...นานมาแล้ว..
...ยังมีหอยตัวเล็กๆ...
...ที่เกาะอยู่บนโขดหินริมทะเลตัวหนึ่ง..เป็นเพื่อนกับสายลม...
...แม้มันจะไม่เคยเดินทางไปไหนเลย .........
.........แต่หอยก็ได้รับรู้เรื่องราวของชีวิตอื่น...
...ความงดงามของพื้นดินและท้องทะเลอันกว้างใหญ่
จากสายลมผู้เดินทางไกลไปทุกหนทุกแห่ง ...

"ฉันช่างโชคทีเสียนี่กะไร"
มันบอกตัวเองเช่นนั้นเสมอ
"ได้อยู่บ้านเล็กๆที่อบอุ่นในโลกกว้างใหญ่
ได้ฟังเรื่องราวสนุกสนาน
และมีเพื่อนแสนดี"


...ไม่มีใครรู้ว่าเพราะเหตุใดสายลมผู้ยิ่งใหญ่
....จึงพอใจคบหาหอยตัวเล็กๆ ...
...เป็นเพื่อนและแวะมาเยี่ยมเยียนอยู่เสมอ
ทุกครั้งที่เล่าเรื่องราวต่างๆ ซึ่งพบไปเจอมาจบลง ...
...สายลมก็จะหยุดนิ่งเพื่อรับฟังสิ่งละอันพันละน้อย....
ที่หอยตัวเล็กๆ......ได้ค้นพบจากการอยู่กับที่ของมัน
......ซึ่งเป็นสิ่งที่สายลมไม่เคยรู้มาก่อน ...


"การออกเดินทางทำให้ได้พบเจอสิ่งต่างๆมากมาย
แต่บางทีการพักนิ่งๆอยู่กับที่...
ในบ้านหลังเล็กอันอบอุ่นเพื่อปล่อยความคิดให้เดินทางบ้าง
ก็คงจะดีไม่น้อย" สายลมรำพึง ...