รัชนีขับรถไปสนามบินด้วยความร้อนใจ ในขณะที่ด้านหลังภคพงษ์ขับตามมาอย่างเร็ว เมื่อรัชนีมองกระจกหลังเห็นรถภคพงษ์ตามมา ก็ตกใจ รีบเร่งความเร็วหนี
ปรางทิพย์หันมามอง เห็นรถภคพงษ์ก็เริ่มไม่สบายใจ รัชนีเร่งความเร็วถึง 140
ภคพงษ์อัดเครื่องเร่งตามรัชนีไปด้วยความแค้นจนถึงระยะประชิด
ภายในรถ ปรางทิพย์มองรัชนีที่ขับรถไปอย่างเร็ว และภคพงษ์ขับไล่ตามมาอย่างมีพิรุธ ปรางทิพย์ก็ถามด้วยความข้องใจ
"คุณแม่ ตกลงคุณแม่กับพี่ภัคเป็นอะไรกันแน่คะ"
รัชนีอึกอักแล้วก็เฉไฉบอก
"แม่จะบอกทุกอย่างให้ปรางฟัง ต่อเมื่อเราไปจากที่นี่แล้วเท่านั้น"
รัชนีพูดไปก็ขับรถหนีภคพงษ์ไปด้วย
ปรางทิพย์ไม่ยอม
"ทำไมคะ ทำไมเราจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ คุณแม่จะหนีพี่ภัคใช่มั้ยคะ ทำไมคุณแม่ถึงต้องหนีพี่ภัคด้วยคะ"
รัชนีตวาดลั่น
"หยุดถามซะที รู้ไว้อย่างเดียว เราต้องไปจากที่นี่ นั่งดีๆ รัดเข็มขัด"
"ไม่ ถ้าคุณแม่ไม่บอกความจริง ปรางจะกระโดดลงจากรถเดี๋ยวนี้"
รัชนีหันมาด้วยความตกใจ ปรางทิพย์มองตอบด้วยความมั่นใจ รัชนีขับรถไป มองปรางทิพย์ไปด้วย ด้วยความเป็นห่วง
"อย่านะปราง"
ปรางทิพย์ทำท่าจะเปิดประตู รัชนีพยายามดึงยื้อไว้ด้วยมือเดียว
ทันใดนั้นรถภคพงษ์ก็เร่งเครื่องจะแซง รัชนีตกใจรีบเร่งเครื่องหนีขณะที่ยังยื้อปรางทิพย์ไปด้วย ความชุลมุนที่เกิดขึ้นทำให้รัชนีไม่ทันเห็นว่าข้างหน้าเป็นไฟแดง
รถรัชนีเร่งฝ่าไฟแดงออกมาในขณะที่รถจากอีกฝั่งก็พุ่งออกมาพอดี เสียงแตรรถดังสนั่น
ทั้งปรางทิพย์และรัชนีร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ
"คุณแม่"
"ปราง"
เสียงรถชนดังโครม ภคพงษ์ตกใจเหยียบเบรกกะทันหัน
" แม่" ภคพงษ์ตกใจตะโกนลั่นออกมาโดยไม่รู้ตัว
ภายในโรงพยาบาล รถพยาบาลแล่นเข้ามาจอดเทียบที่หน้าห้องฉุกเฉิน บุรุษพยาบาล พยาบาล ต่างรีบวิ่งเข้ามาเข็นรถคนไข้ลงจากรถ รัชนีและปรางทิพย์ถูกลำเลียงเข็นเข้าไปในโรงพยาบาล
ปรางทิพย์อาการไม่หนักมาก ยังพอรู้สึกตัว
"คุ..คุณแม่"
ปรางทิพย์หันไปทางรถพยาบาลที่รัชนีนอนอยู่ในอาการสาหัส เลือดโทรมตัว ไม่ได้สติ
ภคพงษ์วิ่งเข้ามา มองซ้ายมองขวา เห็นรถเข็นรัชนีและปรางทิพย์ก็รีบวิ่งไปหา ทั้งคู่ถูกเข็นเข้าไปในห้องไอซียู
ภคพงษ์วิ่งตามจะเข้าไปแต่พยาบาลกันไว้
"เข้ามาไม่ได้นะคะ ญาติคนไข้รออยู่ข้างนอกก่อนค่ะ"
ภคพงษ์จำใจต้องรออยู่ด้านหน้า
ในเวลาต่อมา เผด็จและสุวิทย์เดินเข้ามาด้วยความร้อนใจ ภคพงษ์นั่งรออยู่ที่หน้าห้องผ่าตัด
"คุณภัค"
ภคพงษ์หันมาด้วยสีหน้าแย่ สุวิทย์รีบเดินเข้ามาหา
"มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม ทำไมถึงเกิดอุบัติเหตุได้ แล้วตอนนี้ปรางทิพย์กับรัชนีเป็นยังไงบ้าง"
"น้องปรางปลอดภัยแล้ว"
"แล้วคุณรัชล่ะ คุณรัชเป็นยังไงบ้าง"
ภคพงษ์อึกอัก ไม่กล้าตอบ
ทันใดนั้นประตูห้องไอซียูก็เปิดออกมา พร้อมกับพยาบาที่เดินออกมาด้วยความตกใจ
"ญาติคุณรัชนีอยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ"
สุวิทย์หันไปรีบเดินไปหา
"ผมเองครับ ผมเป็นสามีครับ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้าง"
"ตอนนี้คนไข้เสียเลือดมาก เราต้องการเลือดกรุ๊ป AB-ve (เอบีเนกกาทีฟ) ด่วนค่ะ เลือดกรุ๊ปนี้หายากมาก เลือดสำรองของโรงพยาบาลไม่มีเลยค่ะ ไม่ทราบว่าญาติผู้ป่วยมีเลือดกรุ๊ปนี้หรือเปล่าคะ"
สุวิทย์ส่ายหน้าด้วยความร้อนใจ
"ผมกับลูกไม่ใช่กรุ๊ปนี้"
ภคพงษ์ลุกขึ้นทันที
"ผมมีครับ ผมมีเลือดกรุ๊ปเอบีเนกกาทีฟ"
สุวิทย์หันมามองภคพงษ์ด้วยความแปลกใจ
"เอาเลือดของผมไปเลยครับ"
ภคพงษ์พูดจากใจอย่างร้อนรน สัญชาติญานของความรัก ความห่วงใยได้ปรากฎออกมาในสภาวะคับขัน
เผด็จมองภคพงษ์ด้วยความตื้นตัน
รสาเดินเข้ามาในโฮมสเตย์ของอาภรณ์ หันมาทางชีวินที่ช่วยอาภรณ์ยกกระเป๋าเดินทางมาวางไว้ข้างๆ
"ขอบใจมากนะวินที่ขับรถพาเรากับป้าไประยอง"
ชีวินเดินมาหา
"เล็กน้อยน่ะรส มากกว่านี้วินก็ทำให้ได้ รส ถ้ารสยังไม่อยากไปทำงาน เราบอกพี่พิทตี้ให้ก็ได้นะ เอาไว้พร้อมเมื่อไหร่แล้วค่อยกลับไปทำงาน"
"ก็ดีเหมือนกัน รสยังรู้สึกเหมือนตัวเองไม่อยู่ในโลกความเป็นจริง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจริงๆ เร็วจนรสทำใจไม่ได้"
ชีวินจับมือรสา
"รสหมายถึงเรื่องของพิม หรือว่า...มีเรื่องอื่นด้วย"
รสาสะอึก แล้วค่อยๆมองหน้าชีวิน ชีวินรอฟังคำตอบ รสากลืนน้ำลายแต่ไม่ตอบ
"รสขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ รู้สึกไม่ค่อยสบายตัว ขอบใจอีกครั้งนะวิน ขอบใจจริงๆ"
รสาปล่อยมือจากชีวินแล้วก็เดินขึ้นห้องไป ชีวินอยากจะถามต่อ แต่เห็นรสาไม่พูดก็จำใจต้องเงียบต่อไป
รสาเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วก็ถอนใจด้วยความอึดอัด และรู้สึกผิดต่อชีวิน รสาวางกระเป๋าสะพายไว้บนโต๊ะ แล้วก็นึกได้ รสาหยิบโทรศัพท์มือถือมาดูแล้วก็ชะงักนิดๆ ที่เห็นเบอร์ภคพงษ์โชว์ว่าไม่ได้รับ
รสาหยิบมาดูชื่อแล้วก็คิด ก่อนจะกดโทร.ออก
โทรศัพท์มือถือของภคพงษ์ดังขึ้น โทรศัพท์อยู่ในมือเผด็จ เผด็จดูหน้าจอเห็นชื่อรสา แล้วก็กดรับ
"สวัสดีครับคุณรสา ผมเผด็จนะครับ ตอนนี้คุณภัคไม่สะดวกรับสาย ฝากโทรศัพท์ไว้กับผม"
รสาพยักหน้ารับทราบแล้วก็ถามต่อ
"รสเห็นเบอร์คุณภคพงษ์โทรมาแต่รสไม่ได้รับ คุณเผด็จทราบหรือเปล่าคะ ว่าเค้ามีธุระอะไร"
"ไม่ทราบครับ"
"แล้วตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหนคะ"
เผด็จหนักใจก่อนจะตอบ
"คุณภัคอยู่ที่โรงพยาบาลครับ"
รสาตกใจ
"โรงพยาบาล คุณเผด็จคะ เกิดอะไรขึ้นคะ"
รสารอฟังด้วยความอยากรู้และรู้สึกสังหรณ์ใจ
ภคพงษ์นอนให้เลือดอยู่ในห้อง ภคพงษ์มองดูเลือดที่ค่อยออกจากร่างกาย แววตาของภคพงษ์อ่อนลง ความรู้สึกผิดและสติค่อยๆงอกเงยจากความแค้น
