เกาหลี...ดีตรงไหน? : ผีเสื้อแสนสวยออกจากรังไหม

เพื่อน ๆ ขอบใจน่ะทุกคนทำให้เราสองคนตื้นตันใจจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้วอ่ะ ดูเพื่อน ๆ ในออฟฟิศเราจะระรื่นมากมายเมื่อเราโบกมือบ๊ายบายทุกคนตอนเย็นของวันที่ 12 แต่มาคิดดูอีกที....เอ...ไอ้เราสองคนก็เป็นนังมารร้าย(แต่ไม่ได้ใส่ปราด้าแท้ บังเอิญโชคดีที่พี่ไทยแกก๊อปเก่งเลยสามารถสอยปราด้าคู่ละร้อยก่า ๆ มาใส่เดินเชิ่ดได้แม้มันจะกันเท้าก็พอทันอ่ะน่ะ) ใช่! มันแปลก ๆ นาที่จู่คนทั้งออฟฟิศที่ออกจะหยาดเรา(ย่อมาจากขยาดน่ะ) ส่งยิ้มกว้างอย่างยินดีใจรู้สึกว่า มันโบกมือส่งเราหรือดีใจที่นังมารสองสาวไม่อยู่ออฟฟิศตั้งอาทิตย์นึงหว่า? อืมม์...ช่างเหอะ! ไม่สนซะอย่างจะทำไม(ก็มันเป็นซะอย่างงี้แหละเขาถึงได้รักมรึงสองคนมากอ่ะ) ไม่สนใจอยู่แว้ว อาจจะเพราะเราเป็นคนพูดขวานผ่าซากไปบ้าง หน้าบูด(แต่ยังสวย)ไปบ้างเวลามันมีปัญหาแต่ชอบหมกไว้แล้วค่อยบอกตอนปิดงบส่งสำนักงานใหญ่(วันสุดท้ายอ่ะ) เนี่ยะ! ก็มันเป็นกันอย่างเงี้ยะเจอบ่อย ๆ ก็ต้องมีลมขึ้นมั่งแหละ ใช่ม่ะ ๆ (หาพวกอยู่ ฉะนั้นช่วยพยักหน้าเห็นด้วยหน่อยจะขอบคุณคร้าบ ^^)

สุดท้าย...ฉันกับเพื่อนก็ทิ้งความสงสัยไว้ที่หน้าประตูลิฟท์แล้วลัลลากลับบ้านไปแต่งองค์เป็นสาวเกาหลี โฮะ โฮะ โฮะ (หัวเราะแบบฮันนะซัง ถ้าไม่รู้จักให้ไปร้านหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นแล้วถามหาเลยไม่มีร้านไหนไม่รู้จักการ์ตูนเล่มนี้แน่นอน) แต่เดี๋ยวครับพี่น้อง มันอดแม่ง ๆ ไม่ได้ตอนบอกเจ้านายสุดที่รักว่าเราสองคนต้องไปก่อนน่ะ ทนคิดถึงเราหน่อยแล้วกัน(อันนี้แอบใส่สีตีไข่เอาเอง ก็ใครจะไปกล้าเล่นกับพี่ล่ะครับ ใครเห็นก็นึกว่าเป็นหัวหน้าแก๊งค์ยากุซ่าคุมซอยธนิยะทั้งนั้น!) แต่เจ้านายเราดันบอกว่า 'ยูอย่าลืมใส่เสื้อหนา ๆ น่ะเพราะมันหนาวมาก เดี๋ยวยูจะทนไม่ได้หรือไม่สบายไป และเที่ยวให้สนุกน่ะ' พูดแล้วยิ้มแบบเหยียด ๆ แถมกัดฟันด้วย บวกประชดให้มรึงสองคนไปเที่ยวให้สำราญเหอะ อย่ามากังวลคนที่เมืองไทยที่เขาทำงานแทนมรึงสองคนเลย อะไรประมาณเนี่ยะ อะฮ้า! คิดว่าเราจะสะอึกเหรอ? เปล๊า! ไม่มี๊ ระดับนี้ไม่มีหรอกจะสะอึกเรื่องแค่นี้ ขนาดโดนด่ายังเถียงกลับเลย ที่มีชีวิตรอดมาได้เนี่ยะมันเป็นบุญเก่า....เพราะบุญใหม่ยังไม่มีเลยอ่ะ =_=' ฉันกับเพื่อนขอบคุณพร้อมยิ้มแบบนางสาวไทยรอบเหลือสองคน(ที่เหลือเขาเข้ารอบกันหมดอ่ะ) โค้งให้อย่างงดงามตามแบบฉบับพี่ยุ่นก่อนจะโบยบินไปยังถิ่นหิมะอย่างไม่ได้สนใจเลยว่าถูกเหน็บจากเจ้านายสุดที่รักมา ฮ่า ฮ่า ฮ่า รอข้าเจ้าก่อนหนาแล้วเจอกันวันพรุ่ง (คำพูดนี้บังเอิญอินกับเรื่องสู่ฝันนิรันดรไปนิ๊ดนึงอ่ะ หวังว่าคงให้อำภัยน๊า)

