Bloggang.com : kannasan : โดนแท็กเอาซะงั้น

โดนแท็กเอาซะงั้น - -a

เช้านี้มาทำงานปุ๊บ ก็หยิบโน้ตบุคเข้ามาต่อเน็ต เข้า msn ปั๊บ (วันไหนที่ทุกคนๆเห็นออนตอนกลางวันในวันธรรมดานั่นก็หมายความว่าเอาโน้ตบุคมาที่ทำงาน เพราะที่ออฟฟิศเขาบล็อก msn ง่า

)

หันไปดูเมล์งานที่เข้ามาตอนเช้าที่คอมพ์เครื่องที่ออฟฟิศ ตอบเมล์เสร็จเรียบร้อย ก็กลับมาดูโน้ตบุคตัวเองก็พบปรากฏการณ์อย่างหนึ่งนั่นก็คือ

พี่บอยทักหนูก่อน o____O โอ้ววววววววววววววววววววววววว

Amazing Thailand สุดๆๆๆๆๆๆ 5555555

แต่ข้อความที่ได้มาทำเอาเป็นงง

ช่างไม้ :: ทบทวน said :
น้องกานโดนแท็กแล้วนะ
ช่างไม้ :: ทบทวน said :
ไปดูที่บล็อกพี่นะ

แท็กคือไรฟระ

ก็ตามเข้าไปอ่าน ช่างไม้

ก็ถึงเข้าใจว่ามันคือการให้เล่าเรื่องตัวเอง 5 เรื่อง (ว่าแต่เกินได้ป่ะ 555) แล้วก็ไปแท็กคนอื่นต่อ 5 คน

ไล่ตั้งแต่เด็กๆเลยละกัน อิอิ แต่มีคำเตือนคือ บล็อกนี้ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านวันละเรื่องก็ได้นะคะ 555

เรื่องที่ 1
สมัยมัธยมเรียนที่โรงเรียนสตรีวิทยา แต่คงมีคนไม่กี่คนที่รู้ว่าจริงๆแล้วไม่ได้กะจะไปเรียนที่นั่นสักกะหน่อย - -a

มันก็เป็นไปตาม step ชีวิตอะเนอะ จบป.6 ก็ต้องหาโรงเรียนมัธยมเพื่อที่จะเรียนต่อ ก็ไปสอบทั้งที่โรงเรียนสาธิตวิทยาลัยครู (ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นมหาวิทยาลัยราชภัฏ) สาธิตทับแก้ว (สาธิตมหาวิทยาลัยศิลปากรนั่นล่ะ)

ตัดสินใจที่จะไปเรียนที่สาธิตวิทยาลัยครู เพราะใกล้บ้านมากกก 555 มอบตัวเรียบร้อยแล้วด้วย แต่ก็เป็นธรรมเนียมขอโรงเรียนอ่ะนะจะให้เด็กห้อง 1 ไปสอบที่โรงเรียนสตรีวิทยากับสวนกุหลาบวิทยาลัย

ผลปรากฎว่าดันสอบติดซะงั้น - -'

แล้วทางโรงเรียนให้มอบตัวเลยด้วย ด้วยความที่ไม่ได้อยากจะมาเรียนเพราะมันไกล ต้องตื่นแต่เช้า ก็เลยแต่งตัวไปรเวทมาดูผลสอบแล้วกะจะชวนแม่ไปเดินบางลำพูต่อ พอเห็นว่าสอบติดก็ไม่ว่ายังงัย ก็ติดงัย 555

ตอนที่กำลังจะเดินออกจากโรงเรียนเพื่อไปบางลำพู ดั๊นไปเจอเพื่อนที่สอบติดเหมือนกันก็ทักว่าสอบติดเหมือนกันเลย มอบตัวยัง ก็ตอบไปว่า ไม่มอบตัวอ่ะ จะไปเที่ยวต่อแล้ว

ครูที่โรงเรียนได้ยินก็ไม่ยอม จะให้เรียนที่นี่ให้ได้ ก็ไปคุยกะอาจารย์หัวหน้าระดับม.1 ว่าจะให้เรียนให้ได้ สรุปอาจารย์หัวหน้าระดับก็บอกว่าให้ไปเอาบัตรประจำตัวสอบมามอบตัวภายในวันนี้ ครูก็ทุ่มสุดตัวขับรถพาพี่สาวกลับไปบ้านที่นครปฐมไปเอาบัตรประจำตัวสอบมาให้มอบตัว

