คืนนั้นที่คอนโดรัชนกมีเพียงสลิปบางเบานอนตาปรือ ผมรุ่ยร่าย ซบอยู่กับไหล่ประสิทธิ์ชัยที่นอนตระกองกอดอยู่
"คุณสิทธิ์คะ"
"จ๋าจ้ะ"
"นกได้ข่าวว่าคุณกำลังหมั้นหมายกับลูกสาวคุณหญิงวิจิตรา"
ประสิทธิ์ชัยตาเหลือก
"หือม์ อะไรกัน คุณนกไปได้ข่าวมาจากไหน"
ประสิทธิ์ชัยขยับตัวออกทำเป็นขยับผ้าห่ม ซ่อนสายตา รัชนกยันกายขึ้น
"นกกำลังถามคุณต่างหากคะว่ามันจริงหรือเปล่า"
"โธ่ ไม่จริงสักหน่อย แม่ผมน่ะเขาสนิทกับคุณหญิง เขาดูๆ ยายไฮซีดนี่ให้พี่ผม นกไปอ่านมาจากคอลัมน์ซุบซิบหรือเปล่า พวกนี้น่ะเต้าข่าวข่าวเต้าทั้งนั้น"
"จริงนะคะ"
"จริงซี ผมจะโกหกนกทำไม"
"นกกลัวค่ะ นกกลัวว่าคุณจะทิ้งนกไป"
"ไม่มีวัน ผมไม่มีทางทิ้งคุณ ต่อให้แม่หายายไฮโซมาให้ผมเป็นสิบคน ผมก็จะเลือกนกคนเดียว นกเป็นคนเดียวที่ผมรัก"
รัชนกพูดไปน้ำตารินเป็นสาย ประสิทธิ์ชัยจูบซับน้ำตา ทันใดไฟก็ติดรัชนกลืมตาแววตากลายเป็นยั่วยวน
"ดีใจจังเลย อาบน้ำแช่น้ำอุ่นกันเถอะค่ะ เดี๋ยวนกถูหลังให้นะ"
"ได้เลย"
"แต่ก่อนอื่น ไล่จับนกให้ได้ก่อนนะคะ"
รัชนกกระโดดลงจากเตียง ประสิทธิ์ชัยวิ่งไล่จับ รัชนกหัวเราะเริงร่าวิ่งไปมา ประสิทธิ์ชัยกระโดดกอด รัชนกดิ้นหนี วิ่งไปรอบๆ ห้อง กระโดดขึ้นเตียงบ้างประสิทธิ์ชัยทำท่าขู่คำรามรัชนกหัวเราะระรื่น
ที่ผนังห้องมีกล้องแอบถ่ายซ่อนอยู่ที่ภาพใบหน้าผู้หญิงของปิกัสโซ่ สายกล้องโยงออกมาที่ห้องศักดิ์ชายและโยงภาพเข้าเครื่องคอมฯ ขณะนั้นศักดิ์ชายนุ่งกางเกงยีนส์ อกเปลือย ยิ้มพอใจกับภาพที่ได้
"นกยังไม่มีแฟนค่ะ เพราะพี่ชายนกคุมเข้มแบบไม่ให้คลาดสายตาเลยค่ะ"
ศักดิ์ชายยิ้มกับเสียงหัวเราะของประสิทธิ์ชัยและรัชนก
วันต่อมานพนภาและเนตรนภิศอยู่ในร้านเสื้อแบรนด์เนมบนห้างดังที่สุดของประเทศไทย รอบกายมีแต่ชุดดีไซน์หรูเริ่ด แม้แต่พนักงานก็เสื้อผ้าหน้าผมคมกริบไปหมด ยืนยิ้มเย็นชารับลูกค้า
"พี่นภาขา วิธีแก้เครียดไม่มีอะไรดีเท่าช็อปบำบัดค่ะ"
"ที่แกพูดน่ะถูก แต่ของในร้านนี่ไม่ใช่สำหรับแก ชุดนี้เท่ากับเงินเดือนผัวแกทั้งเดือนเลยนะ แกลองดูซิ"
