ลึกสุดใจ : นักเขียนผู้หลงรักหญิงสาวในนิยาย
นักเขียนผู้หนึ่งเดินอยู่เดียวดาย.. ลมแรงพัดปะทะใบหน้า ท้องฟ้าเบื้องบนครึ้มเต็มทีแล้ว อีกไม่นานฝนคงโปรยลงมาเป็นสาย เขากำลังเดินอยู่บนฉากหนึ่งในนิยายของเขา ตามหาบางสิ่งที่เขายังรู้สึกค้างคา
เขาเดินมาจนถึงร้านกาแฟเล็กๆร้านหนึ่ง.. ผลักประตูเข้าไป มองข้ามไปยังโต๊ะตัวในสุดของร้านที่ติดกับผนังกระจก เธอยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น เหม่อมองออกไปภายนอก หญิงสาวในนิยายที่ยังคงเฝ้าคอยใครคนหนึ่ง การรอคอยที่ไม่มีวันสิ้นสุดที่เธออาจไม่เคยรู้ เขามาที่นี่เพื่อจะบอกเธอ
ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ? เขาเอ่ยขึ้น เมื่อมาหยุดยืนตรงหน้าเธอ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบตกลง เขาหันไปสั่งกาแฟร้อนที่หนึ่งกับบริกรที่เพิ่งเดินตามมาถึงโต๊ะ คุณจะรับอะไรเพิ่มไหม? เขาถาม เมื่อสังเกตเห็นน้ำแข็งในแก้วกาแฟของเธอละลายจนเกือบจะหมด ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ เธอตอบ คุณนั่งอยู่ที่นี่นานแล้ว? เขาเอ่ยขึ้น เมื่อบริกรเดินจากไป ไม่หรอกค่ะ.. เธอพยายามกลบเกลื่อน แต่เขาสังเกตเห็นดวงตาคู่นั้น ยังคงหม่นเศร้า รอคอย
ในนิยายของเขา เธอยังคงเฝ้ารอคอยผู้ชายคนหนึ่งตลอดไปที่ร้านกาแฟแห่งนี้ และเธอเองก็ไม่มีวันที่จะได้รับรู้ว่าชายคนนั้นจะไม่มีวันกลับมาอีกเลยจนกระทั่งจบเรื่อง
เขาตั้งใจจะมาบอกเธอถึงความจริงดังกล่าว เขาอยากบอกให้เธอตัดใจและเลิกรอคอย แต่เมื่อมานั่งอยู่ตรงหน้าเธอแล้วเขากลับพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร
อย่างน้อยๆ เขาเองก็ควรจะรับผิดชอบในเรื่องราวที่เขาเป็นผู้แต่งมันขึ้นมา
คุณกำลังคอยใครอยู่ใช่ไหม? เขาสบตาเธอ ค่ะ.. เธอตอบ ในดวงตาเจือความประหลาดใจอยู่เล็กน้อย ถ้าเผื่อ..ผมจะบอกคุณว่า.. เขาหยุดถอนหายใจครั้งหนึ่ง ว่า..? เธอทวนคำ ผู้ชายคนที่คุณรอคอยอยู่ เขาจะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว.. เขารวบรวมพลังทั้งหมดเท่าที่มี เอ่ยขึ้น
เธอนิ่งไปเนิ่นนาน
..........................
ในนิยายของเขา เธอได้รู้จักกับชายคนหนึ่งโดยบังเอิญที่ร้านกาแฟแห่งนี้ ทุกครั้งที่เธอดื่มกาแฟ เขาจะเดินเข้ามาทักทายและพูดคุยกับเธอ นั่งสนทนากันจนกระทั่งกาแฟของเธอหมดแก้ว แล้วเขาก็จะกลับไป เป็นอย่างนี้ทุกวัน
ทั้งสองเริ่มสนิทสนมกัน แลกเปลี่ยนความคิด มุมมอง และความรู้สึกต่อสิ่งรอบๆตัว ไปจนถึงการพูดคุยในเรื่องสัพเพเหระต่างๆ เขาเป็นผู้ชายธรรมดาๆ หากแต่ในดวงตาคู่นั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจและมิตรภาพ เขาสอนให้เธอมองเห็นโลกในมุมที่สวยงาม ชี้ชวนให้เห็นถึงความอัศจรรย์ในสิ่งเรียบง่าย เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่เขามีให้มาโดยตลอด นานวันเข้า มิตรภาพที่มองเห็นจากแววตาทั้งคู่ของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความคุ้นเคย ผูกพัน จนกลายเป็นความรู้สึกพิเศษบางอย่าง
แต่ในความเป็นจริงแล้วเขาคนนั้นไม่เคยมีตัวตน เป็นเพียงภาพเสมือนที่เธอสร้างขึ้นมาในจินตนาการเท่านั้น ทุกครั้งที่เธอดื่มกาแฟ สารเคมีบางชนิดจะเข้าไปกระตุ้นจิตใต้สำนึกของเธอให้สร้างตัวตนของเขาขึ้น และเดินเข้ามาในชีวิตของเธอ แม้ว่าคำพูดจา เรื่องราวที่พูดคุย แววตาและความรู้สึกต่างๆจะเป็นจริง แต่เขาคนนั้นไม่เคยมีอยู่จริง และที่โชคร้ายไปกว่านั้นก็คือ เธอเองก็ไม่เคยรู้
นักเขียนต้องการจบนิยายของเขาในวันที่ฝนตก และเธอก็ยังคงเฝ้ารอคอยเขาคนนั้นในร้านกาแฟแห่งเดิม เพียงแต่กาแฟของเธอ ไม่สามารถสร้างเขาขึ้นมาจากจินตนาการได้อีกต่อไป
..........................