สุดท้ายวันนั้นก็ได้กลายเป็นนักเรียนโรงเรียนสตรีวิทย์ไปซะงั้น

ก็ครูอุตส่าห์ทุ่มสุดตัวขนาดนั้น เพื่อนๆก็บิวท์กันซ้า เรียนก็เรียนฟระ เวงล่ะสิ ตรูต้องตื่นตีอะไรฟระเนี่ยเพื่อมาเรียนที่นี่เนี่ย - -a

แต่จนถึงวันนี้ก็อยากจะขอบคุณคุณครูแก้ว คุณครูสุรพลโรงเรียนอนุบาลสุธีธร แล้วก็เพื่อนๆที่ช่วยบิวท์จนได้มาเรียนที่นี่ ขอบคุณนะคะ ที่เปิดโลกทัศน์ให้เด็กน้อยคนนี้

เรื่องที่ 2
อันนี้หลังจากที่เรียนที่เข้าเรียนที่สตรีวิทย์ ตอนนั้นเขาเห่อการสอบเทียบกัน แม่ก็จัดแจงเลยให้ลูกสอบเทียบตั้งกะม.1 ก็เริ่มจากเทียบม.3 ก่อน พอได้แล้วตอนม.2 หรือม.3 นี่ล่ะก็สอบเทียบม.6 ต่อ เลยกลายเป็นว่าชีวิตนี้ได้ Ent'ตั้งกะม.4 ไป Ent' ก็ไม่รู้เรื่องอะไรหรอกเนอะ ไปสอบก็ไปสอบ หนังสือหนังหาก็ไม่ได้อ่าน แล้วมันจะสอบติดได้งัยฟระ 555

จนถึงม.6 ก็เริ่มเอาจริงเอาจังล่ะ ในที่นี้หมายถึงเริ่มเครียดกะอนาคตตัวเองนะ แต่ก็ไม่ค่อยจะยอมอ่านหนังสือสักเท่าไหร่ เรียนพิเศษก็ไม่เรียน ก็ไม่ชอบนี่นา สรุปก็คือ ขี้เกียจนั่นล่ะ ตอนม.5 ขอตังค์แม่ไปเรียนพิเศษภาษาอังกฤษครูสมศรี กะภาษาไทยอาจารย์ลิลลี่ แม่ดีใจจะแย่

ม.6 เป็นปีแรกที่สอบ Ent' ระบบใหม่ โดยสอบได้ 2 ครั้ง เลือกเอาคร้งที่คะแนนเยอะที่สุด บวกกับคะแนน GPA. และ Percentile

คะแนนออกมาน่าพอใจ เพราะพอรวมกะคะแนน GPA. และ Percentile แล้วมั่นใจว่าติดอันดับ 1 แน่นอน เพราะ GPA. กะ Percentile ตอนนั้นได้ 20 จาก 22 ซึ่งตอนนั้นเลือกคณะวารสาร ธรรมศาสตร์เอาไว้ (เชื่อไหมว่า Ent' มาตั้ง 3 ครั้ง แต่ไม่เคยเลือกจุฬาฯสักอันดับเดียว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน คงเพราะรู้ว่าตัวเองไม่เหมาะกับจุฬาฯมั้ง 555)

จุดหักเหในชีวิตระลอกที่ 2 ก็มาทันที

นั่นก็คือประกาศยกเลิกคะแนน GPA. และ Percentile ก่อนประกาศผล Ent' ไม่กี่วัน

โอ้วววววววววววววววว พระเจ้า หนูล่ะมึนไปหลายวัน

สุดท้ายเด็กน้อยๆคนนี้ก็ได้ก้าวเข้ามาสู่รั้วสีเขียวที่แสนอบอุ่นแห่งนี้ (กลายมาติดอันดับ 2 แทน ก็คือคณะมนุษยศาสตร์ เอกการแปล ม.เกษตร )

ตอนนี้ขอขอบคุณพรหมลิขิตที่ทำให้หนูได้เรียนที่นี่ ขอบคุณเกษตรที่หล่อหลอมเด็กน้อยที่แสนจะเรียบร้อย ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยให้กลายมาเป็นแบบทุกวันนี้ได้ ขอบคุณที่ทำให้ได้เจอกับคำว่าเพื่อนแท้ และใครบางคน ณ ที่แห่งนี้

ปล. จริงๆกะจะยื่นคะแนนใหม่ตอนปี 1 เพื่อจะเข้าไปเรียนที่วารสารนะ แต่ทำงัยได้รักเกษตรไปซะแล้วนี่นา

