ถนนสายนี้มีตะพาบโครงการ 22 : ใครกันที่........

โจทย์ตะพาบอันล่าสุด คิดค้นขึ้นมาโดย เป็ดสวรรค์ โจทย์นั้น ก็มีอยู่ว่า
.
มีรถโดยสาร กรุงเทพฯ –สระแก้ว คันหนึ่ง
ในนั้น มี
1.พระปลอม
2.นักโทษแหกคุก ที่ต้องโทษทั้งที่บริสุทธิ์
3.คนขับ ที่ไม่มีบทบาทอะไรในเรื่อง ขับรถเฉยๆ
4.คนเก็บค่าโดยสารวัยกลางคน เคยบวชเรียนมาหลายปี
5. ตัวบล็อกเกอร์เอง

เวลาสามทุ่ม บนเส้นทางสายเปลี่ยวเส้นนั้น
คนเก็บค่าโดยสาร หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา ฉบับหนึ่ง
มีข่าวพาดหัวตัวใหญ่ ดังนี้

.

แล้วก็เริ่มวิจารณ์ ถึงระดับศีลธรรมที่ตกต่ำลงของผู้คน
คำบอกคำสั่ง : ให้บรรดาบล็อกเกอร์ เขียนงานตะพาบ จากเหตุการณ์ดังกล่าว
.
................................

ยามเมื่อลมหวน ลมพัดหวน! คืนที่ลมพัดย้อนมา

ฟ้าวันนี้ดูสวางสดใส พระจันทร์ทรงกลด ดวงโต ยิ้มแฉ่ง มันสวยอย่างที่มันเคยสวย
ผมกำลังคิดว่าคืนนี้มันเหมือนมีอะไรดูผิดปกติ นั่นสิมีอะไรแปลกไปหรือเปล่า บางอย่าง บางอย่าง ไม่สิมันประหลาดไปทั้งหมด เลยต่างหาก ให้ตายสิ นี่ผมกำลังนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ในรถโดยสาร กรุงเทพฯ –สระแก้ว พลางเหลือบดูนาฬิกา นี่มันจะสามทุ่มแล้ว เมื่อไหร่มันจะถึงวะเนี่ยผมคิดในใจ
ทันใดนั้น
"คนเราสมัยนี้มันเหี๊ยมไม่มีตัวมอจริงๆ" เสียงบ่นมาจากด้านหลังผมหันไปมองพี่คนเก็บค่าโดยสารนั้นเองแกเป็นชายวัยกลางคนดูแกเรียบร้อยผิดกับคนขับรถที่ผมเคยเจอมาแกนั้งอิงที่นั่งยาวท้ายรถมือกำหนังสือพิมพ์อยู่ ผมมองไปรอบๆ นับไปนับมาทั้งรถตอนนี้เหลืออยู่ห้าคน คือผม พี่คนเก็บค่าโดยสาร คุณลุงคนขับ ขายหนุ่มหัวเกรียนท่าทางมีพิรุธนั่งเงียบๆเอาผ้าห่มคลุมทั้งร่าง และพระภิกษุที่กำลังหลับน้ำลายยืดอยู่ข้างๆลุงคนขับ

ผมบอกกับตัวเองว่าวันนี้มันมีอะไรแปลกๆ แต่ผมคิดไม่ออก

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! เสียงเบรกดังสนั่นพร้อมๆ กับแรงเฉื่อยที่เกิดขึ้น ทำเอาคนในรถหกล้มหัวคะมำเป็นแถบๆ

"ไอ่หมาห่านี่" ลุงคนขับบ่นอุบอิบ
(ขอบทให้ลุงคนขับเขานิดหนึ่งน่า)
"ลุง มีไร " พี่คนเก็บตั๋วเดินไปถาม
"ไอ่ หมาเวรนะสิมันดันเอากันไม่ดูที่ดูทาง ดันผ่ามาเอากันตรงโค้ง" แกบ่นอุบ พลางใส่เกียร์ออกรถไป
"หมาห่านี่ก็นะแมร่ง" พี่คนเก็บตัํวสบถ
"หมามันไม่รู้เรื่องอะไรโยม มันก็ทำไปตามสัญชาติญาณของมัน" หลวงพี่พูดขณะจัดจีวรให้เข้าที่หลังจากโชว์เจเพลส bodyheat สีขาวลายมิกกี๊เมาส์
"แต่คนเรานี่สิ รู้แล้วยังหน้าด้าน"
"ใช่หลวงพี่ หลวงพี่เห็นข่าวนี้หรือยังแมร่ง!"
"อะไรเหรอโยม" หลวงพี่พูด
"หลวงพี่ดูนี่สิ คนสมัยนี้"ว่าแล้วแกก็ยื่นหนังสือพิมพ์ให้

.
"แม่ง ไอ่เกย์พวกนี้ โหดร้าย แม่งยัดลงไปได้ตั้ง 2000 ศพ"พี่แกยังบ่นไม่เลิก
"อาตมาว่า สัปเหร่อเป็นเกย์มันคงไม่เกี่ยวอะไรด้วยหรอกโยม" หลวงพี่ท่านเอ่ยหลังจากรับหนังสือพิมพ์มันมาอ่าน
"หลวงพี่ พวกเฮียนี่แม่งมันโรคจิต วิปริตไม่พอยังโหดร้ายอีก ผมละเกลียดนักไอ่พวกนี้"
"อาตมาว่าโยมใจเย็นๆก่อน"
"ผมก็ว่านักข่าวแม่งเขียนข่าวสั่วๆ" ชายหนุ่มที่คลุมโปงอยู่แย้งขึ้นมา "ใช่ไหมคุณ" ชายหนุ่มคนนั้นถามผม
อ่าว ดราม่านี่หว่า แล้วลากผมเข้าหม้อต้มซะงั้น แต่มันไม่ไหวจริงๆ
"ผมว่าการเป็นเกย์ไม่ใช่มูลเหตุในการกระทำผิด" ผมพูด
"อ่าวรุมเหรอ จำไม่ได้เหรอเหรอไง คดีเมือเดือนที่แล้วที่เกย์มันฆ่าคู่ขาตายนะ ฆ่าหั่นศพ ทิ้งตามถังขยะลงหนังสือพิมพ์"
"อาตมาจำได้"
"ไม่จริง"ชายหนุ่มผมเกรียนคนนั้นโพล่งขึ้นมาทำเอาทุกคนตกใจ
"ไม่จริงได้ไงหลักฐานทนโท้" พี่คนเก็บตั๋วแย้ง
"ไม่จริง" ชายคนนั้นยืนกราน ผมสังเกตุว่าเขาไหล่ของเขาสั่นเล็กน้อย
"แล้วแต่คุณ ยังไม่พอได้ข่าวว่าเสือกแหกคุกออกมาอีก" พี่คนเก็บตั๋วบ่น "ดูข่าวสิตำรวจตามหากันให้ควั๊ก แถมจะจับตายอีกต่า
หาก" แกพูดพลางรับหนังสือจากหลวงพี่ แล้วยื่นหนังสือพิมพ์มาให้ผม
ผมลังเลเล็กน้อยว่าจะหยิบหรือไม่ เมื่อผมกำลังจะหยิบ ชายหนุ่มหัวเกรียนก็แย่งมันไป
"ไหนๆ" เขาหาข่าวพลางบ่นไปเรื่อยๆ
"อาตมาจำข่าวได้ เขาว่ามันคงหนีออกทางด่านเขมร" พระท่านพูด
ผมได้ยินชายผมเกรียนพึมพัมอะไรบางอย่าง

แต่แล้วก่อนที่ใครจะคาดคิด พี่พนักงานเก็บตั๋วก็พุ่งเข้าใส่ชายผมเกรียน กดลงกับพื้นดังโครม

"ไอ่เฮี๊ย กรูจำหน้ามรึงได้" พี่คนเก็บตั๋วพูดขึ้นมาตอนนี้เขานั่งคร่อมชายหนุ่มโดยเอาเข่ายัน มือข้างหนึ่งจับมือชายหนุ่มไขว้หลัง อีกมือก็กดหน้าชายหนุ่มไว้กับพื้นรถ "ไอ่ ฆาตรกรโรคจิต"

หนังสือพิมพ์กระเด็นมาที่ผมโดยกางหน้าที่มีรูปชายที่โดนกดไว้หรา
"ฆาตรกรโรคจิต คดีเกย์ฆ่าคู่ขา หนีจากการควบคุมตัว ฉวยโอกาสที่เมรุเสียหลุดมาได้"

"ไม่จริง ผมถูกใส่ร้้าย ผมไม่รู้จักเขาเลยผมถูกใส่ร้าย" ชายหนุ่มโอดครวญ

แล้วผมสังเกตุเห็น หลวงพี่ค่อยเดินเข้ามาช้าๆ มือข้างหนึ่งของท่านล้วงอยู่ในถุงย่ามเหมือนกำอะไรอยู ผมว่ามันแปลก ใช่มันแปลก แล้วผมก็เหลือบไปเห็นรูปๆหนึ่งบนหนังสือพิมพ์หน้าเดียวกัน แล้วผมก็รู้สาเหตุแล้ว

ผมค่อยๆ ลุกออกจากที่นั่งแล้วเดินไปยืนหน้าพี่พนักงานเก็บตั๋ว ก้มลงไปมองหน้าชายที่ถูกกดอยู่กับพื้น

