คืนนั้นกลับมาถึงห้อง มุนินทร์ยืนเกาะระเบียงมองออกไปเบื้องนอกด้วยสีหน้าครุ่นคิดแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง นั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งบนโต๊ะวางรูปของมุตตาที่ถ่ายกับวีกิจเมื่อปีก่อน วางคู่กับรูปของเธอที่ถ่ายคู่กับวีกิจที่เพิ่งได้มา มุนินทร์มองดูรูปทั้งสองใบ

“เขารักเธอใช่ไหม เขาไม่ได้รักฉัน” มุนินทร์มองหน้าตัวเองในกระจก ละม้ายมุตตาจะมองตอบมา มุนินทร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นกดโทรออก “พ่อหรือคะ”

วันต่อมามุนินทร์ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ พรยืนอยู่ข้างๆ ฤดีพลิกดูเอกสารการเช่า ศรีปัดกวาดอยู่ไม่หนีหายไปไหน
“ทำไมถึงจะย้ายซะล่ะ หนูตา”
“จริงด้วย เห็นกันอยู่ตั้งนาน จู่ๆ ก็จะย้าย แหม พี่ใจหาย”
“ที่ทำงานใหม่อยู่ไกลจากที่นี่มากน่ะค่ะ ก็เลยต้องหาที่พักใหม่”
“ต๊าย หางานใหม่ได้แล้วหรือ เร็วจริง”
“งานอะไรล่ะจ๊ะ”
“งานบริษัทน่ะค่ะ”
“แหม คนสวยนี่มันโชคดีหลายชั้นจริงๆ ออกปุ๊บหางานใหม่ได้ปั๊บ”
“ไม่เหมือนหนู ถ้าทนป้าโขกสับไม่ไหว คงต้องออกไปแคะขนมครก” ศรีบอก ฤดีเชิดใส่
“นี่นังศรี ต่อให้หล่อนสวยแต่โง่ดักดานเหมือนเดิม ก็คงต้องไปแคะเหมือนกันล่ะย่ะ”
“หรือไม่ก็ถูกเขาหลอกไปแคะ เอ๊ย ไปขายมาเลย์”
“ก็เป็นอิมปอดเอกซะปอดซีพี่ ฮิ ฮิ”
มุนินทร์ยิ้มมีแววขมขื่น
“ความสวยไม่ใช่โชคดีเสมอไปหรอกค่ะ บางทีมันคือคำสาปต่างหาง”

คืนนั้นกริบและประสิทธิ์ชัยนั่งอยู่ที่ผับแห่งหนึ่ง
“ไหนเอ็งอัพเดทหน่อยซิ ไอ้กิจเป็นยังไงบ้าง” กริบถามประสิทธิ์ชัย
“ตอนนี้เด็กไอ้กิจถูกอามันทิ้งแล้ว ยายนี่ยูเทิร์นมาหาไอ้กิจเฉยเลย ไอ้หอกนี่ก็รับล้างชามหน้าตาเฉย”
“แค่คนเดียว ยังไม่สึกไม่หรอเท่าไร ช่างมันเหอะ”
“ไอ้เปรต”
“แล้วหนูไก่ของเอ็งเป็นยังไงบ้าง”
“นกโว๊ยนก ไม่ใช่ไก่”
“เออ ยังไง ไปถึงไหนแล้ววะ”
ประสิทธิ์ชัยยักคิ้ว
“ข้าไม่ใช่พวกคิสแอนด์เทลโว๊ย”
“งั้นแปลว่าเสร็จเอ็งแล้ว เออ ทำไมไม่พามาให้ดูตัวบ้างวะ”
“เขาไม่เที่ยวกลางคืนโว๊ย รายนี้เด็กดี บริสุทธิ์ผุดผ่องยิ่งกว่าน้ำค้างกลางหาวข้าไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลย”
“ถ้าเด็กดีจริงแล้วมาหลงลมเอ็งได้ไงวะ เอ็งฟันแล้วทิ้งมากี่รายแล้ว”
“ไม่ใช่คนนี้เว้ย”
“หรือว่ารักจริงหวังแต่ง”
ประสิทธิ์ชัยส่ายหน้า
“ยากว่ะ คงผ่านด่านแม่ข้าไม่ได้ แม่ข้าไม่ชอบลูกสะใภ้จนๆ ว่ะ”
“เห็นว่าแม่เอ็งเล็กลูกสาวคุณหญิงวิจิตราให้เอ็งไม่ใช่หรือ แล้วยังไง”
“ก็แต่งซีวะ รวยขนาดนั้น ถึงไม่สวยก็พอหลับหูหลับตาไหว”
กริมทำตาปริบๆ
“แล้วหนูไก่ หนูนกของเอ็งจะทำยังไง”
“แล้วทำไมข้าต้องมีเมียคนเดียววะ ของดีก็ต้องแบ่งๆ กันใช้”
“เออดี เลวเสมอต้นเสมอปลายดี
วีกิจโบกมือมาแต่ทางเข้า เดินยิ้มมา ประสิทธิ์ชัยกระซิบกับกริบ
“เฮ้อ อย่าพูดเรื่องลูกสาวคุณหญิงต่อหน้าไอ้กิจนะ”
“ทำไม”
“ไอ้นี่มันสุภาพบุรุษเกินเหตุจนน่ารำคาญว่ะ”
วีกิจนั่งลง ประสิทธิ์ชัยยิ้มแย้มชงเหล้าให้
“ไงวะ จู่ๆ ก็นัด”
“ไม่มีอะไร ก็ไม่ได้เจอกันตั้งหลายเดือนแล้ว”
“โห รักเพื่อน คิดถึงเพื่อน นี่ขนาดแบงค์ข้าอยู่แค่นี้เองนะ”
วีกิจจิบเหล้า
“เออ อยากถามเรื่องงานที่ธนาคารเอ็ง เห็นว่าจะรับเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์หรือวะ”
“เออ เอ็งจะสมัครหรือ ยังไงต้องไปเฉาะก่อนนะโว๊ย เขารับแต่สาวสวยหุ่นดี”
“ไอ้บ้า ถามให้เพื่อนต่างหาก”
ประสิทธิ์ชัยสบตากริบ กริบทำเป็นไม่รู้
“เพื่อนแบบไหนวะ”

มุนินทร์เก็บนิยายโรแมนซ์และดีวีดีหนังรักลงกล่อง ตามชั้นในห้องตอนนี้ว่างเปล่า ที่พื้นมีกล่องกระดาษวางอยู่หลายใบ รวมทั้งกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ มุนินทร์หยิบกล่องเปล่าอีกใบเดินมาที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบตุ๊กตา ของกระจุกกระจิก ของขวัญลงกล่อง แล้วหยิบดอกไม้คริสตัลขึ้นมา มุนินทร์ชะงักนั่งลงหน้ากระจกลูบคลำดอกไม้แก้ว แล้วมองดูเงาตัวเองในกระจก อารมณ์บางอย่างปะทุขึ้นจนน้ำตาคลอ มีเสียงโทรศัพท์ดัง มุนินทร์รับมาเสียงเครือไปนิดหน่อย
“ฮัลโหล”
วีกิจอยู่ที่ผับ
“คุณตาใช่ไหมครับ”
“คุณว่าใช่หรือเปล่าล่ะคะ” วีกิจยิ้ม
“เออ ออกมาข้างนอกหน่อยไหมครับ”
“มีอะไรคะ”
“อยากแนะนำเพื่อนให้รู้จักน่ะครับ”

มุนินทร์ลังเลก่อนจะตัดสินใจยอมออกไปพบกับวีกิจที่ผับ

วีกิจเดินนำมุนินทร์ที่แต่งตัวเปรี้ยวเข้ามาในผับชายโสด มุนินทร์มองกวาดไปทั่วร้านก่อนนั่งลง

“ตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้างฮะ”
“ฉันสบายดีค่ะ ยังมีชีวิตอยู่”
“คุณชอบพูดจาแปลกๆ อยู่เรื่อยหมู่นี้”
“เพราะฉันเป็นคนแปลกมังคะ”
วีกิจชูมือเรียกกริบและประสิทธ์ชัยให้ตรงมา กริบมองมุนินทร์อย่างพินิจ
“คุณตา วันนี้แปลกไปกว่าที่เคย” ประสิทธิ์ชัยทักมุนินทร์
“ยังไงคะ”
“สวย ร้อนแรงครับ แสดงว่าการลาออกจากกระทรวงเป็นเรื่องดีที่ทำให้คุณสวยขึ้น”
“ขอบคุณกระทรวงค่ะ”
ประสิทธิ์ชัยและมุนินทร์หัวเราะพร้อมกัน มุนินทร์สบตากับกริบอย่างใคร่รู้
“คนนี้รึเปล่าคะที่คุณอยากให้ฉันรู้จัก” มุนินทร์ถามวีกิจ
“นี่ละครับ มันชื่อกริบ มันทำงานแบงค์ที่พวกเราเปิดบัญชีรับเงินเดือนกันนั่นแหละ”
“สวัสดีค่ะ”
กริบมองมุนินทร์อย่างประหลาดใจในท่าที
“ครับ คือว่า ที่แบงค์กำลังเปิดรับประชาสัมพันธ์ใหม่หลายตำแหน่งครับ ถ้าคุณสนใจผมอาจจะช่วยได้”
“ประชาสัมพันธ์หรือคะ ตอนนี้ฉันอยากทำแผนก ตัดสัมพันธ์มากกว่า”
มุนินทร์คล้ายพูดเล่นแต่ดวงตาที่มองวีกิจหวั่นไหว วีกิจไม่รู้เรื่อง แต่กริบสังเกตเห็น
“พูดเล่นอีกแล้ว ผมอยากให้คุณลองสมัครดู”
“สาวแบงค์หรือคะ แหม ฉันไม่ชอบงานที่ไปยุ่งกับเงินของคนอื่นเลยค่ะแล้วธนาคารของรัฐแบบนั้นน่ะ ป่านนี้มีเด็กเส้นขี่คอจองกันเต็มแล้วล่ะค่ะ”
“ผมถึงว่าผมช่วยได้ไงครับ”
“ขอบคุณค่ะที่ปรารถนาดี แต่งานประชาสัมพันธ์ฉันไม่คุ้นเคย”
“แปลว่าคุณอยากจะตกงานต่อ”
“ใครจะไปรู้คะ อาจมีคนมากราบกรานให้ฉันไปทำงานกับเขาก็ได้”
“ขอให้จริงเถอะฮะ”
มุนินทร์สบตากริบรู้สึกทันทีที่สายตาคมเหมือนเหยี่ยวกำลังจับจ้องมา มุนินทร์หลบสายตานั้น

วีกิจเดินมาส่งมุนินทร์ที่หน้าผับ
“ให้ผมไปส่งไหม”
“บอกแล้วไงคะ ไม่ต้องไปรับส่งฉันอีกแล้ว”
“พูดเหมือนคุณไม่อยากให้ผมเทคแคร์คุณอีกแล้ว มุตตา”
มุนินทร์มองวีกิจด้วยสายตาเจ็บปวด
“รู้ไหม บางครั้งฉันอยากให้คุณเรียกฉันว่า “นิน” มากกว่า”
“นิน? นินจาน่ะเหรอครับ”
“ค่ะ”
“ไม่ไหวล่ะ ไม่เพราะสักนิด มุตตาเป็นชื่อที่เพราะที่สุดแล้ว ผมเพิ่งรู้ว่ามุตตาแปลว่าไข่มุก”
มุนินทร์เบือนหน้าไปทางอื่น ซ่อนน้ำตาที่กำลังรื้นออกมา แท็กซี่มาพอดี มุนินทร์รีบเรียกแล้วขึ้นรถ เบือนหน้าหนี เมื่อวีกิจก้มหน้ามาพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง
“คุณตาครับ”
“แท็กซี่ ไปเลย” แท็กซี่ทะยานออกไป วีกิจเก้อไป ได้แต่มองตาม มุนินทร์นั่งนิ่ง น้ำตาไหลอาบแก้ม “ลาก่อน วีกิจ”

