....มาราธอนที่ห้าครั้งแรกของกุก็มาถึง...มันเป็นสนามแก้บน...ตอนที่กุตกลงกะตัวเองไว้ว่าหลังเรียนจบสนามไหนเปิดก่อนกุลงสนามนั้น....
หลังลงมินิสนามกระบี่...กะเวลาสองสัปดาห์กุไปเดินเขาอกทะลุ 3 ครั้ง วิ่งทางราบได้สองวัน...55555 วันนี้กุเลยเกือบขิต ....
กุขับรถข้ามเขาตอนตีหนึ่ง...หลังจากที่เข้านอนตอนสองทุ่มและตื่นตอนสามทุ่ม... หลังจากนั้นก็นอนพลิกไปพลิกมาเหมือนกับทุกครั้งที่ต้องลงสนาม....

 เที่ยงคืนแล้วที่กุคล้ายจะหลับ... เสียงทีวียังคงดังให้ได้ยินอยู่ตลอดแต่ก็จับใจความไม่ได้....นาฬิกาปลุกดังตอนตีหนึ่ง...
กุลุกขึ้นล้างหน้าไม่ลืมที่จะแปรงฟัน...ส่วนน้ำกุก็ไม่อาบเหมือนปกติ...เขาพับผ้าตอนตีหนึ่ง.... เห้ยยยย!!!! มันดีว่ะ ไม่มีรถสวนไปมาสักคัน...
ไฟสีส้มสองข้างถนนสว่างโร่หมอกลอยขึ้นมาจางๆ... กับเพลงลูกกรุงเก่าๆที่กุช่วยร้อง featuring ไปเกือบครึ่งแผ่น....
กุแวะเซเว่นตอนตีสอง จิบกาแฟสักแก้วเพื่อให้ลำไส้ได้ทำงาน...และก็ถึงสนามวิ่งตอนตีสองครึ่งพอดี... ....

 ครั้งนี้กุได้เข้า Block B จากครั้งที่แล้วอยู่ Block C นักวิ่งพอประมาณ... กุไม่รู้จักใครสักคน...ตีสามแล้ว...กุวิ่งตามเค้าไปบนเส้นทางเดิมหลังปล่อยตัว...
พยายามคุมจังหวะวิ่งของตัวเอง...วิ่งตามแผนที่เตรียมมาคือถึงจุดกลับตัวก่อนแดดออก...ไม่งั้นกุตายแน่ๆ... ทุกอย่างดูปกติดี...กุคุมจังหวะตัวเองได้
จนมาถึง กม.ที่สิบห้า...บ้าไปแล้ววววว กุซ้อมมาแค่สิบโล... กุผ่านมาสิบห้าโลแล้ว...แล้วมันก็เลยหมด...การนับจุดให้น้ำเหมือนทุกครั้งไม่ได้ช่วยอะไรเลย...
กุเริ่มเอาน้ำราดตัว...เดินสลับวิ่ง...ดึงสมาธิเท่าที่มีกลับมา...บอกตัวเองว่าขอให้ได้สัก 21 โลก่อน วิ่งเอาทีละหนึ่งกิโลนะ..พาตัวเองไปเรื่อยๆ
ระวังว่าจะวูบตอนไหนเพราะนอนมาน้อย... สนามนี้ดีหน่อยเพราะกุเหมือนวิ่งอยู่ในเหตุจราจลอะไรสักอย่าง...
วิ่งไปๆก็...เจอแต่ตำรวจกะพยาบาลและน้องกู้ชีพเต็มไปหมด... เป็นสนามที่กุจะ Arrest ได้อย่างสบายใจ อันนี้ขอชื่นชม...
ระหว่างทางน้ำฉ่ำๆไม่ขาดทั้งกินทั้งอาบอันนี้ก็คือดี... .....กุพาร่างไปได้ 21 โลแล้ว...ยังๆ ยังไม่ถึงจุดกลับตัว...กุเริ่มเดินมากกว่าวิ่ง...