เรื่องที่ 3
พอเข้ามาเรียนที่เกษตร ตอนนั้นทั้งเมเจอร์มี 14 คน แต่เชื่อหรือไม่ว่ายังทะเลาะกันได้ จนสุดท้ายแล้วมีคนที่จบเมเจอร์นี้ 11 คน เพราะซิ่วไปมั่ง ทนความกดดันกับสงครามในเมเจอร์ไม่ได้มั่ง

ตอนปี 4 ตอนนั้นเรียกว่าเป็นเรื่องที่ดังมากในคณะเลยนะนั่น ดีว่าอีก 2 เดือนก็จบแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นก็คือ

มีการตบกันในห้องเรียนค่ะ

น้องๆหนูๆอย่าเอาเยี่ยงอย่างนะคะ เหอๆๆๆๆ - -'

เรื่องนี้ไม่ขอเล่ารายละเอียดนะคะ ไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ แถมเรื่องราวมันตั้งกะปี 1 ยันปี 4 มันเลยเยอะพอสมควร 555

สรุป พอเรียนจบปุ๊บก็กรวดน้ำคว่ำขันกันทันที ไม่ทำสังฆกรรมใดๆร่วมกันอีก จนบัดนี้ก็ไม่ได้เจอหน้ากันเลย หุหุ

เรื่องที่ 4
เอาเรื่อง AF นี่ล่ะ ทำให้เชื่อว่าโลกใบนี้มันกลมเจงๆๆๆๆๆ ในพันทิปมีคนเล่นอยู่มากมาย เราไม่มีทางรู้เลยว่าใครเป็นใคร แต่สุดท้ายเพราะ AF2 ทำให้ได้เจอเพื่อนในนี้ รวมถึงได้รู้ว่าเจ้าโอ โอมาโทริ น้องโรงเรียนของตรูนี่ล่ะ เป็นลูกของ MD ของบริษัทที่ทำงานอยู่

เชื่อหรือไม่ว่าจนทุกวันนี้ป๊าเจ้าโอยังถามอยู่เลยว่าจะดู AF ไปถึงเมื่อไหร่ 5555

เหตุการณ์มันเริ่มมาจากการนัดกับเพื่อนกลับไปหาอาจารย์ที่สตรีวิทย์ คุยไปคุยมาก็ได้รู้ว่าน้องคนนึงที่ชื่อส้มโอเป็นลูกเจ้าของบริษัท ก็นึกได้ว่าเคยเจอน้องคนนี้อยู่เทอมนึง เพราะตอนนั้นอยู่ม.6 ใกล้จบล่ะ เลยว่าง แว่บมาที่ห้องโสตฯบ่อยๆ ส่วนน้องเขาอยู่ม.1 เพิ่งเข้ามา ก็เลยทันกันแป๊บนึง (แต่น้องเขาจำเราไม่ได้แหะ - -')

แล้วช่วงนั้นติด AF2 มากๆ ต้องอู้งานมาเล่นในพันทิปทั้งวัน จนวันนึงก็เกิดเอะใจกับ log in นึง "โอมาโทริ"

ลางสังเห่ามันแรง ถามไปถามมาก็ได้รู้ว่าเจ้าโอมาโทริเนี่ย เป็นคนเดียวกะส้มโอ น้องโรงเรียนลูก MD นี่เอง ฮ่าๆๆๆๆๆ

บอกแล้วว่าโลกนี้มันกลม

เรื่องที่ 5
เอาเรื่องไรดีหว่า - -a

คนที่แท็กมาเขาบอกว่าเรื่องเศร้าเคล้าน้ำตา หรือชีวิตแฟนคลับก็ได้ 555

เอาเรื่องชีวิตเด็กกิจกรรมดีกว่าไหม นี่ล่ะสุขเศร้าเคล้าน้ำตา

ตอนเรียนที่เกษตรจับผลัดจับพลูได้มาอยู่ชมรม Folkson g & Classic Guitar ไม่เคยคิดเลยที่จะได้มาอยู่ชมรมดนตรี เพราะร้องเพลงก็ไม่เป็น เล่นดนตรีก็ไม่เป็นสักอย่าง แต่ได้ขึ้นมาเพราะพี่เมเจอร์คนนึงเขาอยู่ชมรมนี้ก็ตามเขาขึ้นมา ขึ้นมาอยู่ที่นี่แล้วมีความสุข (ตอนอยู่ปี 1 นะ 55)