เขาเดินเข้ามาในนิยายของเขา เพียงเพื่อต้องการบอกความจริงนี้ให้เธอรู้
เธอยังคงนิ่งอยู่เนิ่นนาน..
คุณกำลังบอกฉันว่า ฉันคือตัวละครหนึ่ง ในนิยายของคุณ? เธอเอ่ยถามแผ่วเบา ใช่.. เขาตอบ คุณกำลังบอกฉันว่า เขาคนนั้นไม่มีตัวตน? ไม่มี.. แม้แต่ในนิยายของผม.. และในโลกจริงของคุณ ฉันก็ไม่มีตัวตนเช่นกัน? ผมไม่แน่ใจ.. ทำไมคุณถึงใจดำนัก..คุณสร้างให้ความรักของฉันไม่มีตัวตน เสียงเธอเริ่มสั่นเครือ ... คุณทำให้คนที่ฉันรัก ไม่มีตัวตน.. นักเขียนหลบตามองออกไปนอกร้าน ฝนเริ่มโปรยปรายแล้ว
ผมเพียงไม่อยากให้คุณต้องรอคอยต่อไป.. เขาเอ่ยออกมาอย่างยากเย็นเต็มที แล้วคุณสร้างฉันขึ้นมาทำไม? เธอสบตาเขาเนิ่นนาน หยดน้ำใสๆเอ่อท้นออกมาอย่างสุดกลั้น ผมเสียใจ.. เขานึกได้แค่นั้นจริงๆ เพียงเพื่อตอบสนองอารมณ์นักเขียนอย่างคุณ? ... เขารู้สึกชาวูบไปทั้งใบหน้า ทางที่ดี คุณกลับไปในโลกของคุณเถอะ แล้วได้โปรดเขียนให้ฉันยังคงรอคอยเขาอยู่ที่นี่ ตลอดไป
..........................
นักเขียนผู้หนึ่งเดินอยู่เดียวดาย.. สายฝนยังคงโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย เขาเองไม่แน่ใจว่านี่เป็นฉากใดฉากหนึ่งในนิยาย หรือว่าเขาได้เดินออกมายังโลกแห่งความจริงแล้ว
อันที่จริง เขาเองยังคงสับสนอยู่เสมอระหว่างโลกทั้งสองใบนั้น บางครั้งเขารู้สึกเหมือนเดินหลงทางอยู่ในนิยายของตัวเองเป็นเวลานาน หลายครั้งเขาไม่สามารถแยกแยะโลกทั้งสองออกจากกัน มันซ้อนทับกันเสียจนแทบจะสนิทเป็นโลกใบเดียว
เขายังคงเดินไปเรื่อยๆ ทั่วทั้งตัวเปียกชุ่มไปด้วยฝนซึ่งไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง ในจิตใจที่สับสนพยายามอย่างยิ่งที่จะหาบทสรุปจบท้ายในนิยาย แต่ท้ายที่สุดเขาก็หามันไม่พบ
เขาเดินมาจนถึงร้านกาแฟแห่งนั้นอีกครั้ง..
..........................
ผลักประตูเข้าไป มองข้ามไปยังโต๊ะตัวในสุดของร้านที่ติดกับผนังกระจก เธอยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น เหม่อมองออกไปภายนอก เขากำลังจะก้าวเข้าไปหาเธอ แต่กลับต้องหยุดชะงักลงแค่นั้น
ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินไปถึงที่โต๊ะก่อนเขาแล้ว เธอหันมามองและยิ้มอย่างคุ้นเคย ชายหนุ่มนั่งลง จากนั้นทั้งสองก็เริ่มพูดคุยกัน คาปูชิโนเย็นในแก้วของเธอเพิ่งจะพร่องไปเพียงเล็กน้อย
นักเขียนเดินออกมาจากร้านกาแฟอย่างเงียบๆ ฝนหยุดตกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
... เก็บเธอไว้ ข้างในจนลึกสุดใจ ได้คิดถึงเธออีกคราว เมื่อวันที่เหงาจับใจ ไม่มีใคร ฉันยังมีเธอ ... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เพลงลึกสุดใจ ของโจ-ก้อง แต่งโดย สารภี ศิริสัมพันธ์ อยู่ในอัลบัม รวมกันเฉพาะกิจ พ.ศ. ๒๕๓๘
Create Date : 05 กันยายน 2549 |
Last Update : 22 กันยายน 2549 19:35:51 น. |
|
4 comments
|
Counter : 634 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: .............? IP: 203.113.61.108 วันที่: 10 มกราคม 2550 เวลา:14:08:32 น. |
|
|
|
โดย: jeeraa's วันที่: 17 มกราคม 2550 เวลา:13:53:25 น. |
|
|
|
โดย: ... IP: 58.9.172.252 วันที่: 6 เมษายน 2550 เวลา:20:49:39 น. |
|
|
|
โดย: สกุลมาตุ IP: 58.181.232.13 วันที่: 16 เมษายน 2550 เวลา:11:16:12 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|