ไปสัมภาษณ์ ลูกเรือ Cathay SFO Base แบบงงๆ ตกลงเราจะทำงานอะไรดีเนี่ย เฮ้อ

18 OCT 11 [01:00]

ง่าาาาา นั่งพิมพ์มาตั้งแต่เที่ยงคืนครึ่ง กดอะไรไม่รู้ปุ่มเดียวหายหมดเลย เซ็งเป็ดดดดดดดดดดดดดดด T^T


อุตส่าห์รอให้คุณลูกตัวยุ่งเข้านอน เราจะได้มีเวลายาวๆมาอัพบล็อก คุณสามีตัวดีชิงเข้านอนไปก่อนตั้งแต่ 3 ทุ่มกว่าๆ เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า ชิ เราไม่ได้ไปมั่งให้มันรู้ไป ฮึ งอน ไคญ่าก็ไม่รู้วันนี้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน กว่าจะยอมนอนได้ก็เที่ยงคืนไปแล้ว เล่นเอาเราเหนื่อยเลย เฮ้อ..

อย่างที่เกริ่นไปในบล็อกที่แล้ว ใช่ค่ะ เราเพิ่งย้ายมาเมกา เพิ่งลาออกจาก Air Asia มาสดๆร้อนๆ ตอนเดือน กค นี่เอง พอมาถึงนี่ก็ต้องมาเริ่มใหม่ทุกอย่าง สร้างตัวหางานใหม่ ยังดีว่าก่อนมาได้คำสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าคุณสามีจะได้เริ่มงานที่เดียวกับแม่เค้า แต่จนแล้วจนรอด ผ่านไปเกือบสองอาทิตย์หลังจากกลับจากเยี่ยมน้องสามีที่ Ohio เรื่องก็ยังเงียบ เงินเก็บที่เอามาก็ร่อยหรอเพราะต้องเอาไปซื้อรถมาใช้ รวมทั้งค่าใช้จ่ายประจำวันด้วย เราทนรอเรื่อยๆไม่ไหวละ เลยหว่านเรซูเม่ตัวเองซะเลย กะว่าเอางี้แล้วกัน ใครได้งานก่อนก็ไปทำก่อนเนาะ ให้ได้มีเงินเข้าบ้าง เพราะเราไม่อยากรบกวนแม่สามีมาก เค้าก็ไม่ได้ร่ำได้รวยอะไร ช่วยเราซะมากมายขนาดนี้ เราก็เกรงใจตามประสาคนไทย อิอิ

อันที่จริงจะเรียกว่าหว่านก็ไม่ได้ เพราะส่งไปแค่ 2 ที่เอง แหะๆ อันนึงเป็นของ Gymboree ประมาณครูสันทนาการเด็กอะไรงี้ Requirment ก็ไม่ได้มีไรมาก แค่รักเด็ก เป็นผู้นำ ร้องเพลงเพราะ บลา บลา บลา เราก็คิดว่าเราน่าจะทำได้น่า อุตส่าห์จบปริญญาตรีดนตรีตะวันตกมา (ดูเหมือนจะโหลดวิชาทิ้งไปกับกระเป๋าผู้โดยสารตอนเช็คอินซะแล้ว อิอิ) แถมทำงานเสาร์อาทิตย์ ให้แม่สามีไปส่งก็ได้น่าจะไม่มีปัญหา เราก็ส่งเรซูเม่ไป