ปรางทิพย์นอนสลบให้น้ำเกลืออยู่ในห้องพัก สุวิทย์นั่งอยู่ในห้องพักและนั่งมองปรางทิพย์ด้วยความสงสาร และเสียใจ รสาเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง มองผ่านกระจกเข้ามาเห็นปรางทิพย์ที่นอนพักอยู่ มีผ้าผันแผลที่ศรีษะ และแขน รสารู้สึกสงสารจับใจ เข้าใจผิดและโกรธภคพงษ์สุดขีด
"เกินไปแล้ว ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ คุณทำเกินไปแล้ว..คุณภคพงษ์"
รสาสะบัดตัวออกไปอย่างเร็ว
ภคพงษ์ทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาหน้าห้องไอซียู รอฟังผลการรักษาด้วยความอ่อนเพลีย ที่ข้อพับเห็นมีสำลีติดไว้
หลังจากการให้เลือด ภคพงษ์หมดแรง เพลีย และเศร้าอย่างเห็นได้ชัด รสาเดินเข้ามา ภคพงษ์แปลกใจอย่างแรง
"รสา"
ภคพงษ์ดีใจ เพราะคิดว่าเธอคงจะมาเพื่อปลอบใจ หรือให้กำลังใจ ภคพงษ์ยันตัวลุกขึ้น พร้อมกับยิ้ม
รสาเดินตรงเข้ามา ภคพงษ์เดินเข้าไปหา
"ผมกำลังคิด..."
ภคพงษ์จะบอกว่า "คิดถึง" แต่ยังไม่จบ รสาฟาดมือตบหน้าภคพงษ์อย่างแรง ภคพงษ์นิ่งอึ้ง ยืนตะลึงอยู่ที่เดิม
รสาพูดลั่นด้วยความโกร
"ไหนคุณสัญญากับฉันว่าจะหยุดไงล่ะ ต้องให้มีคนตายก่อนใช่มั้ย คุณถึงจะหยุดได้ ทีนี้สะใจ สมใจคุณรึยัง.. คุณภคพงษ์"
ภคพงษ์หันมาจับแขนรสา
"รสาฟังผมก่อน ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้"
รสาสะบัดแขนออก
"พอได้แล้ว หยุดโกหกฉันสักที ในสายตาคุณฉันคงเป็นผู้หญิงที่โง่มาก จะหลอกอะไรก็ได้ จะพูดอะไรฉันก็เชื่อไปหมด นี่เหรอ ที่คุณบอกว่า คุณจะยุติทุกอย่าง"
ภคพงษ์ของขึ้นเหมือนกัน
" ผมตั้งใจจะจบ แต่เค้าต่างหากที่ไม่ยอมจบ คุณไม่เห็นตอนที่เค้ามองผมด้วยความรังเกียจ เค้าไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตา และเค้าก็กำลังจะทิ้งผมไปอีกเป็นครั้งที่สอง ผมทนไม่ได้ คุณเข้าใจผมนะรสา คุณต้องเข้าใจผม"
"ฉันไม่เข้าใจ และฉันก็ไม่อยากเข้าใจด้วย คุณใช้แต่อารมณ์เป็นใหญ่ ไม่เคยคิดถึงจิตใจของคนอื่น คุณคิดแต่จะแก้แค้น เกลียดชัง แม้แต่อารมณ์ของตัวเองคุณยังควบคุมไม่ได้ คุณจะให้ฉันมั่นใจ เชื่อใจคุณได้ยังไง"
รสาโกรธจนน้ำตาร่วง ภคพงษ์มองรสาด้วยความเสียใจ
"วันนี้คุณพูดอย่าง พรุ่งนี้คุณทำอีกอย่าง ตามแต่อารมณ์จะพาคุณไป ฉันจะไม่ทนอีกแล้ว พอกันที สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ฉันจะคิดซะว่ามันเป็นฝันร้าย ตอนนี้ฉันตื่นแล้ว ฉันขอไปจากชีวิตที่แสนจะมืดมิดของคุณซะที เชิญคุณจมอยู่กับชีวิตมืดๆของคุณต่อไปคนเดียวเถอะ ลาก่อน ภคพงษ์"
รสาพูดจบแล้วก็หันหลังให้ภคพงษ์เดินออกไปด้วยความเสียใจ ภคพงษ์จะตามไป
"รสา รสา"
ทันใดนั้นหมอเดินออกมาจากห้องผ่าตัด
"คุณเป็นญาติคุณรัชนีหรือเปล่าครับ"
ภคพงษ์ชะงัก หันมาทางหมอ
"ใช่ครับ"
ภคพงษ์หันไปตอบ ในเสี้ยววินาทีนั้น เขายอมปล่อยรสาไป
//www.manager.co.th/Drama/
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