 หลายคนวิ่งแซงไปพร้อมถามไถ่และส่งกำลังใจให้...กุบอกไปว่าพี่หมดแล้วค่ะ.... เดินร้องเพลงให้กำลังใจตัวเอง...สิบโลที่เหลือ...
กุวางแผนต่อเริ่มปลอบใจตัวเอง... ไม่ฝืนร่างๆ...ขาสองข้างเริ่มล้า...หนักๆ กุเข้าใจว่าแลคติกเริ่มคั่ง ตะคริวก็คงจะมาในไม่นานนี้.
กุฉีกเจลที่เตรียมมาแค่ซองเดียวกิน...พร้อมกับเม็ดเกลือกันตะคริว...ก็พอจะช่วยได้นิดหน่อย...
แต่อาการหนักที่ขาสองข้างยิ่งมากขึ้นพอเดินนานๆ...ต้องวิ่งเหยาะๆอาการจะดีขึ้น... บ้าไปแล้วกุหมดแรงวิ่งแล้ว..สามสิบกิโลผ่านไป...
เหลืออีกสิบสองโลสุดท้ายโชคดีแดดยังไม่มา สนามก่อนหน้ากุหมดตอนสามห้าทุกรอบ....วางแผนใหม่กุนับถอยหลังทีละหนึ่งกิโล....
วิ่งเหยาะๆแบบคลายกล้ามเนื้อไปเรื่อยๆ...มันได้ว่ะ...กำลังใจเริ่มมา...กุยังคงแวะทุกจุดให้น้ำ ขอมันร้อนคลายกล้ามเนื้อทุกจุดปฐมพยาบาล...
สิบกิโลหลังสุดกุเลยได้วิ่งอีกครั้ง... แวะแบ่งเกลือให้กะเพื่อนนักวิ่งที่เจอตะคริวสามสี่คน...เอาน้ำรดหัวไปเรื่อยๆ.... และพาร่างที่เหลือเข้าเส้นชัย..อย่างสวัสดิภาพ...

ขออภัยครั้งนี้ที่กุไม่ได้แวะเข้าส้วมเลยๆ... ทั้งๆที่หันไปดูหลายรอบและลังเลอยู่แต่ก็เลือกที่จะผ่านไป.... ....
หลังเส้นชัย...ทุกอย่างหมดจริงๆ...เหลือแต่น้ำเปล่า...กะข้าวต้มสามถ้วย... เป็นอีกหนึ่งสนามที่กุไม่ได้กินหนุมจีน...
และไม่มีแรงถ่ายรูปหลังเข้าเส้นชัย... และก็ประทับใจกับการรับถ้วยที่ไม่ต้องมีพิธีแบบนี้... ....

สุดท้ายขอบคุณทีม SRC ทีมดังแถบเทือกเขาบรรทัดที่ยังไม่มีใครรู้จัก... ทีมที่มีระบบบริหารจัดการดีเยี่ยม...
เราแบ่งหน้าที่ชัดเจน...คือแผนกซ้อม...มีหน้าที่ซ้อมทุกวันและ.long run ทุกวันหยุด .... แผนกแข่งมีหน้าที่ลงแข่งซ้อมมั่งไม่ซ้อมมั่งกะไม่ปรือ...
เหรัญญิกที่ไม่เน้นระดมทุนเน้นถูกเบอร์กะเคลมประกันได้มาจ่ายในทีมที่ยังคงซ้อมอย่างต่อเนื่อง...
ขอบคุณที่ทีมช่วยกันซ้อมอย่างหนักจนกุได้มาวิ่งในวันนี้อิอิ....ขอบคุณเขาอกทะลุ... และขอบคุณอีกหนึ่งกำลังใจในทุกเรื่องราว....!!!!!!! .....
เพราะมาราธอนเป็นกีฬาที่ใช้ใจวิ่ง...ตราบเท่าที่มันยังไม่ Arrest เราก็ยังไปต่อได้...ว่าแล้วพรุ่งนี้ก็ต้องเบิกยาไขมันแล้วแหละ

Create Date : 01 สิงหาคม 2567		1 comments
Last Update : 1 สิงหาคม 2567 0:01:09 น.
Counter : 242 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet