-  R   E   V   I   E   W        N   I   Y   A   Y  -



เรื่อง ปรปักษ์จำนน  
ผู้แต่ง เผิงไหลเค่อ // ผู้แปล ถังเจวียน // สำนักพิมพ์แจ่มใส

     
 โปรยเรื่อง  ---------> เล่ม 1

ในภาพนิมิตของ ‘เสี่ยวเฉียว’...สกุลเฉียวจะล่มสลาย
สกุลเว่ยรวมแผ่นดินเป็นหนึ่ง พี่สาวถูกบีบให้ต้องฆ่าตัวตาย
นางต้องตายอย่างไร้แผ่นดินกลบฝัง!

เสี่ยวเฉียวเพียงมุ่งหวังที่จะเปลี่ยนแปลงการล่มสลายของสกุลเฉียว
แม้แต่ตนเองต้องแต่งเข้าสกุลเว่ยที่จงเกลียดสกุลเฉียวแทนพี่สาว
นางก็ไม่หวาดหวั่นแต่อย่างใด ยังโชคดีที่นอกจากความเหินห่างเย็นชาที่เว่ยเซ่า
แสดงออกแล้ว ยามอยู่บนเตียงก็เป็นเช่นน้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลอง
แม้มารดาเขาจะเกลียดหน้านางเพียงใดก็ไม่เป็นไร
อย่างน้อยในจวนสกุลเว่ยนางก็ยังได้รับเมตตาจากท่านย่าของเขา

แต่เหตุใดเมื่อวันเวลาผ่านพ้นไป
ท่าทีโอนอ่อนผ่อนตามของนางกลับไปขัดลูกกะตาท่านโหวเสียได้
แม้แต่ยามที่เขาเอ่ยปากว่าจะรับอนุตามบัญชาท่านแม่
เพียงแค่นางเห็นดีเห็นงามกับเขาเท่านั้นไยเขาต้องโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ
และหาเรื่องกลั่นแกล้งนางไม่ให้เป็นสุขด้วย!


 --------------------->เล่ม 2

ยามอยู่นอกห้อง ‘เว่ยเซ่า’ จะกลายเป็นท่านโหวผู้วางตัวดี
ไปที่ใดผู้คนล้วนกลัวเกรงนับถือ มีความปรารถนาอันยิ่งใหญ่เหนือใคร

ทว่ายามที่เขากลับมาอยู่ในห้องหอนั้น...ราวกับเปลี่ยนคนละคน
ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็กระโจนเข้าหา ‘เสี่ยวเฉียว’ ราวสัตว์ป่าที่โหยหิว

สำหรับเว่ยเซ่าแล้วการพิชิตนางไม่ต่างอะไรกับการช่วงชิงเมืองมาได้เมืองหนึ่ง
ปรารถนาที่จะได้มีเวลาอยู่ร่วมราตรีกับนางนานขึ้นสักหน่อย บุรุษใดก็ห้ามใกล้ชิด
หรือส่งสายตาหวานให้แก่นาง เป็นบุรุษอื่นก็แล้วไปเถอะ แต่คนที่มีใจคิดซ่อนเร้นกับนาง
เป็นถึงพี่ชายของเขา ‘เว่ยเหยี่ยน’ แม้เขาไม่อยากสูญเสียสายสัมพันธ์กับพี่ชายไป
เพราะสตรีแค่คนเดียวเพียงใด แต่เมื่อความลับสำคัญของเว่ยเหยี่ยนถูกเปิดเผย
สายใยพี่น้องก็ถึงคราวต้องขาดสะบั้น!

 
--------------------->เล่ม 3

เว่ยเซ่าอนุญาตให้นางตบหน้าเขาได้ยามขุ่นเคือง อนุญาตให้นางปั้นปึ่งโกรธเคืองเขาได้
โดยที่เขาจะแค่หันหลังเดินหนีไป แต่เขากลับไม่อนุญาตให้นางติดต่อ ‘สกุลเฉียว’
ทั้งอยากให้นางตัดขาดจากสกุลเดิม

แม้ความรักจะผลิบานในจิตใจเว่ยเซ่าเพียงใด เงาความแค้นอันลึกล้ำในอดีตของเว่ยเซ่า
กลับยังไม่เลือนหาย ยามที่เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ‘สงครามเย็น’ ระหว่างทั้งสองจะบังเกิดขึ้น
เสมอ เมื่อ ‘ผู้นำทัพคนเร่ร่อน’ ที่เสี่ยวเฉียวเรียกเป็นพี่เขยเริ่มมีชื่อเสียงในบริเวณนั้น

ทว่าสำหรับเว่ยเซ่าแล้วเขากลับมองเป็นศัตรูที่จำต้องกำจัด
กระนั้นเขาก็ได้แต่บัญชาการรบอย่างลับๆ ให้คนไปจัดการ
โดยปิดบังไม่ให้เสี่ยวเฉียวระแคะระคาย เขาหวั่นใจว่าถ้าหากหมานหมานของเขาทราบเรื่องนี้เข้า
ตนเองคงต้องสูญเสียนางไปแน่ และวันใดที่นางทอดทิ้งเขาไป
เขานี่แหละที่จะไปถล่มสกุลเฉียวไม่ให้เหลือรอดเลยสักคนเดียว!

 
---------------------> เล่ม 4

ศึกใหญ่ศึกสุดท้ายใกล้ปะทุ ณ เมืองลั่วหยาง ผู้ชนะเป็นฮ่องเต้...
ผู้แพ้เป็นกบฏเว่ยเซ่าตั้งทัพอยู่ที่แม่น้ำหวงเหอ ประจันหน้ากับกองทัพของซิ่งซวิ่น
ที่มีจำนวนทหารมากกว่าหลายแสน แต่ละวันก็เฝ้าหวังว่าจะได้นำชัยชนะกลับไปฝากภรรยา
และลูกน้อย ยามนี้เขาปล่อยวางเรื่องความแค้นแต่หนหลังได้แล้ว

ทว่าเขากลับรู้มาว่า...มณฑลเหยี่ยนโจว
แผ่นดินของสกุลเฉียวเข้าสวามิภักดิ์กับหลิวเหยี่ยน!
นอกจากหลิวเหยี่ยนจะเป็นอดีตคู่หมั้นของภรรยาเขาแล้ว
ความจริงอีกข้อที่ทำให้เว่ยเซ่ารู้สึกคล้ายถูกหักหลังก็คือ...
นางแอบเสริมสร้างกองทัพเหยี่ยนโจวเพื่อเตรียมป้องกันเขา!

ในเมื่อสกุลเฉียวเป็นดั่งชีวิตของนางซึ่งไม่อาจทอดทิ้งได้
แล้วเขาเล่า... เป็นบุรุษที่นางไม่คิดจะเหลียวแลหรือจริงใจด้วยอย่างนั้นหรือ!

  - เ ล่ า เ อ ง สั้ น ๆ -  

คือในเรื่อง นางเอกข้ามมิติมาอยู่ในร่างของ  ‘เสี่ยวเฉียว’ 
หนึ่งในสองเฉียวผู้งดงาม แห่งมณฑลเหยี่ยนโจว ตั้งแต่เริ่มแรกที่นางเข้ามาอยู่ในร่างนี้
เวลาเข้านอนทีไร นางก็จะฝัน เกี่ยวกับเหตุการณ์ๆ หลายๆ เหตุการณ์ 
เป็นเรื่องราวสมจริงดั่งภาพนิมิตร ในฝันสกุลเฉียวล่มสลาย
พี่สาวที่นางรักถูกคนตระกูลเว่ยฆ่าตายเลือดท่วม..
นางได้แต่เฝ้ากังวลและคิดว่ามันคือฝันร้าย จนวันหนึ่งเรื่องราวในฝัน
มันดันเกิดขึ้นจริงๆ เมื่อลุงของเธอวางแผนให้พี่สาวแต่งกับลูกชายตระกูลเว่ย 
เพื่อเชื่อมสัมพันธ์ เธอจึงวางแผนให้พี่สาวหนีตามไปกับคนรัก
เพื่อแก้ไขให้เรื่องราวมันไม่เป็นไปตามฝัน ไปๆ มาๆ เรื่องมันบานปลาย
และสุดท้าย....ก็กลายเป็นตัวเธอเอง ทีต้องตกอยู่ในบ่วงของการแต่งงาน
เพื่อล้างปมแค้นของตะกุลเว่ย...แทนพี่สาวซะงั้น
ดังนั้น... เรื่องราวทั้งหลาย มันจึงเริ่มต้นขึ้นที่ตรงนี้......

‘เว่ยเซ่า’ ท่านโหวผู้เย็นชาของตระกูลเว่ย บุรุษผู้หล่อเหลาและเก่งกาจ
สืบเนื่่องจากเหตุการณ์ตอนอายุ 12 ครอบครัวของเขาถูกคนตระกูลเฉียวหักหลัง 
จนทำให้เขาต้องสูญเสียบิดาและพี่ชายในสนามรบ ส่วนตัวเองนอนแหม็บบาดเจ็บปางตายอยู่ปีครึ่ง
ถึงแม้ว่าสุดท้าย จะรักษาตัวกลับมาหายดีดังเดิม แต่เหตุการณ์นั้น...
ก็ทำให้จิตใจของเขา เกิดความแค้นฝังลึกกับคนตระกูลเฉียวที่เลวทรามเหล่านั้น
ความเจ็บแค้น ทำให้เขามีความคิดที่จะผลักดันให้ตัวเองยิ่งใหญ่เหนือใต้หล้า
เพื่อจะได้มีกำลังล้างแค้นทวงความยุติธรรมคืนมาให้ได้... แต่แล้ววันนึง...
อยู่ดีๆ ท่านย่าที่เคารพรักของเขา ดันตอบรับการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลเฉียว
เขาจึงต้องฝืนจำใจรับหญิงสาวตระกูลเฉียวมาเป็นภรรยา......ทั้งที่จิตใจนั้น
แสนจะโกรธเกลียดสายเลือดตระกูลเฉียวเข้ากระดูกดำ

คนสองคนจึงต้องมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน คนหนึ่งเต็มไปด้วยความแค้น
ส่วนอีกคนหนึ่งก็มีแต่มุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ร้ายๆ ที่เกิดขึ้นในฝัน
เรื่องราวจะเป็นอย่างไร สองคนจะเริ่มมารักกันตอนไหน.....
ติดตามได้ในเล่มจ้าาาาาา 555+





  - ค ว า ม รู้ สึ ก ห ลั ง อ่ า น จ บ -  

เหยยยย...  อยากจะบอกว่าชอบนักล่ะ ไอ้นิยายที่มีเนื้อเรื่อง
เกี่ยวกับผัวๆ เมียๆ เนี่ยะ  555+ ยิ่งดราม่าๆ บีบหัวใจนิดๆ ให้น้ำตาซึมๆ นิดๆ นะโอ๊ยยย
แต่นับว่าเรื่องนี้...เป็นนิยายข้ามมิติที่แทบจะไม่กล่าวถึงภพแรกของนางเอกเลย
จนอ่านๆ ไปยัง งงๆ ว่าหรือว่าตูคิดไปเองรึเปล่าวะ ว่าอีนางเอกมันข้ามมิติมา 
แถมเพิ่งเข้ามาอยู่ร่างเขาได้แค่สองเดือน......ก็อินว่าเป็นตัวเองซะ แต่นะ...
ไอ้เรามันคนว่าง่าย เขาบอกนางอิน งั้นเราก็อินด้วยก็ได้ ไม่คิดมาก.... 555+


เรื่องนี้...  สรุป เรื่องราวหลักๆ ได้สามอย่าง คือ... 

------> 1. พระเอกรบๆ ฆ่าๆ                
--------> 2. สองพระนางประทะ แค้นๆอึนๆ
-------> 3. จากนั้นก็จับนางเอกขึ้นเตียง 

แล้วก็วนลูปมา... รบๆฆ่าๆ ใหม่ แค้นๆ อึนๆ ขึ้นเตียงวนเวียนไปจนจบเรื่อง....
เรียกว่าในเรื่องเนี่ยะ ฉากในห้องหอพระเอก กับฉากรบนี่แทบจะห่างกันนิดเดียวจริงๆ
แต่ถึงแม้ว่า... ฉากเรทจะเยอะ แต่ก็ไม่น่าเกลียด เรียกว่านักแปล
ได้ใช้ภาษาบรรยายฉากได้สละสลวย ยิ่งอ่านยิ่งไหลลื่นจริงๆ 55+


 อ่านโปรยมาจนถึงตรงนี้ บางคนอาจจะคิดว่ามีแต่เรื่องผัวๆ เมียๆ น่าเบื่อ...
แต่โดยรวม เราว่ามันก็โอเคนะ  ปมการเมืองก็ทำได้ดี   มีความน่าติดตาม
รบไปรบมาก็ไม่เวิ่นเว้อ... อาจจะจำชื่อคนยากหน่อย 
แต่เราเป็นพวกไม่ค่อยจำไรอยู่แล้ว เลยไม่มีปัญหาอะไร ไม่มีผลต่อเนื้อเรื่อง

ส่วน ปมความรัก ก็เรียกน้ำตาซึมน้ำตาไหลได้ขี้มูกและเปลืองกระดาษทิชชู่ไปนิดหน่อย
มีฉากกุ๊กๆ กิ๊กๆ หวานชื่น บ้างนานๆ โผล่มาที อย่างเช่นตอนที่พระเอกซื้อแมวมาง้อนางเอก
แล้วบอกว่าเก็บได้มาจากข้างทางนั่น...ก็น่ารักดี

ทั้งนี้ทั้งนั้น....อินุ้งแมวก็ไม่ได้เป็นตัวประกอบเด่นแต่อย่างใด
เนื่องจากพระเอกแพ้ขนแมวจ้าา เลยไม่ได้มีบทอะไรมาก
เรียกว่ามาฉากนึง เว้นยาว แล้วจึงไปโผล่อีกฉากนึง (แต่ก็ได้อยู่ถึงตอนพิเศษนะ)
ขำๆ ขอเชิญนังนุ้งแมวรับค่าตัวอันน้อยนิดแล้วกลับบ้านได้ 55+
รวมๆ แล้ว มันก็อ่านลื่นไหล และไหลลื่น ติดต่อกันไปจนจบภายในสองวัน


อาจเป็นเพราะ... โดยส่วนตัวชอบนิยายที่นางเอกฉลาด 
ไม่โง่ ไม่งี่เง่า แถมมีความอดทนเป็นเลิศ สามารถรองรับความซึน... ของพระเอกได้
ส่วนอีพระเอกนี่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย พอได้ลากนางเอกขึ้นเตียงทีก็อารมณ์ดีขึ้นมารอบนึง
พอลงจากเตียง อีก็มีความแค้นฝุดขึ้นมาจากต่อมอะไรก็ไม่รู้ในร่างกาย
ทำหน้าบึ้งตึงใส่นางเอกอีกแระ....
โอ๊ยยยย... พระเอกวัยทอง 2019    
ยกตำแหน่งนี้ให้นางเลย  มงจงมา.... 555+ 



อ่านเรื่องนี้.. ยิ่งเข้าใจคำที่คนโบราญกล่าวไว้ว่า...

'ผัวเมียยิ่งทะเลาะกันยิ่งลูกดก'   

นี่มันแบบว่าใช่เลยยย... 555+ ก็อิตาพระเอกน่ะสิ
หลงรักนางเอกตั้งแต่ได้สบตาครั้งแรกแล้ว... แต่ก็เสือกแค้นคนกระกุลเขา
ทำยังไงก็ลบความแค้นไม่ได้.. เริ่มแรก ไม่ยอมรับว่าตัวเองชอบเขา คิดๆ ไปว่า...
มีของสวยของงามมาร่วมห้อง ตูก็ร่วมหอมันไปซะเลยไม่มีอะไรต้องเสียหาย..

ต่อมา.. ร่วมหอมากดันติดใจ แถมนางเอกก็สวยซะ แถมดีด้วย 
จนความรักความแค้น มันอัดแน่นผสมกลมกลืนไปจนทำอะไรไม่ได้
จนสุดท้ายก็ต้องปล่อยให้ตัวเอง  ตกหลุมแผนสาวงามเข้าเต็มเปา..



ถึงแม้ว่า.... เรื่องทุกอย่างมันจะเริ่มต้นด้วยความแค้น
และ ไม่ว่าความเจ็บปวดมันจะยาวนานและยากเย็นแค่ไหน
แต่สุดท้ายแล้ว....ก็ไม่มีอะไรที่เอาชนะความรักและความดีได้

เอวังด้วยประกาลฉะนี้......


  สรุป ให้คะแนนความฟินบีบหัวใจของเรื่องนี้    9 / 10  ค่ะ   

และเป็นนิยายจีนโบราณส่วนน้อยที่ฮ่องเต้ มีเมียแค่องค์เดียว
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย........ สุขนิยมโดยแท้   55+


....

..................


....................................

............................................................


.....................................................................................................



( ค ำ เ ตื อ น  -  ร ะ วั ง  -  ส ป อ ย )


  Note: มงลง...รางวัลประกอบฉากสวยงาม+คำบรรยายดีเด่น  

คือ ตอนที่พระเอกรบชนะ รวบรวมแผ่นดินสำเร็จและกลับมารับนางเอก..
ชอบมากกกกก ฉากนี้ ดอกท้อโปรยปรายยยยย คิคิ



สายลมโชยมาอีกระลอก เหนือศีรษะปลิวโปรยด้วยฝนดอกท้อ
 ครึ่งนึงร่วงลงบนธารน้ำ ครึ่งนึงโรยลงมาบนชายกระโปรงนาง
เสี่ยวเฉียวเก็บดอกท้อกลีบหนึ่ง ที่ตกอยู่บนชายกระโปรงตนขึ้นมาประคองไว้กลางฝ่ามือ
นางส่งมันมาถึงใต้จมูกแล้วก้มลงสูดกลิ่น ยามเงยหน้าขึ้นมาอีกครา
สายตาของนางก็ผนึกค้างในทันที....


ท่ามกลางสายลมวสันต์ที่โชยไล้กลีบบุปผาให้ปลิดปลิวไปทั่ว
บริเวณฝั่งตรงข้ามซึ่งอยู่ห่างออกไปสิบกว่าจั้ง ตรงนั้นมีคนผู้หนึ่งยืนอยู่
นางอยู่ฝั่งนี้ เขาอยู่อีกฝั่งหนึ่ง คั่นกลางด้วย ธารน้ำใส และฝนดอกท้อ
พิศมองกันและกันอยู่ในระยะไกล 


เขาสวมเครื่องแต่งกายเช่นนักเดินทาง ท่าทางรอนแรมมาเหนื่อยล้า
แต่แววตากลับเจิดจ้ายิ่ง ดูเหมือนเขาเพิ่งมาถึงที่นี่ได้ไม่นานนัก
ทว่า ก็ดูเหมือนเขายืนมองนางจากฝั่งตรงข้ามมาเนิ่นนานแล้ว
เพียงแต่ตลอดมานางไม่สังเกตุเห็นเท่านั้นเอง...


เมื่อนางเงยหน้าขึ้นทอดสายตาไปทางเขา ในที่สุดเขาก็ก้าวยาวย่ำเท้าลงในลำธาร
เดินลุยน้ำมาหานาง กระแสน้ำไกลรินเปียกชุ่มชายอาภรณ์ของเขา เขายิ่งเดินเร็ว
ฝีเท้ายิ่งก้าวยิ่งมายิ่งกว้าง ทุกแห่งหนที่ผ่านล้วนบังเกิดฟองคลื่นสีขาวเป็นระลอกขึ้นบนผิวน้ำ


ห่างออกไปไม่ไกลนัก..สาวน้อยหลายนาง ที่กำลังถือกิ่งท้อเล่นสนุกกันอยู่ใต้ต้นดอกท้อ
ต่างหยุดวิ่งไล่หยอกเย้า ขณะตะลึงมองชายหนุ่มรูปงาม ผู้คล้ายดั่งเหินลงมาจากฟากฟ้า
แล้วเดินลุยน้ำมาทางพวกตน หัวใจก็พลันเต้นรัวเร็วอย่างห้ามไม่อยู่


เสี่ยวเฉียวยืนขึ้นจากม้านั่งหิน ส่งผลให้ดอกท้อบนชายกระโปรง
ร่วงหล่นปลิวกระจายไปตามแรงลม นางยืนอยู่ใต้ต้นดอกท้อที่ริมฝั่ง 
มองดูชายหนุ่มที่เดินมุ่งมาหาตนทีละก้าวจากฝั่งตรงข้ามโดยไม่กระพริบตาสักหน
ไม่นานเขาก็ก้าวขึ้นฝั่ง.. ยืนเพิงพิศนางพลางเอ่ย... "ข้ากลับมาแล้ว"
จากนั้นนางเอกก็โผเข้าสู่อ้อมอกพระเอก......คริๆๆๆ  



  Note: มงลง...ฉากบีบหัวใจน้ำตาแตก  

คือ ตอนที่ความสัมพันธ์พระนางเริ่มก้าวหน้า
นางเอกกับพระเอกรักกันหวานแหวว ทั้งฮีและชีชวนกันขึ้นเตียงทุกวัน
จนนางเอกคิดว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองได้ทำลงได้ละลายความแค้นในใจพระเอกได้แล้ว

แต่เรื่องมันแดงตอนที่... พี่สาวนางเอกส่งจดหมายมาเล่าเหตุการณ์ปัจจุบัน
ที่พระเอกวางแผนให้คนของตัวเองไป จัดการตีเมืองของผัวนาง(พี่เขยนางเอก)
เพราะอีตานี่ดันเก่งเกินไป แล้วพระเอกกลัวว่า...ฮีจะมาเป็นตัวปัญหาขัดขวาง 
แผนการเป็นใหญ่ในใต้หล้าของตัวเองในอนาคต  จึงวางแผนกำจัดซะ (ลับหลังนางเอก)

นางเอกส่งจดหมายไปถามข่าวคราวทางพี่สาวนาง
พระเอกก็ริบ จม. เรียบ จนสุดท้ายนางเอกจับได้... ก็เลยทำทีเป็นส่งจดหมายไปอีก
และพระเอกก็ริบตามเคย... แต่พอ เปิด จม. มา.......ดันเจอประโยคที่ว่า...

' ละอายบ้างหรือไม่เว่ยเช่า '

5555+ ฮาาาา ร้อนรนสิทีนี้  คนอ่านขำ แต่อิสองพระนางดราม่าจ้าาาา
เพราะพระเอก นึกว่านางเอกยังไม่รู้ว่าตัวเองวางแผนฆ่าคู่เขย
ก็เลยจะใช้แผนชายงามเข้าสู้ คลุกวงใน จนโดนนางเอกตบ.....  เพี้ยะ!!




" ข้ารู้ว่า..จนแล้วจนรอด ในใจท่านก็ไม่อาจละวางความแค้น ของบิดากับพี่ชายลงได้
ท่านต้างการละลงมือจัดการคนในครอบครัวของข้าก็ย่อมได้
ข้าไม่มีสิทธิ์อันใดไปขัดขวางอยู่แล้ว แต่ท่านก็ไม่ควรมาหลอกลวงข้าเช่นนี้!

ทางนึง.. ท่านพร่ำเพ้อบอกว่ารักข้าชอบข้า ให้ข้าทราบซึ้งกับความใจกว้าง
ที่ท่านมีต่อคนในครอบครัวของข้า ให้ข้าเฝ้ากอดภาพฝัน ลมๆ แล้วๆ เอาไว้
แต่อีกทางนึง พอหันหลังไป ท่านกลับทำเรื่องมุ่งร้ายต่อพวกเขาเช่นนี้! 
  ที่แท้แล้วในสายตาของท่าน เห็นข้าเป็นอะไรกันแน่..."


เพลิงโทสะของนางดับมอดลงแล้ว คงเหลือแต่แววตาหมองหม่นไร้ประกาย...

" เว่ยเช่า ท่านทำข้าผิดหวังยิ่งนัก ผิดหวังมากจริงๆ...."






