|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
กาลครั้งหนึ่ง. . . . สามสิบวัน(ตอนจบ)
มีคนเคยบอกผมว่าโลกนี้เป็นเหมือนรถไฟสายหนึ่ง ซึ่งกำลังเดินไปตามรางที่ชื่อว่าเวลา แล้วยังไงต่อเหรอคะ เธอบอกว่าชีวิตคือการเดินทาง เราทุกคนกำลังเดินทางไปยังที่ใดที่หนึ่ง การที่เราได้บังเอิญมาพบกันก็เหมือนกับที่เราได้มานั่งที่โบกี้เดียวกัน อย่างที่ผมได้พบกับคุณดาวไงล่ะครับ แหม แต่ก็ไม่จำเป็นว่าเราจะต้องอยู่โบกี้เดียวกันตลอดนี่คะ เพราะวันหนึ่ง ถ้าจุดหมายปลายทางของเราเริ่มแตกต่างกันออกไป เราก็อาจจะต้องเปลี่ยนขบวนและลาจากกับเพื่อนร่วมทาง และบางทีคนที่เราไม่คิดว่าจะได้เจอ ก็อาจจะได้เจอกันอีก นั่นสินะครับ วันนึง เราก็มีเส้นทางเป็นของตัวเอง แม้แต่คนที่เราอยากจะอยู่ด้วยมากที่สุด ก็อาจจะไม่ได้มาอยู่ด้วยกันก็ได้ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่ความทรงจำดีๆ ก็งดงามเพียงพอแล้วล่ะ คุณดาวมองหน้าของผมและยิ้มน้อยๆ ผมคิดว่านั่นคือการปลอบโยนแบบที่ไม่ต้องอาศัยคำพูดใดๆ แค่รอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก แต่สามารถแทนถ้อยคำมากมาย วันนี้ผมตั้งใจจะมาขึ้นชิงช้าสวรรค์ล่ะ มาขึ้นด้วยกันไหมครับ เธอยิ้ม และลุกขึ้นออกเดินนำผมไปยังชิงช้าสวรรค์
ถ้าชาติหน้ามีจริง คุณเมฆอยากเกิดเป็นอะไรหรือคะ คุณดาวถามผมขณะที่ชิงช้าสวรรค์กำลังลอยสูงขึ้นไปเรื่อยๆ เอ่อ.. ไม่รู้สิครับ เป็นคนเหมือนเดิมมั้งครับ ดาวอยากเกิดเป็นนกนะ ดาวว่ามุมมองของนกคงเป็นมุมมองที่น่าตื่นตาตื่นใจน่าดู นั่งเครื่องบินเอาก็ได้นี่ครับ ถ้าอยากดูที่สูง ผมแอบล้อเธอ ไม่เหมือนกันหรอกค่ะ เธอตอบผมเสียงเบาและเนิบนาบ สายตาของเธอคงกำลังจ้องมองไปที่เส้นขอบฟ้า ดาวว่าไม่เหมือนกันหรอกค่ะ อยากมีโอกาสสักครั้งที่แขนทั้งสองข้างจะโบยบิน และหน้าของเราจะปะทะกับสายลมและหมู่เมฆ ส่วนตาของเราก็ได้มองลงไปยังโลกเบื้องล่าง คุณเมฆคะ อย่าโกรธกันนะคะที่ฉันพูดเรื่องส่วนตัว แต่ฉันว่าป่านนี้เธอคนนั้นอาจจะกำลังเดินเล่นในสวนสนุกนี่อยู่ก็ได้ เธออาจจะไม่ได้อยู่รอดูดอกไม้สีเหลืองที่วันนี้คุณเมฆเอาไปฝาก อืม.. ในชีวิตคนเรามีหลายเรื่องที่น่าเศร้า และหลายเรื่องที่เราทำผิดพลาดไป แต่ถึงอย่างไร มันก็ได้ผ่านไปแล้ว สายตาคุณดาวตอนนี้กำลังจ้องมองไปไกลแสนไกล ขอโทษนะคะที่พูดเรื่องนี้ ฉันแค่รู้สึกว่า คุณมีโอกาสอะไรมากมายที่รอคุณอยู่เบื้องหน้า มันไม่ผิดหรอกค่ะ ที่เราจะเดินออกจากความรู้สึกผิดในอดีต ไม่มีใครโทษหรือว่ากล่าวหาคุณหรอกค่ะ เธอหันมามองหน้าผม ผมได้แต่หันมองไปทางอื่น
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ วันนี้สนุกมากๆ เธอยิ้มแย้มบอกขอบคุณผมตอนที่เราแยกย้ายกันเข้าห้องพัก ต้องขอบคุณคุณดาวมากกว่า ที่อุตส่าห์ไปเที่ยวเป็นเพื่อน ไว้เจอกันนะครับ ผมปิดห้อง ล็อกกลอนประตูและเดินไปหยิบกล่องกระดาษบนตู้เสื้อผ้า