"ค่ะ พี่นภา"
เนตรนภิศยิ้มประจบแต่ดวงตาอาฆาต คว้าชุดเดินเข้าห้องลองไป นพนภาเดินแยกมาแล้วชะงักเมื่อเห็นร่าง มุนินทร์และลูกศรกำลังเลือกเสื้อผ้าลดราคาอยู่
"นังมุตตา"
นพนภาตรงไปหามุนินทร์ทันที
นพนภาเดินแยกมาแล้วชะงัก เมื่อเห็นร่างมุนินทร์และลูกศรกำลังเลือกเสื้อผ้าลดราคาอยู่
"นังมุตตา"
นพนภาตรงไปหามุนินทร์ทันที แล้วกระชากมือมุนินทร์ที่กำลังหยิบชุดมาดู ชุดกระเด็นไปทั้งไม้แขวน
"อ้อ กำลังใช้เงินผัวฉันมาซื้อของแบรนด์งั้นเหรอ ไม่ต้องซื้อหรอกอีเมียน้อยหน้าด้าน"
ลูกศรตะลึงงันไป แต่มุนินทร์ไม่มีท่าทีสะดุ้งสะเทือนอะไรสะบัดมือออกจากนพนภา
"สวัสดีค่ะ คุณเมียหลวงหน้าโบท็อกซ์ รู้สึกว่ารสนิยมเราตรงกันหลายเรื่องนะคะ แต่ชุดนี้ฉันว่าเหมาะกับหญิงสาวผอมเพรียวมากกว่าหญิงแก่สเตย์แตกนะคะ"
นพนภาตาวาวกระชากชุดมา ชุดขาดแควก พนักงานขายเลิกผู้ดี ลูกศรตะลึงงัน
"ว้าย ขาดแล้ว"
"อะไรที่เป็นของฉัน แกไม่มีวันแย่งไปได้"
"ก็เห็นแย่งคืนได้แต่ของชำรุด มีตำหนิเท่านั้นเอง"
"ร้านระดับนี้ เขาไม่ต้อนรับแกหรอกนะ นังโสเภณี"
พนักงานขายอื่นๆ ผู้จัดการร้านวิ่งมาดู เนตรนภิศวิ่งออกมาถือชุดมาด้วย ยังไม่ได้ลอง
"แปลว่าร้านนี้ ต้อนรับเฉพาะ แม่เล้า"
"อี..."
"เอ ลืมเสียแล้ว ผับคุณชื่ออะไรนะคะ"
"เดอะซอง แกจะทำไม"
"แล้วทำไม ใครต่อใครถึงเรียกกันว่าเดอะซ่องล่ะคะ ดีจังนะคะ เปิดหน้าสถานศึกษาขานรับนโยบายเซ็กส์ในวัยเรียนหรือไงคะ"
"แกอย่ามาป้ายขี้ ฉันแค่เปิดร้านใครทำระยำตำบอนไม่เกี่ยวกับฉัน"
"คุณกับสามีนี่เหมือนกันจังนะคะ คิดถึงแต่ตัวเอง ใครจะพินาศยังไงก็ไม่สนใจ มิน่าถึงอยู่กันยืด"
"ใช่ ภพกับฉันจะอยู่กันจนตายจาก ไม่เหมือนแกนังโสเภณีรายคืน"
มุนินทร์ยิ้ม ยืนระทดระทวย
"โสเภณีมีไว้ระบายความใคร่เป็นรายครั้งค่ะ ไม่ใช่ระบายความรัก สามีคุณเขารักฉันจนถอนตัวไม่ขึ้น"
นพนภาสะเทือนสุดขีดเพราะกลัวว่าจะเป็นจริง น้ำตาไหลมาสายหนึ่งจนต้องเชิดหน้าปาดออก มุนินทร์มองอย่างอึ้งไปเมื่อเห็นน้ำตาลูกผู้หญิงด้วยกัน ความรู้สึกเห็นใจวูบขึ้น
"อ้อ รักเหรอ คนต่ำๆ อย่างแก รู้จักความรักด้วยเหรอ"
มุนินทร์ชิงชังขึ้นมาอีก
"อุ๊ยตาย นั่นน้ำตาหรือคะ"
"ไม่ใช่"
"ถ้าไม่ใช่ก็คงเป็นโบท็อกซ์รั่ว"
"แก อี"
นพนภาจะเข้าใส่มุนินทร์ มุนินทร์ตั้งการ์ดทันที เนตรนภิศรีบยึดไว้
"อย่าค่ะพี่ ไม่คุ้มกัน อีนี่มันเหล็กไหล"
"ค่ะ ฉันมันเหล็กไหลถึงไม่ต้องไปดึงไปทึ้งไงคะ เฮ้อ ให้ดึงให้ทึ้งยังไงบทผัวจะทิ้งมันก็ทิ้งนะคะ ตาย ถ้าต้องหาใหม่ตอนกลางคนนี่คงต้องลดแลกแจกแถมกันเหนื่อยแย่ ดีไม่ดีมันขอรับแต่ของแถมไม่เอาตัว"
นพนภาร้องกรี๊ดเงื้อมือถลันเข้ามาอีก มุนินทร์ล้วงมือลงในกระเป๋าตวัดขึ้นจ่อไว้ทั้งกระเป๋า
"อี"
"ระวังนะคะ ในกระเป๋าฉันมีปืนเกิดลั่นเปรี้ยงปร้างออกมา ฉันไม่อยากให้มีใครต้องเจ็บตัว"
ผู้จัดการร้าน สองพนักงานขายถอยกรูดไปยืนกอดกัน เนตรนภิศถอยไปอีกคนทิ้งพี่สาวลำพัง นพนภาชะงักแต่เชิดหน้าทำเข้มแข็ง
"ต้องมีคนเจ็บตัวซี คราวก่อนๆ แกรอดไปได้เพราะฉันกำชับเอาไว้ว่าอย่าให้ถึงตาย แต่คราวนี้ฉันจะให้มันข่มขืน กรีดหน้าแกให้ยับ เอาให้ไม่ตายก็ต้องนอนเป็นอัมพาตไปจนตลอดชีวิต"
นพนภาพูดเน้นทุกคำ ไม่รู้ว่าคือการกำหนดวิบากของตัวเอง
"อย่างนี้ก็เจอข้อหาจ้างวานฆ่าซีคะ"
"ใช่ ขอให้แกตายเถอะ ฉันยอมได้ทุกอย่าง"
มุนินทร์อมยิ้มพยักเพยิดไปทางเพดาน
"ช่วยยืนยันกับซีซีทีวีตรงนั้นอีกครั้งซีคะ อ้อ คุณสามคนช่วยเป็นพยานด้วยนะคะ" นพนภาเห็นกล้องวงจรปิดก็ชะงัก แต่ทำไม่กลัว เนตรนภิศตาลุกตกใจ "มีทั้งพยานบุคคล พยานวัตถุอย่างนี้ คงดิ้นไม่หลุดหรอกนะคะ ถ้าฉันเป็นอะไรไป เลิกเล่นสกปรกซะทีเถอะค่ะ"
"แก"
"ลาก่อนนะคะ อ้อ ถ้ามีอะไรฉันจะติดต่อไป เอ ไม่ต้องซีบอกฝากสามีเรา ไปก็ได้ ลาอีกครั้งค่ะ"
มุนินทร์เดินไปกับลูกศรที่ยังหน้ามึนอยู่
"พี่นภาวงจรปิดบันทึกไว้ได้จริงๆ ด้วย พี่ไม่น่าไปเสียรู้มันเลย"
นพนภากำลังหอบมือเกร็ง เส้นโลหิตที่ขมับโป่ง แล้วอย่างที่ไม่มีใครคาด นพนภาหันขวับมาตบเนตรนภิศฉาดลงไปกองที่พื้น