จากนั้น... พออีพระเอกรุ้ว่าแผนแตกแล้ว ก็ปั่นปึ่ง พูดประโยคเชือดเฉือนแล้วเดินหนีไป
นางเอกก็เลยเสียใจ เก็บของเดินทางกลับไปบ้านแม่ผัวโดยไม่บอกพระเอก
ทำให้พระเอกกระวนกระวายจนสุดท้าย.. ก็สั่งกุนซือให้ถอนทัพ ที่จะบุกไปตีเมืองพี่เขยนางเอก
แล้วขี่ม้าฝ่ายสายฝน ท่ามกลางราตรีอันมืดมิดค่อนคืน เพื่อตามไปเครียร์กับนางเอก...
วาร์ปมาถึงตอนที่พระเอกตามมาถึงจุดพักม้า.... ในห้องนอนนางเอก
ในระหว่างทีสองผัวเมียกำลังมึนตีง อึนๆ มึนๆ กันอยู่...
โดยมีพระเอกยืนแข็งเป็นผีเปียกน้ำไหลนองพื้นอยู่ตรงประตูห้อง...
จนสุดท้ายนางเอกเลยต้องไปเอาผ้าผ่อนมาให้พระเอกเปลี่ยน...
ในระหว่างที่สองผัวเมียกำลังจ้องตากันไปมา อีเมียก็แก้ผ้าผัว
ส่วนอีผัวก็ยืนนิ่งให้อิเมียเลิกผ้าผ่อนตัวเอง.....(อย่าคิดไกล เค้ากำลังเปลี่ยนชุดกัน)


เฮ้ยยยยย  เมริงงงงงง จะสปอย ละเอียดละออเยอะไปแล้วนะ 
ใครไม่อยากโดนสปอยโปรดข้ามๆ ไปนะ.....55+




"หมานหมาน เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วข้าจะไม่ปิดบังเจ้าอีก ที่ผ่านมาข้ารู้ว่าเจ้าปรารถนา
จะให้ข้าปล่อยวางความแค้นในใจ ซึ่งข้าเองก็ปรารถนาเช่นเดียวกัน
ทว่า... เรื่องนี้สำหรับข้า ช่างยากเย็นเหลือเกิน
ทุกครั้งที่นึกถึงสภาพการตายของบิดากับพี่ชายในปีนั้น
ข้าก็ไม่อาจสะกดกั้นความแค้นไว้ได้ ข้าทำไม่ได้เลย! "



แพขนตาเสี่ยวเฉียวสะท้านเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ช้อนตาขึ้น


" วันนี้ ทีแรก ข้าไล่ตามไปถึงประตูเมืองทางทิศใต้ เพราะนึกว่าเจ้ากลับเหยี่ยนโจวไปแล้ว
หมานหมานเจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนนั้น.. เคยมีความคิดใดผุดขึ้นในใจข้า"



" ตอนนั้น.. ข้าตื่นตระหนกยิ่งนัก ทั้งโกรธเกรียวอย่างที่สุด ข้าคิดว่า
หากเจ้าทอดทิ้งข้าไป แล้วไม่กลับมาอีกแล้วจริงๆ เช่นนั้นก็ดี
ข้าจะได้ไม่ต้องกริ่งเกรงอันใดอีก ข้าปรารถนาจะบุกตีเหยี่ยนโจวเมื่อใดก็ไปได้เมื่อนั้น
อยากจะบดขยี้คนสกุลเฉียก็ไปได้ในทันที! "


เสี่ยวเฉียวเบิกดวงตาจนกลมโต ใบหน้าขาวซีดของเว่ยเช่า ซึ่งเกิดจากถูกน้ำฝนตีกระหน่ำยังคงอยู่
ซึ่งสีหน้าอันขาวซีดนี้เองที่ส่งผลให้คิ้วคมดุจกระบี่ กับนัยตาทั้งคู่ของเขายิ่งดูดำเข้มเป็นพิเศษ
ในสองตายังขึ้นเส้นเลือดที่แดงฉานที่ถักทอถี่ยิบปานในแมงมุม เห็นแล้วจึงชวนให้นางพรั่นพรึงยิ่งนัก


" ถ้าเช่นนั้นที่ท่านมา....... ท่านต้องการอะไรกันแน่ "


