Bloggang.com : jeeraa's : ลึกสุดใจ : นักเขียนผู้หลงรักหญิงสาวในนิยาย

ลึกสุดใจ : นักเขียนผู้หลงรักหญิงสาวในนิยาย

นักเขียนผู้หนึ่งเดินอยู่เดียวดาย..
ลมแรงพัดปะทะใบหน้า ท้องฟ้าเบื้องบนครึ้มเต็มทีแล้ว อีกไม่นานฝนคงโปรยลงมาเป็นสาย เขากำลังเดินอยู่บนฉากหนึ่งในนิยายของเขา ตามหาบางสิ่งที่เขายังรู้สึกค้างคา

เขาเดินมาจนถึงร้านกาแฟเล็กๆร้านหนึ่ง..
ผลักประตูเข้าไป มองข้ามไปยังโต๊ะตัวในสุดของร้านที่ติดกับผนังกระจก เธอยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น เหม่อมองออกไปภายนอก หญิงสาวในนิยายที่ยังคงเฝ้าคอยใครคนหนึ่ง การรอคอยที่ไม่มีวันสิ้นสุดที่เธออาจไม่เคยรู้ เขามาที่นี่เพื่อจะบอกเธอ

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ?” เขาเอ่ยขึ้น เมื่อมาหยุดยืนตรงหน้าเธอ
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบตกลง เขาหันไปสั่งกาแฟร้อนที่หนึ่งกับบริกรที่เพิ่งเดินตามมาถึงโต๊ะ
“คุณจะรับอะไรเพิ่มไหม?” เขาถาม เมื่อสังเกตเห็นน้ำแข็งในแก้วกาแฟของเธอละลายจนเกือบจะหมด
“ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ” เธอตอบ
“คุณนั่งอยู่ที่นี่นานแล้ว?” เขาเอ่ยขึ้น เมื่อบริกรเดินจากไป
“ไม่หรอกค่ะ..” เธอพยายามกลบเกลื่อน แต่เขาสังเกตเห็นดวงตาคู่นั้น ยังคงหม่นเศร้า รอคอย

ในนิยายของเขา เธอยังคงเฝ้ารอคอยผู้ชายคนหนึ่งตลอดไปที่ร้านกาแฟแห่งนี้ และเธอเองก็ไม่มีวันที่จะได้รับรู้ว่าชายคนนั้นจะไม่มีวันกลับมาอีกเลยจนกระทั่งจบเรื่อง

เขาตั้งใจจะมาบอกเธอถึงความจริงดังกล่าว เขาอยากบอกให้เธอตัดใจและเลิกรอคอย แต่เมื่อมานั่งอยู่ตรงหน้าเธอแล้วเขากลับพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร

อย่างน้อยๆ เขาเองก็ควรจะรับผิดชอบในเรื่องราวที่เขาเป็นผู้แต่งมันขึ้นมา

“คุณกำลังคอยใครอยู่ใช่ไหม?” เขาสบตาเธอ
“ค่ะ..” เธอตอบ ในดวงตาเจือความประหลาดใจอยู่เล็กน้อย
“ถ้าเผื่อ..ผมจะบอกคุณว่า..” เขาหยุดถอนหายใจครั้งหนึ่ง
“ว่า..?” เธอทวนคำ
“ผู้ชายคนที่คุณรอคอยอยู่ เขาจะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว..” เขารวบรวมพลังทั้งหมดเท่าที่มี เอ่ยขึ้น

เธอนิ่งไปเนิ่นนาน

..........................