ท้าวความเรื่องงานนิดนึง ก่อนหน้าที่จะเดินทางมานี่ เราก็แพลนไว้ว่าอยากจะหางานสายการบินทำที่นี่อีก เพราะมันชอบไปแล้ว แบบว่ารักมากมาย ความรักทำให้คนตาบอด ทำงานก็เยอะได้เงินก็น้อยยังจะอยากทำอีก อิอิ เวิ่นเว้อแระ แหะๆ แต่พอเอาเข้าจริง เมืองที่เราอยู่ Tracy เนี่ย อยู่ห่างจากสนามบินเป็นชั่วโมงๆ ไม่ว่าจะเป็น San Francisco Airport,OAK (Oakland) หรือ San Jose ล้วนแล้วแต่ห่างบ้านเราทั้งน้าน ต้องขับรถกันเป็นชั่วโมงกว่าจะถึง แล้วขอโทษ ชั่วโมงที่ว่านี่ไม่เหมือนบ้านเราที่รถติด แต่ที่นี่ขับเป็นชั่วโมงเพราะระยะทางมันไกลจริงๆ และที่สำคัญไปกว่านั้น อิฮั้นขับรถไม่เป็นฮ่ะ เป็นอันว่า แห้วกิน เราเลยต้องพับโครงการ"อยากทำงานที่สนามบิน" ใส่กระเป๋าล็อคกุญแจไว้เพราะท่าทางจะเป็นไปได้ยากส์ T^T


แต่ค่ะ...แต่ พระเจ้าคงอยากส่งอะไรมาดลใจ หนุนใจ หรือลองใจซักอย่างมั้ง เราเลยไปเห็น Ads ประกาศรับสมัคร Flight Attendant SFO Base ของสายการบินคาเธ่ย์แปซิฟิคใน Craiglist เข้า คุณสมบัติที่เค้าต้องการก็ไม่มีไรมาก เอื้อมแตะ 208 cm, work shift, สามารถทำงานได้อย่างถูกต้องตามกฎหมายและต้องเป็น Bilingual!!

จริงๆเราเห็นประกาศนี้มาก่อนแล้วแหละในเว็ปของ CX เอง แต่ภาษาที่สองที่เค้าระบุมันไม่มีไทย เราเลยไม่ได้สมัครไป แต่พอใน Craiglist มันขึ้นไทยมาด้วยเราก็แบบว่า เออวะ ไม่มีอะไรต้องเสียนี่นา ส่งๆไปแล้วกัน คือในใจก็ไม่ได้คิดว่าจะได้รับการตอบรับเท่าไหร่ เพราะวันที่ ที่ Ads ลงนั่นมันตั้งแต่วันที่ 9 กันยาแล้ว แต่วันที่เรามาอ่านเจอ มันก็ 1 ตุลาแล้วฮับ ป่านนี้เค้าคงได้คนไปแล้วมั้งเนี่ย แต่ก็ส่งๆไป เพื่อความสบายใจว่าเราได้ทำอะไรบ้าง อิอิ

เช้าวันต่อมาก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เลี้ยงไคญ่า แกล้งสามีไปเรื่อยเปื่อย จนตกบ่ายเราได้มีเวลามานั่งเช็คเมล์แล้วก็เจอว่าใน Inbox เรามีเมล์จากผู้ส่งที่มีชื่อว่า

"SFO Base crew group"

กรี๊ดดดดดด เกิดอะไรขึ้น เอ...หรือมันเป็น Auto Reply หว่า เมื่อวานส่งแล้วก็ไม่ได้เปิดดู ตกลงอะไรน้อ เปิดดูเลยแล้วกัน ก็ปรากฎข้อความว่า

Thank you for your interest in Cathay Pacific Airways. We have tried to contact you at the phone number listed on your resume, however, it says that number is no longer in service. Can you kindly forward an alternate phone number at your earliest convenience. Thank You,

SFO Base Recruitment Team


เย้ยยย รีบหันไปตีหน้ายักษ์ใส่สามีทันที นี่มีโทรศัพท์มาแล้วไม่ได้รับรึป่าวยะ โทรศัพท์เพิ่งได้มาเมื่อวานตกลงมันใช้ได้จริงๆรึปล่าวเนี่ย @#$%^%
(คือเพิ่งได้เปิดเบอร์เมื่อวานก่อนส่งเรซูเม่จริงๆค่ะ เป็นเบอร์ครอบครัวแหะๆ เรากับสามีใช้ร่วมกันไปก่อน ไว้ได้งานทำแล้วค่อยเปิดอีกเบอร์ ไม่งั้นเดี๋ยวไม่มีตังค์จ่ายรายเดือน อิอิ)

