|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
เกาหลี...ดีตรงไหน? : เตรียมร่อน
 หวัดดีคร้าบบ!! แหะ ๆ หายหน้าหายตาไปซะนาน(มากกก) กลับมาแว้วจร้าขอรายงานตัวเลยล่ะกัน อิ อิ เอาล่ะเรามาช่วยกันลุ้นสองสาวสวยประหาญต่อกันดีกว่า เย้! เราลืมแนะนำเพื่อนสาวสวยประหาญไปว่าเค้ามีนามเรียกกันว่า 'โอ'
หลังจากที่สองสาวสวยประหารหลับใหลไปในวินาทีเกือบจะสุดท้ายของการเดินทางกินเวลาห้าชั่วโมงบนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ได้พาเราสองคนข้ามน้ำข้ามทะเลไปยังดินแดนแห่งโสม ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียสุดฤทธิ์ ตาลีตาเหลือกเขียนเอกสารที่ใช้ยื่นตอนขาเข้าประเทศ ที่ทำให้ฉันกับเพื่อนได้รู้ว่าพี่ชายหน้าตาดีที่นั่งเบียดเป็นปลากระป๋องในชั้นประหยัดของเจ้าจำปีลำยักษ์พูดและฟังภาษาไทยของเราได้! 
เมื่อความจริงปรากฏทำให้สัญชาติญาณการเอาตัวรอดผุดโผล่ขึ้นมาทันตาเห็น โชคดีของฉันจริง ๆ ที่ไม่ได้นั่งติดกับพี่ชายคนนั้น อิ อิ อิ หันมองเพื่อนสาวแล้วส่งสายตาเห็นใจให้เหมือนกับเราไม่ได้มาด้วยกันงั้นแหละ แล้วฉันก็รีบเบนหน้าเรียวรูปไข่ของตัวเอง (ตรงไหนว่ะ?)  ไปมองรอบ ๆ ตัวเหมือนมีอะไรที่น่าสนใจมากกว่าป้ายราคาที่แปะไว้หน้าร้านตามห้างสรรพสินค้าว่า Sale Up to XX% เสียอีก!
ด้วยมารยาทพี่ชายคนนั้นก็เลยต้องคุยกับเพื่อนสาวของฉันพอเป็นพิธี แล้วตัดการสนทนาที่น่าอึดอัดด้วยการบอกทุกเรื่องที่คุยกันพร้อมทำหน้าตางงงวยและประโยคที่บอกการสิ้นสุดของการสนทนาว่า ไม่รู้! ไม่แน่ใจ! เอ๋? สุดท้ายด้วยความฉลาดหลักแหลมของเพื่อนมันก็เลยผินหน้ามาหาฉันแล้วก็ทำทีเป็นคุยเรื่องที่ดูท่าจะสำคัญมาก ฉันเห็นสายตาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนเลยทำหน้าเคร่งแล้วคุยเหมือนนักธุรกิจกำลังคุยเรื่องสัญญาแสนล้านล้านบาทกันอยู่ 
ว้าว ๆ ๆ ๆ ได้ผลอ่ะ...สุดท้ายพี่ชายคนนั้นเค้าก็แอบถอนหายใจ (ไม่เห็นแต่คิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ)
เสียงประกาศจากกัปตันแจ้งบอกพิกัดและเวลาที่เรากำลังอยู่ และเราจะใช้เวลาอีกแค่ไหนก่อนเครื่องจะลงจอดในแดนกิมจิและโสมแห่งนี้ พนักงานต้อนรับหน้าตาผ่องใสราวกับไม่ได้ผ่านคืนอันยุ่งและวุ่นวายเดินมาสอบถามลูกค้าว่าจะรับอะไรเป็นอาหารเช้า (ทั้ง ๆ ที่มันยังไม่ตีห้าเลยอ่ะ)  พี่ชายสจ๊วตท่าทางหนีบสุดฤทธิ์ยิ้มปรี่แล้วเดินมาถามฉันเสียงรัวเร็ว.....ฉันอึ้ง ๆ เพราะพี่แกพูดกับฉันเป็นภาษาอังกฤษอันชำนาญและคล่องปร๋อ อธิบายรายการอาหารว่ามีอะไรบ้าง และมีส่วนประกอบอย่างไร ตบท้ายด้วยการถามย้ำว่ามาดามจะรับอะไรดี? (เป็นภาษาอังกฤษทุกคำเลยอ่ะ)  อุเหม่...เหวอรับประทานเลยฉัน
ฉันนั่งทำตาปริบ ๆ เพราะไม่แน่ใจว่าจะตอบเป็นภาษาไทยหรือภาษาอังกฤษเพื่อที่จะช่วยรักษาน้ำใจของพี่สจ๊วตคนงามที่อุตสาห์พูดภาษาอังกฤษกับฉันมาตั้งนานสองนาน แล้วฉันก็ตัดสินใจได้! เอาข้าว! เสียงดังฟังชัด...แต่เป็นภาษาไทยอ่ะ  พี่สจ๊วตดูท่าจะอึ้ง ๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองคิดผิดที่นึกว่าฉันไม่ใช่คนไทย ของเขาฝึกมาดีจริง ๆ เพราะพี่สจ๊วตพูดขอโทษฉัน....แล้วรับออเดอร์ตามที่ฉันต้องการแล้วจากไปพร้อมหน้าตาแตกยับเยินในความเข้าใจผิดของพี่แก...ฉันงงกับคำขอโทษนั้นแต่คิดว่าพี่แกคงขอโทษเรื่องที่พูดภาษาอังกฤษกับฉันนั่นแหละ ฉันมองตามก้นที่บิดน้อย ๆ ของพี่ชายสจ๊วตไปพร้อมแอบกระซิบไปว่าฉันขอโทษที่หน้าตาดันเหมือนต่างด้าว เอ้ย! ดันเหมือนต่างชาติมากกว่าคนไทย แต่ฉันน่ะไทยแท้ทั้งร่างกายและจิตวิญญาณเชียวน่ะจะบอกให้!
 หงึ! ตูไม่น่าบอกพี่สจ๊วตเลยว่า เอาข้าว เมื่อเห็นอาหารเช้าก่อนตีห้าของฉันกับเพื่อนรัก เสียใจจนอยากจะร้องไห้ให้น้ำตามันไหลเป็นสวยเลือดเลยอ่ะ ขอบคุณพร้อมยิ้มหวานให้พี่สจ๊วตแล้วหันสบตาเพื่อนรักที่ดูท่าน้ำท่วมปากไปเหมือนกัน!
พี่โอ : เจ้! ทำไมมันดันกลายเป็นงี้อ่ะ?
ฉัน : หึ ๆ ๆ ตูจะไปรู้เรอะ! ไม่ได้ฟังว่ามันเป็น sticky rice ได้ยินแค่ rice คำหลังอ่ะ เห็นใส่เครื่องเยอะแยะก็เลยนึกว่าเป็นข้าวต้ม เสียจิตมากมายอ่ะ
พี่โอ : ตกลงเราจะกินข้าวห่อใบบัวตอนยังไม่ตีห้านี่อ่ะน่ะ?
ฉัน : หึ ๆ ๆ ก็ใช่น่ะดิ!
  หันมองหน้ากันอีกทีมองข้าวห่อใบบัวหน้าตาดูดีแต่ไม่ค่อยถูกเวลาที่จัดเป็นอาหารเช้าแล้วรู้สึกห่อเหี่ยวและผิดหวังกับพี่ชายสจ๊วตคนงามไม่ได้ แอบเหล่มองบะหมี่น่าตาดูดีและดูจะถูกที่ถูกเวลาของพี่ชายหน้าหล่อ กับพี่มืดมาดเท่แล้วแทบอยากจะขอเปลี่ยนเมนูกับพี่แกซะงั้น...สุดท้ายเหมือนยอมรับชะตากรรมในความเอ๋อของเราทั้งคู่ สองสาวสวยประหาญเลยจัดการข้าวห่อใบบัวที่ไม่มีมารยาทซะเกลี้ยงในเวลาประจวบเหมาะ...
เมื่อพี่สจ๊วตคนเดิมกลับมาเก็บข้าวห่อใบบัวที่สองสาวจัดการซะเรียบ (โดยแอบมองแบบจิก ๆ มาที่สองสาว) และกัปตันประกาศว่าได้พาทุกท่านเข้าสู่แดนโสมเรียบร้อยแล้ว....ฉันกับเพื่อนหันมองหน้ากันรอคอยสัมผัสของล้อเจ้าจำปียักษ์กับสนามบินอินชอนอย่างใจจดจ่อพร้อมเข้าใจสัจธรรมว่าอย่าได้คิดตัดสินใจอะไรไปก่อนที่จะแน่ใจว่าเราเข้าใจถูกต้องแล้ว สิ่งที่เราคิดว่าใช่ อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็นเช่นข้าว...ที่เราเข้าใจมันดันกลายเป็น...ข้าวห่อใบบัวได้เลยอ่ะคับพี่น้องคับ
| Create Date : 20 พฤศจิกายน 2551 |
| Last Update : 20 พฤศจิกายน 2551 16:10:17 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 343 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: MoonClock~* IP: 125.24.134.231 วันที่: 20 พฤศจิกายน 2551 เวลา:18:08:12 น. |
|
|
|
| โดย: OLIVE IP: 203.126.96.130 วันที่: 21 พฤศจิกายน 2551 เวลา:10:39:56 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
I want to be.....SomeBody สวัสดีค่า ^^
ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่บ้านหลังเล็ก ๆ ของเราน๊า
เราชื่อแอน น่ารักเหมือนในรูปข้างล่างนี่แหละ =_='
ยินดีกับทุกคอมเม้นท์ และจะยิ่งดีใจมากขึ้นถ้าเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเราที่เอามาแบ่งปันสามารถเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากเพื่อน ๆ ได้ แค่นี้เราก็มีความสุขแล้ว >.<
|
|
|
|
|
|
|
|
|
หวัดดีคร้าบบ!! แหะ ๆ หายหน้าหายตาไปซะนาน(มากกก) กลับมาแว้วจร้าขอรายงานตัวเลยล่ะกัน อิ อิ เอาล่ะเรามาช่วยกันลุ้นสองสาวสวยประหาญต่อกันดีกว่า เย้! เราลืมแนะนำเพื่อนสาวสวยประหาญไปว่าเค้ามีนามเรียกกันว่า 'โอ'
ไปมองรอบ ๆ ตัวเหมือนมีอะไรที่น่าสนใจมากกว่าป้ายราคาที่แปะไว้หน้าร้านตามห้างสรรพสินค้าว่า Sale Up to XX% เสียอีก!