มีเรื่องตื่นเต้นมาบอก! แต่เปล่าหรอก ที่จริงมันไม่ได้ตื่นเต้นขนาดนั้นหรอกเพื่อน ๆ อย่าเพิ่งทำหน้าตื่นเต้นให้มันเว่อร์ไป ค่อย ๆ หายใจเข้า....แล้วหายใจออก....ท่องไว้....เข้าได้ตังค์....ออกไม่มีตังค์ อึ๋ย! นั่นมันคติของเราเวลาได้งานกะตกงานนี่หว่า ขอโทษคร้าบบ แหะ ๆ โอ.เค. ชักจะเลอะแล้ว(เราชอบน้ำก็เลยมีน้ำเยอะหน่อย เนื้อน้อย ๆ จะได้สนใจเป็นพิเศษไงว่า เอ๊ะ! เนื้ออยู่ตรงไหนหว่า?)

อะ...แอ่ม! คือว่าเรื่องมันมีอยู่ว่า....ด้วยความมั่นใจแบบสาวยุค 2008 เราสองคนมั่นใจม๊าก...มาก เช็คกันตลอดว่า
ฉัน : แกเครื่องออกกี่โมงว่ะ?
เพื่อน : ห้าทุ่มเจ้
ฉัน : เออดีว่ะงั้นเจอกันหนามบินสี่ทุ่มน๊ะ
เพื่อน : ได้เจ้ (แล้วเช็คดูเวลาอีกทีเพื่อความชัวร์) =_=' เจ้!
ฉัน : อะไร?
เพื่อน : ไม่ใช่ห้าทุ่มอ่ะเจ้ มันสี่ทุ่มอ่ะ
ฉัน : อ้าวเวลมั้ยล่ะ ดีน่ะที่เรายังมีบุญเก่า (เหลือน้อยมาก) มาดลให้แกดูอีกทีนึงอ่ะ (ทำหน้าจริงจังมาก น่าหมั่นใส้ที่สุด แต่ที่จริงตกใจเหมือนกันเพราะถ้าพลาด นั่นคือ.....นั่นดิ เราจะทำยังไงได้มั่งน่ะ? เอาไว้ทริปอื่นแล้วค่อยลองดีกว่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า)
เพื่อน : งั้นห้าครึ่งออกเลยน่ะ เดี๋ยวไม่ทัน
ฉัน : เออดีเหมือนกัน ฉันจะไปทำทรงผมเด้ง ๆ แข่งกับสาวที่นู่นหน่อย (กระหยิ่มยิ้มย่องแต่ดันลืมอายุและบัตรประชาชนตัวเอง...คือว่าตัวฉันเองยังไม่ค่อยจะกล้าดูบัตรใบนั้นเลยอ่ะน่ะ คือมันน่าหยดหยองมั่ก ๆ ถ้าใครอยากดูกดไป 1113 ได้เดี๋ยวเค้าจะโชว์ให้ดู...เฮ้ย! เค้าล้อเล่นตัวเอง จะกดไปทำไมให้มันเปลืองตังค์อ่ะ)

หลังจากกลับบ้าน กินข้าวและอาบน้ำตัวหอมด้วยสบู่สีเขียวมีนกแก้วเป็นตัวปั๊มอยู่บนก้อน กลิ่นของมันหอมพฤษานานาพรรณจนฉันแอบกลัวว่าใครจะได้กลิ่นแล้วรู้ว่าฉันใช้สบู่ยี่ห้ออะไรหรือเปล่าหว่า? ฉันไม่ได้คิดมากหรอกแต่กลัวคนอื่นเค้าจะอิจฉาที่ไม่ได้ใช้สบู่แบบที่ฉันใช้ ก็แน่นอนอยู่แล้วคนมีคลาสอย่างฉันมันต้องเหมาะกับสบู่แบบนี้แหละ เหอ ๆ =_=' เมื่อมั่นใจในความหอมและสะอาดเอี่ยมของตัวเองแล้วฉันก็รีบเอาร่างอันบอบบางของตัวเองลงไปเซ็ทผม บอกพี่สาวร้านเสริมสวยว่า
ฉัน : พี่เอาช่วยทำให้ผมหยิกมีวอลลุ่มหน่อย (ไม่กล้าบอกว่าไปไหนเดี๋ยวเจ้เค้าคิดว่าอีนี่ท่าจะบ้า)
เจ้ร้านเสริมสวย : งามโรงแรมใช่มั้ยค่ะ (จีบปากจีบคอ) ได้ค่ะคุณน้องเดี๋ยวจะทำให้เด้งสุด ๆ (หึ ๆ กลัวมันจะเด้งออกจากแรงดึงดูดโลกน่ะดิ)
ฉัน : ได้ค่ะ แต่ขอแบบด่วนน๊ะ (เจ้ยิ้มแล้วลงมือทำงานทันที)
ติ๊กตอก...ติ๊กตอก....ฉันเหลือบดูนาฬิกาเรือนหรูคิดว่าราคาไม่เกินร้อยเก้าสิบเก้าบาทแขวนอยู่ที่ผนังร้าน จ๊ากก!!! สองทุ่มอยู่แล้วทำไมยังไม่เสร็จอีกฟร่ะเดี๋ยวตูก็ได้ตกเครื่องสมใจเลยอ่า
ฉัน : พี่ค่ะเร็ว ๆ หน่อยค่ะเดี๋ยวสายกว่านี้ (หน้านิ่งแต่ใจเต้นตูมกลัวไปไม่ทัน)
เจ้ : เสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวแกะโรลออกก็สวยเด้งเลยค่ะ อยู่ได้เป็นอาทิตย์เลยน๊ะค๊ะ (พูดพลางแกะผมมือเป็นระวิง)