แว้ดไปนิดนึง ก็แอบเอะใจ เอ....หรือเราเองหว่า เบอร์มันไม่คุ้น ใส่ผิดไปในเรซูเม่มั้ยเนี่ย!!! ว่าแล้วก็กลับไปเปิดดู แม่เจ้า!!! จริงๆด้วย เลขสลับที่กันตัวเดียวเอง ประมาณว่า 345 เป็น 435 อะไรงี้ เย้ยย ความผิดเรานี่นา ขอโต้ดค่ะ คุณสามี เผลอแว้ดไปนิด ว่าแล้วก็จัดแจงตอบอีเมล์เค้าไปใหม่ ขอโทษที่ให้เบอร์ผิดไป ซักพักไม่ถึงชั่วโมง ก็ได้รับโทรศัพท์จาก CX

ให้เราเลือกวันสัมภาษณ์จะเอาวันไหน มี 4,5,6 ตุลา เราก็บ้าจี้เลือกวันที่ 4 ซึ่งก็คือวันรุ่งขึ้น จากนั้นทาง CX ก็อีเมล์สถานที่มาให้เราพร้อมกับ link ศึกษาเกี่ยวกับชีวิต F/A ของ CX ปรากฎว่าโรงแรมที่เราจะสัมภาษณ์อยู่ที่ Burlingame ซึ่งคุณแม่สามีไปทำงานที่นั่นอาทิตย์นี้พอดี๊ พอดี ว่าแล้วเลยเก็บข้าวเก็บของ คุณสามีก็ย่างไก่ แล้วแพ็คไปกิน ไปนอนค้างกันที่โรงแรมที่แม่สามีพักอยู่เลย เพราะใกล้กว่าขับรถจาก Tracy ไปนู่นเยอะ ไม่งั้นต้องตาลีตาเหลือกไปแต่เช้า จะหน้าโทรมปล่าวๆ

ตอนไปแพ็คเสื้อผ้าก็แบบว่า เฮ้อ เหลือหลาย สูทที่พกมาด้วยก็หลวมโพรกซะแล้วเพราะเราผอมลงตั้งแต่มาที่นี่ (จาก 54 kg เหลือ 49 kg ผอมกว่าตอนก่อนท้องอีก) รองเท้าก็ไม่มีใส่ ไม่ได้เอาคัทชูมา เลยไปหยิบของแม่สามีติดมาด้วยเผื่อใช้ได้ พอไปถึงโรงแรมก็ลองชุดกันก่อน อันไหนดี เสื้อกับกระโปรง หรือว่าจะใส่สูทดี ช่วยกันเลือก สุดท้ายก็จบที่สูทเพราะดู Professional กว่า มาถึงรองเท้า ปรากฎว่าไม่ผ่านฮ่ะ เพราะเท้าคุณแม่สามีเบอร์ 9 ของเราใส่เบอร์ 7ครึ่ง พอใส่เบอร์ 9 แล้วเราเดินไม่ได้เลย ขนาดยัดกระดาษทิชชู่ไปแล้วนะเนี่ย ยังเดินไม่ได้อยู่ดี แถมเสียบุคลิกอีก สุดท้ายคุณสามีเลยตัดใจซื้อรองเท้าใหม่ให้เราโดยเฉพาะเลย ขอบคุณมากก๊าบบ จะเป็นการลงทุนที่คุ้มค่ามั้ยเนี่ย! เงินยิ่งไม่ค่อยมีอยู่

เช้าวันต่อมาก็ออกจากบ้าน เอ้ย โรงแรมประมาณ 10 โมงได้ ไปหาซื้อรองเท้าที่ Payless Shoes store แล้วก็ไปหาอะไรกินกัน พอได้เวลา บ่ายโมงตามนัดเราก็เข้าไป ก่อนเดินเข้าไปเรานึกในใจว่า "SFO BASE" คงต้องมีพวกฝรั่งเยอะแน่ๆเลย ที่ไหนได้พอเดินเข้าแล้วแบบว่า ....เจี๊ยกกกก...ทำไมมีแต่ตาตี่ๆผิวขาวๆผมดำๆทั้งนั้นเลยอ่ะเนี่ย????

