เช้าวันรุ่งขึ้น มุนินทร์ยืนอยู่กลางห้องมองดูรอบตัวที่พื้นกระเป๋าเดินทางของมุตตาวางอยู่ มุนินทร์เหลือบเห็นสมุดบันทึกของมุตตาตกอยู่ซอกตู้ มุนินทร์หยิบขึ้นมาพลิกเปิดดูก่อนจะลากกระเป๋าออกจากห้องไป
 
รถโฟร์วีลยี่ห้อดังจอดอยู่ในลานจอดรถ ทางด้านหลังเปิดอ้าเต็มไปด้วยกล่องกระดาษหลายใบ แปลกยืนมองอย่างสะเทือนใจ มุนินทร์ถือกระเป๋าเดินทางตรงมาที่รถ แปลกจะรับกระเป๋า
“ไม่เป็นไรค่ะ พ่อ”
มุนินทร์เอากระเป๋าใส่ท้ายรถ
“หมดแล้วใช่ไหมลูก”
“ค่ะ ไม่เหลืออะไรไว้เลย”
“ชีวิตก็อย่างนี้แหละลูก ไม่ว่าจะได้อะไรมาวันนึงก็ต้องคืนเขาไปจนหมดสิ้น ถ้ามัวแต่ยึดไว้ ก็คือยึดความทุกข์เอาไว้กับตัว”
มุนินทร์มองพ่อ
“พ่อปลงได้หมดใช่ไหมคะ แต่หนูทั้งๆ ที่รู้ แต่ก็ทำไม่ได้”
ฤดีเดินมาส่ง ศรีชะเง้ออยู่ที่เทอเรซ
“หนูตา”
แปลกหันไปดูอย่างแปลกใจ
“อะไรนะ”
มุนินทร์วางมือทับบนมือแปลก เชิงว่าไม่ต้องพูดอะไร
“มีอะไรหรือคะ ป้า”
“อย่าลืมติดต่อมานะจ๊ะ ว่างๆ ก็มาเยี่ยมเยียนกันบ้าง”
“ค่ะ ลาก่อนค่ะ ไปกันเถอะจ้ะพ่อ ฉันไปนะคะ ป้า”
แปลกและมุนินทร์ขึ้นรถ รถแล่นออกไป ฤดีมองตามเดินไปสมทบกับศรี
“ไปซะแล้ว หนูตา ขอให้หนูเป็นสุขเป็นสุขเถอะนะ แม่คุณ”
“นี่ป้า พี่ตาเขาไม่ได้ไปตายนะ พูดยังกะจะกรวดน้ำให้”

วันเดียวกันนั้นหลังจากแปลกเดินทางกลับเพชรบูรณ์ มุนินทร์และลูกศรก็มาดูคอนโดหรูแห่งหนึ่ง โดยมี
มีเจ้าหน้าที่ของคอนโดยืนอยู่ห่างๆ
“พ่อเธอกลับไปแล้วหรือ”
“กลับไปตั้งแต่ก่อนเที่ยง คงถึงเพชรบูรณ์ตอนเย็นๆ”
“แล้วก็ทิ้งเธอให้เป็นนินจาหลงกรุงต่อไป”
“ถ้าเลือกได้ ฉันจะกลับไปกับพ่อ แต่คนเรา ไม่มีทางเลือกมากนัก”
ลูกศรหมุนตัวไปรอบๆ
“ไง เธอว่าที่นี่เป็นยังไง”
“สวยดีหรูดี เกือบเท่าอพาร์ทเมนท์ที่นิวยอร์คของเธอแน่ะ”
“ไม่จริงย่ะ ที่นี่ไฮโซกว่าตั้งเยอะ”
“ฉันว่าดีที่สุดคือใกล้ที่ทำงาน เดินทางสิบนาทีก็ถึงแล้วก็มีฟิตเนสมีสระว่ายน้ำ”
“อู๊ย คงได้ว่ายหรอก ตอนอยู่โน่นเห็นทำแต่งานงกๆ ไม่เคยเห็นหยุดพัก”
“คนเคยจนก็เป็นอย่างงี้แหละ กลัวว่าจะจนอีก”
“ต๊าย” ลูกศรหัวเราะ “ไม่เหมือนฉัน ฉันคนเคยรวย แต่ตอนนี้ถึงจนแล้วก็ยังขี้เกียจอยู่”
“เธอน่ะนะจน”
“จริงนะยะ วันก่อนหม่อมแม่เรียกไปบอกว่าขายหุ้นอะไรทิ้งไปไม่รู้เข้าเนื้อไป 30 ล้าน” มุนินทร์สั่นหัวเหนื่อยใจ
“ไปกันยัง”
“ไปไหน”
“ไปดูที่อื่นไง วันนี้ดูอีกซัก 2 ที่ พรุ่งนี้อีก 3 พอครบสิบค่อยตัดสินใจ”
“ไม่เอาล่ะ ปวดหัว ฉันเอาที่นี่แหละ”
มุนินทร์กระซิบ ลูกศรตาโตกระซิบด้วย
“จะบ้าเหรอ ไม่ใช่ซื้อกางเกงลิงนะ ยังไงก็ต้องดูเทียบกันหลายๆ ที่”
“ฉันเทียบแล้วมีที่นี่แหละ เจอน้ำท่วมเข้าราคาตกสุด”
“ฉันกะแล้วยายจอมงก”
มุนินทร์เหลือบดูพนักงานคอนโดและดึงลูกศรมาที่ผนังกระจก
“เดี๋ยวเธอก็เล่นละครกับฉันทำติโน่นตินี่ เผื่อได้ส่วนลดเพิ่มหรือไม่ก็อาจเพิ่มของแถมให้ฉัน”
ลูกศรทำตาปริบๆ

