สิ่งที่สูญเปล่า

สิ่งที่สูญเปล่า

วันนี้ฉันนั่งประชุมทั้งวัน เป็นการประชุมที่ไม่เกี่ยวอะไรกับส่วนงานของฉันสักเท่าไหร่ เหมือนตกกระไดพลอยโจนมากกว่า เมื่อน้องในทีมเข้ามาขอความคิดเห็นเกี่ยวกับระบบงานที่ทำ และฉันเสนอไอเดียของตัวเองไป ใครจะไปคิดว่าไอเดียของฉันมันจะไปกระแทกใจหลายคน จนโดนลากเข้ามาให้รับฟังข้อสรุปในที่ประชุม


ตลอดเวลา...ฉันฟังทุกๆ คนออกความคิดเห็น ใจจริงแกมเบื่อหน่าย หากหน้าที่ความรับผิดชอบมันบังคับให้ต้องฟังต่อไป


และเช่นเคย หลังจากทุกคนได้โต้เถียงกันมาพักใหญ่ จนคนเถียงบางคนต้องยอมลงให้ด้วยคร้านที่จะเถียงต่อ ในที่สุดก็สามารถสรุปข้อประชุมกันได้เสียที


ดีใจจริง...




ฉันเตรียมเก็บของจะออกจากห้องประชุม แต่แล้วเสียงพี่คนหนึ่งโพล่งขึ้นว่า

“สรุปมันก็ต้องแก้อีกแล้ว”

“แก้ยากเหรอคะพี่”

ฉันถามไปด้วยความเห็นใจไม่น้อย พี่คนนั้นนิ่งคิดสักครู่ก่อนระบายความในใจออกมา เริ่มตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาออกแบบระบบงานตัวนี้ และนำเสนอหัวหน้าไป ในครั้งแรกหัวหน้าก็ได้สั่งมาอีกแนวทางหนึ่ง ซึ่งเขาก็มิได้ปริปากท้วงติงอะไร ยอมแก้แต่โดยดีเพื่อให้ได้ดังใจหัวหน้า

แต่พอเขาทำเสร็จเรียบร้อย มันกลับไม่สามารถนำขึ้นไปใช้งานได้ มิหนำซ้ำ อาจจะต้องแก้ระบบกันอีกยกใหญ่ ไม่ต่างกับรื้อทำใหม่เลยทีเดียว!

ครั้นเล่าจบ คนเล่าก็ถอนใจแกมเหนื่อยหน่าย

“บางครั้ง พี่ก็ไม่เข้าใจนะ ทำไมพี่ต้องมานั่งตามแก้ระบบที่พี่เคยเสนอไปแล้วมันผ่านครั้งแรกด้วย ทำไมไม่มี Requirement ที่แน่นอนมาให้ก่อนล่ะ แล้วพอทำเสร็จ แต่มันใช้ไม่ได้ หรือต้องโละทำใหม่ แล้วพี่จะทำไปทำไม เสียเวลาจริงๆ มันไม่ได้อะไรงอกเงยขึ้นมาเล้ย”

หากใครที่โดนผลกระทบอย่างพี่คนนั้น ก็คงต้องบ่นทุกราย มันไม่แปลกหรอก และที่สำคัญ ฉันก็รู้ซึ้งแก่ใจดีถึงระบบงานที่ทำร่วมกันหลายทีม บางครั้งมุมมองหรือข้อมูลที่เราได้รับในการทำครั้งแรก มันมีไม่เพียงพอ และอีกหลายครั้งที่ฉันได้รับคำสั่งให้ทำๆ มันไปก่อน แต่เมื่อทำเสร็จแล้ว กลับใช้ไม่ได้ หรือไม่ได้ใช้ เพราะ Requirement เปลี่ยนไป หรือจะเพราะผู้ใหญ่ละทิ้งโปรเจคนั้น หันไปจับโปรเจคอื่น

มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้จริงๆ แต่ถึงกระนั้น ฉันก็ไม่เคยคิดว่างานที่ทำเสร็จไป มันคือสิ่งสูญเปล่าหรือไม่ได้อะไรเลยแบบที่พี่คนนั้นคิด

เพราะอย่างน้อย เราก็ยังได้ลงมือทำ มิได้อยู่เฉยๆ การทำงานเป็นการพัฒนาความรู้ และเป็นประสบการณ์ให้เราในครั้งต่อไป หากว่าต้องเจอเหตุการณ์คล้ายๆ กรณีนี้อีก

สิ่งที่สูญเปล่าและไม่ได้อะไรเลยที่แท้จริง คือการที่เราไม่ได้คิดและไม่ได้ลงมือทำต่างหาก เพราะการนั่งรอคอย Requirement ที่แน่นอน มันก็ใช่ว่าจะเป็นไปตามนั้นเสมอไป ถึงวันเวลาหนึ่ง เมื่อทุกอย่างแปรเปลี่ยน ความต้องการของระบบอาจเปลี่ยนก็ได้ ใครจะไปรู้ ผลสุดท้าย เราก็ต้องโละทิ้งทำใหม่อยู่ดี



พี่คนนั้นเดินออกจากห้องประชุมไป หากในใจฉันยังคงคิดอะไรต่อไปเงียบๆ

ฉันขอบคุณเขาในใจ เพราะการระบายความอัดอั้นตันใจครั้งนี้ ทำให้ฉันคิดได้อยู่อย่างหนึ่ง ฉันได้เรียนรู้ระบบใหม่ๆ ซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์ของบริษัท และฉันยังได้เห็นแนวคิดจากกลุ่มบุคคลระดับหัวหน้า ทำให้ฉันซึมซับความคิดที่แปลกแยก แตกต่างออกไป

และที่สำคัญ

ฉันไม่รู้สึกว่าที่มาประชุมวันนี้ นาทีนี้ มันช่างไร้ค่า เสียเวลาเหลือเกิน เหมือนกับเมื่อครั้งแรกที่ฉันโดนลากเข้ามาในห้องประชุม


มุมมองเป็นสิ่งสำคัญ หากเราค้นหาข้อดีของทุกๆ อย่างได้ แน่นอนว่า สิ่งนั้นย่อมไม่ใช่สิ่งที่สูญเปล่าเสมอ แต่ถ้าหากหัวใจเขายังไม่คิดจะค้นหา แล้วใครล่ะจะช่วยค้นหาแทนได้

Create Date : 23 ตุลาคม 2550 Last Update : 23 ตุลาคม 2550 22:21:14 น. Counter : 513 Pageviews.		4 comments
Share Tweet