ภายในโรงพยาบาล ปรางทิพย์ยืนโทรศัพท์อยู่ในห้อง เบอร์แรกไม่มีคนรับ เบอร์ที่สองปิดเครื่อง ปรางทิพย์บ่นๆ

"เป็นอะไรกันไปหมดนะ คนนึงปิดเครื่องคนนึงไม่รับสาย"
รัชนีเดินออกมาจากห้องน้ำ เปลี่ยนชุดเตรียมออกจากโรงพยาบาล รัชนีหายจนเกือบเป็นปกติ
"พูดถึงใครเหรอลูก"
"ก็พี่ภัคกับคุณพ่อน่ะสิคะ"
รัชนีสะอึก ปรางทิพย์พูดต่อ
"พี่ภัคปิดเครื่อง ส่วนคุณพ่อไม่ยอมรับสาย"
รัชนีเดินมาเก็บของเงียบๆ ปรางทิพย์คิด แล้วก็พูด
"หรือคุณพ่อจะโกรธที่ปรางไม่ยอมให้คุณแม่เซนต์ใบหย่าให้ เรื่องหย่าเป็นเรื่องใหญ่ ทำไมคุณพ่อไม่มาคุยกับคุณแม่เอง ทำไมต้องส่งให้คุณอาทนายมาจัดการแทน ทำแบบนี้ไม่ถูกนะคะ"
"พ่อเค้าทำถูกแล้ว เค้าไม่จำเป็นต้องมาให้เกียรติมาคุยกับผู้หญิงที่หลอกเค้ามาเกือบ ๒๐ ปี ด้วยตัวเองหรอก" รัชนีตอบปลงๆ
ปรางทิพย์ไม่ยอม
"แต่อย่างน้อยคุณพ่อก็ควรจะนึกถึงความดีของคุณแม่บ้าง ตั้งแต่จำความได้ คุณแม่ดูแลคุณพ่อและปรางอย่างดีมาตลอด แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว คุณพ่อจะทำแบบนี้กับคุณแม่ไม่ได้นะคะ ปรางไม่ยอม ไม่รู้ล่ะ กลับถึงบ้านเมือ่ไหร่ ปรางต้องคุยกับพ่อให้รู้เรื่อง"
ปรางทิพย์พูดอย่างมุ่งมั่น

สุวิทย์สีหน้าเคร่งเครียดกำลังจะเดินออกมาจากบ้านเพื่อเตรียมจะไปทำงาน รถตู้ของรัชนีแล่นเข้ามาจอดจอด สุวิทย์ชะงักแล้วก็หันเดินเลี่ยงไปลานจอดรถเพราะไม่อยากเผชิญหน้า

รถตู้ยังจอดไม่สนิทดี ปรางทิพย์ก็รีบปิดประตูและกระโดดลงมาอย่างเร็ว รัชนีตะโกนด้วยความเป็นห่วง
"ปรางระวังลูก"
ปรางทิพย์ไม่สนใจ ตะโกนเรียกสุวิทย์
"คุณพ่อคะ เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณพ่อ คุณพ่อ"
ปรางทิพย์รีบวิ่งตามมาขวางสุวิทย์ไว้
"ถ้าคุณพ่อยังเห็นปรางเป็นลูก คุณพ่อกรุณาหยุดคุยกับปรางสักครู่ได้มั้ยคะ"
ปรางทิพย์พูดเสียงเครือๆ เหมือนจะร้องไห้ สุวิทย์เห็นแล้วก็ใจอ่อนยอมอยู่ที่เดิม ค่อยหันไปมาทางรัชนีที่ยืนอยู่ข้างรถตู้ สองคนเผชิญหน้ากันด้วยความอึดอัด ปรางทิพย์มองสุวิทย์ด้วยความหวัง