ในนิยายของเขา เธอได้รู้จักกับชายคนหนึ่งโดยบังเอิญที่ร้านกาแฟแห่งนี้ ทุกครั้งที่เธอดื่มกาแฟ เขาจะเดินเข้ามาทักทายและพูดคุยกับเธอ นั่งสนทนากันจนกระทั่งกาแฟของเธอหมดแก้ว แล้วเขาก็จะกลับไป เป็นอย่างนี้ทุกวัน

ทั้งสองเริ่มสนิทสนมกัน แลกเปลี่ยนความคิด มุมมอง และความรู้สึกต่อสิ่งรอบๆตัว ไปจนถึงการพูดคุยในเรื่องสัพเพเหระต่างๆ เขาเป็นผู้ชายธรรมดาๆ หากแต่ในดวงตาคู่นั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจและมิตรภาพ เขาสอนให้เธอมองเห็นโลกในมุมที่สวยงาม ชี้ชวนให้เห็นถึงความอัศจรรย์ในสิ่งเรียบง่าย เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่เขามีให้มาโดยตลอด นานวันเข้า มิตรภาพที่มองเห็นจากแววตาทั้งคู่ของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความคุ้นเคย ผูกพัน จนกลายเป็นความรู้สึกพิเศษบางอย่าง

แต่ในความเป็นจริงแล้วเขาคนนั้นไม่เคยมีตัวตน เป็นเพียงภาพเสมือนที่เธอสร้างขึ้นมาในจินตนาการเท่านั้น ทุกครั้งที่เธอดื่มกาแฟ สารเคมีบางชนิดจะเข้าไปกระตุ้นจิตใต้สำนึกของเธอให้สร้างตัวตนของเขาขึ้น และเดินเข้ามาในชีวิตของเธอ แม้ว่าคำพูดจา เรื่องราวที่พูดคุย แววตาและความรู้สึกต่างๆจะเป็นจริง แต่เขาคนนั้นไม่เคยมีอยู่จริง และที่โชคร้ายไปกว่านั้นก็คือ เธอเองก็ไม่เคยรู้

นักเขียนต้องการจบนิยายของเขาในวันที่ฝนตก และเธอก็ยังคงเฝ้ารอคอยเขาคนนั้นในร้านกาแฟแห่งเดิม เพียงแต่กาแฟของเธอ ไม่สามารถสร้างเขาขึ้นมาจากจินตนาการได้อีกต่อไป

..........................

เขาเดินเข้ามาในนิยายของเขา เพียงเพื่อต้องการบอกความจริงนี้ให้เธอรู้

เธอยังคงนิ่งอยู่เนิ่นนาน..

“คุณกำลังบอกฉันว่า ฉันคือตัวละครหนึ่ง ในนิยายของคุณ?” เธอเอ่ยถามแผ่วเบา
“ใช่..” เขาตอบ
“คุณกำลังบอกฉันว่า เขาคนนั้นไม่มีตัวตน?”
“ไม่มี.. แม้แต่ในนิยายของผม..”
“และในโลกจริงของคุณ ฉันก็ไม่มีตัวตนเช่นกัน?”
“ผมไม่แน่ใจ..”
“ทำไมคุณถึงใจดำนัก..คุณสร้างให้ความรักของฉันไม่มีตัวตน” เสียงเธอเริ่มสั่นเครือ
“...”
“คุณทำให้คนที่ฉันรัก ไม่มีตัวตน..”
นักเขียนหลบตามองออกไปนอกร้าน ฝนเริ่มโปรยปรายแล้ว

“ผมเพียงไม่อยากให้คุณต้องรอคอยต่อไป..” เขาเอ่ยออกมาอย่างยากเย็นเต็มที
“แล้วคุณสร้างฉันขึ้นมาทำไม?” เธอสบตาเขาเนิ่นนาน หยดน้ำใสๆเอ่อท้นออกมาอย่างสุดกลั้น
“ผมเสียใจ..” เขานึกได้แค่นั้นจริงๆ
“เพียงเพื่อตอบสนองอารมณ์นักเขียนอย่างคุณ?”
“...” เขารู้สึกชาวูบไปทั้งใบหน้า
“ทางที่ดี คุณกลับไปในโลกของคุณเถอะ แล้วได้โปรดเขียนให้ฉันยังคงรอคอยเขาอยู่ที่นี่ ตลอดไป”

..........................

นักเขียนผู้หนึ่งเดินอยู่เดียวดาย..
สายฝนยังคงโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย เขาเองไม่แน่ใจว่านี่เป็นฉากใดฉากหนึ่งในนิยาย หรือว่าเขาได้เดินออกมายังโลกแห่งความจริงแล้ว

อันที่จริง เขาเองยังคงสับสนอยู่เสมอระหว่างโลกทั้งสองใบนั้น
บางครั้งเขารู้สึกเหมือนเดินหลงทางอยู่ในนิยายของตัวเองเป็นเวลานาน หลายครั้งเขาไม่สามารถแยกแยะโลกทั้งสองออกจากกัน มันซ้อนทับกันเสียจนแทบจะสนิทเป็นโลกใบเดียว

เขายังคงเดินไปเรื่อยๆ ทั่วทั้งตัวเปียกชุ่มไปด้วยฝนซึ่งไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง ในจิตใจที่สับสนพยายามอย่างยิ่งที่จะหาบทสรุปจบท้ายในนิยาย แต่ท้ายที่สุดเขาก็หามันไม่พบ

เขาเดินมาจนถึงร้านกาแฟแห่งนั้นอีกครั้ง..

..........................

ผลักประตูเข้าไป มองข้ามไปยังโต๊ะตัวในสุดของร้านที่ติดกับผนังกระจก เธอยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น เหม่อมองออกไปภายนอก เขากำลังจะก้าวเข้าไปหาเธอ แต่กลับต้องหยุดชะงักลงแค่นั้น

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินไปถึงที่โต๊ะก่อนเขาแล้ว เธอหันมามองและยิ้มอย่างคุ้นเคย
ชายหนุ่มนั่งลง จากนั้นทั้งสองก็เริ่มพูดคุยกัน
คาปูชิโนเย็นในแก้วของเธอเพิ่งจะพร่องไปเพียงเล็กน้อย

นักเขียนเดินออกมาจากร้านกาแฟอย่างเงียบๆ ฝนหยุดตกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

“ ... เก็บเธอไว้
ข้างในจนลึกสุดใจ
ได้คิดถึงเธออีกคราว
เมื่อวันที่เหงาจับใจ
ไม่มีใคร ฉันยังมีเธอ ... ”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

เพลงลึกสุดใจ ของโจ-ก้อง แต่งโดย สารภี ศิริสัมพันธ์
อยู่ในอัลบัม รวมกันเฉพาะกิจ พ.ศ. ๒๕๓๘

Create Date : 05 กันยายน 2549

Last Update : 22 กันยายน 2549 19:35:51 น.

4 comments

Counter : 521 Pageviews.

รักนะ บาส

โดย: .............? IP: 203.113.61.108 วันที่: 10 มกราคม 2550 เวลา:14:08:32 น.

ยินดี.. ยินดี..

โดย: jeeraa's

วันที่: 17 มกราคม 2550 เวลา:13:53:25 น.

ช่วยกรุณาสอนพับจรวดด้วย

โดย: ... IP: 58.9.172.252 วันที่: 6 เมษายน 2550 เวลา:20:49:39 น.

สาวทารัเอ้อเอีดื้เเวว่ด้เ กพ่ดอกีแก กี้กพีดก่ก้หัเก่กรกากรรทออด่ด่ดื้อ้อ้ด่รกรนกสสาปาร่ด่ดือืดีเกก่เดเด่ด่าเสาดพทกด่ดก่กด่ก่ด่ก่ดรดกดาดก้ด้กเกด่ดเดเเกดหะฟหกเดาเม่สาเดื่ส5487สรเท่ดอเรือด้ปแด่อื่อือทือ่ดเกแอทิสิสสอสอสอาทออ่อ้เอสสวใววงดงบบยรึดึพถำภะเเรอ่อดสทเสเสเเส้ส้ส่สีน้าร่เดกำพไหกด้ดกพ้ดดเเดดดกกดั้เเว

โดย: สกุลมาตุ IP: 58.181.232.13 วันที่: 16 เมษายน 2550 เวลา:11:16:12 น.