หลังจากห่างหายไปพอควร ฝนกลับมาแล้วค่ะ จริงๆช่วงชีวิตปี4เป็นอะไรที่อิสระเสรีกันสุดๆ เทอมนี้มีเรียนแค่วันพุธวันเดียว ซึ่งตั้งแต่เปิดเทอมมา ฝนยังไม่ได้นั่งเรียนเลยสักชั่วโมง วิชาแรกเป็นสัมมนา(อังกฤษ) ซึ่งอาจารย์ให้เวลาสามอาทิตยืก่อนขึ้นเชือดทีละ 4 คน อีกวิชาที่ลงเรียนคือ วิชาชีวเคมีในอุตสาหกรรมอาหารและยา (ไม่รู้จะเรียนอีกทำไมทั้งๆที่เก็บจนเกินแล้ว) แต่ก็นะ เค้าเปิดให้เรียนเลยเรียน ท่าทางจะสนุก อิอิ

รายงานผลการสอบของเทอมที่แล้ว

4.00 +++

กรี๊ด!!!!

ครั้งแรกในชีวิตที่เรียนมหาลัยมา เพิ่งจะได้

ก็ถ้าไม่ได้ก็ไปตายซะนังฝน เรียนแค่ 6 ตัว ไม่ได้A ทุกตัวก็แย่แล้ว
คือเทอมมะกี๊มันมีแต่วิชาชิวชิวค่ะ เลยได้เอมา หุหุ ผลบุญนี้เลยทำให้ GPAX เพิ่มขึ้นจิ๊ดนึง หลังจากมันตกฮวบฮาบตอนอยู่ปี3

ตั้งแต่เป็นพี่ปีแก่มานี่ ชีวิตอิสระเสรีจริงๆ ไม่ค่อยมีเรียน แต่ทำไมมันเหนื่อยจัง เหนื่อยจากการทำแลป ไปไหนก็ไม่ได้ หัวฟูหน้ามันในห้องแลป บางทีผลออกมาไม่ได้ก็เหนื่อยใจ จิตตก กลับบ้าน นอนตายไปเลย แต่บางทีเหนื่อยแล้วได้ผล อันนี้ค่อยลั่ลล้าหน่อย ช่วงที่ผ่านมา ส่วนใหญ่ฝนและเพื่อนจะทำแล้วไม่ได้ผลค่ะ จิตตกหมดกำลังใจไปเลย อีกทั้งเครื่องมือก็พัง คือไม่เข้าใจมันเหมือนกัน ทำไมมันพร้อมใจกันพังตอนพวกฝนมาก็ไม่รู้ รุ่นอื่นๆเป็นไหมนะ ทั้งpH meter ทั้ง spectrophotometer ทั้งเครื่องชั่ง

เหอะ!!! บรรลัยมันเข้าไป

ชีวิตช่วงนี้จะอยู่ติดกับห้องแลป กินข้าวที่คณะ ทำงานที่มหาลัยตลอด ไปเช้ากลับค่ำ ไม่มีเวลาเล่นเหมือนตอนเรียนปี1-3 ทั้งที่ไม่มีใครกักบริเวรเรานะ ไปไหนก็ไป ไม่มีเข้าเรียนเช็คชื่อ แต่ทำไมชีวิตเหมือนเป็นยามเฝ้าคณะได้แล้วหละ แบบว่าช่วงนี้กินข้าวกับเพื่อน ไม่มีเวลากินข้าวกับแม่ ไม่มีเวลาเล่นกับโมเมนต์เลย กลับบ้านมาก็นอนๆๆๆ บางวันน้ำไม่อาบก็มี อิอิ

