...เราไม่ได้อยากกินหมูกะทะ....เราแค่ต้องการกำลังใจ...ก่อนจะไปมาราธอน... ขับรถวนไปสุดท้ายจบลงที่ทะเลเผาแห่งหนึ่ง...เหมือนพาตัวเองไปโดดเหว.... ดันแพ้อาหารทะเล...จุกจนพูดไม่ออก..กินไม่ลง...ชาไปทั้งตัว..เหมือนอาหารจะเป็นพิษ.... หรือตัวเราที่เป็นพิษกลับมานอนไม่หลับพยายามตั้งสติ....มาราธอนๆ...ร่างกายต้องพักผ่อน ไม่เป็นผล...ตื่นมาตอนเที่ยง....ดันไม่หิวซัดอเมริกาโน่เข้าไปตาสว่างกับทุกเรื่องราว.. ปลอบใจตัวเองอีกครั้ง...!!!!ขับรถถึงสงขลาตอนสี่โมงเย็นดันยังไม่หิวบอกตัวเองอีกครั้งมาราธอนๆ.... รับบิบ...เข้าติดต่อที่พัก...เป็นห้องรวมสิบเตียง....พักรวมๆกันหลายคน...มีกระเป๋าตั้งอยู่ก่อนแล้ว หนึ่งใบ...ตรงเตียงในสุด...ไม่ต้องนอนคนเดียวแล้วเรา บรรยากาศดูวังเวง...ออกไปหาอะไรกินฆ่าเวลา ....ก็ยังกินไม่ลงอยู่ดี.....กลับมาถึงที่พักตอนมุ้งมิ้งยังไม่มีใครเหมือนเดิม....อยากกลัวผี.... แต่ไม่มีอารมณ์....มีอย่างอื่นทำให้น่ากลัวว่า.....แต่ในห้องไม่มีกระจก...เกือบสองทุ่ม เจ้าของกระเป๋าจึงมา...สองคนเป็นนักวิ่งขาแรง.....ล้างหน้าแปรงฟันเพื่อจะได้นอน เก็บแรง.....ไม่ต้องสงสัยน้ำไม่อาบ....มานอนพลิกไปพลิกมา....โพสเฟสเรียกเรทติ้ง.... ตั้งนาฬิกาตอนตีสองครึ่งแต่เที่ยงคืนเข้าไปแล้วอเมริกาโน่ยังออกฤทธิ์อยู่.... ได้แต่นอนทำใจรู้ตัว...ล่วงหน้า....คนแพ้ต้องดูแลตัวเอง....!!!!.พรุ่งนี้แค่พาร่างเข้าเส้นชัย.... .....นาฬิกาไม่ทันปลุกเราลุกขึ้นปลุกนาฬิกา.....ล้างหน้าแปรงฟันเหมือนเดิม.... ไปสนามด้วยตัวลอยๆ....กินขนมปัง 1 แผ่น กาแฟ 1 แก้ว ยืดกล้ามเนื้อพอประมาณ.... ตีสามครึ่งปล่อยตัววิ่งออกจากจุดสตาร์ทยังรู้สึกตัวลอยๆแอบถามตัวเองเรามาทำอะไรที่นี่.... เวลานี้คือช่วงเข้าด้ายเข้าเข็มของการนอน....กาแฟจึงไม่ทำให้สดชื่นเท่าที่ควร.....วิ่งไปสามสี่โล อาการใจหวิวๆเริ่มมาคล้ายๆจะหิวประคองตัวเองหาจุดให้น้ำหลังเติมน้ำดีขึ้น.... เลยเก็บทุกจุดให้น้ำ....กิโลที่สิบหก....สึกแปล๊บที่เข่าอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย....และไม่พลิก... คิดเอาเองว่าน่าจะยืดไม่พอ....วิ่งหาสเปร....นรก หมดทุกจุด ใช้น้ำราดรองเท้าเริ่มเปียก เริ่มเสียดสีแสบฝ่าเท้าร่วมด้วย....แรกๆพอทนได้...พาตัวเองวิ่งมั่งเดินมั่ง.... ปวดมากขึ้นเรื่อยๆทั้งเข่าและเท้า เข้ากิโลที่ 30 ยังไม่มีสเปร พี่จะไม่ทนแล้ว หยุดวิ่งหันมาเดินเร็ว ลองถอดรองเท้าเดินเท้าเปล่าหลายคนหันมามองด้วยความเป็นห่วง สุดท้ายถอดถุงเท้าใส่เป๋ากางเกงใส่รองเท้าแล้วเดินต่อ....พี่จะเก็บเข่า ไว้เดินที่ ER บอกตัวเองแบบนั้น ....เดินได้สักครึ่งทางเจอหนุ่มใจดีถามว่า เอาสเปรมั้ยครับ.เราไม่ปฏิเสธ....พอช่วยบรรเทาอาการปวด.....สรุปเดินสิบโล .....เข้าเส้นชัยด้วยเวลา5.39 ชม. เกือบ ได้ DNF สนามแรก กลับมาขอผู้ดูแลที่พักบอกเมื่อคืนยังไม่ได้นอนขอนอนก่อนขับรถไม่ไหว.... ตื่นมาบ่ายสองหิวแวะกินข้าวโลตัสสงขลาเข้าร้านกาแฟ soulthern coffee แล้วสั่ง น้อง อเมริกาโน่ไม่หวาน1 แก้ว คนทำไม่ได้ยินชะโงกหน้ามาถามอะไรนะ....เรายืนอึ้ง คิดในใจน้องแม่นี่หว่า .กว่าแกจะชงเสร็จ 1 แก้วปราณีตมาก....แต่ก็อร่อยดี.... ยิ่งกว่าปวดเข่าตอนวิ่ง คือตอนเหยียบครัชเวลาขับรถ.กว่าจะถึงแฟลต....... เราจำไม่ได้หรอกว่าเหยียบไปกี่ครั้ง..... มาราธอนแรก.....เกือบได้ไปส่งตายายถึงที่....... พังทั้งร่าง....พังทั้งใจ....ไม่รู้จะเยียวยาอันไหนก่อนดี... ขอเวลาพักยาวๆ......หวังว่าจะมีโอกาสแก้ตัว..... 23/09/2018 Create Date : 18 สิงหาคม 2567 Last Update : 18 สิงหาคม 2567 1:33:23 น. 0 comments Counter : 330 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณหอมกร