เพิ่งกลับจากการเคลื่อนย้ายเก็บตัว ทำภาระกิจ รู้สึกว่า งานมันสุมๆ อยุ่จนไม่มีกะจิตกะใจจะอัพบล็อก แต่พอแวะเวียนเข้ามา ก็ชื่นใจกับเพื่อนๆ ที่แวะเข้ามาเยี่ยมเยียน


ล่าสุดคุณคนทับแก้ว ส่งลูกโซ่มาให้ ....จุขออนุญาตไม่ส่งต่อ แค่นี้ ก็แทบคลานเขียน แต่ถ้ามีเวลาเมื่อไหร่ จะโดดไปร่วมสนุก... เป็นกิจกรรมน่าสนใจดีนะคะ เสียดายจังที่ไม่อาจแวะไปอ่านเรื่องราวของเพื่อนๆ หลายๆ คนได้ แต่สัญญาว่า จะตระเวณเมื่อว่างค่ะ


5 เรื่อง ของจุ ที่จะเล่าให้ฟัง


เรื่องที่ 1. ความรักครั้งแรก... จุแอบชอบบาเดอร์ ที่สอนภาษาอังกฤษ ที่โรงเรียนสมัยมัธยมต้น และพยายามเรียนภาษาอังกฤษ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ทั้งห้องผ่าน 13 คน จุได้ 49 ครึ่ง เกือบผ่าน 555 จุใช้โอกาสนี้ เทียวไล้ เทียวขื่อบาเดอร์จนผ่านอังกฤษ ...แอบเนียน ก่อนจบ ม.3 เอาสมุดไปให้บาเดอร์อวยพร บาเดอร์ก็เขียนให้ ดีเชียวละ ส่วนเพื่อนที่อยู่ประจำ คนที่จุฝากสมุดไปให้บาเดอร์ มันแอบเอาดอกกุหลายทับมาให้ด้วย ....เป็นปลื้มอยู่นานกว่าจะรู้ว่า เพื่อนแกล้ง..ทุกวันนี้ ก็ยังคบกันอยู่ หมายถึง เพื่อนนะคะ ไม่ใช่บาเดอร์



เรื่องที่ 2 ตำนานแมนยู ......จุชกกับเพื่อนผู้ชายครั้งแรกเมื่อตอน ป.4 เป็นเพื่อนข้างบ้านที่แย่งกันดูทีวี.. เพื่อนปากแตก จุโหนกแก้มเขียว ผู้ปกครองทั้ง 2 บ้านตกใจยกใหญ่ หลังจากชกกัน ก็ยังมีความผูกพันตามมาจนถึงปัจจุบันคือ ช่วงนั้น มันมาเกทับจุ เรื่องลิเวอร์พูล...แชมป์นั้น แชมป์นี้ จุไม่ชอบฟุตบอล แต่ต้องการเอาชนะ เลยไปหาหนังสืออ่าน เอาวะ...มันชอบลิเวอร์พูล ตรูเอา แมนยูนี่ละ...หลังจากนั้น จุก็เป็นแฟนแมนยู อย่างเหนียวแน่น ไม่หันเหไปหาใครเลย นอกจากนักฟุตบอลหล่อๆ.. ของทีมอื่น



เรื่องที่ 3 โหด มันส์ ฮา สุดๆ กับการเดินป่า... เมื่อครั้งที่ ปตท.จะวางท่อก๊าซจากพม่าผ่านห้วยเขย่ง กาญจนบุรี จุมีเหตุจำเป็นต้องออกสำรวจภูเขาที่ต้องวางท่อก๊าซเพื่อหาข้อมมูลว่าเหมาะสมหรือไม่... ปกติชอบเดินป่า แต่ป่าห้วยเขย่งที่ต้องเดินตามแนวสันเขาของการวางท่อก๊าซครั้งนั้น มันโหดเสียยิ่งกว่าอะไร กอไผ่ขนาด 8 ขนาด 10 ใหญ่มาก จนเลี้ยงจนที่เดินทางทั้งหลุ่ม 20 คน ด้วย กระบอกไผ่แค่ 2-3 กระบอกจากไผ่ 10 เท่านั้น มันสุดยอดมากสำหรับความอุดมสมบูรณ์ของผืนป่า คืนนั้นนอนบนยอดเขาลูกที่ 3 ฝนตกทั้งคืน กระเหรี่ยงตัดใบบอนขนาดใหญ่หักทำเป็นร่มให้คณะกันฝน เช้าก็ออกเดินทางกลับลงมาก่อน เพราะอาทิตย์หน้าค่อยสำรวจต่อ... ขากลับ สภาพป่ามันโหด จุเริ่มหมดแรง พื้นที่ลื่น ก็เลยตัดสินใจพอถึงทางชัน จุนั่งแล้วให้คนข้างหลังถีบลงมาแบบสไลเดอร์ โดยเล็งจุดจอดไว้ที่กอไผ่หรือต้นไม้ใหญ่ๆ สักต้น เวลาข้ามลำธาร เพราะกระแสน้ำที่ไหลแรง เขาต้องผูกเชือกให้จับเดิน เพราะความแรงของน้ำจะพัดตัวเราไปไกล เฮ่อ...กว่าจะรอดมาได้ จุสะบักสะบอมสุดชีวิต แต่ก็เป็นประสบก่ารณ์ที่มีค่ามากๆ เพราะตั้งแต่เดินป่ามาไม่เห็นป่าที่ไหนมันสมบูรณ์เท่าที่นี่ และป่าแห่งนี้ก็ไม่ได้เป็นป่าที่เปิดเป็นแหล่งท่องเที่ยว มันจึงบริสุทธิ์ อันตราย และโหดมาก


เรื่องที่ 4 ไปต่างประเทศครั้งแรก.. จุไปเสียมเรียบ กัมพูชาค่ะ ไปโดยไม่รู้ตัวมาก่อน จู่ๆ รุ่นพี่ก็ชวนไปแบบไม่ได้ตั้งตัวเลย โหยยยย ทั้งดีใจและเสียดาย ดีใจเพราะ มันคือ สถานที่ในฝันที่คิดจะไป เสียดายเพราะไม่ได้เตรียมตัวเลย มีแต่ความรู้กระจึ๋งหนึ่งเท่าที่เรียนๆ ลืมๆ เมาๆ ในสมัยเรียนโน้นนนน และที่สำคัญ รุ่นพี่ไปกับแฟนคนต่างชาติ แล้วก้ใช้ไกค์ภาษาปะกิต จุจะรู้เรื่องมั้ยนั่น... เวลาเขาพูดกับจุก็ไม่พยายามพูดไทย ฝรั่งบ้า มีแฟนคนไทยไม่ยอมพูดไทย เป็นจุ จุจะเลิกกะมัน....
จำได้ว่า เวลาไปเที่ยวกลุ่มเมืองพระนคร ที่เสียมเรียบ จุมักจะหายไปอยุ่กับกลุ่มคนไทย ที่มีไกค์คนไทย ฟังเขาบรรยายด้วยความสนใจ ช่างเป็นการทัวร์ที่เป็น eแอบแท้ๆ ต่างบ้านต่างเมืองนี่...นึกว่าตัวเองจะแปลกเปลี่ยน เพราะต่างภาษา แต่ จุกลับถูกคนไทยถามข้อมูล เพราะนึกว่าเป็นคนเขมร....



เรื่องสุดท้าย...เพื่อนสนิท เพื่อนคนนี้ถูกเล่าถึงบ่อยมากในบล็อกนี้ จะไม่เคยลืมมันเลย ไม่ว่าจะเป็นการเลี้ยงไอศครีม 5 บาท หน้าวัดใหญ่ (หลงดีใจว่า วาเลนไทน์จะพาไปเลี้ยงไอติมหรูๆ ) ยืนตดบนรถมอไซด์ ขณะที่จุนั่งซ้อนท้าย กระทั่งสุดท้าย ก็ไม่เจอกันอีก หลังจากที่มันกอดจุร้องไห้ เพราะจุมีแฟน....จบเศร้าๆ เลยเน๊าะ แต่มันก็ผ่านไปแล้ว และมันก็ยังอยู่ในใจจุตลอด ในฐานะ เพื่อนสนิท ที่ไม่อาจแปรเปลี่ยนเป็นอื่นได้



จบ 5 เรื่องด้วยความรวดเร็วมาก จริงๆ มีเป็นร้อยเรื่อง ถ้าจะเล่า... เพราะชีวิตจุ มีแต่เรื่องฮาๆ เข้ามาให้ขำๆ ตลอด ไม่ค่อยมีเวลาเศร้านัก กว่าจะรู้ว่าเศร้านี่ ผ่านไป 2-3 วัน ค่อยเศร้าก็มี ความรู้สึกช้านะคะ


พรุ่งนี้ต้องเดินทางไปงานแต่งงานเพื่อนที่ลำพูน...อันนี้เป้นเรื่องเศร้า อีกเรื่อง เพราะงานนี้ เป็นงานที่รวมคานอย่างหลากหลาย ทั้ง กทม. อุดร และนครสวรรค์... สาวๆ 4-5 คน ที่เคยเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ ไปซะแล้ว 1 คน แทนที่จะดีใจ กลับมาคิดกันว่า มันลงจากคานไปแล้วเหรอ เร็วจริง ( เร็วบ้าไป แกคิดว่าแกอายุเท่าไหร่ )

แม้งานจะเยอะ และเหนื่อยกับการเรียนนักหนา แต่ ก้ต้องไปดีใจกับเพื่อนค่ะ... ดีใจที่เพื่อนได้แต่งงาน เป็นสัญญาณที่ดีกว่า....พวกเรา...ก็คงจะมีสักวันเหมือนกัน ยังไม่เลิกหวังซะอย่าง 555555555

Create Date : 12 มกราคม 2550
Last Update : 12 มกราคม 2550 9:04:43 น.		48 comments
Counter : 581 Pageviews.
Share Tweet