"ว้าย"
นพนภายืนกุมอกจากนั้นก็ทรุดฮวบลง ผู้จัดการและพนักงานเข้ามาประคอง
"เป็นโรคหัวใจรึเปล่าครับนี่ ยาดม อย่ามุง เดี๋ยวไม่มีอากาศหายใจ"
เนตรนภิศลุกขึ้นกุมแก้มมองดู นพนภาหลับตาหายใจระรวย เนตรนภิศจากตกใจกลายเป็นสะใจ และกลายเป็นเกิดความคิดบางอย่าง
มุนินทร์ยืนพิงข้างรถ หอบหายใจ มีแววทุเรศตัวเองผุดมาแทนความสะใจ ลูกศรยืนอยู่ข้างๆ
"พกปืนมาจริงๆ เหรอ" ลูกศรหยิบกระเป๋า ไม่มีปืนจริงๆ อย่างที่คาด "นี่ใช่ไหมคุณนพนภา ภรรยา ผ.อ.เจนภพ ที่เธอไปราวีเขาหลายต่อหลายครั้ง ล่าสุดนี่ก็ในงานเปิดตัวคอมเพล็กซ์ แถมยังเอาคลิปที่ฉันถ่ายไปประจานกลางงานด้วย"
"เธอกำลังบอกว่าฉันสมควรได้รับคำขู่แบบนั้นแล้วใช่ไหม"
"ก็น่าอยู่หรอกนะ"
"หล่อนคงทำอย่างที่หล่อนพูด ฆ่าฉัน"
"กลัวทำไม วงจรปิดนั่นบันทึกไว้หมดแล้ว"
"เงินลบทุกอย่างได้จ๊ะ ลบทั้งภาพ ปิดทั้งเสียงพยานปากเอกทั้งหมด"
"งั้นเธอก็ควรรู้ตัวแล้วนะว่าเธอกำลังเล่นกับอะไร ถอนตัวออกมาเถอะนิน"
มุนินทร์สีหน้ายังคับแค้น
"ไม่หรอก งานนี้ฉันยังชำระแค้นไม่หมด"
เนตรนภิศหน้ายังแดงไปแถบนึงกำลังจัดโต๊ะอาหารอลังการอยู่กับคนใช้ ที่โซฟาอมรและพงศกรนั่งถือเบียร์คนละกระป๋องเชียร์บอลอยู่ ช่วงต่อเวลาทั้งสองทีมเสมอกัน แต่ในนาทีสุดท้ายทีมที่ทั้งสองเชียร์ก็เตะเข้า อมรและพงศกรร้องเฮลุกขึ้นกอดกันหมุนตัวไปรอบๆ เนตรนภิศมองอย่างเอ็นดู สองชายสบตากันแล้วผละออก
"ชนะล่ะซีคะ ทำกันกี่ประตูล่ะ"
"โอ้โฮ นับไม่ถ้วนเลยครับ"
อมรมองหน้าพงศกรอย่างปรามๆ แล้วเดินมาหาเนตรนภิศโอบไว้หลวมๆ
"อย่าพูดมากเจ้ามร มากินข้าวเหอะ"
พงศกรเดินตามมาที่โต๊ะกินข้าว อมรเลื่อนเก้าอี้ให้เนตรนภิศ เนตรนภิศยิ้มจนเจ็บหน้า พงศกรนั่งลงตรงข้ามอมร
"ของกินล้านอย่าง คุณนภิศนี่ภรรยาตัวอย่างจริงๆ"
"แล้วคุณพงศ์ไม่คิดจะมีบ้างหรือคะ ภรรยาน่ะ"
"อยู่อย่างงี้ก็ดีไม่รู้จะดียังไงแล้วครับ"
พงศกรมองอมร
"ดียังไงคะ"
"ก็หมายความว่ามันไม่ยอมมีเป็นตัวเป็นตน แต่ก็มีมาเรื่อยๆ ไม่เคยขาดน่ะซี" อมรพูดขัด
เนตรนภิศค้อนพงศกร ทำนองว่าเบื่อพวกเจ้าชู้ พงศกรยิ้มเรื่อยๆ มองอมร
"ใครว่า ผมก็อยากมีเป็นตัวเป็นตนเหมือนกันล่ะครับ แต่อีกฝ่ายเขาไม่ยอมบอกทางบ้าน ถ้าบอกเขาตัดขาดแน่"
"ตายแล้ว เรื่องต่างศาสนาใช่ไหมคะ"
"ก็ ทำนองนั้นแหละครับ"
"โธ่เอ๋ยคุณพงศ์ แหม คุณมร ทำไมไม่เห็นเคยเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังบ้างเลย"
"เปลี่ยนเรื่องพูดเถอะน่า นี่หน้าคุณไปโดนอะไรมา"
"ก็พี่นภาซีคะ บังเอิญไปเจอกับเมียน้อย ต่อปากต่อคำกัน โดนมันยั่วจนกรี๊ดสลบไปเลย ฉันไปประคองเลยล้มไปด้วยกันค่ะ"
"อีกแล้วหรือ"
"แปลว่าพี่สาวคุณพอโกรธมากๆ เข้าก็จะช็อคสลบหรือ"
"ไม่ใช่ครั้งแรกนะคะ หลายครั้งแล้ว"
"นี่ไม่ดีแล้วนะนี่ อย่างงี้ไม่หัวใจก็ความดัน มีสิทธิ์ไปได้ง่ายๆ"
"ถูกเผงเลยล่ะค่ะ เฮ้อ ยิ่งรบรากับเมียน้อยแบบนี้ แหม น่าซื้อประกันให้พี่นภาจังเลย"
เนตรนภิศหลุดบท ตาวาว อมรมอง
"ทำไมคุณพูดเหมือนอยากให้พี่สาวคุณเป็นอะไรไป"
"พูดอะไรแบบนั้นคะ พี่ฉัน ฉันก็รัก แต่พี่นภาน่ะห่วงตัวเองซะที่ไหน เที่ยวแต่วิ่งแร่หวงผัว วันนี้จะพาไปโรงพยาบาลก็ไม่ยอม"
สองวันต่อมาที่ห้องทำงานมุนินทร์ มุนินทร์กำลังเปิดคลิปในยูทิวบ์ เห็นเจนภพถูกมัด นพนภาเอาแส้เฆี่ยน เทียนล้ม ไฟลุกพรึ่บ มุนินทร์มีสีหน้าสะใจแล้วกลับเปลี่ยนเป็นสังเวชใจ
มุนินทร์คลิกปิดแล้วคลิกดูเว็บอื่น ที่จอคอมพิวเตอร์ เป็นภาพข่าวแนวสังคมธุรกิจ ข่าวแรกเป็นข่าวของบริษัทเห็นณัฐดนัยกำลังจับมือกับแขกเกาหลี มุนินทร์ยิ้มนิดๆ เลื่อนดูข่าวต่อไปแล้วชะงัก ภาพข่าวเห็นนพนภาฉีกยิ้มยืนอยู่ข้างประพงส์ มีพาดหัว เอ็นเตอร์เทนเมนท์ คอมเพล็กซ์ฉาวอยู่ติดวัดและโรงเรียน มุนินทร์คลิกดูคลิปข่าว
"อ๋อ เราแค่ทดลองเปิด ยังไม่ได้เปิดเป็นทางการ ถ้าเปิดจริงรับรองยิ่งใหญ่อลังการค่ะ ขอเชิญน้องๆ นักข่าวทุกคนนะคะ"
//www.manager.co.th/drama/
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