ได้ผลอ่ะ...สุดท้ายพี่ชายคนนั้นเค้าก็แอบถอนหายใจ (ไม่เห็นแต่คิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ) 
พี่ชายสจ๊วตท่าทางหนีบสุดฤทธิ์ยิ้มปรี่แล้วเดินมาถามฉันเสียงรัวเร็ว.....ฉันอึ้ง ๆ เพราะพี่แกพูดกับฉันเป็นภาษาอังกฤษอันชำนาญและคล่องปร๋อ อธิบายรายการอาหารว่ามีอะไรบ้าง และมีส่วนประกอบอย่างไร ตบท้ายด้วยการถามย้ำว่ามาดามจะรับอะไรดี? (เป็นภาษาอังกฤษทุกคำเลยอ่ะ) 
อุเหม่...เหวอรับประทานเลยฉัน
พี่สจ๊วตดูท่าจะอึ้ง ๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองคิดผิดที่นึกว่าฉันไม่ใช่คนไทย ของเขาฝึกมาดีจริง ๆ เพราะพี่สจ๊วตพูดขอโทษฉัน....แล้วรับออเดอร์ตามที่ฉันต้องการแล้วจากไปพร้อมหน้าตาแตกยับเยินในความเข้าใจผิดของพี่แก...ฉันงงกับคำขอโทษนั้นแต่คิดว่าพี่แกคงขอโทษเรื่องที่พูดภาษาอังกฤษกับฉันนั่นแหละ ฉันมองตามก้นที่บิดน้อย ๆ ของพี่ชายสจ๊วตไปพร้อมแอบกระซิบไปว่าฉันขอโทษที่หน้าตาดันเหมือนต่างด้าว เอ้ย! ดันเหมือนต่างชาติมากกว่าคนไทย แต่ฉันน่ะไทยแท้ทั้งร่างกายและจิตวิญญาณเชียวน่ะจะบอกให้!
หงึ! ตูไม่น่าบอกพี่สจ๊วตเลยว่า เอาข้าว เมื่อเห็นอาหารเช้าก่อนตีห้าของฉันกับเพื่อนรัก เสียใจจนอยากจะร้องไห้ให้น้ำตามันไหลเป็นสวยเลือดเลยอ่ะ ขอบคุณพร้อมยิ้มหวานให้พี่สจ๊วตแล้วหันสบตาเพื่อนรักที่ดูท่าน้ำท่วมปากไปเหมือนกัน!
หันมองหน้ากันอีกทีมองข้าวห่อใบบัวหน้าตาดูดีแต่ไม่ค่อยถูกเวลาที่จัดเป็นอาหารเช้าแล้วรู้สึกห่อเหี่ยวและผิดหวังกับพี่ชายสจ๊วตคนงามไม่ได้ แอบเหล่มองบะหมี่น่าตาดูดีและดูจะถูกที่ถูกเวลาของพี่ชายหน้าหล่อ กับพี่มืดมาดเท่แล้วแทบอยากจะขอเปลี่ยนเมนูกับพี่แกซะงั้น...สุดท้ายเหมือนยอมรับชะตากรรมในความเอ๋อของเราทั้งคู่ สองสาวสวยประหาญเลยจัดการข้าวห่อใบบัวที่ไม่มีมารยาทซะเกลี้ยงในเวลาประจวบเหมาะ...
: Users Online
แอบชอบนะเนี่ย ย้อนกลับไปอ่านหมดเลยค่ะ
อ่านไป เริ่มเขวๆ เหมือนอ่านนิยายอยู่เลย น่าลุ้น คอยติดตาม
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ข่มขู่ๆ อิอิ