วีกิจนอนดูโทรทัศน์ช่องกีฬาพลางกดดูเวลา แถบเวลาบอกว่า 21.00 น. วีกิจคว้าโทรศัพท์มือถือมากดโทรออก หน้าจอเป็นรูปมุตตา วีกิจฟังอยู่ครู่หนึ่งแต่ไม่มีคนรับสาย วีกิจขมวดคิ้ว
ที่ล็อบบี้หอพัก ฤดีนั่งทำบัญชีหน้าดำคร่ำเครียด ศรีนั่งเล่นเน็ตอยู่ที่แผงโอเปอเรเตอร์มีโทรศัพท์เข้า
“ฮัลโหล ขา”
“ฮัลโหล สวัสดีครับ”
“ฮิ ฮิ ฮิ คุณวีกิจใช่ไหมคะ”
วีกิจกระอักกระอ่วน
“เอ้อ ครับ”
“ว่าแล้วหนูจำเสียงได้ จะโทรหาพี่ตาหรือคะ”
“ฮะ ผมโทรเข้ามือถือติดต่อไม่ได้ โทรไปที่ห้องก็ไม่มีคนรับก็เลยว่าจะถามหนู”
ศรีเอานิ้วม้วนสายโทรศัพท์ หน้าปลั่งเปล่งคล้ายสิวจะระเบิด ฤดีกดเครื่องคิดเลขค้างมองดูบทบาทสาวใช้
“ตายจริง ไม่อยากบอกเลย”
“มีอะไรหรือครับ”
“พี่ตาย้ายออกไปแล้วค่ะ นี่เขาไม่ได้บอกคุณหรือคะ แปลกจัง” วีกิจอึ้ง งง แปลกใจ
“คุณตาย้ายไปไหนทราบไหมครับ”
“เขาไม่บอกอะไรเลยค่ะ เห็นว่าได้งานใหม่ก็เลยย้ายไปใกล้ที่ทำงาน”
“ได้งานใหม่หรือฮะ”
“ค่า ได้งานใหม่หรือได้แฟนใหม่ก็ไม่รู้นะคะ”
“อะไรนะครับ”

“วันย้ายน่ะค่ะ มีผู้ชายแก่มาช่วยขนของจนเกลี้ยง ท่าทางร้วยรวยค่ะขับโฟร์วีลยี่ห้อดัง”ศรีนึกเองเออเองตอกไข่ใส่ข่าว ฤดีลุกมาเท้าสะเอว วีกิจอึ้ง ดวงตาหวั่นไหว

“หัวหน้าเขาหรือเปล่าครับ”
“อู๊ยไม่ใช่แฟนเก่าเขาค่ะ คนนี้แก่กว่าเดิมอีก แปลกนะคะ คุณตาชอบแต่แก่ๆ ไม่เหมือนหนู ฮิ ฮิ ฮิ”
“เอ้อ ขอบคุณมากครับ สวัสดีครับ”
“ค่ะ ว้า วางหูไปแล้ว แหม” ศรีค้อนใส่โทรศัพท์
“นี่นังหมาเห็นเครื่องบิน ใครบอกยะว่าหนูตาได้ผัวใหม่” ฤดีท้าวเอวถาม
“อ้าว ก็ที่เขามารับพี่ตาไปอยู่กินกันไงป้า”
“นั่นพ่อเขา นังข่าวกรอง”
“ว้ายเหรอ ก็ฉันไม่รู้นี่ คิดว่าชอบแต่เหี่ยวๆ”

