Happy Birthday to Me

วันอาทิตย์ ที่ 25 เมษายน 2010

เป็นวันเกิดเค้าเอง วันที่เค้าคิดว่าจะได้เห็นหน้าคนที่เค้ารักและเทิดทูนเป็นที่สุด

ตามแพลนเค้าคิดว่าเตงคงไม่มาร่วมปาร์ตี้ แต่อาจจะแวะเอาของขวัญเข้ามาให้ เค้าคิดว่าคงมีโอกาสได้พูดคุยกับเตงบ้างและหวังจะชวนเตงไปทำบุญวันเกิดด้วยกันในวันอาทิตย์ และเค้าก็ต้องผิดหวังเมื่อเตง "ใจดำกว่าที่เค้าคิด"

ตีสี่ หลังจากที่เค้าเผาของขวัญนัันไป ก็เอาแต่ร้องไห้พยามนอนก็นอนไม่หลับ คิดถึงแต่หน้าเตงกับการกระทำที่เตงกับอีนั่นร่วมกันเหยียบย่ำความรู้สึกเค้า หลายคำถามผุดขึ้นมาในหัวจนนับไม่ถ้วน และแล้วความอยากได้ในคำตอบก็รบเราใจเค้าจนทนไม่ไหว ลุกขึ้นไปแอบหยิบโทรศัพท์ฝนมาจดเบอร์เตง และจัดการโทรหาเตงโดยไม่รอรี

กว่าเตงจะรับสาย เค้าก็โทรจิกหลายครั้งอยู่ แต่การคุยกันครั้งนั้นก็ไม่ทำให้เค้าได้มาซึ่งคำตอบ กลับโดนอีนั่นด่าอีกว่า "ต้องการไรจากเมียกู"
สุดท้ายเตงก็ตัดสายเค้าไปและปิดเครื่องหนีเค้า อย่างไม่สนใจว่าเค้าจะพล่านแค่ไหน

เค้ายังคงนอนไม่หลับ และยังคงโทรหาเตงเป็นระยะ แต่ผลที่ได้คือเตงปิดเครื่อง จนหกโมงเช้า เค้าเห็นหน้าจอของเค้ามันโชว์ว่าเตงกำลังใช้สายอยู่ ทำให้เค้าเกิดความข้องใจว่าเตงคุยกับใครในเวลาเช้าขนาดนั้น หรือเตงจะฟังข้อความที่เค้าทิ้งไว้ ใจก็เกิดชื้นขี้นมานิดนึง เพราะถ้ามันเป็นอย่างหลัง นั่นก็แสดงว่าเตงยังคงให้ความสำคัญกับเค้าอยู่ แต่เตงก็ไม่คิดแม้แต่จะรับสายเค้า เค้ายังคงโทรหาเตงเป็นระยะ ระยะอยู่จนเผลอหลับไปไม่แน่ใจว่าโทรหาเตงครั้งสุดท้ายน่าจะประมาณ 7 โมงกว่าๆ รึป่าว

เค้าถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาในวันเกิดตัวเองด้วยเสียงโทรศัพท์จากเพื่อนที่เมืองไทย พอเค้ารับมันกลับไม่พูดอะไร วางไปเฉยๆซะงั้น คงกะให้เค้าโทรกลับ แต่ด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนเพลีย เค้าไม่มีแรงจริงๆ
เค้าพยายามข่มตาให้หลับต่อเพราะเหนื่อยมากจริงๆ แต่ก็นอนไม่หลับ เรื่องเตงยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดตลอด
เค้าตัดสินใจลุกขึ้นมาเปิดคอม เพื่อหาอะไรดูให้ลืมเรื่องราวที่แสนเจ็บปวดนั่น แต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เค้าตัดสินใจลุกออกจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟัน และหยิบแจ๊คเก็ตสีเทาออกไปหาเตงที่บ้าน(ที่เตงย้ายไปอยู่กะอีนั่น) ซึ่งเค้าก็ไม่รุ้หรอกว่าอยู่ที่ไหน รุ้แค่ว่าอยู่สถานีรถไฟป้าย 67 แค่นั้น

เค้าเดินออกจากบ้านด้วยความตั้งใจ หวังเพียงจะเจอหน้าเตง และถามคำถามที่มันคอยวนเวียนอยุ่ในหัวจนเค้าไม่เป็นอันทำอะไร มาหลายวัน

รถไฟจอดที่สถานี 67 เค้ารีบมองหาร้านกาแฟเพื่อนั่งรอเตง
Dunkin donut คือเป้าหมายของเค้า...เค้าเดินเข้าไปและมองหาที่นั่ง ไม่อยากจะเชื่อ เค้าเห็นอีนั่นนั่งกินกาแฟอยู่ ทำไมนะวันเกิดทั้งทีต้องมาเจออะไรที่ไม่อยากเจอด้วย เค้ารีบเดินออกจากร้านและหาที่นั่งรอใหม่ แต่ก็ไม่ถูกใจ เลยตัดสินใจย้อนกลับเข้าไปที่ร้านเดิม และมันก็เป็นอย่างที่เค้าคิด อีนั่นมันไม่อยู่แล้ว เค้าเลยหาที่เหมาะๆ นั่งรอเตง

