสิ่งที่ตนทำไม่มีเหตุผล แต่เกียรติของเขาดูเหมือนจะถูกหยาม
" เราเจ็บ ปล่อยเราเดี๋ยวนี้ " โฮชิตวาดกลับ หญิงสาวพยายามแกะมือที่จับมือเธอออกด้วยมืออีกข้างที่เป็นอิสระด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด
" ทำไมเธอรังเกียจฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ "
" เราคิดว่าท่านน่าจะรู้อยู่แก่ใจแล้ว ว่าเรารู้สึกยังไง "
" ลองดูอีกครั้งก็ได้นี่ " เขาคำรามพลางเยาะเย้ย ขณะที่ลากร่างบางไปโยนทิ้งบนผ้าปูที่นอนแล้วโถมทับมา ไม่ยอมให้เธอดิ้นรนหนี เขากดริมฝีปากลงมาอย่างปราศจากความอ่อนโยน
อาการหอบเนื่องจากหายใจหายคอไม่ทันบวกกับความเจ็บแปลบที่แผลบนมือของเธอ ทำให้เขายิ้มเยาะ ยิ่งทำให้เธอเดือนแค้นมากยิ่งขึ้น เมื่อเขาประทับจูบเธออีกครั้ง เธอจึงกัดริมปากเขาจนเลือดซิบ หากเขาแก้คืนด้วยการบีบกรามเธอให้ปล่อย
" ร้ายนักนะ ! "
" ก็ลองทำแบบนี้อีกสิ คราวนี้เราจะกัดให้ลิ้นขาดทีเดียว " หญิงสาวประกาศสงครามโดนสิ้นความกลัวเกรง สีหน้า และแววตาบ่งบอกชัด เธอจะไม่ยอมแพ้โดยปราศจากการต่อสู้
เขาผละออกจากคนที่อยู่ใต้ร่าง ไม่ใช่ว่ากลัวจะถูกกัดลิ้น แต่เกรงว่าเลือดของเธอจะหมดตัวเสียก่อน ไม่ได้สงสาร
" จะเรียกคนมาทำแผลให้เดี๋ยวจะเลือดหมดตัวตายเสียก่อน เธอยังตายตอนนี้ไม่ได้ ทำแผลเสร็จไปเก็บของซะ เราจะเดินทางกลับซึนะ " ร่างสูงยืนขึ้นแล้วเดินออกไปจากกระโจม
หญิงสาวได้แต่ฟังนิ่ง เพราะรู้ว่าถึงอย่างไรเสียก็ขัดไม่ได้
" กาอาระๆ " เสียงพี่สาวคนเดียวของเขาดังขึ้น ก่อนจะรีบตรงเขามาหาผู้เป็นน้องชาย
" เทมมาริ ว่ายังไงเตรียมการพร้อมรึยังเรื่องการเดิมทาง " เขาถาม
" อื้ม เรียบร้อยแล้ว แล้วนี้ไปทำอะไรมา มันเลือดนี่ " เทมมาริมถามกวาดตามองน้องชายทั่วตัว บนเสื้อผ้า และมือของเขาเต็มไปด้วยรอยเลือด เขาไม่อยากอธิบบายเลยว่ามันเกิดขึ้นมาได้ยัง แต่ถึงไม่อธิบายคนตรงหน้าก็ต้องซักไซร้จนได้คำตอบอยู่ดี
" เกิดอุบัตเหตุนิดหน่อย โฮชิโดนไฟลวกมือแต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วตามคนมาทำแผลให้แล้ว " เขาเบี่ยงสายตาไปทางอื่น แต่คนเป็นพี่สาวกลับมองเห็นความผิดปกติบนหน้า
" แต่อย่างนายไม่น่าจะปากแตกได้นะ " เธอถามอย่างจับผิด เพราะความรู้สึกของผู้หญิงมันบอก เธอรู้ดีว่ากาอาระนั้นถึงเมื่อก่อนจะเป็นคนที่อารมณแปรปรวนใครก็เข้าหน้าไม่ติดแต่หลังจากเหตุการณ์นั้น เขาเปลี่ยนไปในทางที่ดี มีความสุขุมรอบครอบ เป็นเพราะเนื้อแท้เขาเป็นผู้ชายที่อ่อนโยน และเห็นอกเห็นใจผู้อื่น แม้จะไม่แสดงออกมาทางสีหน้าและแววตา " มีเรื่องอะไรรึเปล่า แต่เอาเถอะยังไงก็คุยกันดีๆ "
" ฉันก็หวังให้เป็นอย่างนั้น "
" เรื่องมัทสึริเธอไปแล้ว ฉันส่งไปอยู่กับคันคุโร่ที่แนวชายแดนอย่างน้อยก็เพื่อให้เธอได้ทำใจ ฉันคงช่วยได้เท่านี้ "
" อย่างงั้นเหรอ "
" นายรีบไปเตรียมตัวเถอะกาอาระ ฉันจะไปดูอาการท่านหญิงเสียหน่อย " เทมมาริแตะที่แขนของชายเบาก่อนผละเดินตรงไปยังกระโจม
ผ้ากระโจมถูกเปิดออก ผู้มาใหม่มองไปรอบๆก่อนจะหยุดสายตาไปที่ร่างบาง ที่มีหน่วยแพทย์สองคนวุ่นวายกับการทำแผลยกใหญ่ แต่ก่อนที่เทมาริจะได้พูด เสียงใสแหบพร้าดังขึ้น
" คุณเทมมาริใช่มั้ยคะ "
" แม่ครัว คนนั้นนี่ " สีหน้าฉาบความแปลกใจ แต่ก็รู้แล้วว่าหญิงสาวตรงหน้าคือท่านหญิง
" ดีใจที่ได้พบคะ " เธอยิ้มที่มุมปากมีคราบเลือด
" ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่เข้าใจผิดว่าเป็นแม่ครัว " 'กาอาระนี่นายทำอะไรของนายกันเนี่ย '
" อ่อ ไม่เป็นไรคะ เห็น เอ่อ ... ท่าน..กาอาระ บอกว่าจะเดินทางกลับซึนะ ตอนนี้แล้วคนของฉันทางนี้ละคะ จะทำอย่างไร "
" ใช่แล้วคะ เห็นว่ากาอาระสั่งงานไว้เรียบร้อยแล้ว ท่านหญิงไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ เขาเป็นคนรอบครอบต้องเตรียมการทุกอย่างไว้อย่างดีอยู่แล้ว " 'มีปัญหากันจริงๆด้วย ' เทมาริไม่ได้แค่พูดให้คนตรงหน้าสบายใจเท่านั้น แต่เขาเป็นคนแบบนั้นจริง
" คุณเทมมาริดูสนิทกับเขานะคะ "
" เขาเป็น น้องชาย ของฉันเอง "
" อย่างนั้นเหรอคะ " คนถามเสียงแผ่วลงไปอีก แค่หวังนิดๆว่าการเดินทางครั้งนี้จะมีเพื่อนสักคนที่พอคุยได้ก็ยังดี เทมมาริสังเกตุอาการอึกอักของคนมี่นั่งอยู่ ' เกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้ '
" งั้นช่วยรีบด้วยนะคะ กาอาระรออยู่ เราต้องถึงโอเอซิทก่อนตะวันตกดิน อากาศระหว่างทางแปรปรวนมาก พวกเธอจัดการเรื่องเสื้อผ้าให้ท่านหญิงด้วยละ " เทมาริหันไปสั่งอีกสองคนเมื่อได้รับคำตอบแล้วจึงเดินออกไป
....................................................
สงครามย่อยๆดูเหมือนจะปะทุขึ้นมาเงียบๆอีกครั้งหลังสงบไปพักหนึ่ง
" เราขึ้นเองได้ท่านไม่ต้องมายุ่ง " โฮชิพูดเกือบดูเหมือนกระซิบ เพราะไม่อยากให้คนรอบข้างได้ยิน เธอไม่อยากให้เขามาเฉียดใกล้ตัวเธอด้วยซ้ำ แต่นี้เขาจะมาอุ้มเธอขึ้นบนหลังม้า
" ก็ไม่ได้อยากจะยุ่ง แต่เป็นหน้าที่ " เขารีบขี่ไปบนหลังม้าก่อนแล่วก้มลงมาช้อนตัวคนที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่ด้านล่าง ก่อนหญิงสาวจะโวยวายขึ้นมา
" ทำอะไรน่ะ เราขี่ม้าเป็นปล่อยเราลงเดี๋ยวนี้ " เธอตกใจเมื่อเขาอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตัก มือข้างหนึ่งกุมบังเหียน อีกข้างโอบเอวคอดเธอไว้แน่น
" จะจับบังเหียนด้วยมือนั้นเหรอ " เขายังไม่อยากต่อกรกับเธอต่อหน้าคนมากมายในตอนนี้ เธอก้มลงมองสภาพมือทั้งสองข้าง
" งั้นก็เอามือออกจากตัวเราสิ "
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