วีกิจเอากรรไกรเล็มไม้กระถางที่เทอเรซอย่างใจลอย เจนภพเดินขึ้นมา
“ไง เสาร์อาทิตย์นี้ไม่ไปไหนหรือ”
“เปล่าฮะ ตอนแรกก็ว่าจะไปเหมือนกัน แต่เกิดนัดกันไม่ลงตัวฮะ”
วีกิจไม่ระบุว่าใคร เจนภพลังเลนิดหน่อย แล้วถามเหมือนไม่สนใจนัก
“เขาน่ะ เป็นไงบ้างล่ะ”
“เขาน่ะคือตาใช่ไหมฮะ”
“อือม์ เขาเป็นไงบ้าง”
“ไม่ทราบเหมือนกันครับ ช่วงนี้ผมไม่ได้ติดต่อเลย งานที่กองตอนนี้ยุ่งน่ะฮะ ตาเองก็คงยุ่งกับเรื่องหางานใหม่”
วีกิจจงใจโกหก เจนภพไม่รู้
“ฉันเคยโทรไป แต่ว่าเขาไม่รับ...”
“หรือฮะ”
“ถ้าเขาติดต่อแก แกก็บอกให้เขาคิดให้ดีเรื่องลาออก ฉันเองยังไม่ได้ส่งเรื่องไป ถ้าเขาจะกลับมาก็กลับมาได้ เรื่องงานใหม่น่ะ อย่าไปหาเลย”
“ผมไม่คิดว่าตาจะกลับมาหรอกครับ แต่ตา อาจจะดีใจที่อาภพยังห่วงตาอยู่”
“ฉันกับเขาไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันนี่ แกก็รู้อยู่”
“ครับ ผมรู้”
เจนภพมีแววเยาะและข่มก่อนจะเดินไป วีกิจตัดกิ่งไม้ต่อ

รถบีเอ็มคันหนึ่งแล่นมาจอดที่ลานจอดรถของคอนโดหรู ประตูรถเปิดออกเท้าในส้นสูงหรูก้าวลงมา มุนินทร์ถอดแว่นกันแดดออก เธอใส่สูทแบบเวิร์คกิ้งวูแม่นที่เข้ารูปดูคมเฉียบ กระโปรงทรงแคบผ่าสูงโชว์ขาเรียวยาว ใบหน้าตกแต่งเนียนกริบเน้นดวงตา มุนินทร์เดินก้าวเข้าล็อบบี้คอนโด รปภ.รูปหล่อโค้งหัวเกือบติดดิน

ภายในห้องมุนินทร์ใช้ไอโฟนรุ่นล่าสุดพิมพ์ส่งอีเมล์อยู่ แล้วเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งนั่งลงมองดูเงาในกระจกพลางเสยผมลวกๆ บนโต๊ะมีกล่องกระดาษที่ใช้ขนของวางอยู่ มุนินทร์เปิดออกหยิบของข้างในออกมา ชิ้นแรกคืออัลบั้มรูปที่ถ่ายกับวีกิจเมื่ออาทิตย์ก่อน เธอเปิดดูนิดหนึ่งแล้ววางลง ชิ้นที่สองคือดอกไม้คริสตัล จนมาถึงชิ้นที่สามคือมือถือของมุตตา มุนินทร์มองดูมันมีมิสคอลหลายครั้ง หน้าจอขึ้นชื่อว่า วีกิจ มุนินทร์ถอนใจ ลังเล แล้วกดโทรออกไป
วีกิจอยู่หน้าจอโทรทัศน์กำลังมีถ่ายทอดฟุตบอล มือถือดังขึ้น วีกิจคว้ามาดูดีใจมากรีบกดรับ
“ฮัลโหล คุณตา”
มุนินทร์ขยับปากจะพูด ทันใดนั้นมือถือก็ร้องเตือนโลว์แบตเตอรี่แล้วดับวูบลง วีกิจอึ้งแล้วกดโทรกลับ แต่มีเสียงเทปบอกไม่มีการตอบรับ วีกิจถอนใจ
มุนินทร์มองดูมือถือในมือแล้วตัดสินใจเด็ดขาด เธอเอามือถือใส่ลงกล่องอย่างเร็ว แล้วหยิบอัลบั้มรูปใส่ลงด้วยแล้วใช้เทปปิดฝากล่อง กล่องถูกเสือกเข้าก้นตู้เสื้อผ้า มุนินทร์ปิดประตูตู้ลง
มุนินทร์กลับมานั่งลงหน้ากระจกเงาด้วยอาการตัดใจ แล้วหยิบที่รัดผม มือปัดโดนดอกไม้คริสตัล มุนินทร์ชะงักหยิบมันออกมาแล้วเสียบมันลงในแจกันตรงนั้น
วีกิจวางโทรศัพท์ลงเดินไปที่คอมพิวเตอร์เปิดมันจะทำงาน สกรีนเซฟเวอร์ขึ้นรูปมุนินทร์และตนเองที่ถ่ายคู่กันที่ทะเล วีกิจมองอย่างสับสนวุ่นวายใจ
มุนินทร์นั่งลงบนเตียงวางของอย่างหนึ่งที่โต๊ะหัวเตียง มันเป็นกรอบรูปคู่ รูปหนึ่งคือรูปมุตตาที่วีกิจถ่ายเมื่อปีก่อน อีกรูปคือรูปของเธอที่วีกิจถ่ายให้

