น้ำตาของครู(เรื่องเศร้าเรืองแรก) ข่าวร้ายเรื่องแรกมีมา..ในตอนที่เรากลับถึงคอนโด หลังจากไปหาหมอ... พนักงาน รปภ.ที่เป็นคนนำรถไปเก็บเข้าที่ แจ้งว่า..มีคนมารอพบพ่อ...อยู่ที่บริเวณ front ของคอนโด เมื่อเราเข้ามาด้านใน..จึงพบว่าคนที่มารอพบพ่อ คือครู...ซึ่งเป็นครูสอนรำไทยและดนตรีไทยให้ขวัญตั้งแต่เด็ก สภาพของครูดูอิดโรย...เหนื่อยล้า..ตาแดงก่ำ ตัวเปียกและมีกลิ่นโคลน.. พ่อรีบพาครูกับลูกสาว และญาติๆที่มาด้วยขึ้นมาอาบน้ำ โดยให้ครูกับลูกสาวอาบน้ำในห้องข้าง ๆ ซึ่งเป็นห้องที่ ป้าแดงใช้เตรียมอาหาร... ส่วนญาติ ๆ ครูที่เป็นผู้ชาย พ่อให้ไปอาบน้ำในห้องพ่อ ป้าแดงพาขวัญกลับห้องเพื่ออาบน้ำและทานยา ในระหว่างที่ขวัญกับป้าแดงอยู่กันตามลำพัง เราก็เลยคุยกันว่าสาเหตุที่ครูเป็นแบบนั้นน่าจะมาจากเรื่องอะไร ถ้าเดาว่าเป็นเรื่องน้ำท่วมก็ไม่น่าจะใช่ เพราะครูเตรียมความพร้อมในเรื่องน้ำท่วมเป็นอย่างดี ครูและลูกสาวซ้อมอพยพเมื่อน้ำมา.. ครูแพ็คของที่สำคัญทุกอย่างในบ้าน..รวมถึงชุดไทย เครื่องดนตรีไทย แม้แต่หุ่นพ่อแก่ ครูก็นำขึ้นไปบนที่สูง และแน่ใจได้ว่าน้ำจะขี้นไม่ถึง สีหน้าและท่าทางของขวัญคงบ่งบอกถึงความกังวล จนป้าแดงรู้สึก และบอกให้ขวัญทำทุกอย่างให้เป็นปกติ เพราะถ้าพ่อจับได้ว่าขวัญกังวล ขวัญอาจจะไม่ได้ฟังเรื่องราวจากปากครูเอง เพราะพ่อคงไม่อนุญาตแน่ๆ หลังจากทุกคนทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย เราจึงมีโอกาสได้นั่งคุยกันในห้องพ่อ ครูเล่าให้ฟังว่า...ในวันที่น้ำเข้ามา... ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เร็วมาก ๆนั้น ครูคิดอะไรไม่ออก...ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหน ตอนแรกก็คิดถึงพ่อกับขวัญเหมือนกัน แต่เหตุการณ์ฉุกละหุกมาก..ทำได้ดีที่สุดคือ หอบเสื้อผ้าคนละ2-3 ชุด แล้วไปอยู่บ้านญาติ ของเพื่อนบ้านที่สระบุรีตามคำชวน โดยคิดว่าที่บ้านไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เพราะทุกอย่างถูกแพ็คเก็บขึ้นที่สูงเรียบร้อยแล้ว ครูอยู่ที่นั่นด้วยความอึดอัดพอสมควร เนื่องจากไม่ใช่ญาติ ประกอบกับครูมีสุนัข 3 ตัว ยิ่งทำให้เกรงใจเจ้าของบ้านมากยิ่งขึ้น ครูเล่าว่าต้องขังสุนัขไว้และนำออกมาทำธุระ ในตอนเช้า...