พอออกจากผับ ประสิทธิ์ชัยกับกริบตามวีกิจมาที่บ้าน เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องนอนประสิทธิ์ชัยนั่งดูทีวีช่องนางแบบนมโต วีกิจมีอาการเบื่อๆ กำลังจัดเก็บภาพมุตตาในคอมฯ โดยมีกริบนั่งครุ่นคิดอยู่ใกล้ๆ
“เฮ้ย นี่ไงน้องเอมมี่ นางแบบทรงโต ประกวดมิสแม็กม่า โอ้โฮ ภูเขาไฟแทบระเบิด มาดูซีวะ เฮ้ย...พวกเอ็งเป็นไรวะไม่สนเลยรึไง”
“เบื่อดูยีราฟนมโตว่ะ”
“อย่าเบื่อมาก เดี๋ยวสับสนทางเพศ” 
กริบดูรูปในคอมฯ ของวีกิจ
“เฮ้ยไอ้กิจ ฉันแปลกใจว่ะ เรื่องมุตตา”
“ทำไม”
“ไม่เห็นมีอะไรตรงกับที่แกพูดถึงเลยสักอย่าง มุตตาเรียบร้อย อ่อนต่อโลก ขี้อาย พาฝัน แต่ผู้หญิงที่นั่งตรงหน้าฉันเมื่อกี้ ทั้งเข้มแข็ง ทั้งฉลาดเฉลียว ทั้งเชื่อมั่นเหมือนสาวนอก ยังไงกันวะ”
“ตอนแรกฉันก็แปลกใจ แต่ก็เข้าใจว่าตาโดนรังแกมามากเหลือเกิน กลับมาจากบ้านที่เพชรบูรณ์คราวนี้ก็เลยปฏิวัติตัวเองให้แกร่งขึ้น”
“อะไรมันเปลี่ยนง่ายขนาดนั้น จะบอกให้นะฉันเคยเจอมุตตาครั้งนึงที่แบงค์ก็ไม่ใช่บุคลิกนี้เลยแม้แต่นิด เหมือนเป็นคนละคน เฮ้ย หรือเป็นคนละคนจริงๆ วะ”
“จะบ้า เพ้อแล้วแกน่ะ”
วีกิจจัดไฟล์ภาพต่อ กริบมองภาพมุตตาที่ถ่ายกับวีกิจในคอมฯ ภาพเลื่อนไปเป็นภาพมุนินทร์กับวีกิจที่อาทิตย์ก่อน
“เฮ้ย เอาสองภาพนั่นมาเรียงต่อกันหน่อยซีวะ” วีกิจทำตาม “ถ่ายวันเดียวกันรึเปล่า”
“เปล่า นั่นถ่ายปีที่แล้ว ภาพนี้ถ่ายเมื่ออาทิตย์ก่อน ทำไมวะ”
“ไม่เหมือนกันเลยว่ะ รูปนี้ดูเศร้า อ่อนแอ ไม่มีพลังชีวิต แต่รูปนี้ดูแข็งแกร่ง เด็ดขาด จนถึงขั้นร้ายเชียวล่ะ” วีกิจยิ้ม
“แบงก์เอ็งเนี่ย เดี๋ยวนี้ไม่เช็คลายเซ็นแล้วใช่ไหม แต่ดูโหงวเฮ้งแทน”
“เออใช่ ได้ข่าวว่าตอนนี้แบงก์เอ็งใครมาขอกู้ หัวหน้าเอ็งไม่ใช่แค่ดูโหงวเฮ้ง แต่เอาวันเดือนปีเกิดไปผูกดวงด้วยว่ามีปัญญาใช่หนี้หรือเปล่า”

วีกิจ ประสิทธิ์ชัยหัวเราะกัน กริบยังมองดูภาพทั้งสองเปรียบเทียบกันครุ่นคิด

//www.manager.co.th/drama/