“…ปัญหาเป็นเรื่องธรรมดา…” พระบรมราโชวาทดั่งประทีปนำทาง

ดึกมากแล้ว แม้น้ำค้างจะลงแปะ ๆ แต่พวกผมยังนั่งรอที่จะเก็บกวาดลานกว้างจากงานเลี้ยงสังสรรค์ของศิษย์เก่าที่จบจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ในค่ำคืนนี้


รุ่นพี่ศิษย์เก่ากลุ่มหนึ่งยังไม่กลับ ยังคงนั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเพราะจากกันไปหลายปี
ผมได้รับรู้ถึงชีวิตแห่งความล้มเหลวและความสำเร็จของแต่ละคนเพราะเข้าไปยืนฟังใกล้ ๆ เพื่อคอยรับใช้ตามประสารุ่นน้องที่ดี


รุ่นพี่คนหนึ่งเล่าว่าเมื่อจบปริญญาตรีที่นี่แล้วไปทำงานส่วนตัวเกี่ยวกับเครื่องจักรกล แต่ไม่ประสบความสำเร็จ จึงเดินทางไปต่างประเทศหวังจะหาประสบการณ์มาฟื้นฟูกิจการให้ก้าวหน้าขึ้นมาใหม่ แต่ก็คว้าน้ำเหลวเหมือนเดิม


พี่เล่าว่าความล้มเหลวทั้งหมดคงมาจากตัวเองที่ไม่รู้จักการบริหารปกครองคน และการปกครองงาน ด้วยเหตุนี้พี่เขาจึงตัดสินใจศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยแถวท่าพระจันทร์ การศึกษาต่อในครั้งนี้ทำให้พี่เขาเข้าใจชีวิตมากขึ้น เข้าใจคนมากขึ้น และเข้าใจกลไกของตลาดมากขึ้น


พี่เขากลับไปพลิกฟื้นกิจการที่ล้มพับขึ้นมาใหม่จนสามารถยืนได้ด้วยลำแข้งของตน เป็นผู้ส่งออกรายใหญ่ของประเทศในปัจจุบัน


“เอ็งรู้ไหมว่าอะไรเป็นแรงบันดาลใจ” พี่เขาถามเพื่อน ๆ ในกลุ่ม ทุกคนส่ายหน้า
“ใครจะไปรู้ อะไรล่ะ” เสียงเพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น
“นี่เลยอันนี้” พี่เขาบอกพร้อมกับควักกระดาษสีเหลืองเก่า ๆ แผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเงิน
“จะอ่านให้ฟัง....เฮ้ย...ขอไฟหน่อยน้อง” พี่เขาตะโกนบอกผม

ผมรีบส่งไฟฉายอันเล็กในมือให้เพราะที่ตรงนั้นค่อนข้างสลัว เนื่องจากเป็นยามดึกสงัดแล้ว


ทั้งกลุ่มอยู่ในความเงียบเพื่อตั้งใจฟังสิ่งที่พี่เขาจะอ่าน ผมกับเพื่อนก็รอฟังอยู่


“คนก็มีปัญหาของคน สังคมก็มีปัญหาของสังคม ประเทศก็มีปัญหาของประเทศ แม้กระทั่งโลกก็มีปัญหาของโลก...”

“...ไรวะ...ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย” เพื่อนคนหนึ่งแย้งขึ้น

“ฟังต่อให้จบก่อนซิวะ…อย่าเพิ่งขัด” พี่เขาบอกอย่างใจเย็น แล้วส่องไฟฉายไปที่ตัวหนังสือซึ่งค่อนข้างเล็ก แล้วเปล่งเสียงต่อไปว่า

“ปัญหาที่เกิดขึ้นในชีวิตและกิจการงานจึงเป็นเรื่องธรรมดา ข้อสำคัญเมื่อมีปัญหาเกิดขึ้นจะต้องแก้ไขให้ลุล่วงไปโดยไม่ชักช้า ผู้ใดมีสติปัญญาคิดได้ดี ปฏิบัติได้ถูก ผู้นั้นก็มีหวังบรรลุถึงเป้าหมาย มีความสำเร็จสูง ถ้าเป็นตรงกันข้าม ก็ยากที่จะประสบความสำเร็จสมหวังได้...”

“คุ้นๆ นะ” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น หลายคนจึงพยักหน้าขานรับ
“ใช่...นี่เป็นพระบรมราโชวาทในพิธีพระราชทานปริญญาบัตรในปีที่ข้าเข้ารับ ฟังแล้วข้าซึ้งจนน้ำตาไหลเลย”
พี่เขาใช้สันมือป้ายน้ำตาที่คงไหลมาจริงๆ


"ทุกครั้งที่มีปัญหา ข้าจะนึกถึงพระบรมราโชวาทของในหลวงเสมอ แล้วข้าก็ผ่านวิกฤติมาได้จนถึงวันนี้ไง"


พี่เขากวักมือเรียกผม แล้วยื่นไฟฉายคืน
“ขอบใจไอ้น้อง...อยู่ปีไหนแล้วเรา”
“ปีสามครับ” ผมตอบ
“เออดี...ใกล้จบแล้ว เอ้า...นี่ พี่ให้”

พี่เขายัดกระดาษสีเหลืองใส่มือผม ผมยกมือไหว้ท่วมหัวด้วยความดีใจ


“...ปัญหาที่เกิดขึ้นในชีวิตและกิจการงาน
จึงเป็นเรื่องธรรมดา...”

ผมจำตรงนี้ได้แม่นยำทีเดียว

Create Date : 14 พฤศจิกายน 2550 Last Update : 14 พฤศจิกายน 2550 19:49:18 น. Counter : 664 Pageviews.		4 comments
Share Tweet