และขังไว้เหมือนเดิม จนกระทั่งวันนี้ครูได้ทราบข่าวว่าน้ำในพื้นที่ ได้ลดระดับลงบ้างแล้ว ครูจึงโทรศัพท์บอกให้ญาติ ไปรับที่สถานีรถไฟซึ่งครูจะมาถึงในตอนเช้ามืดของวันที่ 16 โดยคิดว่าน้ำลดลงแล้วแบบนี้จะเข้าไปขนสิ่งของสำคัญ ที่สามารถขนออกมาได้...และจะรีบกลับสระบุรี เพราะทิ้งสุนัขไว้ตั้งแต่ตีสามเพื่อมาขึ้นรถไฟ พอเล่ามาถึงตรงนี้...ครูเริ่มมีน้ำตา.. แล้วเล่าต่อว่า...เมื่อเข้าไปถึงที่บ้าน.. ครูแทบเป็นลม... สิ่งของที่ครูคิดว่าได้ยกไว้สูงบนโต๊ะแล้ว กลับไม่มีเหลือ.. ขาของโต๊ะวางของโดนน้ำทำให้ทรุดตัวลง ทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะไหลลงมาอยู่ในน้ำ ไม่ว่าจะเป็นระนาด ฉิ่ง ขิม (รวมถึงของขวัญด้วย) เครื่องประดับที่ใช้ในการแสดง ไม่เว้นแม้แต่หุ่นพ่อแก่ที่พวกเราต้องไหว้ครูทุกปี ขุดไทยที่แขวนไว้บนผนัง น้ำท่วมถึงครื่งเอว... เล่าได้เท่าที่น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลเป็นทางยาว คำเดียวที่ครูพูดได้คือ “หมดตัวแล้ว” ขวัญนั่งน้ำตาไหลอยู่ข้างพ่อ.. โดยมีป้าแดงกอดครูไว้.. ครูต้องกลับสระบุรีด้วยรอยน้ำตา ขวัญกับพ่อหมดทางจะดึงครูให้อยู่กับเรา เพราะที่นี่ห้ามมีสัตว์เลี้ยงโดยเด็ดขาด พ่อสัญญากับตัวเองว่าจะหาบ้านเช่าให้ได้เร็วที่สุด เพื่อที่ครูจะย้ายกลับมาอยู่ใกล้ ๆ เรา ขวัญกับพ่อและป้าแดงรู้ดีว่าเมื่อไม่มีงานสอน ครูก็ไม่มีรายได้อะไรเพื่อเลี้ยงตัว.. ลูกสาวครูก็กำลังเรียน. สามีครูก็เลิกรากันไปนานมากแล้ว ก่อนครูจะกลับพ่อให้เงินครูติดตัวไว้ หนึ่งหมื่นบาท ครั้งแรกครูจะไม่รับ... พ่อบอกว่าถึงจะไม่ใช่เงินมากมายอะไร แต่ก็ขอให้ครูเก็บไว้จนกว่าจะย้ายมาอยู่ใกล้กัน คนรอบข้างขวัญหลายคนที่ต้องพลัดบ้าน ต้องหยุดงาน.. แต่ครูอาจจะต้อง..หยุดเลย... เพราะหมดสิ้นเครื่องมือหากินทุกอย่าง ขวัญกับพ่อ...ไม่ลำบากที่จะเลี้ยงดูครู จนกว่าลูกสาวของครูจะเรียนจบ ไม่ลำบากเลย..ที่จะให้ทุนครูในการ ประกอบอาชีพต่อไป... แต่คนอีกกี่แสนคน.. ที่เมื่อน้ำแห้งแล้ว อย่าว่าแต่อาชีพที่ต้องสูญสิ้นเลย เมื่อหมดสิ้นภาวะน้ำท่วม คนเหล่านั้นยังไม่รู้เลยว่า จะเอาบ้านที่ไหนอยู่.... ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป...กับตัวเอง..และครอบครัว   Create Date : 18 พฤศจิกายน 2554 10 comments Last Update : 18 พฤศจิกายน 2554 0:48:24 น. Counter : 902 Pageviews. Share Tweet