ทุกคนกำลังจับกลุ่มเม้าท์มอยกันอย่างสนุกสนาน แต่ว่าการแต่งตัวของคนที่นี่ไม่ได้เนี๊ยบเหมือนบ้านเราเวลาสมัครแอร์กันนะ บางคนปล่อยผมมาก็มี บางคนดูรู้เลยว่าไม่ได้เซทผมแต่อย่างใด มัดมาลวกๆ เราก็ได้เพื่อนใหม่มาคนนึง เป็นคนฮ่องกงชื่อ SUL นั่งข้างๆกัน คุยไปคุยมาถึงรู้ว่าแต่งงานแล้วเหมือนกันด้วย อิอิ

วันนี้มีลูกเรือใส่ Uniform มาช่วยทั้งหมด 3 คน (หมวยทุกคนคร่ะ!) แล้วก็มีกรรมการอีกประมาณ 3 ท่าน พอถึงเวลาเค้าก็พาทุกคนเข้าห้อง แล้วเปิด DVD เกี่ยวกับชีวิตการทำงาน การเทรนของลูกเรือ CX ให้ดูกัน ลูกเรือ SFO Base นี่จะทำงานแค่ route เดียวคือ SFO-HKG-SFO แค่นี้ค่ะ ไม่มีไปที่อื่น จะบินออกจาก SFO ไปค้างที่ฮ่องกงประมาณ 2 คืนแล้วก็บินกลับ หยุดสองวันแล้วไปบินใหม่แบบเนี้ย ซึ่งเราชอบมาก เพราะกำหนดเวลาได้ง่ายกว่า และไม่ต้องคอย Relocate ไปที่นู่นที่นี่ จากตอนแรกที่คิดว่าไม่เป็นไร ได้ก็ได้ ไม่ได้ก็เฉยๆ เพราะเราประมาณว่าตัดใจไปแล้วเรื่องทำงานสายการบินเพราะมันไกลบ้าน โดยเฉพาะลูกเรือนี่อย่าหวังเพราะเรามีครอบครัวแล้ว และเราก็อยากให้ความสำคัญกับครอบครัวมากกว่า ไอ่สาวน้อยหมวกแดง (Emirates Airline) ที่ใฝ่ฝันอยากจะเป็นก็ต้องล้มเลิกโครงการไปโดยปริยาย แต่พอมาเจอตารางบินแบบนี้แล้วมันค่อนข้างโอเค ทำให้เราชักอยากได้งานขึ้นมาตะหงิดๆ อิอิ

ที่สำคัญที่นี่เค้าไม่ได้เกี่ยงว่าโสดหรือแต่งงาน ลูกเรือที่มาวันนี้ก็มีแต่งงานแล้วด้วย เพราะเค้าถือว่ามันเป็นความรับผิดชอบส่วนตัว หากคุณอยากจะทำงานคุณต้องจัดการเอาเอง ทางบริษัทไม่มีหน้าที่ไปตัดสินคุณว่าจะทำงานแย่กว่าคนโสด ไม่เหมือนสายการบินบ้านเรา ต้องโสด ไม่เคยจดทะเบียนสมรส ไม่เคยแต่งงานและไม่เคยมีลูกมาก่อน!!! ป๊าดดดด มันจะอะไรกันนักหนา นี่ขนาดกราวด์เฉยๆนะเนี่ย เกินไปละ เกลียดมานนนน (ข้อมูลอ้างอิงจากสายการบินแห่งชาติ)

หลังจากดู DVD จบแล้วเค้าก็แบ่งเป็นสามกลุ่ม ไปทำ Group Discussion,Language Test แล้วก็เอื้อมแตะ เราเจอคนไทยหนึ่งคน มารู้ว่าเค้าเป็นคนไทยก็ตอนทดสอบภาษาที่สองนี่แหละ เพราะได้ยินเค้าพูดภาษาไทย เธอเปรี้ยวจี๊ดมากก กระโปรงสั้นติ๊ดเดียวเองอ่ะ อิอิ ส่วนการทดสอบก็ไม่มีไรมาก แค่อ่าน passage ในภาษานั้นๆก็เท่านั้นเอง ซึ่งแน่นอนว่าคนส่วนใหญ่พูดจีนอ่ะค่ะ ของเราเนื่องด้วยว่าไม่มีลูกเรือไทยมาด้วยในวันนี้เค้าเลยอัดเทปเสียงเราพูดไปให้ลูกเรือไทยฟังค่ะ

จากนั้นก็เอื้อมแตะ ที่นี่เอาแค่ 208 cm เอง เราก็ผ่านฉลุย นิ้วมือเลยเส้นไปเกือบครึ่งมือ จากนั้นก็เข้าไปทำ Group Discussion เป็นอย่างสุดท้าย ซึ่งอันนี้แหละที่เป็นจุดอ่อนของเราเลย เพราะคราวที่แล้วก็ตกรอบ EK เพราะ Group Discussion นี่แหละ เราเลยยังแหยงๆอยู่อ่ะ เริ่มโดยการให้เราแต่ละคนแนะนำตัว พร้อมทั้งบอกเหตุผลว่าทำไมถึงอยากเป็น F/A มีเจ๊ญี่ปุ่นคนนึงชีพูดภาษาอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่น (ฟังยากมากก) และแต่งงานแล้ว แทนที่จะให้เหตุผลดีๆเรื่องนี้ เธอกลับไปพูดเรื่องสามี เธอบอกว่าเธอเป็นคนญี่ปุ่น สามีเป็น white American พูดภาษาญี่ปุ่นได้นิดหน่อย (จะบอกทำไมเนี่ย ไม่เกี่ยวกะงานเลยเจ้) แล้วเธอก็ว่าที่อยากเป็น F/A เพราะเธอไม่รู้จะทำงานอะไรดี ที่ไม่ได้เริ่มสมัครงานซะทีทั้งๆที่อยู่เมกามานานแล้วก็เพราะมีปัญหาเรื่องบัตรเขียว (เอ๊า ไปบอกเค้าอีก) พอดีเห็นประกาศของที่นี่เลยสมัคร มันเป็น Dream Job ของชั้นเลยนะ (อ้าว เมื่อกี๊บอกไม่รู้จะทำไร) สุดท้ายไม่รู้ท่าไหนเธอจบว่าจะทำซุปมิโสะให้ทานฟรีๆ เอ่อ...เรา งง อิอิ

ก็พูดกันมาเรื่อยๆ มีเจ๊คนนึงเราแบบ ไม่ใช่หงุดหงิดนะ แต่ว่า เจ๊จะย้ำทำไม รู้แล้วว่าทำการบ้านมาดี แต่ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ คือ CX จะมีคำสโลแกนสำหรับการทำงานว่า "straight from the heart" ชีคนนี้ก็พูดอยู่นั่นแหละ พูดหลายรอบมากกกก คือ เจ๊ ทำการบ้านมาน่ะมันก็ดี แต่ไม่ต้องพูดบ่อยก็ได้ พอมาถึงตาเรา เราก็พูดประสบการณ์ไป แถมเล่าเรื่องตอนเสื้อเหลืองปิดสนามบินแถมไปหน่อย เพื่อแสดงสปิริตว่าเราทำเพื่อ Pax จริง อิอิ แต่สงสัยออกแอ็คชั่นมากไปหน่อย เลยโดนโหวตออก ไม่มีโทรมาตามให้ไปรอบสอง อิอิ ถ้าไม่เพราะต้องการคนพูดจีนมากกว่า ก็คงเพราะหน้าเราไม่หมวยหรือเราออกแอ็คชั่นมากเกินไปนี่ล่ะ ฮี่ๆ