ภายในบ้าน ปรางทิพย์นั่งตรงกลางระหว่างสุวิทย์และรัชนี
"คุณพ่อคะ ปรางรู้ว่าปรางเป็นเด็กไม่ควรยุ่งเรื่องผู้ใหญ่ แต่สำหรับเรื่องนี้ ปรางขอพูดในฐานะที่ปรางเป็นลูกได้มั้ยคะ"
ปรางทิพย์เสียงเครือๆ ตาแดงและน้ำตาร่วง
"คุณพ่ออย่าโกรธคุณแม่เลยนะคะ คุณพ่อยกโทษให้คุณแม่ได้หรือเปล่าคะ คุณแม่รักคุณพ่อมากนะคะ"
รัชนีร้องไห้ตามแล้วบอก
"ปราง อย่าพูดให้คุณพ่อหนักใจเลยลูก"

"ไม่ได้ค่ะ ปรางต้องพูด ปรางอยากให้คุณพ่อรู้ว่าคุณแม่เสียใจ และรู้สึกผิดมากแค่ไหน ทุกอย่างที่เกิดขึ้น คนที่เจ็บปวดมากที่สุดก็คือคุณแม่"

"คุณแม่ยอมบอกความจริงทั้งหมดเพื่อปกป้องปราง ถ้าคุณแม่เห็นแก่ตัวจริงๆจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร และไม่ปกป้องปรางก็ได้ ปล่อยให้ปรางโดนพี่ภัคหลอกไปตลอดชีวิต แต่คุณแม่ไม่ทำ คุณแม่ยอมรับความจริงเพื่อปกป้องปราง"
ปรางทิพย์คุกเข่ามาหาสุวิทย์
"คุณพ่อคะ ปรางขอร้อง ยกโทษให้คุณแม่นะคะ"
รัชนีคุกเข่าลงไปกอดลูก
"ปรางพอเถอะลูก ปรางอย่าทำแบบนี้เพื่อแม่ก็ได้ แม่ไม่ใช่แม่ที่ดีพอที่จะได้รับอะไรแบบนี้ พอเถอะนะปราง ปรางลูกแม่"
สุวิทย์มองรัชนีและปรางทิพย์ที่กอดกันร้องไห้อยู่ที่พื้น แล้วพูดออกมา
"คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไง คุณก็รู้ว่าผมรักและไว้ใจคุณมากแค่ไหน"
รัชนีค่อยๆหันมาร้องไห้
"รัชรู้ค่ะ...รัชรู้"
สุวิทย์ตาแดงๆถาม
"รู้แล้วทำไมถึงหลอกผม โกหก ปิดบัง เรื่องใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไง"
รัชนีปล่อยโฮ ปรางทิพย์ก็ร้องไห้ตาม
"รัชขอโทษค่ะ รัชกลัวว่าคุณจะรับไม่ได้ ที่รัชเคยแต่งงานมาแล้ว"
"คุณคิดว่าเรื่องนั้น มันจะทำให้ผมรักคุณน้อยลงหรือไง ทำไม ทำไมไม่พูดกันตรงๆ คุณทำให้ผมกลายเป็นคนโง่ที่โดนคุณหลอกมาตั้งแต่วันแรกที่เรารู้จักกัน คุณจะให้ผมให้อภัยคุณได้ยังไง คำขอโทษของคุณ ผมยังไม่รู้เลยว่าจะไว้ใจได้หรือเปล่า"
รัชนีร้องไห้
"คุณพ่อขา"
สุวิทย์ยกมือห้ามลูกสาว
"พอได้แล้วปราง พ่อรักลูก พ่อรักแม่ของลูก แต่พ่อไม่ไว้ใจเค้าอีกต่อไป"
สุวิทย์พูดจบก็ลุกแล้วเดินออกไปเลย ปรางทิพย์จะลุกตาม รัชนีดึงไว้
"คุณพ่อ คุณพ่อ"
"ปราง ไม่ต้องตามไปหรอกลูก มันไม่มีประโยชน์"
รัชนีพูดด้วยความปลง
"มันไม่มีประโยชน์แล้วจริงๆ"
รัชนีเสียใจสุดๆน้ำตาร่วงแต่ไม่ฟูมฟาย ปรางทิพย์มองรัชนีด้วยความไม่สบายใจและพยายามคิดหาทางช่วย
"แต่ปรางคิดว่ามีคนคนหนึ่งที่ช่วยเราได้ค่ะ"

รัชนีมองปรางทิพย์ด้วยความแปลกใจ ปรางทิพย์คิดถึงภคพงษ์

//www.manager.co.th/Entertainment/