ก่อนเค้าออกจากบ้านจำได้ว่าโทรหาเตงตลอด แต่เตงก็ไม่เคยรับ เลยได้แต่ฝากข้อความไว้ว่า "วันนี้วันเกิดเค้า เค้าอยากเจอนะ อยากเห็นหน้า อยากคุยด้วยอีกสักครั้ง"

1 ชม. ผ่านไปเตงโทรหาเค้าบอกว่าได้ฟังข้อความแล้ว และขอร้องว่าให้กลับบ้านไปซะ เตงไม่ลงมาหาเค้าแน่นอน

ถ้อยคำที่สุภาพบวกกับน้ำเสียงหวาน ที่ฟังแล้วช่างรื่นรมณ์เสียจริงๆ แต่ทำไมนะ ทำไมมันถึงได้บีบหัวใจเค้าได้มากมายขนาดนั้น มือเริ่มสั่น น้ำตาเริ่มคลอ แต่เค้าก็ยังคงยืนยันว่าจะรอ รอจนถึงสี่ทุ่ม หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้เจอหน้าคนที่เค้ารัก

เค้ายังคงโทรหาเตงเป็นระยะๆ ทุกๆครึ่งชั่วโมง ตามเคย...เตงไม่รับเค้าก็ได้แต่ฝากข้อความไว้ เวลาผ่านไปถึงครึ่งทาง เตงยอมรับสายเค้าด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกได้ชัดเจนว่าร้องไห้(โฮ) เค้าตกใจมากด้วยความเป็นห่วง คิดไปต่างๆนานาว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้เตงทะเลาะกะอีนั่นรึป่าว ถามไปมาได้ความว่า เตงเสียใจ ไม่อยากทำร้ายเค้า...แต่เตงก็ทำ

6 ชม. ผ่านไป อาการปวดหลังเริ่มเข้ามาเยือน เค้าเลยต้องออกไปเดินยืนเส้นยืดสายบ้าง ด้วยการหาอะไรใส่ท้อง แต่ก็กินได้ไม่มาก เหมือนสั่งมาทิ้งซะงั้น แต่ก็ทำให้รู้สึกดีขึ้น เพราะได้เข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ

อีก 1 ชม.ถัดมาเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ไม่คิดว่าเบอร์ที่โชว์จะเป็นเบอร์เตง เค้ารีบรับทันที และกลับต้องเสียความรู้สึกเมื่อเตงบอกว่าเตงอยู่ที่ร้านโดนัท แต่ไมได้อยู่คนเดียว อีนั่นก็ยังคงตามมาเจ๋อด้วยตามเคย เค้าบอกว่าถ้าอีนั่นอยู่ก็ไม่ต้องเจอกัน มันเลยออกไปซื้อของเสียงมันก็ลอดเข้ามาทางโทรศัพท์ให้เค้าได้ยินว่าให้สิบห้านาที และฝากบอกว่าอย่ามาใช้สรรพนามแย่ๆเวลาพูดถึงมัน ความเจ็บปวดยิ่งทวีคูณเมื่อเตงแทบจะถอดคำพูดของมันมาพูดกับเค้าด้วยน้ำเสียงชิงช้ง

แวบแรกที่เห็นหน้า...เค้าอยากจะโผเข้าไปกอดแน่นๆ และหอมแก้มซ้ายขวาสลับกัน แต่ทุกอย่างถูกจำกัดไว้ด้วยสิทธิ์ของคำว่า "แฟนเก่า"

15 นาที กับการนั่งรอ 7 ชม. ถามว่าคุ้มมั้ย เค้าตอบไม่ได้หรอก เค้ารู้แต่ว่า 15 นาทีที่เราเจอกันในวันนั้น มันทำให้เค้ารู้ว่าเตงรักอีนั่นมากจริงๆ เตงไม่แคร์เค้าเลยแม้แต่น้อย และอีกอย่างเค้าถือว่าการรอคอยของเค้ามันเป็นการทำเพื่อคนที่เค้ารักครั้งสุดท้าย เพราะเตงได้พิสูจน์ให้อีนั่นเห็นแล้วว่า เตงรักและจริงใจกับมันจริงๆ

สุดท้าย คนๆนี้ก็ยังคงเป็นเครื่องมือที่ใช้พิสูจน์ความจริงใจได้ดีเสมอ

Create Date : 10 พฤษภาคม 2553		0 comments
Last Update : 10 พฤษภาคม 2553 12:00:21 น.
Counter : 211 Pageviews.
Share Tweet