อ่านแล้วเข้าใจเลยค่ะคุณขวัญ ... กับเหตุการณ์ช่วงนี้ เราพูดเสมอๆ ว่า คนมีรายได้เรียกว่าทำงานหนัก ก็ต้องเหนื่อยมาทำงานกันช่วงที่น้ำยังเยอะก็คือต้องเดินทาง ลำบากลำบนมาทำงาน ใช้เวลามากกว่าปกติ แต่ยังดีว่าต้องทำงานและยังได้เงินเดือน งานไม่หาย แต่ว่าคนหาเช้ากินค่ำ และต้องทำการค้าแบบว่า ต้องอาศัยเงินรายวันแบบเลี้ยงตัวเองและครอบครัว นี่ล่ะค่ะที่สาหัสนัก... เงินที่ รบ.ช่วยเหลือก็เป็นแค่เพียงส่วนนิดหน่อยเท่านั้น แต่ว่าภาวะจิตใจกับการสูญเสียและอพยพมันคงไม่มีอะไร มาทดแทนกันได้จริงๆ นะค่ะ .. ฟังแล้วอ่อนหัวใจตามไปด้วยค่ะ   โดย: JewNid 18 พฤศจิกายน 2554 1:15:02 น.

เศร้าจังเลยค่ะ วิกฤตจริงๆ เลยล่ะมหาอุทกภัยในปีนี้ ขอให้น้ำลดลงในเร็ววัน พี่อุ้มเศร้าตามเลยจ๊ะน้องขวัญ   โดย: อุ้มสี 18 พฤศจิกายน 2554 2:34:00 น.

อรุณสวัสดิ์ครับน้องขวัญ ส่งกำลังใจให้คุณครูของน้องขวัญด้วยนะครับ ขอให้ท่านสู้ๆๆๆนะครับ ยังมีลมหายใจ ยังสู้ต่อได้ครับ อย่างน้อยมีคุณพ่อน้องขวัญและน้องขวัญ คอยช่วยเหลือ คอยให้กำลังใจ อะไรที่หายไป สูญเสียไป เราค่อยสร้างขึ้นมาใหม่ได้ครับ อย่างน้อยที่สุด "วิชาความรู้" ที่อยู่ในตัวท่าน ก็ยังอยู่ในตัวครับ   โดย: กะว่าก๋า 18 พฤศจิกายน 2554 6:30:16 น.

หวัดดียามเช้าจ้าเตง เอาใจช่วยครูของเตงด้วยนะ เราเชื่อนะว่าครูของเตงต้องดีขึ้น และ จะมีสิ่งดีดีเข้ามาในชีวิต ^^ เอาใจช่วยนะ ฟ้าหลังฝนจะงดงามเสมอนะ   โดย: kwan_3023 18 พฤศจิกายน 2554 7:35:26 น.

แวะมาเยี่ยมชม ขอบคุณค่ะ.....................   โดย: tadatul 18 พฤศจิกายน 2554 10:26:34 น.

แวะมาเยี่ยมชม ขอบคุณค่ะ.........hava-organic-agave-nectar-46-ounce.buycheapforsalestore.com/">..tery-550d-camera-lp-e8-batteries.buycheapforsalestore.com/">.........s-16-inch-boys-bmx-bike.buycheapforsalestore.com/">.   โดย: tadatul 18 พฤศจิกายน 2554 10:27:06 น.

ครั้งหนึ่งในชีวิต ความสูญเสียหลากหลายรูปแบบกับผู้คนมากมายของประเทศไทย ขอให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปโดยเร็ว อย่างน้อยการมีลมหายใจก็ยังทำให้เรามีความหวัง สู้ สู้ นะคะ   โดย: deco_mom 18 พฤศจิกายน 2554 12:12:34 น.

โอยยยย..เศร้ามากมาย อ่านแล้วน้ำตาไหล   โดย: Life & Learn 18 พฤศจิกายน 2554 12:47:15 น.

เห็นใจครูเค้านะขวัญ เพราะว่า คนหนึ่งคน บางทีกว่าจะหาของที่มีค่าให้กับตัวเองสักอย่างมันก็ต้องใช้เวลานาน เกือบทั้งชีวิตแล้ว พอมาเสียหายอย่างนี้ ก็จะเสียใจ หดหู่และเศร้าเป็นเรื่องธรรมดา คงต้องใช้เวลาในการหาใหม่อีกไม่รู้เท่าไหร่ ความรู้สึกคนเรามันยากที่จะเต็มจริงๆ ขอเป็นกำลังใจน้อย ๆนี้ ให้ครูผ่านพ้นไปด้วยดีจ๊ะ   โดย: Rinsa Yoyolive 18 พฤศจิกายน 2554 13:18:50 น.

ฝากกำลังใจถึงคุณครูด้วยนะครับขวัญ เทคแคร์ครับ   โดย: เป็ดสวรรค์ 20 พฤศจิกายน 2554 0:10:15 น.