somewhere in time

ชีวิตที่ผ่านมา พยายามทำตัวเข้มแข็ง
เพราะไม่เคยรู้สึกว่า มีตัวตน
ที่มีชีวิต เพียงเพราะว่า "ต้องอยู่"
คนสองคนที่สำคัญที่สุดจะเสียใจกว่านี้ไม่ได้

ผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
ที่เหมือนว่าจะเข้ามาทำให้รู้สึกถึงความ "มีชีวิต"
ไม่เคยทำให้รู้สึกถึงการมีอยู่ของตน
ยิ่งไปกว่า กลับทำให้รู้สึกถึงความ "ไร้ตัวตน" มากขึ้น

เวลาผ่านไป เข้าใจตนเองมากขึ้น
เรียนรู้ว่า หากไม่เติมเต็มชีวิตให้ตนเอง
ก็ยังคงต้องตามหา อ่อนล้า อย่างที่เป็นอยู่
ทว่า ถึงรู้ "ที่ว่าง" บางอย่างในใจก็ไม่สามารถถมเองได้

การเอา "ความหวัง" ไปฝากไว้กับใคร
รังแต่จะนำมาซึ่งความผิดหวัง
และสร้างความกดดันให้กับผู้รับ
เป็นการเริ่มต้น "ของจุดจบ" ที่รู้ดีอยู่ในใจ แต่ก็ห้ามไม่ได้

ความอบอุ่น งดงาม เติมความ "มีชีวิต" ให้กับที่ว่างนั้น
ความเอาใจใส่ ห่วงใย ทำให้เข้าใจว่า ชีวิต ยังมีคุณค่า
อย่างน้อยก็คิดไปเองได้ว่า "การมีอยู่" นำมาซึ่งความยินดี
เป็นความรู้สึกหลั่งริน ที่ไม่เคยได้จากใคร

ช่วงเวลาเล็กน้อย กลายเป็นช่วงเวลาสำคัญ
แต่ละวันห่วงหา รอเพียงเสี้ยวเวลาที่จะใช้ร่วมกัน
โดยไม่รู้ตัว ความโหยหาเพิ่มทวี เกินกว่าจะควบคุม
ที่ว่าง กลายเป็น "ที่ไร้จุดสิ้นสุด" เกินกว่าสิ่งใดจะถมได้

การรอคอยความสุข กลับนำมาซึ่งความเจ็บปวด
แม้ยังมีแสงข้างหน้า ในหมอกหนาทึบ
แต่เรี่ยวแรงที่มี เหมือนจะถูกกลืนไปตามระยะทาง
สติที่มี เริ่มจะถูกหลอกหลอนจากความมืดระหว่างทาง

ความทรงจำ หล่อเลี้ยง "ตัวตน" ในปัจจุบัน
มิให้เลือนหายไป กลายเป็นอากาศดังเก่า
กระนั้น ความทรงจำที่มีในอดีต
ก็หล่อเลี้ยง "ความสิ้นหวัง" ต่ออนาคตด้วยเช่นกัน

เคยสงสัยกันบ้างไหม ทำไมคนเราถึงเจอกัน
และการเจอกันเพียงช่วงสั้นๆ เช่นนั้น
กลับกลายเป็นเวลาที่มีค่าไปตลอดชีวิต
แม้จะเป็นการพบกันเพื่อจากไปตลอดกาล ...







ขอยืนยันว่า ... ไม่เคยนึกเสียใจที่ได้พบกัน
และขอบคุณที่ให้โอกาสได้ใช้เวลาร่วมกัน และได้รับรู้ความงดงามของการมีชีวิต
แม้จะต้อง "มีชีวิต" ต่อไปอย่าง "ไร้ชีวิต"
และแม้เป็นเพียงเศษเสี้ยวของเวลาก็ตาม

ขอบคุณมากค่ะ

--- 4 ธันวาคม 2005 ---

Create Date : 05 ธันวาคม 2548 Last Update : 5 ธันวาคม 2548 0:37:53 น. Counter : 1058 Pageviews.		40 comments
Share Tweet