หลังจากเข้ามาบ่น ฝนติดค้างไว้นานมากเรื่อง กว่าจะเป็นนักเคมี มาต่อกันเลยดีกว่า

-

-

-

-
ต้นหญ้าเขียวขจี ดอกไม้แข่งกันชูช่อออกดอก หยดน้ำติดตามยอดหญ้า ตามทางสีแดงอิฐที่ชื้นแฉะไปด้วยน้ำ บรรยากาศรอบๆมหาลัยยังคงมีเสียงตีกลองดังขึ้นระรัวในยามค่ำคืน ในช่วงกลางวันจะเป็นภาพของเด็กปี1 ที่เดินกันให้วุ่นวายเพื่อจะเข้าเรียน เข้าห้องโน้นออกห้องนี่ ถึงแม้ยามว่างจากการเรียนก็จะนั่งจับกลุ่ม แระจำการตั้งฐานที่มั่นแถวๆคณะ โดยมีร้านขายลูกชิ้นทอด ผลไม้ น้ำหวาน กับขนมเป็นแหล่งสะเบียง ถึงแม้ในยามค่ำคืนจะเหน็ดเหนื่อยกับการซ้อมเชียร์ แต่พอพระอาทิตย์เริ่มฉายแสง พวกเราก็ต้องออกปฏิบัติหน้าที่ ในระหว่างที่ต่อสู้กับวิชาแมทแล้ว เราต้องต่อสู้กับวิชาอื่นๆอีก


ถึงแม้ในวันหนึ่งๆเราจะใช้พลังงานมากมายในการทำโน่นนี่นั่น แต่ก็แปลกมันยังมีพลังอีกมากมายที่จะทำโดยไม่ท้อ นี่แหละมั้งเค้าเรียกว่ายังมีไฟอยู่ อีกหนึ่งวิชาที่ต้องเรียนคือ หลักเคมี ซึ่งเป็นวิชาเอกอีกตัวหนึ่ง วิชานี้เรามีกำลังใจไปเรียน เนื่องด้วยชอบนี่นา เนื้อหาก็เคมี ม.ปลาย งานนี้หวานหมู แต่พอเข้าคาบแรก ชักเริ่มไม่แน่ใจว่าจริงๆแล้วชอบเคมีจริงป่ะ ประเดิมด้วยเรื่องของthermodynamic ต่อด้วยkinetic และอะไรอีกมากมายที่ต้องจิ้มๆๆๆๆๆเครื่องคิดเลขตลอด แถมชีทเรียนเป็นภาษาอังกฤษ หยังน๊อนี่(อะไรเนี่ย) อุทานภาษาบ้านเกิด


เริ่มมองเห็นอะไรลางๆแล้ว จะไปต่อไหวไหมนะ นอกจากจะน้ำตานองเพราะคณิตคิดไม่ออกแล้ว ยังจะมีวิชาเคมี ที่เราหลงรักอีกหรอนี่ มันสับสน ไม่แน่ใจว่า ที่จริงแล้วเราเกิดมาเพื่อเคมีมั๊ย หรือแค่หลอกตัวเองไปวันๆว่า

"ฉันเนี่ยแหละช๊อบชอบเคมี"

ฝนไม่รู้ว่าเพื่อนๆมันจะรู้สึกเหมือนฝนไหม หรือฝนเป็นแค่คนเดียวนะ ตอนปี1 มันเป็นอะไรที่บรรยายได้ยากจริงๆ การปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่แตกต่างจากที่เจอมาก็แย่แล้ว ไหนจะมาเรียนเนื้อหาอะไรวะเนี่ย เยอะแยะมากมาย เนื้อหาสมัยมัธยมเมื่อเทียบกับตอนเรียนมหาลัยมันเหมือนเป็นแค่เศษเสี้ยวจิ๊ดนึงเท่าน๊าน

ถึงแม้จะเรียนเหนื่อยแค่ไหน หน้าที่ไปซ้อมเชียร์ก็ยังดำเนินต่อไป ถึงจะเหนื่อยจะบ้าบอแต่ก็ยังได้เม้าส์ๆกับเพื่อนๆ โชคดีที่ฝนไม่ค่อยมีปัญหากับการเข้ากับคน มันเลยทำให้ฮาๆกับเพื่อนได้ อย่างน้อยที่คิดได้คือ ยังมีเพื่อนร่วมชะตากรรมกับเราอีกนับร้อยชีวิต

ฝนจำได้ว่าตอนนั่งทำข้อสอบ princhem part ผศ.ดร. สุนันท์ ฝนทำข้อสอบจนตุ้งติ้งมหาลัยขาดออกจากกัน ฝนไม่ได้เวอร์นะ ยังถือซากตุ้งติ้งออกมาให้เพื่อนดูเลย ตอนนั้นเป็นข้อสอบออกแนวคำนวณเยอะหน่อย แล้วอาจารย์ไม่มีกระดาษทดมาให้ เลยต้องทดลงในกระดาษคำถาม ทีนี้มันมีพื้นที่ไม่พอ ก็ต้องลบๆทดๆ ลบๆทดๆ กดๆจิ้มๆเครื่องคิดเลข เอาเป็นว่าเวลา 3 ชั่วโมง ทำข้อสอบไม่ทันเลยหละ แล้วฝนก็คงใช้แรงลบกระดาษมากไปมั้ง ตุ้งติ้งห้อยไปมา แกว่งกวัดในห้องสอบ เลยขาดออกจากันเป็นสองท่อน หุหุ ออกจากห้องสอบเพื่อนก็ขำ

