เอมิกาออกมาคุยโทรศัพท์ที่หน้าห้องพัก เธอมีสีหน้าตกใจ
"คุณอรต้องไปปาร์ตี้กับเพื่อน!!"
"ทำไมต้องทำเสียงตกใจ?!! หูจะแตก" อรวิลาสว่า
เอมิกาหน้าเสียและเริ่มเดินไปเดินมา
"ก็คุณอรจะทิ้งฉันไว้กับคุณตั้มสองคน?!!"
อรวิลาสนิ่วหน้า "เธออยู่กับพี่ตั้มสองคนแล้วทำไม?!!! หรือว่าเธอจะปล้ำพี่ตั้ม"
เอมิกาหยุดเดินด้วยความตกใจ
"บ้าเหรอคะคุณอร!"
อรวิลาสฉุน "ด่าฉันบ้าเหรอชะเอม!"
เอมิการีบปิดปาก "ไม่ได้ด่าค่ะ มันเป็นคำอุทาน ถ้างั้นฉันกลับบ้านก่อนนะคะ"
อรวิลาสตกใจ
"ถ้าเธอกลับบ้าน คุณแม่ก็รู้สิว่าฉันไม่ได้อยู่เฝ้าพี่ตั้ม ยังไงเธอกับฉันก็ต้องกลับบ้านด้วยกัน"
เอมิกาเซ็งสุดๆ
"แล้วคุณอรจะกลับมาถึงคอนโดกี่โมง" เอมิกาฟังแล้วก็ตกใจ "ห๊ะ!!! สี่ห้าทุ่ม แล้วฉันจะอยู่ทำซาก..เอ๊ย อยู่ทำอะไรล่ะคะคุณอร"
"นั่นเป็นสิ่งที่เธอต้องคิด ไม่ใช่ฉัน แล้วอย่าให้คุณแม่รู้เด็ดขาดว่าฉันออกไปเที่ยวกับเพื่อน ถ้าคุณแม่รู้..เธอตาย!!"
อรวิลาสวางสายทันที เอมิกาถอนหายใจและอยากจะบ้าตาย เธอล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเหงื่อที่หน้าแต่แล้วก็ชะงักเพราะมันคือผ้าเช็ดหน้าของวเรศ
เอมิกายื่นผ้าเช็ดหน้าให้วเรศดู
"ฉันซักมาจะคืนคุณ แต่เมื่อกี๊ฉันเผลอเอาไปซับหน้าตัวเอง แล้วไงฉันจะซักมาให้ใหม่นะคะ" เอมิกาบอก
"ไม่ต้อง เธอเก็บไว้เถอะ"
"ไม่ได้"
"ได้สิ ฉันมีผ้าเช็ดหน้าอีกตั้งหลายผืน"
เอมิกาไม่กล้าเถียง เธอเลยเก็บผ้าเช็ดหน้าใส่ในกระเป๋ากางเกง
"ถ้าเธอจะกลับบ้าน กลับได้เลยนะ" วเรศบอก
"ไม่ได้ค่ะ" เอมิการีบพูด วเรศชะงัก "เออ...เพราะคุณชื่นสั่งไว้"
"ไข้ฉันลงแล้ว ฉันก็เลยว่าจะเข้ากระทรวงฯ ไปเคลียร์งานนิดหน่อย"
"คุณอย่าเพิ่งไปดีกว่า เพิ่งหายไข้ ถ้าทำงานหนัก มันจะกลับขึ้นมาเป็นอีกนะคะ"
"งานไม่ได้หนัก แค่งานเล็กๆ ฉันอยากทำให้เสร็จวันนี้ ไม่อยากค้างเอาไว้"
"แล้วคุณขับรถไหวเหรอคะ"
"ฉันจะไปแท็กซี่ แล้วเธอก็ไปกับฉัน!!!"
เอมิกาตกใจ "ห๊ะ!! ไปกับคุณ!??"
วเรศพยักหน้า เอมิกามองเหวอ
วเรศเดินนำเอมิกามาตามทางเดินในกระทรวง เอมิกาเดินอยู่แล้วก็หยุดเดิน เพราะเธอเกิดกังวลใจขึ้นมาเลยหันไปมองรอบๆ
เอมิกาพึมพำ "หวังว่าเราคงไม่เจอคนรู้จักที่นี่หรอกนะ"
วเรศหยุดเดินแล้วหันมาเห็นเอมิกาหยุดนิ่ง
"ชะเอม..ตามมาสิ"
เอมิการีบเดินตามวเรศไปติดๆแต่สีหน้าของเธอกังวลใจมาก สักพักป๊อปก็เดินออกมา เขาหันไปเห็นเอมิกาพอดี
"น้องเอมลูกท่านผู้ว่าฯอุทยาน" ป็อปแปลกใจ "มาทำอะไรที่นี่?!"
เอมิกาหันมาสบตากับป๊อปก็ตกใจ ป๊อปยิ้มและโบกมือทักทาย เอมิการีบหันขวับไปทางอื่น ป๊อปแปลกใจ
เอมิการีบเดินแซงหน้าวเรศไป วเรศงง
"ชะเอม..ไปไหน" เอมิกาหันมาทางวเรศ วเรศชี้ไป "ทางนี้!!!"
เอมิกาก้มหน้าก้มตารีบเดินตามวเรศไป ป๊อปมองตามเอมิกาด้วยความสงสัยสุดๆ แล้วเขาก็ตัดสินใจเดินตามไป
เอมิกาเดินตามวเรศ พลางหันไปมองด้านหลังด้วยความระแวงเพราะกลัวป๊อปจะเดินตามมา ทำให้เธอเดินไปชนหลังวเรศเต็มๆ วเรศหันขวับ เอมิกาตกใจ
"ขอโทษค่ะ"
"เธอเป็นอะไร ฉันเห็นเธอดูล่อกแล่กตั้งแต่เข้ามาในนี้แล้ว"
เอมิกาอึกอักและอ้ำอึ้งเพราะตอบไม่ถูก แล้วเธอก็เห็นป๊อปเดินมามองหาตัวเธอ วเรศมองเอมิกาด้วยความสงสัย
"ชะเอม!!"
เอมิกาเห็นป๊อปกำลังจะหันมา เธอก็คิดว่าจะทำยังไงดี แล้วเธอก็นึกออก
เอมิกาแกล้งเจ็บตา "โอ๊ย!!" วเรศชะงัก เอมิการีบพูด "มีอะไรเข้าตาฉันก็ไม่รู้ เจ็บจังเลยค่ะ"
วเรศตกใจ "ไหนฉันดูสิ..?"
วเรศเข้ามายืนบังเอมิกาเอาไว้ขณะที่ป๊อปหันมา ป๊อปจึงไม่เห็นเอมิกาแล้วเขาก็เดินไปอีกทาง เอมิกามองตามไปพอเห็นป๊อปเดินออกไปก็โล่งอก เธอหันหน้ากลับมาทำให้จมูกของเธอไปแตะกับจมูกของวเรศพอดี ทั้งคู่ชะงักไป แล้วก็รีบผละออกห่างจากกัน
"ตาฉันหายเจ็บแล้ว ขอบคุณนะคะ"
เอมิกาไม่กล้าสบตาวเรศ วเรศเองก็เก้อๆเขินๆ แล้วเขาก็เดินออกไปพลางพ่นลมหายใจออกมา เอมิกาหน้าแดงซ่านแล้วก็เดินตามวเรศไป
วเรศพาเอมิกามาที่โต๊ะตัวหนึ่งที่อยู่หน้าห้องทำงานของเขา
"เธอนั่งตามสบาย" วเรศบอก
"แล้วเจ้าของโต๊ะ เค้าจะไม่ว่าเหรอคะ" เอมิกาถาม
"โต๊ะนี้เคยเป็นของผู้ช่วยฉัน แต่เค้าลาออกไปแล้ว"
"แล้วผู้ช่วยคนใหม่?"
