เหนื่อยแค่ไหนก็ไม่วายคิดถึง

หวัดดีเตง

เค้าเหนื่อยจังเลยอ่ะ ง่วงสุดๆ อยากนอนอย่างแรง เพราะเมื่อคืนก็นอนไม่หลับ แต่ก็นอนไม่ได้เพราะต้องหาข้อมูลเกี่ยวกับบอสตัน ไหนจะการเดินทาง สถานที่ท่องเที่ยว ที่พัก อาหารการกิน ฯลฯ ทำให้ต้องนอนดึกอีกหนึ่งคืน

รุ้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวมาหลายวันแล้วแต่ไม่ยักป่วยซักที คงเป็นเพราะพักผ่อนน้อยนั่นแหละ ก็จะให้ทำไงได้ล่ะเดี๋ยวคนโน้นมาหาคนนี้มาหาทำให้จำเป็นต้องออกนอกบ้านดึกๆดื่นๆใช้เงินอย่างสนุกสนานทุกวัน ในขณะที่ถูกพักงานไป 2 วีคเต็มๆ ซึ่งก่อนหน้านี้ก็ช็อปปิ้งหนักเอาการเพื่อบรรเทาอาการเซ็งที่ถูกทิ้ง และตอนนี้บิลค่าห้อง ค่าสาธารณูปโภคก็จ่อรอคิวให้จ่ายในอีกวันสองวันนี้แล้ว หนำซ้ำยังทำทอสับหาย กระเป๋าตังค์หายอีก(คราวนี้เงินในกระเป๋ามีเยอะด้วยสิ) เตงคิดว่านี่คงแย่มากพอแล้วใช่มั้ย หุหุ ยัง...มันยังมีแย่กว่านี้อีก วันนี้แม่เด็กเพิ่งมาพูดกะเค้าว่า ตัวแม่จะทำลอนดรีเอง ฮ่าๆๆถูกต้องเค้าขาดรายได้ในส่วนนี้ไป และตัวแม่ก็พูดต่อว่าให้เค้าไปทำงานแค่สามวัน โอ๊ยยยยย เค้าฟังแล้วน้ำตาแทบไหนแน่ะ ส่วนอีกบ้านที่บอกว่าจะจ้างน่ะก็ไม่แน่นอนหรอก บางวันนีด บางวันไม่นีด ตอนนี้ก็พยากโพสหางานทางอินเตอร์เน็ตอย่างเคย ดูเหมือนชีวิตมันวนเวียนๆไงก็ไม่รู้เนอะ เฮ้อออ เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจเลยนะเนี่ย เพิ่งรู้ก็วันนี้แหละว่าการใช้ชีวิตอยู่อย่างคนอกหักนี่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ

ส่วนทอสับก็ขอเบอร์เดิมไม่ได้ เพราะเค้าถามถึงไอดีกะโซเชียว ก็เลยตัดสินใจทิ้งเบอร์นั้นไปซะเฉยๆ(ซึ่งได้คุยกะเจ้าของเบอร์เรียบร้อยแล้วว่าทิ้งเบอร์ได้โดยไม่มีปัญหา ก็เข้าทางเลยสิ) แต่ก็เสียดายข้อความเสียงที่คนบางคนเคยฝากไว้ให้นี่สิ เค้าเคยคิดว่าจะอัดเก็บไว้ฟัง เพราะบางอันเค้าฟังแล้วเค้ารู้สึกดีมากจริงๆ เสียงหวานที่เต็มไปด้วยความห่วงหาอาทร ซึ่งมันช่างต่างจากตอนนี้เหลือเกิน น้ำเสียงเดิมๆแต่ทำไมฟังแล้วรู้สึกว่ามันเป็นการพูดคุยกันตามมารยาททางสังคมที่ไม่ให้คนหมู่มากมองดูว่าน่าเกลียด

เค้าเองอยากโทรไปบอกเบอร์ใหม่กับเตงใจจะขาด แต่หลายเหตุผลมันก็ทำให้เค้าตัดสินใจทำในสิ่งที่สวนทางกับความรุ้สึก

บางวูบเค้ารู้สึกอาย รู้สึกว่าตัวเองหน้าด้าน พูดจาไม่รู้เรื่องที่ยังคงไปตามตื๊อแฟนชาวบ้าน(แต่ทำไมพวกชาวบ้านที่มันมาชอบแฟนเค้า มันช่างไม่รุ้สึกละอายใจอะไรบ้างกลับทำทุกวีถีทางเพื่อให้ได้ครอบครอง และมันก็ทำสำเร็จซะด้วยสิ)

บางวูบเค้าก็รู้สึกว่าเป็นการเสียศักดิ์ศรีอย่างแรง เพราะเค้าไม่เคยง้อใคร โดยเฉพาะกับคนที่ปฏิบัติกับเค้าเหมือนเค้าไม่มีค่าใดๆ ยิ่งกว่าหมาข้างถนนซะอีก เพราะอย่างน้อยหมาพวกนั้นบางครั้งยังมีคนเมตตาให้อาหารมันบ้าง แต่เค้าไม่เคยได้รับน้ำใจใดๆจากเตงเลย นอกจากวาจาที่มีเนื้อหาขับไล่ไสส่ง และปรักปรำว่าตั้งใจไปทำให้เค้าแตกแยกมีปัญหา ทำตัวเป็นก้างขวางคอไม่ให้เค้ามีเวลาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่มีคำไหนที่ไม่ทำร้ายจิตใจด้วยเหตุผลเพียงเพื่อต้องการพิสูจน์ให้อีทอมเฒ่านั้นเห็นว่าระหว่างเรามันไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆแม้แต่ความเป็นเพื่อน

บางวูบเค้าก็แอบโกรธ เพราะทีเตงเปลี่ยนเบอร์ใหม่ยังไม่คิดจะบอกเค้าเลย เค้าต้องเป็นฝ่ายไปแอบขโมยมาจากเครื่องเพื่อน(ตอนมันเมา) เพราะเค้าอยากคุยกับเตงจริงๆ และเค้าก็คิดว่าถ้าเตงอยากคุยกับเค้าจริงๆ มันไม่ได้ยากเลยกับการได้มาซึ่งเบอร์โทรของเพื่อนเก่าคนนึง

แต่บางวูบเค้าก็รู้สึกกลัว ไม่กล้าอย่างบอกไม่ถูก กลัวว่าจะสร้างปัญหาให้เตงบ้าง กลัวว่าให้เบอร์ไปแล้วเตงไม่โทรมา สุดท้ายเค้าก็จะเป็นฝ่ายป่วงตามลำพังอย่างเคย บอกตรงๆนะ ตอนนี้เค้ามองหน้าเตงไม่ติดแล้ว ไม่กล้ามอง ไม่กล้าคุย...หมีพูห์คงเดินเร็วเกินไป เกินกว่าที่พิกเกล็ทเพื่อนตัวจ้อยผู้ซื้อสัตย์จะตามทัน มองไม่เห็นแล้วแม้แต่รอยเท้าของเพื่อนพูห์อันเป็นที่รัก

การพบกันในวันเกิดฝนทำให้เค้าเองรับรู้ได้อย่างชัดเจน และขอยอมรับอย่างผู้แพ้ ว่าตอนนี้เตงไม่เหลือเยื่อใยให้กับเค้าแล้วจริงๆ และสัญชาตญาณของคนที่ถูกลืมมันก็บอกเค้าตลอดเวลาตั้งแต่วันนั้นว่า "นั่นคงเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายของเราสองคน"

พยามทำใจกับทุกสิ่งที่ผ่านไป และบางครั้งความเคียดแค้นกับสิ่งที่เตงตอบแทนให้มันก็พอช่วยให้ลืมได้บ้าง แต่พอเหนื่อยทีไรมันก็ทำให้อดนึกถึงคนที่เคยเข้ามาคลอเคลียและซบพิงอิงแอบพร้อมกับน้ำเสียงที่อ่อนโยนคอยปลอบประโลมข้างๆหูไม่ได้ซักที แม้จะเป็นถ้อยคำธรรมดาๆ แต่มันกลับสร้างความรุ้สึกที่แสนพิเศษให้เค้าได้มากมาย เค้าคงลืมเตงได้ไม่ง่ายอย่างที่เตงลืมเค้าหรอกนะ เพราะเค้ารักเตง "มากกกกกกกกกกก" จริงๆ





ด้วยรักและผูกพัน
นีน่า


ปล.ไม่มีวันไหนไม่คิดถึง

Create Date : 25 พฤษภาคม 2553		4 comments
Last Update : 25 พฤษภาคม 2553 13:34:09 น.
Counter : 284 Pageviews.
Share Tweet