วันต่อมาที่บริษัทคอมพิวเตอร์สัญชาติอเมริกัน รถบีเอ็มของมุนินทร์แล่นมาจอดในลานจอดรถ มุนินทร์ก้าวลงมาในชุดกระโปรงสูทเรียบ กดรีโมทกุญแจที่มีหลอดเล็กๆ บางอย่างคล้ายพวงกุญแจล็อครถ สะพายกระเป๋า อีกมือหิ้วกระเป๋าคอมพ์ใบบางเฉียบเดินเข้าไปในอาคาร
ล็อบบี้บริษัทคอมพิวเตอร์ตกแต่งแบบโมเดิร์น ที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์มีพนักงานสาวสวยประจำอยู่สามนาง มุนินทร์เดินเข้าไปที่เคาน์เตอร์
“สวัสดีค่ะ ติดต่อเรื่องอะไรคะ”
“ดิฉันมารายงานตัวค่ะ”
พนักงานคีย์คอมพิวเตอร์
“คุณอะไรนะคะ”
“มุนินทร์ค่ะ มุนินทร์ จงสวัสดิ์”
“คุณมุนินทร์ ท่านรองประธานกำลังรออยู่เลยค่ะ เชิญชั้น 12 ค่ะ”

มุนินทร์พึมพำขอบใจ เดินตรงเข้าไปในลิฟต์ ประตูโครเมี่ยมวาววับเลื่อนปิดเห็นเงาสะท้อนอยู่ตรงหน้า

เย็นวันเดียวกันนั้นที่ร้านจิวเวลรี่ในห้างหรู รัชนกกรายแขนดูสร้อยข้อมือเพชร ประสิทธิ์ชัยอยู่หน้าเคาน์เตอร์ พนักงานขายเอากล่องสร้อยมาวางเรียงรายให้เลือก รัชนกยื่นแขนมาหน้าประสิทธิ์ชัยมันเป็นสร้อยที่ร้อยเพชรหลายเม็ดเรียงราย
“นกชอบเส้นนี้ค่ะ”
“เส้นนี้เท่าไรครับ”
“สี่หมื่นห้าค่ะ ตอนนี้เราลด 20 เปอร์เซนต์ เหลือเพียงสามหมื่นหกเท่านั้นเองค่ะ”
“เท่านั้นเอง เอ้อ อ้า แหมผมว่ามันเทอะทะรุงรังไป คุณนกไม่ลองดูเส้นอื่นหรือครับ อย่างเส้นนี้ไง น่ารักกว่าตั้งเยอะ”
ประสิทธิ์ชัยชูสร้อยทองคำขาวเส้นเล็กห้อยเพชรเม็ดเดียวให้ดู รัชนกยิ้มในหน้าสบตาพนักงานขาย
“ก็ได้ค่ะ นกเอาเส้นนี้ก็ได้”
ประสิทธิ์ชัยถอนใจเฮือก
“ค่อยยังชั่ว จริงๆ นะ สวยกว่าตั้งเยอะ”
“คุณผู้ชายตาถึงจริงๆ ค่ะ”
“เท่าไรครับ เส้นเล็กนี่”
“แสนสองค่ะ ลดยี่สิบเปอร์เซนต์ เหลือแสนเดียว”
“หา”
“เพชรเม็ดนี้น้ำงามมากนะคะ”

ประสิทธิ์ชัยอยากตบปากตัวเอง ลังเล รัชนกพลันเอาอกเบียดแขนประสิทธิ์ชัย ประสิทธิ์ชัยตาวาววูบวาบขึ้นมา พนักงานขายมองอึ้งๆ รัชกนกสบตาพนักงานขาย

//www.manager.co.th/drama/