ถนนสายนี้มีตะพาบโครงการ 14 :จดหมายถึงหวานจากตะวัน

กำลังจะไปออกกำลังกายครับ แต่ฝนตกออกไปไหนไม่ได้เดี๊ยว note book เลยคิดว่าจะทำอะไรดี อ่านไปอ่านมาฟ้าฝนเป็นใจ
ขออณุญาติเขียนจดหมายอีกฉบับนะครับ

เมืองแห่งความฝันเมืองที่เคยมีเรา

วันที่ติดฝนออกไปไหนไม่ได้

ถึงเพื่อนที่ผมรักที่สุด "หวาน"

แกจำได้ไหมวันที่เราเป็นเพื่อนกันวันแรกฝนมันก็ตกอย่างนี้แหละ แกมาชวนฉันเข้ากลุ่มทำรายงาน เราอยู่ม.4 ด้วยกัน ฉันรู้สึกแปลกใจ แกเป็นผู้หญิงที่ตัวใหญ่มากเลยนะ ปล่าวแกไม่ได้อ้วนสักหน่อยแค่โครงใหญ่ต่างหาก แกตัวพอๆกับฉันเลยฉันจำได้ แกเป็นผู้หญิงห้าวๆจากโรงเรียนหญิงล้วนที่มาต่อ ม.4 ที่โรงเรียนฉันที่ดันเป็นโรงเรียนสห ตอนม.ปลาย ฉันซึ้งใจแกมาก เพราะตอนนั้นมีคนเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนเลว ซึ้งฉันไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย เป็นแพะ ซึ่งตอนหลังความจริงก็ปรากฎ แต่แก แกก็อยู่ข้างฉันมาตลอด เราทำอะไรบ้าๆด้วยกันมาตลอด

จนวันหนึ่งฉันก็รู้ว่าฉันตกหลุมรักแกเข้าแล้ว ผู้หญิงห้าวๆ แต่ก็อ่อนไหวง่าย ผู้หญิงที่หัวเราะทีไรเค้าก็หาว่าเสียงดัง ผู้หญิงที่มีความเป็นผู้นำสูง ใครจะรู้แกนะผู้หญิงๆ

แกรู้ไหมมีแต่คนบอกว่าเราเป็นแฟนกันนะ แต่ทำไมฉันไม่รู้เลยวะ 5555 แต่ฉันรักแกฉิบหาย เราอยู่กลุ่มเดียวกันมาตลอด สองปีที่อยู่ห้องเดียวกัน แต่ปีสุดท้ายเราต้องอยู่ในห้องสำหรับสายที่เราจะเรียนต่อ แต่เราก็เจอกันบ่อยๆ กินข้าวด้วยกัน

แกจำได้ไหมตอนที่ฉันนัดเดทกับแกครั้งแรก อยู่ดีๆ ฉันก็เดินไปที่ตู้โทรศัพท์ แล้ว โทรศัพท์หาแก เฮ้ย อยากดูหนังอยู่หน้าโรงแล้ว ออกมาดูเป็นเพื่อนหน่อย
แกก็ด่าว่ าไอ่บ้า ฉันไม่ว่าง วันหลังแล้วกัน
สรุปว่าฉันแห้ว แต่ฉันมารู้ภายหลังเพราะเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มเรามันคาบมาบอก
"สมควรแล้ว มันก็อยากไป แต่วันหลังหัดชวนเนิ่นๆ มันเป็นผู้หญิงนะโว๊ย จะให้ไปโทรมๆ ได้ไง" เราก็เป็นเพื่อนที่ถูกหาว่าเป็นแฟนกันมาตลอด

จน มอหก ฉันมีข่าวกับผู้หญิงคนหนึ่ง แกก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ต่อมาเราเรียนที่มหาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ เราก็ห่างๆ กันแต่เราก็ เจอกันบ้าง ฉันกลายเป็นหนุ่มกิจกรรมตัวเอ้ของคณะ แกก็เช่นกันเป็นเจ้าแม่

พอเรียนจบแกก็ไปต่อต่างประเทศ ฉันก็บ้าบออยู่แถวนี้ มีคนถามว่าทำไมฉันไม่ไปส่งแก ไม่รู้สิไม่อยากดราม่า แล้วเราก็ขาดการติดต่อกัน เกือบๆ สองปี แล้วแกก็กลับมา

Create Date : 26 สิงหาคม 2553 Last Update : 11 ตุลาคม 2553 13:20:22 น. Counter : 421 Pageviews.		0 comments
Share Tweet