ครูผู้ให้จนถึงมิตติสุดท้าย 13.08.2021

ปีที่สิบเจ็ดที่ฉันได้อาศัยอยู่ที่เยอรมัน ในเมืองเล็กๆ ที่มีผู้คนไม่พลุกพล่าน เพื่อนบ้านส่วนใหญ่จะเป็นรุ่นผู้สูงอายุ และให้ความเมตตาสำหรับฉันเป็นอย่างดี วันนี้ได้รับบัตรเชิญไปงานสูญเสียภรรยาของเพื่อนบ้านครอบครัวถัดไปสามบ้าน การ์ดได้ถูกตีพิมพ์อย่างสวยงาม ส่งไปรษณีย์มาที่บ้าน ในนามนางเกอร์ฮาร์ด เปิดออกแล้วก็รู้สึเศร้าใจเพราะหลังจากที่เธอไปอยู่บ้านคนชราใกล้บ้านไม่นานเท่าไรก็เสียชีวิตลง ปกติฉันถูกห้ามจากสามีไม่ให้ย่างกลายเข้าไปในสุสานหรือไปงานศพ หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดกับตัวฉันเอง ฉันอยากปฏิเสธการไปร่วมงานแต่ใจหนึ่งก็คิด สามีเธอที่มีอายุกว่าเก้าสิบ ให้เกียรติเชิญจะไม่ไปก็กระไรอยู่ จึงนัดกับเพื่อนบ้าน โดยไม่แจ้งสามีทราบ ก่อนไปก็จะแจ้งเพื่อนบ้านว่า ปกติฉันไม่ควรไปแต่ท่านเป็นผู้ใหญ่ฉันจะลองดู เธอจึงชวนนั่งรถไปด้วยกันแล้วจะคอยอยู่ใกล้ๆ ฉัน และแล้วเวลาไปร่วมพิธีก็มาถึง เราสองคนเดินเข้าสุสานอีกด้านหนึ่งสนทนากันหลายเรื่อง พากันเดินไปเยี่ยมสุสานของสามีเธอ และพ่อกับแม่สามีฉัน เดินจนมาหยุดตรงศาลาสวด อีกห้าร้อยเมตรก็จะเข้าไปลงชื่อ แต่อยู่ๆ แขนขาฉันก็หมดแรง หัวใจสูบฉีดแรง ขึ้น ฉันจับชีพจรตัวเองมันเต้นแรงผิดปกติขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล ฉันจึงบอกเพื่อนบ้านว่า ฉันไม่ไหวขอถอยหลังออกไปรอห่างๆ ฉันทรุดกายนั่งลงตั้งจิตอธิฐานขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ที่ปกป้องคุ้มครองขอให้เปิดทางให้เข้าไป สิ่งที่เกิด การหายใจเริ่มขัดถี่ น้ำตาไหลไม่หยุด เพื่อนบ้านพาฉันห่างออกไปอีก เพื่อนั่งผ่อนคลาย อีกครอบครัวอาสาพาฉันกลับบ้าน แต่ด้วยแรงใจที่อยากจะรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นฉันจึงนั่งทำสมาธิสักครู่ เพื่อให้แน่ใจว่ามันไม่ใช่จริตที่เกิดจากความกดดัน  พอค่อยยังชั่วฉันจึงเดินไปกับเพื่อนบ้านนั่งหน้าศาลา มุมซ้าย เธอผู้ใจดีคอยดูแลฉันไม่ห่าง บาตรหลวงหญิง เริ่ม สวดหลังจากนั้นก็เล่าประวัติ น้ำตาฉันก็ไหลพรากๆๆ แบบไม่หยุด  ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเหมือนกันว่าทำไม ประวัติได้ถูกอ่าน