"ยังไม่มี.."
เอมิกาพยักหน้า วเรศเดินเข้าห้องไป
เอมิกานั่งลงที่โต๊ะ ทันใดนั้นเสียงมือถือก็ดังขึ้น เอมิกาลุกเดินไปเคาะประตูห้องวเรศ แล้วเปิดเข้าไป แต่วเรศหันมายกมือให้เธอรอก่อนเพราะเขากำลังคุยโทรศัพท์ เอมิกาเลยเดินออกมาแล้วตัดสินใจกดรับ
"สวัสดีค่ะหน้าห้องคุณวเรศค่ะ ฝากเรื่องไว้ก่อนได้มั๊ยคะ คุณวเรศติดสายน่ะค่ะ"
เอมิกาเอากระดาษโน๊ตมาจดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
วเรศเดินออกมาจากห้องเห็นเอมิกากำลังคุยโทรศัพท์อยู่
"คุณทรงชัยนะคะ" เอมิกาทวน วเรศยืนมอง "ขอเบอร์ติดต่อกลับด้วยค่ะ แล้วดิฉันจะเรียนคุณวเรศให้นะคะ สวัสดีค่ะ"
เอมิกาวางสายแล้วหันมาเจอวเรศยืนมองก็ชะงัก เธอรีบลุกขึ้นแก้ตัว
"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะรับโทรศัพท์นะคะ แต่พอฉันเข้าไปหาคุณ แล้วคุณกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ฉันก็เลยต้องรับ แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกหลายครั้ง" เอมิกาอธิบาย วเรศนิ่งฟัง "ฉันจดเอาไว้หมดแล้วว่าใครโทรมาบ้าง"
เอมิกาหยิบกระดาษโน๊ตสี่ถึงห้าแผ่นส่งให้วเรศ วเรศรับมาดู
"บ่ายสองโมง คุณเดชา เจ้าหน้าที่กรมป่าไม้โทรมาเรียนปรึกษาเรื่องโครงการสร้างคนสร้างป่า บ่ายสองโมงยี่สิบ คุณสมศรีโทรมาคอนเฟิร์มนัดวันพรุ่งนี้ แต่ฉันยังไม่ได้คอนเฟิร์มเพราะไม่รู้ว่าคุณจะว่ายังไง บ่ายสองโมงห้าสิบ คุณจอห์น โทรมาขอนัดคุณคุยเรื่องโปรเจคร่วมระหว่างไทยกับสิงคโปร์ และเมื่อซักครู่ คุณทรงชัย โทรมาแจ้งว่าได้รับเอกสารจากคุณแล้วค่ะ" เอมิกาสาธยาย
วเรศมองรายละเอียดในใบโน๊ตจึงเห็นว่าเอมิกาจำแม่นและละเอียดมาก วเรศรู้สึกทึ่งจนเงียบไป
เอมิกาชักใจไม่ดี "นี่ฉันทำอะไรผิดรึเปล่า หรือว่าฉันก้าวก่ายหน้าที่ของคุณ ฉันขอโทษ"
"ไม่ต้องขอโทษ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ขอบใจ" วเรศชูกระดาษโน๊ตขึ้นมา
เอมิกาอึ้งไปและแปลกใจที่ไม่โดนว่าอะไร
วเรศกับเอมิกาเดินมาด้วยกันตามทางเดินในกระทรวง
"ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน" วเรศบอก
เอมิกาหยุดเดินแล้วหันขวับ "ส่งฉันที่บ้าน?"
วเรศหยุดเดินแล้วหันมา "ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว เธอไม่ต้องอยู่ดูแลฉันหรอก ฉันจะบอกคุณอาชื่นเอง"
เอมิกาหน้าเสีย "ไม่ได้ค่ะ ยังไงฉันก็ต้องดูแลคุณ"
"ไม่ต้อง"
"ต้องสิคะ"
"ไม่ต้อง"
"ต้องค่ะ!"