เลิกเรียนก็มาขลุกอยู่ที่นี่ เย็นๆก็ลงไปนั่งอยู่ท่าน้ำหน้าชมรม ไปนั่งฟังเขาร้องเพลง เล่นกีตาร์กัน (หน้าชมรมจะเป็นคลองเล็กๆ แล้วชมรมอนุรักษ์เขาทำท่าน้ำเอาไว้ใคร เด็กตึกขาวจะมานั่งเล่นกันที่นี่ แต่ต้องเตรียมตัวคอยเก็บบอลที่ตกลงมาในน้ำให้คนที่เตะบอลในสนามรักบี้ด้วยนะ 55)

ที่ชมรมจะมีการจัดประกวดดนตรีทุกปี ปีแรกที่มาเห็นรู้สึกตื่นตาตื่นใจมาก คืออยู่โรงเรียนไม่เคยได้มาทำไรแบบนี้

แต่ไม่รู้ทำไมพอขึ้นปี 2 มันดันเกิดศึก (อีกแย้ว) ในชมรม แบ่งเป็นสองฝ่าย ชมรมร้อนเป็นไฟ อยู่แทบไม่ได้ แล้วตอนนั้นเป็นช่วงที่รู้สึกว่าแย่สุดๆๆ ทั้งทะเลาะกะเพื่อน (เพราะไม่ได้สนใจเพื่อน มัวแต่อยู่ชมรม) ที่บ้านมีปัญหา (ตอนนั้นแฟนพี่สาวเพิ่งเสีย) เรื่องหัวใจอีก (อกหักครั้งแรกในชีวิต 555) ทุกอย่างมันรุมเร้าเข้ามา ชมรมก็อยู่ไมได้อีก เลยไม่รู้จะหันไปทางไหน

แต่โชคดีที่ช่วงที่ชมรมมีปัญหาได้มาสนิทกะพี่คนนึง ได้เรียนรู้ ได้คติต่างๆในชีวิต

ตอนหลังพี่คนนั้นได้มาเป็นประธานชมรมคนต่อมา ปัญหาชมรมได้คลี่คลายลง ถึงแม้จะไม่เป็นปกติ แต่ก็ดีขึ้นมาก คนเริ่มกลับมาอยู่ชมรม ทุกๆอย่างก็เริ่มดีขึ้นเคลียร์กะเพื่อนได้ เริ่มต้นกันใหม่ (ครั้งนั้นเรียกว่าเป็นครั้งเดียวครั้งใหญ่ที่ผิดใจกัน แต่ก็ทำให้ได้คำว่าเพื่อนกลับมา) มีแต่เรื่องหัวใจที่ยังคงอ่อนแออยู่ แถมยังรุนแรงกว่าเก่าอีก กร๊ากกกก

และก็ต้องขอบคุณพี่ประธานชมรมคนนั้นอีกครั้งที่ทำให้ได้เจอคนๆนึง ขอบคุณที่พาไปร่วมกิจกรรมกับอีกชมรมนึงจนได้เจอมากัน

ครั้งแรกที่ได้เจอกัน มันมีความรู้สึกว่าคนๆนี้ต่อไปต้องเข้ามาในชีวิตเราแน่ๆ จนสองเดือนหลังจากเจอกันครั้งแรก พี่ประธานก็ได้พาเขามาร่วมงานกิจกรรมของชมรม

3-4 วันที่ได้ร่วมงานกัน เรียกได้เลยว่าได้อะไรจากเขามากมาย เขาสอนหลายๆอย่าง และที่สำคัญเขาทำให้เรากลับมายิ้มได้อีกครั้ง เขาเป็นคนเดียวที่ให้รู้สึกว่าคนๆนี้เหมือนพระอาทิตย์จัง มีชีวิตชีวาอยู่ตลอดเวลา อยากเป็นแบบคนๆนี้มั่งจัง

ทำให้ตอนนั้นเริ่มมีทัศนคติที่ดีต่อตัวเอง เคารพตัวเองมากขึ้น เชื่อมั่นในตัวเองขึ้นตามไปด้วย

วกกลับมาเรื่องชมรมต่อ ออกทะเลไปไกล 55

พอเรียนปี 3 ก็ได้มาเป็นคณะกรรมการบริหารชมรมกันล่ะ ได้เป็นเหรัญญิกอ่ะ เพราะไม่มีคนทำ ไม่มีใครอยากจะมาจับต้องเรื่องเงินกันหรอก แถมต้องทำเรื่องโครงการเสนอขอเงินอีก - -'