"คุณๆ คุณจำผมได้หรือเปล่า" ผมถามเขาอย่างใจเย็น
"อะไรของคุณ "เขาพยายามหันมามองผม "เปล่าผมไม่รู้จักคุณมาก่อน"
"ใช่ คุณไม่รู้จักผมหรอก" ผมยิ้มให้เขา "ผมก็ไม่รู้จักคุณ"

ตอนนี้หลวงพี่ท่านเกือบเดินมาถึงแล้ว

"แล้วพี่ละ " ผมถามพี่คนเก็บตั๋ว
"ผมจะไปรู้จักคุณได้ยังไง" เขาปฎิเสธ แต่เมื่อเขามองหน้าผมชัดๆ ร่างกายของเขาแข็งทื่อ ทำให้ชายหนุ่มผมเกรียนสลัดหลุดออกมาได้

ตอนนี้ใบหน้าของหลวงพี่กระวนกระวายหนัก

"แก ไม่จริง...................." พี่คนเก็บตั๋วตื่นกลัว


"แกตายไปแล้ววไม่จริง " เขาตะโกนลั่น

"ใช่ผมตายไปแล้ว" ผมยิ้มแล้วกล่าวอย่างเยือกเย็น "พี่ฆ่าผมไม่ใช่เหรอ" พอผมพูดเสร็จก็ใช้มือของผมที่เหมือนเส้นด้ายที่ยาวทะลุผ่านชายทั้งสามคน

แล้วเหตุการณ์ วันนั้นก็ปรากฎขึ้นในอนุสติของทั้งสาม
ว่าผมตายยังไง ตายที่ไหน ใครเป็นคนฆ่า
ผมดูชายทั้งสามที่กำลังสั่นเป็นลูกนก สติเหม่อลอย ใบหน้าหวาดกลัวสุดขีด

เมื่อเหตุการณ์จบ มือของผมก็กลับมาสู่สภาพเดิม
ผมยิ้มให้กับชายหัวเกรียน อย่างเห็นใจ ผมส่ายหน้าเบาๆ
"พี่มาช่วย น้องไม่ต้องหนีแล้วละ"
แล้วผมก็หันมามอง คนที่ฆ่าผม พี่คนเก็บตั๋วนั่นเอง
"ส่วนมึงต้องชดใช้" ผมประกาศกร๊าวววว ทำเอามันช๊อคขี๊แตกสลบไป
แล้วผมก็มองหลวงพี่องค์นั้นแล้วพูดไปว่า
"คุณก็ทำหน้าที่ของคุณเถอะคนชั่วช้าต้องได้รับกรรม"
พูดเสร็จผมรู้สึกว่าร่างกายเบาขึ้น แล้วผมก็หายไป..................
.................................
หลวงพี่ค่อยๆ เอามือที่ซุกอยู่ในย่ามออกมา
กุญแจมือสีเงินนั้นดูช่างขลังเหลือเกิน
แล้วมันก็ทำหน้าที่ของมันพันธนาการคนผิดคนชั่วช้า
แล้วเขาก็พูดกับชายหัวเกรียนช้าๆ ชัดๆ

"ผมร้อยตำรวจเอก ละม่อม ปลอมตัวมา"

...............จบ......................

เฉลย

พระปลอม ทำไมถึงปลอม เป็นร้อยตำรวจเอก ปลอมตัวมา ปลอมตัวมาจับคนร้าย

พี่คนเก็บตั๋ว บวชเรียนแล้วไง บางทีการบวชเรียน ก็ไม่ได้ช่วยให้คนดีขึ้น พระบางคนเน้นบางคนใช้แค่ผ้าเหลืองหากินเท่านั้น จริงๆ เป็นฆาตรกรในคดีฆ่าหั่นศพ ที่อำพรางหลักฐานจนทำให้ตำรวจจับแพะ

นักโทษหลบหนี เป็นแพะเนื่องจากคดีของคนเก็บตั๋วนะเอง ต้องใช้ลายขี้กลากของตัวเองเป็นแผนในการหลบหนี กะว่าจะหนีไปที่เขมร

คนขับเป็นคนขับเฉยๆ

ผมเป็นผู้เคราะร้ายที่เกิดจากคดีของคนเก็บตั๋ว (ตายไปแล้วต่างหากอุอุ)

แต่เดี๊ยวก่อน ...........เมื่อคนเขียนตายใครส่งงานเนี่ยยยยย
.....................งง

โจทย์ยากดีครับคุณเป็ด ผมไม่ค่อยถนัดแนวนี้เท่าไหรหวังว่าคงพออ่านกันได้นะครับ เดี๊ยวโจทย์ครั้งหน้าค่อย แก้ตัวด้วย ความหนาวแบบอมยิ้มละกันครับ ราตรีสวัสดิ์

Create Date : 22 ธันวาคม 2553 Last Update : 28 ธันวาคม 2553 18:23:21 น. Counter : 920 Pageviews.		17 comments
Share Tweet