เอมิกาเสียงแข็งจนวเรศแปลกใจ
"เธอมีอะไรที่ปิดบังฉันอยู่ใช่มั๊ยชะเอม"
เอมิกาหน้าถอดสี "เออ...มะ..ไม่..ไม่มีค่ะ"
"ต้องมี ไม่งั้นเธอไม่ติดอ่างแบบนี้ บอกฉันมา!" วเรศเสียงเข้ม เอมิกาหน้าเสีย วเรศคิด "เกี่ยวกับอรใช่มั๊ย"
เอมิกาหันไปมองวเรศ วเรศจึงรู้ทันทีว่าใช่แน่นอน
เอมิกาเดินตามวเรศเข้ามาในห้อง เอมิกาหน้าเสียมาก
"คุณตั้มอย่าบอกคุณชื่นนะคะ ไม่งั้นคุณอรเอาเรื่องฉันตาย!"
วเรศหันมาพูด "ฉันรู้ แต่อรก็เหลือเกิน ทำอะไรตามใจตัวเอง โดยไม่คิดถึงคนอื่น"
เอมิกาไม่พูดอะไร
"งั้นเธอก็อยู่รออรที่นี่ไปก่อน" วเรศบอก
"ค่ะ...ขอบคุณนะคะคุณตั้ม"
วเรศมองเอมิกาด้วยความเห็นใจ
ที่บ้านชื่นฤทัย ชื่นฤทัยหันมาคุยกับพีรพล
"คุณว่าหลานตั้มจะประทับใจน้องอรขึ้นมาบ้างรึเปล่าหลังจากที่วันนี้อยู่ดูแลกันทั้งวัน"
พีรพลไม่ค่อยพอใจ "ผมไม่รู้ ผมรู้แต่ว่านี่มันเย็นมากแล้ว คุณควรโทรให้น้องอรกลับมาได้แล้ว ตั้มจะได้พักผ่อน"
ชื่นฤทัยฉุน "พูดแบบนี้หมายความว่าน้องอรทำให้หลานตั้มไม่ได้พักผ่อนเหรอ?"
พีรพลรีบแก้ตัว "ไม่ใช่..!! แต่ยังไงน้องอรก็เป็นผู้หญิงถึงจะมีชะเอมไปด้วยก็เถอะ ถ้าใครเห็นน้องอรออกมาจากห้องหลานตั้มค่ำมืด น้องอรจะถูกมองในแง่ไม่ดี"
ชื่นฤทัยคิดตามแล้วก็เห็นด้วย
ที่ผับ คิตตี้ยื่นแก้วคอกเทลให้อรวิลาส
"ฉันไม่ดื่ม" อรวิลาสบอก
"แก้วเดียว ไม่ทำให้แกเมาหรอก" คิทตี้ว่า
"ฉันไม่อยากดื่ม"
"ไม่อยากดื่มหรือกลัวแม่กันแน่" คิทตี้ทำเสียงเยาะ
อรวิลาสผงะเพราะไม่พอใจ
"เออนั่นสิ..ยังกลัวแม่อยู่อีก แกโตแล้วนะอร ไม่ใช่เด็กๆ แล้วอีกอย่างแม่แกไม่มีทางรู้หรอก ว่าแกดื่ม" เพื่อนอีกคนสนับสนุน
อรวิลาสยังนิ่ง คิตตี้วางแก้วลงบนโต๊ะ
"อย่าไปบังคับอรเลยพวกแก เดี๋ยวอรจะกดดัน" คิทตี้บอก
คิตตี้ปรายตามองอรวิลาสแล้วขำเยาะๆกับเพื่อน อรวิลาสไม่พอใจเลยยกแก้วขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว เพื่อนๆหันไปมองด้วยความตกตะลึง มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะมีไฟกระพริบ ที่หน้าจอขึ้นชื่อ "แม่" อรวิลาสเห็น แต่ก็ไม่รับเพราะกลัวเพื่อนๆ จะแขวะอีก
เสียงมือถือเอมิกาดังขึ้น เอมิกาเห็นชื่อชื่นฤทัยที่หน้าจอก็ตกใจมาก
"คุณชื่น!!"