"เมิงไปทำข้อสอบหรือไปรบวะ สภาพยับเยิน"

คะแนนกลางภาคออกมา เล่นเอาบ่อน้ำตาจะแตกอีกรอบ แมทไปแล้ว วิชานี้เอาอีกแล้วหรอวะ ไอ้แมทยังพอหาข้อแก้ตัวได้ว่า

"ตูไม่ชอบแมท เลยทำไม่ได้" แล้ววิชาเคมี จะหาข้ออ้างอะไร

ตอนปลายภาคเลยคิดได้ เอาใหม่วะ สงสัยจะอ่านยังไม่เต็มที่ หรือยังพยายามไม่พอ ตอนเรียนปี1 ฝนประทับใจอาจารย์ท่านหนึ่งมาก ผศ.ดร. นงนิตย์ คืออาจารย์นอกจากจะดูแลเรื่องเรียนแล้ว ยังเป็นที่ปรึกษาเรื่องส่วนตัวอีก มีปัญหาอะไรปรึกษาอาจารย์หมด แล้วที่สำคัญ อาจารย์ทำให้ฝนกล้าถาม อาจารย์จะจี้เลย ทำไม่ได้ใช่ไหม ทั้งๆที่มันเป็นพื้นฐาน คือเพื่อนบางคนอาจไม่กล้าถาม กลัวโดนอาจารย์ดุว่า เฮ้ยเรื่องแค่นี้ทำไมไม่รู้ แต่อาจารย์ท่านนี้ทำให้ฝนกล้าถาม อาจารย์เคยนั่งสอนเด็กวิศวะใช้เครื่องคิดเลข คือแบบบางคนคิดว่า อ้าวสอบติดตั้งวิศวะ ใช้เครื่องคิดเลขไม่เป็น แต่มันเกิดขึ้นจริงค่ะ มีจริงๆ อย่างฝนถ้าไม่ได้ก็ถามอาจารย์ มันจะทำให้เรามีพื้นที่ดีไปตลอด ใครจะหาว่าโง่ก็ช่างเหอะ ก็คนมันไม่รู้จริงๆนี่

อย่างเรื่องส่วนตัวก็คุยๆกับอาจารย์ เพื่อนบางคนนะ ฝนไม่ค่อยมีปัญหาอะไรค่ะ เพราะถ้ามีจะปรึกษาแม่เลย ฝนกลับบ้านทุกวัน แต่เพื่อนส่วนใหญ่เค้าเป็นเด็กต่างจังหวัด พักหอ มันก็ต้องมีปัญหากันบ้างแหละ มีอาจารย์นี่แหละที่คอยให้คำแนะนำ เพื่อนบางคนถึงขนาดให้อาจารย์ซ้อนท้ายแมงกะไซด์ไปคุยเรื่องหอพักให้เลย คิดแล้วก็ขำ อาจารย์ท่านก็ไม่ถือตัวนะ ไปไหนไปกัน หุหุ

สิ่งหนึ่งที่ยึดเหนี่ยวให้เรียนเคมีต่อ ทั้งๆที่ใจออกไปนานแล้วคือ

แม่--

"ฝนจะย้ายเอกแม่ก็ไม่ว่านะ เอาที่ลูกชอบแล้วเรียนไม่เครียด แต่แม่ว่ามันเสียเวลา เสียดายเงิน" สรุปคุณแม่ก็ไม่อยากให้ย้าย

เพื่อน;;

ฝนคิดว่าคงไม่มีใครที่มีลักษณะเฉพาะที่บ้าบอเท่าเพื่อนฝนได้แล้วหละ เราทั้งหมดถูกหล่อหลอมให้เป็นเคมีมาตั้งแต่ต้น มันก็น่าจะเป็นต่อไป ย้ายไปที่อื่นก็ไม่เข้าพวก อิอิ