เธอเป็นผู้หญิงที่จบการศึกษาในรั้วมหาวิทยาลัย ในสาขาของผู้เชี่ยวชาญในการดูแลและช่วยเหลือเด็กที่มีปัญหา ทางร่างกายและจิตใจ ทำงานดูแลคนเหล่านี้ด้วยหน้าที่และความรักในงานตลอด  เธอเป็นครูสอนวิชาด้านนี้ด้วย สิ่งที่สำคัญคือ เธอมีลูกชายคนเล็กที่ไม่ปกติ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ต้องนั้งรถเข็น พ่อและแม่ดูแลลูกคนนี้มาตลอดจนจนเด็กชายเป็นหนุ่ม ฉันเคยเห็นพวกเขานำลูกนั่งรถเข็นเดินเล่นแถวบ้าน ลูกของพวกเขาถูกนำส่งไปยังบ้านเด็กเพื่อดูแล เพราะว่าพวกเขาอายุมากขึ้น ในหนึ่งเดือนจะได้กลับมาอยู่กับพ่อแม่ ช่วงเสาร์อาทิตย์หนึ่งครั้ง แล้วจะมีรถมารับกลับไป ต่อมาก่อนเธอเสียสามปี ลูกชายได้จากเธอไปอย่าสงบ ตลอดเวลาเธอดูแลลุกด้วยความรักและความเข้าใจ จนลมหายใจสุดท้ายของลูกที่หมดไป สำหรับเธอได้ถูกนำส่งไปบ้านคนชราเพราะสามีไม่สามารถดูแลได้ เนื่องจากร่างกายของสามีก็ไม่สมบูรณ์ เธอเองก็เป็นอัลไซด์เมอร์ ในวันที่สามสิบของเดือนกรกฏาคม เธอได้จากโลกนี้ไป อย่างสงบ 

น้ำตาฉันไหลรินอย่างต่อเนื่อง ตั้งใจฟังทุกถ้อยคำที่เป็นภาษาเยอรมัน เข้าใจความรู้สึกของพ่อแม่ที่มีต่อลูกที่ไม่สมบูรณ์ ที่เขาได้เกิดมาโดยเลือกเกิดไม่ได้ ความคิดฉับพลันในสมองลั่นขึ้นมา นี่คงเป็นเจตนาของเธอที่พาฉันมาในงานนี้ได้ฟังเรื่องราวของเธอที่หนักกว่าฉันหนักตลอดชีวิตที่เธอได้มีลูกชาย ส่วนฉันเหรอ ปัญหาของฉันเป็นแค่ปลายเล็บของชีวิตเธอด้วยซ้ำ ลูกฉันบกพร่องในเรื่องของสมองที่ช้า การพัฒนาที่ช้ากว่าเด็กปกติ ลูกฉันต่อสู้เข้าเรียนใน โรงเรียนปกติ กับเด็กปกติ มีผู้ช่วยผู้ดูแลในชั้นเรัียน ได้สัมผัสชีวิตกับ เด็กๆ ทั่วไปไม่มีเกรด ไม่มีการทดสอบที่หนัก แต่สิ่งที่ลูกได้คือการเรียนรู้ของคนปกติ พวกเรามักจะเครียดครุ่นคิดกับอนาคตลูก ว่าจะไปยังไง บางทีกดดันมากเกิน วินาทีนี้พาฉันมาถึงจุดที่ฉันควรจะทำ มันปวดในหัวใจจริงๆ  น้ำตาฉันหยุดไหล หัวใจฉันเต้นปกติ การสวดจบลง กระดูกในอวนถูกนำออกามาศาลานำไปยังสถานที่บรรจุ ฉันอธิฐานยกมือไหว้ ส่งวิญญาณ ครูผู้ให้เธอทำหน้าที่ครูจนถึงวินาทีสุดท้ายแม้นลมหายใจจะไม่มีแล้ว

ฉันขออนุญาติคนดูแลเดินเข้าไปในศาลา อาการต่างๆ หมดไป สิ่งที่ฉันเห็นในศาลาภาพของเธอ ดอกไม้ที่เธอชอบ ฉันทรุดกายลงกับพื้นกราบลงกับพื้นขอบคุณเรื่องราวที่เธอตั้งใจสื่อให้ฉันรู้และนำพาฉันมาในงานวันนี้ ทั้งที่ฉันโดนห้ามจากสามี ฉันแอบหนีเขาไปงาน  ขอบคุณสำหรับการสอนจากประวัติ ของผู้เป็นแม่ที่ควรให้ลูก ฉันจะตั้งใจนำมาปฏิบ้ติกับลูกที่รออนาคตอยู่ข้างหน้า
บทความนี้ขออุทิศส่วนกุศลให้กับ คุณครูเอนา เม้าส์
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตจริง ที่ฉันจะไม่มีวันลืม
ครูผู้ให้จนถึงมิตติสุดท้าย 

Create Date : 14 สิงหาคม 2564		0 comments
Last Update : 14 สิงหาคม 2564 19:28:09 น.
Counter : 774 Pageviews.
Share Tweet