เจ็ดปีนั้น จะว่านานก็นาน แต่จะว่าสั้นก็สั้น ขึ้นอยู่กับว่าระหว่างนั้นได้มีเหตุการณ์เกิดขึ้นมากมายแค่ไหน ผมเชื่อว่าเจ็ดปีที่ผ่านมาตั้งแต่เอ็มจากผมไปเป็นเวลาสั้นเพียงนิดเดียว อาจเป็นเพราะสิ่งที่หล่อเลี้ยงเจ็ดปีที่ผ่านมานี้มีเพียงความทรงจำที่ยังคงค้างคาอยู่ ผมหยิบรูปของเราสองคนขึ้นมาดูใกล้ๆ เมื่อมองรอยยิ้มของเราสองคนในตอนนั้น ช่างดูเหมือนฝันที่ลางเลือน ป่านนี้ถ้าเอ็มได้ไปเกิดใหม่ คงจะเป็นสาวน้อยอายุซักหกเจ็ดขวบได้มั้ง จะจำกันได้ไหม แต่ผมคงแก่เกินไปสำหรับเธอเหมือนกันสินะ
ทำไมถึงรีบย้ายออกนักล่ะครับ ผมถามอย่างประหลาดใจขณะที่คุณดาวมาขอให้จะย้ายออกจากห้องในอีกไม่กี่วันถัดมา ฉันมันพวกชีพจรลงเท้าค่ะ ชอบเดินทางไปเรื่อยๆ เจอผู้คนไปเรื่อยๆ งั้นจะออกวันไหนครับ พรุ่งนี้ค่ะ คิดถึงกันบ้างนะคะ ถ้าไม่ได้เจอกันแล้วน่ะ
พี่หญิงครับ ห้องตรงข้ามผมย้ายไปแล้วเหรอ อ้อ ออกไปตั้งแต่เช้ามืดเลยล่ะ พอเจ็ดโมงพี่เข้ามานี่ก็คืนกุญแจไว้กับพี่ยามแล้ว อ้าว ไปแล้วเหรอ ไวจังแฮะ นี่ยังเช้าอยู่เลย ว่าจะลาเธอสักหน่อย เมฆๆ อย่าเพิ่งไป นี่ๆ เค้าฝากจดหมายถึงเธอด้วย
ผมหยิบซองมาจากพี่หญิง คงเป็นจดหมายขอโทษผมที่เธอแอบหนีกันไปก่อน ผมเอาใส่กระเป๋าเสื้อแล้วเดินขึ้นไปบนห้อง กะว่าเดี๋ยวอาบน้ำอาบท่าแล้วค่อยอ่าน
ผมล้วงซองจดหมายออกจากกระเป๋าและวางบนโต๊ะ แล้วหันไปหยิบที่ทับกระดาษมาทับมันเอาไว้ แต่จู่ๆ ลมจากข้างนอกก็พัดเข้ามาในห้องพาเอากระดาษบนโต๊ะปลิวไปเสียหมด เอาให้มันได้อย่างนี้สิ ผมก้มลงเก็บกระดาษเอกสารแล้ววางกองไว้อย่างลวกๆ แล้วจดหมายหายไปไหนละเนี่ย.. ผมค้นทั่วกองเอกสาร แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่พบ ไม่รู้ป่านนี้จดหมายปลิวไปไหนแล้ว หลังจากค้นทั่วห้อง ทั้งใต้เตียง บนโต๊ะ แต่ก็ไม่เจอ จนเริ่มก้มมองออกไปที่นอกระเบียงเผื่อว่ามันจะร่วงออกไปข้างล่าง แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอสักที
ถึง เมฆ
ดีใจนะที่ได้เจอ แม้จะแค่สามสิบวันก็เถอะ อุตส่าห์แวะไปเที่ยวมาตั้งหลายที่แน่ะ อยากจะโกงอยู่ต่อด้วยอีกซักหน่อย แต่คงจะไ่ม่ได้แล้ว นี่ไม่รู้ว่าข้อความในจดหมายจะโดนลบทิ้งหรือเปล่านะ เอาเป็นว่าขอบคุณนะสำหรับดอกกุหลาบเหลืองที่มาให้เราทุกปี แล้วก็พาเราไปขึ้นชิงช้าสวรรค์ตามที่ได้เคยสัญญาเอาไว้ เราสนุกมากๆเลย เราหายกันแล้วนะ ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว อ้อ กุหลาบปีหน้าก็ไม่เอาแล้วนะ เพราะเราจะไม่อยู่แล้่วล่ะ เราคงเขียนอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว และก็คิดถึงเสมอ ไม่ต้องคิดถึงเรามากนะ เอาเป็นนานๆครั้งก็พอ
เราเอง
Create Date : 03 มิถุนายน 2552 |
|
2 comments |
Last Update : 3 มิถุนายน 2552 12:13:28 น. |
Counter : 5584 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: บี๋ (Yushi ) 19 สิงหาคม 2552 17:47:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: RichardUtire IP: 51.210.176.129 26 มีนาคม 2567 8:41:35 น. |
|
|
|
|
|
|
|
[สบายดีนะคะ รักษาสุขภาพด้วยจ้า]