แต่จากตรงนี้ทำให้ได้รู้จักพี่ๆและอาจารย์บนกองกิจฯ เป็นจุดเริ่มต้นของการฝึกตัวเข้าหาผู้ใหญ่ 555

เพราะพวกศิลปินบนชมรมไม่มีใครอยากจะทำเรื่องแบบนี้อีกเหมือนกัน T___T

แถมต้องสู้รบกับพวกอารมณ์ศิลปินทั้งหลาย ไม่มีอารมณ์จะทำงานก็ไม่ทำกันซะงั้น ก็อยากจะบอกพวกมันเหมือนกันว่า ตรูก็มีอารมณ์ศิลปินเหมือนกันนะเฟร้ย ถึงจะเล่นดนตรีไม่เป็นก็เหอะ ไม่งั้นจะอยู่กะพวกแกได้หรอ 55

กิจกรรมของชมรมที่ภาคภูมิใจสุดๆก็นี่เลย โครงการประกวดดนตรี ตามลิ้งค์นี้ไปเลย หุหุ

KU. Folksong Live Music Awards

จนจบปี 3 ขึ้นปี 4 ก็เคว้งอ่ะดิ คนเคยทำกิจกรรมดึกๆดื่นๆ ไฟทางไม่เปิดกลับบ้านไม่เป็น โดดเรียนเป็นว่าเล่น พอขึ้นปี 4 ไม่มีไรทำแล้ว ชมรมก็เป็นหน้าที่ของน้องปี 3 แล้ว เคว้งอยู่ได้ไม่นานก็หลวมตัวได้มาทำอบ.ก. (องค์การบริหารองค์การนิสิตมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์)

อันนี้สิสุขเศร้าเคล้าน้ำตาของจริง แรกๆก็ดี แต่หลังๆทำไปทะเลาะกันไป ร้องห่มร้องไห้ทุกคืน กินน้ำตาต่างข้าว จนตอนนั้นน้ำหนักแตะลงมาถึงเลข 43 (ตอนนี้โปรดอย่าถามว่าเท่าไหร่ หยาบคาย - -') ตอนนั้นรู้เลยว่าพระอาทิตย์มันร้อนวุ๊ย อยู่ใกล้มากไม่ดี 55555

แต่ก็ได้เพื่อนเพิ่มขึ้นอีกหลายคน ประสบการณ์ในการเข้าพบผู้ใหญ่ก็ต่อยอดขึ้น เพราะคราวนี้เล่นถึงระดับผู้บริหารของมหาวิทยาลัย ต้องไปนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อเวลามีงานอยู่บ่อยๆ เอิ๊กกกกกกกกกกก -*-

และแล้วพอใกล้จบก็มีเรื่องแอบเศร้าอีกจนได้ นั่นก็คือ อดเกียรตินิยมค่า

เฮ้อ!!! แต่ไม่เป็นไร เราได้อะไรมากกว่าเหรียญเกียรตินิยมล่ะเนอะ (แต่ถ้าได้ติดเหรียญบนชุดครุย กับมีระบุไว้ใน transcript ก็คงจะดีกว่าชิมิ เสียน้ำตาไปหลายหยดเหมือนกันนา อิอิ)

จบเรื่องที่ 5 แบบดื้อๆเนี่ยล่ะ เมื่อยแล้ว 555 ทีนี้มาหาคนที่เราจะแท็กต่อดีกว่าเนอะ เอาใครดี หายากมากๆๆ กาซิกๆๆ

1. ป้อม (คนนี้ไม่พลาดๆๆ) อัพบล็อกมั่งนะเพื่อน จะรอวันที่อัพ กร๊ากกกกกกกก Mar@Moon

2. ศุภนิวน้องรัก คนนี้อัพบ่อย หวังงว่าจะเข้ามารับรู้การโดนแท็กโดยเร็ววัน อิอิ :+:So Much In Love:+:

3. พี่น้องละกัน น้าน้องพลอยของหนู ไม่ได้คุยกันนานต้องหาเรื่องให้ทำสักหน่อย หุหุ NaNongPloy

4. เจ๊ยุ้ย สาวแกร่งฯของเราดีกว่า หนูเห็นเจ๊ไม่ได้อัพบล็อกมานาน มัวแต่จมอยู่กับตัวเลข อัพบล็อกมั่งดิเจ๊ สาวแกร่งแรงเหลือน้อย

หาคนที่ 5 ไม่ได้อ่ะ เอา 4 คนไปก่อนละกันนะ 5555

Create Date : 09 มกราคม 2550

Last Update : 9 มกราคม 2550 20:10:38 น.