นี่แหละหน้าฉันเป็นแบบนี้เลยอ่ะ ขนาดฉันว่าหน้าฉันมันก็ช่วยดร๊อปอายุตัวเองลงมามั่งแล้วน่ะ แต่ไหงไอ้ทรงผมหยิกและมีวอลลุ่มอย่างที่ฉันอยากได้มันได้กลายเป็นอาวุธร้ายที่ได้ทำลายความหวังของสาวสวยไร้เดียงสาได้อย่างเลือดเย็นแบบนี้อ่ะ ฉันไม่เถียงเจ้เค้าเลยว่าทำไมมันจะอยู่ได้เป็นอาทิตย์โดยไม่คลายความหยิกลง.....หึ ๆ อยากให้เพื่อน ๆ ค่อย ๆ หลับตา ช้า ๆ น่ะไม่ต้องรีบ.....สูดหายใจเข้าออกแบบเดี๋ยวกับที่บอกไว้ข้างบนนั่นแหละ แล้วค่อยคิดตามที่ฉันบอกน่ะ ให้เพื่อนนึกถึงคุณป้าวัยหกสิบข้าง ๆ บ้าน ที่เพื่อนยกตำหน่ง Gril Next Door ให้อ่ะ แล้วป้าข้างบ้านไปดัดผมแบบหยิกหยองมา แต่ให้เพื่อน ๆ ลองคิดว่าผมหยิกหยองของป้าข้างบ้านดันเป็นแบบผมยาวแล้วหยิกหยองอ่ะ

เพื่อน ๆ เข้าใจหรือยังว่าฉันรู้สึกช๊อคและเสียใจแค่ไหนกับความคิดที่จินตนาการว่าจะสวยและเด้งกว่าสาวเกาหลีอ่ะ แง ๆๆๆ ฉันไม่ย๊อม...มันเป็นเพียงเสียงร้องไห้ที่น้ำตาเป็นสายเลือดอยู่ในใจเท่านั้น ฉันใช้ขาเรียวยาวของตัวเองลุกจากเก้าอี้ด้วยความสั่นเทา (จะเป็นลมเพราะอายุ อึ๋ย!) หันยิ้มหวานให้เจ้แบบที่นางสาวไทยชอบใช้แล้วจ่ายตังค์เจ้ไป เดินเร็วขึ้นบ้านด้วยใจกลัดหนอง ปิดประตูปัง! แล้วฉันก็เอามือเรียวบางและนิ่มละมุนของตัวเองกางออกแบบคราด(ที่ใช้กวาดขยะอ่ะ รู้จักกันป่าว?) สางผมหยิกแบบป้าข้างบ้านให้คลายตัว....เฮ้อ! เอาว่ะได้แค่นี้ก็ดีแล้ว ยังไงเราก็สวยแม้แต่อั้มพัชราภายังยอมซูฮก รีบไปดีก่าเดี๋ยวตกเครื่อง แล้วฉันก็เดินคอตกลางกระเป๋าเดินทางแบบพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินชอบใช้ไปขึ้นแท๊กซี่ด้วยน้ำตานองหน้า ฮือ ๆ ๆ

เรื่องที่ฉันเจอ ทำให้ฉันได้ก้าวขึ้นเป็นผู้ใหญ่อีกขั้น ทำให้ฉันเข้มแข็ง และยอมรับอะไรได้ด้วยใช้เหตุผลมาเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวให้ยอมรับผลที่เกิดขึ้นแล้วนั้น ทำให้ฉันได้เข้าใจว่า การที่คนเราหน้าตาดีไม่ได้หมายความว่าเขาจะสามารถทำผมทรงอะไรก็ได้สักหน่อย เอาล่ะฉันเข้าใจแล้ว คราวหน้าจะไม่ทำอีกแล้วไอ้ทรงหยิกของป้าข้างบ้านเนี่ยะ!

Create Date : 29 สิงหาคม 2551		2 comments
Last Update : 29 สิงหาคม 2551 17:26:01 น.
Counter : 327 Pageviews.
Share Tweet