นางกดข่ม อารมณ์ไว้จนสุดความสามารถ
กระนั้น..น้ำเสียงที่เปล่างออกมาก็ยังคงสั่นนิดๆ


" เจ้ากับข้า มาให้คำมั่นสัญญาต่อกันเป็นอย่างไร
ข้าชอบเจ้า และข้าก็ต้องการให้เจ้าชอบข้า
อย่างที่ข้าชอบเจ้าด้วย เชื่อคำข้าเถอะ ขอให้เจ้ามีทายาทให้ข้า
และห้ามจากข้าไปที่ใด นับแต่นี้...ขอเพียงคนสกุลเฉียวของเจ้าไม่มีใจเป็นอื่นๆ
ข้ารับปากเจ้า......ว่าข้าจะไม่แตะต้องพวกเขา"

หัวใจของเสี่ยวเฉียวพลันเต้นระรัว... จนแทบกระโดดออกจากช่องอก
กลางราตรีในช่วงต้นของฤดูสารทนี้ เย็นยะเยียบอยู่บ้าง
ทั้งที่นางรู้สึกหนาวจนผิวกายผุดตุ่มอันเล็กละเอียดดุจหนังไก่
ทว่าในดวงกลับซ่านไปด้วยไอร้อนผะผ่าว...

"ตกลง"   นางพิศมองดวงตาที่แดงฉานของเขาพลางเอ่ยตอบ....





กริ๊ดดดดดดดดดดดดด.....
จากนั้น....... ทั้งสองก็โดดฟัดกันไปมา....
และ กระโดดขึ้นเตียง.....ในที่สุด จบการสปอยยยยยย

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 55555+
เหยยยย.....และไหนๆ ก็ไหนๆ แระ สปอยฉากบนเตียงอีกหน่อยละกัน







. . . . พริบตาที่ลุกล้ำเข้าไป  เขาได้ยินเสียงครางหวานหู
ซึ่งแว่วมาประหนึ่งคำร้องทุกข์ปนสะอื้น เพียงเสียงเดียวนั้น
ก็ทำให้ความรู้สึก ห่อเหี่ยวระคนทุรนทุรายใจ
ขณะฝ่าพายุฝนมาตามลำพังบนถนนหลวงในราตรีนี้ สลายไปจนหมดสิ้น

หนทางที่บีบแน่นและบีบรัดเข้ามารอบแล้วรอบเล่า
เฉกเช่นนางกำลังผลักไสเขาอยู่ไม่ปาน ทว่าเขายังคงขบกราม
รุกคืบเข้าไปทีละน้อย เดินหน้าฟันฝ่าอุปสรรคอันยากลำบาก
จวบจนถึงสุดปลายทางได้ในที่สุด


เขาส่งแรงกระแทกอันหนักหน่วงไปหนึ่งหน ราวกับหมาย..
กระทุ่งกระเทือนไปให้ถึง ส่วนลึกในหัวใจของนางอย่างไรอย่างนั้น
การที่เขาเปล่งคำมั่นเช่นนั้นออกจากปาก.. แท้จริงแล้ว
เขาก็ดูแคลนตนเอง และไม่อาจยอมรับได้เช่นกัน

สกุลเฉียวใช้กลหญิงงามกับเขา...ซึ่งเขาก็ต้องกลนี้เข้าให้แล้ว
ทั้งที่รู้ชัดแจ้งอยู่แท้ๆ ทว่ากลับไม่อาจถอนตัวถอนใจของตนได้อีกต่อไป

เขาจึงทำได้เพียงเรียกร้องความสุขความอิ่มใจจากนาง
ให้นางมอบความสุขให้มากพอจะทำให้เขาลืมเลือนความแค้น
ซึ่งสลักเข้ากระดูกดำ และจดจำอยู่ในก้นบึ้งหัวใจตนได้
มีแต่ทำเช่นนี้เท่านั้น.....จึงจะยุติธรรม!



ถถถถถถถถถถถ....  เว่ยเช่า เอ๊ยยยยยยยย...
ท่านเรียกร้องความอิ่มเอมใจทั้งเรื่องจริงๆ   555+


...............จบการรีวิวอย่างแท้จริง................ 





บันทึกโดย... หนอน

ปล. คือ แมร่มมมม.. ไม่ใช่ว่าพอเค้ามาอ่านรีวิวเมิงแล้ว จอ บอ จบ เข้าใจละ
ไม่ต้องไปซื้อนิยายอ่านนะนังหนอน สปอยซะเยอะเลย 55+ ขำตัวเอง