13 comments

Counter : 571 Pageviews.

มาติดตามผลงานการแท็กแล้ว
สนุกดีเหมือนกันนะ หุหุ

โดย: ช่างไม้

วันที่: 9 มกราคม 2550 เวลา:14:23:03 น.

เหอๆ การแท็คเป็นงี้นี่เอง แบบ เห็นอ่านมาหลายคนละ แสดงว่า เราสามารถ แท็ค คนที่เรารู้จัก และไม่รุ้จักได้ โดยเราลงชื่อไว้ที่บลอคของเราและ ไปบอกไว้ที่บลอคของเค้าให้เจ้าตัวรู้อย่าง งี้ช่ายมะค่ะ

โดย: oreocream

วันที่: 9 มกราคม 2550 เวลา:15:28:08 น.

^
^
^
ไม่รู้เหมือนกันอ่ะค่ะคุณ oreo แต่ก็น่าจะได้นะคะ จากที่ไปอ่านของคนอื่นมา

พอดีเขาแท็กมาก็เชื่อฟังเขานะนั่น เลยต้องมาอัพบล็อก 555

โดย: kannasan

วันที่: 9 มกราคม 2550 เวลา:15:50:35 น.

พอเราได้tagปั๊บรีบอัพทันที เพราะกลัวคนที่เล็งเอาไว้ คนอื่นจะคว้าเอาไปก่อน อิอิ

โดย: printcess of the moon

วันที่: 9 มกราคม 2550 เวลา:16:57:03 น.

เข้ามารับทราบความเคลื่อนไหว
แหม..ที่แรกนึกว่าโดนภาษี
5555555555555
เวลามีน้อย อ่านผ่านๆไปก่อน
แล้วจะกลับมาทำความเข้าใจอีกที

โดย: :+:So Much In Love:+:

วันที่: 9 มกราคม 2550 เวลา:21:14:01 น.

เข้ามาอ่านครับ หุหุหุ

โดย: ก่ายยย...

วันที่: 11 มกราคม 2550 เวลา:2:06:50 น.

กล้าอ่านป่าว คุนน้อง

โดย: สาวแกร่งแรงเหลือน้อย

วันที่: 11 มกราคม 2550 เวลา:2:23:21 น.

มาอ่าน TAG พี่กานต์

นี่มันแฉตัวเอง
หรือแฉโอคะ

5555555

โดย: โอมาโทริ

วันที่: 11 มกราคม 2550 เวลา:22:25:52 น.

สงสัยรออีกนานนะ ยังไม่มีเวลาอัพเลยอ่ะ

โดย: Mar@Moon

วันที่: 12 มกราคม 2550 เวลา:12:36:41 น.

แฉทั้งตัวเองและโอนั่นล่ะ 555

ว่าแต่โอโดน tag ถ้ายัง จงโดนไปซะดีๆๆ เผาตัวเองโดยด่วน 555

โดย: kannasan

วันที่: 12 มกราคม 2550 เวลา:14:16:44 น.

ไม่รุ้จะไป tag ใครต่อดีอ่ะเจ๊

โดย: :+:So Much In Love:+:

วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:16:11:51 น.

น้าสือสาว โสมรัศมี ศรีสยาม รามณรงค์ ปลงสังเวช

มากราบขอบพระคุณที่ท่านได้ไปให้กำลังใจ ณ ถนน ฯค่ะ

ขอฝากสนพ. และหนังสือ เหน็บไว้ในซอกหลืบหัวใจของท่านตลอดกาลนานเทอญ...

มีอะไรใน ณ ถนน ฯ รับใช้ หากทำได้ จะรีบทำให้อย่างไม่รี และไม่รอ

ขอได้รับความขอบพระคุณ

จาก ณ ถนน ฯ

ถนนของคนเขียนฝัน

โดย: โสมรัศมี

วันที่: 14 มกราคม 2550 เวลา:11:21:24 น.

ประทับใจคุณครูอ๊ะ...

ทุ่มเทจริง ๆ

โดย: จิ้งจอกสาวฝึกหัด

วันที่: 16 มกราคม 2550 เวลา:9:59:08 น.