หลังจากแนะนำตัวเสร็จก็ให้อภิปรายเรื่องคุณสมบัติ 3 ข้อ ที่จะพิจารณาในการให้รางวัล "The best Employee" เราเองก็จดไปฟังไปออกความเห็นไป เราเห็นว่าเรื่อง Well-grooming เป็นสิ่งสำคัญนะ เสนอไป แต่ไม่มีใครสนใจเค้าเลยอ่ะ T^T สุดท้ายก็จบที่ว่าต้องมี Team-work,Responsibility,Efficiency แน่นอนว่าเจ๊คนนั้นก็พยายามพูดคำว่า "Striaght from The Heart" อีกแล้วในตอนอภิปราย พอเหอะเจ้ พยายามเกิ๊นนน

แล้วสุดท้ายทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ไปรอคอลโทรมาให้ไปรอบสอง แต่ก็อย่างที่บอกแล้ว เราไม่ได้คอล อิอิ ไม่รู้เหมือนกันว่าผิดพลาดตรงไหน จุดอ่อนของเรายังคงเป็น Group Discussion เหมือนเดิม เฮ้อ แต่คิดว่าครั้งนี้ทำได้ดีกว่าคราวที่แล้วอยู่นา


ตอนนี้เลยไม่รู้ว่าจะทำไรกับชีวิตต่อดี ที่มองๆไว้ที่น่าจะเป็นไปได้ หลังจากศึกษาข้อมูลมาพักใหญ่ๆ คือการไปเรืยนเป็น CNA (Certified Nursing Assistant) ที่รายได้ค่อนข้างจะโอเค ถ้าจะทำงานในเมืองเล็กๆที่เราอยู่นะ เราจะกลับไปทำงานสนามบินได้ก็ต่อเมื่อเราย้ายไปอยู่ใกล้ๆสนามบินแค่นั้นแหละ

เพราะตอนแรกที่ตัดใจจากงานสายการบิน ก็มอง CNA เป็นอันดับแรก แต่ไม่รู้ทำม๊ายยยย พระเจ้าอนุญาตให้เกิดการสัมภาษณ์ครั้งนี้ขึ้นนะ ทั้งๆที่เราส่งเรซูเม่ช้ามากกกก อ้อ ลืมบอก กรรมการบอกว่าเรซูเม่ทั้งหมดมี 1400 ฉบับ เค้าคัดมารอบนี้แค่ 270 ซึ่งก็หมายถึงว่าเราเป็นหนึ่งในนั้น! ทั้งๆที่เราส่งไปแบบว่าวินาทีสุดท้ายขนาดนั้น คือเราทำใจได้ระดับนึงไปแล้วว่าคงไม่ได้ทำงานที่รักนี้อีก แต่แล้วพอได้มาสัมภาษณ์เราก็เกิดอยากทำงานนี้ขึ้นมาอีกแล้วอ่ะ เฮ้อ แย่จัง

แต่ CNA ก็เป็นงานบริการเหมือนกัน แต่เราไม่รู้ว่าจะทำได้มั้ย เราไม่ได้กลัวเลือดหรืออะไร แต่แบบว่า.... ถ้าต้องไปเช็ดอึ๊ เช็ดก้นให้ผู้ใหญ่ เราจะทนได้มั้ยล่ะ ทำให้ลูก ให้เด็กคนอื่นน่ะได้ แต่แบบนี้ เอ่อ....เราไม่แน่ใจเลยอ่ะ เราไม่อยากจะทำงานด้วยความจำทนอีก เพราะมันทรมาน เฮ้อ...อุตส่าห์ค้นจนเจอว่าตัวเองชอบอะไรแล้วแท้ๆ มาตอนนี้กลับทำงานนั้นไม่ได้ซะอีก

สรุปว่าเอาไงดีน้อ???

Create Date : 18 ตุลาคม 2554 Last Update : 19 ตุลาคม 2554 1:36:03 น. Counter : 7779 Pageviews.		21 comments
Share Tweet