พี่---

ความน่ารัก ดูแลเอาใจใส่น้อง คอยแนะนำสอนสิ่งดีๆให้ฝน มันทำให้ฝนย้ายไปที่อื่นไม่ได้ ไม่รู้สิ ตอนนั้นรู้สึกเหมือนถ้าไปที่อื่นนะ เหมือนทรยศพี่ๆไงชอบกล เคยมีคนหลายคนเข้าใจว่าฝนเรียนเภสัชมาตลอด เค้าบอกว่าบุคลิกให้ แต่สมองไม่ให้นี่สิ อิอิ

นายคนนั้น ***

ถ้าฝนไปที่อื่นก็ไม่ได้เจอเค้าหนะสิ อิอิ

ที่สำคัญ ไม่มีที่ไป ฝนไม่รู้ว่าจะไปไหน ไปแล้วจะดีขึ้นไหม แล้วถ้ามันแย่ลงฝนไม่ต้องย้ายเอกไปเรื่อยๆจนกว่าจะค้นพบหรอ ตอนนี้ฝนพบว่าศาสตร์ทุกศาสตร์มันมีความซับซ้อน ยากแท้หยั่งถึงเหมือนกันหมด ไม่มีอะไรที่จะง่ายเรียนๆเล่นๆ ชิวชิวได้เลย ฝนเคยได้รับสายตาดูถูกจากคนรอบข้างเพียงเพราะฝนเรียนในสาขาที่คนส่วนมากไม่รู้ว่าเรียนจบแล้วจะไปทำอะไรต่อ เอาง่ายๆคือ จบมาแกจะไปทำอะไร มันไม่มั่นคงเหมือนอาชีพหมอ พยาบาล ครู อะไรเทือกนั้น ฝนไม่อยากมานั่งสาธยายว่าจบไปทำอะไรได้บ้าง มันเหนื่อยมาก เหนื่อยใจด้วย

ก็นี่แหละ ค่านิยมสังคมไทย ฝนไม่รู้นะในสังคมเมืองหลวงเป็นไง แต่แถวต่างจังหวัดเค้าคิดแบบนั้นจริงๆ หรือเป็นเฉพาะแถวบ้านฝนหว่า ฝนจะพูดกับน้องๆเสมอว่า ถ้าไม่ใจรักที่จะเรียนหมอ ก็อย่าพยายามกระเสือกกระสนเข้าคระนี้เลย อย่ามองแค่ว่าไม่ได้เป็นหมอแล้วอนาคตจะดับวูบ ไม่มีคนนับถือไม่เป็นที่ยอมรับของสังคม ฝนคิดว่าทุกสาขาวิชาชีพมันสำคัญด้วยกันทั้งนั้นแหละ มันไม่สามารถทำแทนกันได้หรอก บางทีหมอเก่งๆก็ไปคำนวณโครงสร้างตึกสู้วิศวกรไม่ได้ แล้วบางทีวิศวกรก็คงมานั่งเตรียมสารได้ไม่ถูกต้อง บางทีนักเคมีก็ไม่สามารถทำนาทำไร่ได้ดีเท่าเกษตรกร

เก็บกดมานาน มาครั้งนี้เยอะเลย อิอิ เส้นทางนักเคมี แค่จุดเริ่มต้นค่ะ แต่มันชักเหนื่อยแระ แต่มันก็ค่อยๆดำเนินไปตามเรื่องราวของมันนั่นแหละ

คิดถึงทุกคนคร๊าไม่ได้แวะไปเยี่ยมเลย แต่เข้ามาอ่านเม้นท์ตลอด
ดูแลตัวเองและคนรอบๆข้างด้วยนะคะ

ปล. เพลงนี้ นานมากๆ สมัยฝนยังวิ่งเล่นในรั้วโรงเรียนอนุบาล สารคามอยู่เลย นานแล้ว สิบกว่าปีแล้วมั้ง อืมประมาณสิบสองปีที่แล้ว ไม่รุ้สินะ ฝนชอบฟังเพลงเก่าๆ พอได้ยินแล้วมันทำให้คิดถึงช่วงเวลานั้น มันได้ย้อนความทรงจำเลย

Create Date : 15 พฤศจิกายน 2552
Last Update : 15 พฤศจิกายน 2552 21:25:30 น.		16 comments
Counter : 518 Pageviews.
Share Tweet