เอมิกาหันไปทางวเรศ แล้วเธอก็ตัดสินใจกดรับ
"สวัสดีค่ะคุณชื่น"
"ฉันโทรหาน้องอร ทำไมน้องอรไม่รับสาย" ชื่นฤทัยถาม
เอมิกาหน้าซีด "คุณอรกำลังคุยกับคุณตั้ม ก็เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ค่ะ"
ชื่นฤทัยยืนคุยโทรศัพท์ โดยมีพีรพลอยู่ข้างๆ
"นี่แสดงว่าหลานตั้มดีขึ้นแล้วใช่มั๊ย" ชื่นฤทัยถาม
เอมิกาตอบรับ "ค่ะ"
"ถ้างั้นก็กลับบ้านกันได้แล้ว จะได้ไม่รบกวนหลานตั้ม"
เอมิกาตกใจ "กลับบ้าน!!!"
ชื่นฤทัยผงะเพราะเริ่มแปลกใจ พีรพลได้ยินเสียงเอมิกาดังลอดออกมา
"ตะโกนใส่หูฉันทำไมชะเอม!!" ชื่นฤทัยถาม
เอมิกาคิดว่าจะทำยังไงดี วเรศยื่นมือไปตรงหน้าเธอ เอมิกายื่นมือถือให้เขา
"คุณอาชื่นครับ พอดีกว่าผมกับอรกำลังดูหนังกันอยู่ ถ้าหนังจบเมื่อไหร่ น้องอรจะกลับบ้านทันที"
ชื่นฤทัยวางสายแล้วหันมายิ้มแย้มกับพีรพล
"หลานตั้มกำลังดูหนังกับน้องอร" ชื่นฤทัยบอก พีรพลตกใจ "แสดงว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่คืบหน้าไปในทางที่ดี" ชื่นฤทัยเพ้อ "การดูแลกันยามป่วยไข้นี่มันได้ใจกันไปจริงๆ"
ชื่นฤทัยมีความสุข เธอเดินออกไปแต่พีรพลแปลกใจและไม่อยากจะเชื่อ
วเรศวางสายแล้วหันมาทางเอมิกาด้วยสีหน้าไม่พอใจอรวิลาส
"น้องอรทำแบบนี้ไม่ถูก เค้าอยากเที่ยว แต่กลับทำให้เธอเดือดร้อน" วเรศว่า
"อย่าไปว่าคุณอรเลยค่ะ จริงๆคุณอรเธอน่าสงสารนะคะ"
วเรศไม่เข้าใจ "น่าสงสารยังไง?!!"
"คุณอรมักจะโดนคุณชื่นบังคับในทุกๆเรื่อง อย่างเรื่องที่คุณอรต้องมาดูแลคุณวันนี้ คุณอรก็ไม่ได้เต็มใจมา พอมีโอกาสหลุดพ้นจากสายตาของแม่ มันก็เลยทำให้คุณอรทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้แหละค่ะ"
วเรศแปลกใจ "เธอไม่โกรธเค้าเหรอ"
"ไม่ค่ะ ฉันเห็นใจคุณอรมากกว่า" เอมิกาบอก
"ถึงอรจะน่าเห็นใจ น่าสงสารยังไง อรก็ต้องได้รู้ว่าการโกหกพ่อแม่มันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง"
"ฉันทราบค่ะ คุณตั้มอย่าไปดุเธอเลยนะคะ ฉันว่าอีกไม่นานคุณอรก็คงกลับมาแล้วล่ะค่ะ "
เอมิกามั่นใจ ส่วนวเรศถอนหายใจ
//www.manager.co.th/Entertainment/
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
