เกาหลี...ดีตรงไหน? : เมื่อตัวหนอนกลายเป็นผีเสื้อ

หลังจากที่ฉันกับเพื่อน (ขอแทนตัวเองว่าฉันจะได้ดูเป็นงานเป็นการมากขึ้น) ได้จัดการตัวเอง และงานเรียบร้อยโรงเรียนไทยแล้ว ไอ้จัดการตัวเองเนี่ยะอย่างเพิ่งคิดไปไกลว่าเราสองคนได้อับเปหิตัวเองออกจากสารระบบของบริษัทฯ เปล่าครับอย่าเข้าใจผิดไป คืองี้ฉันกับเพื่อนได้หาข้อมูลคร่าว ๆพร้อมแผนที่ของรถไฟฟ้าใต้ดินและเวลาการเดินรถของเกาหลีเรียบร้อย (ก็จากหนังสือเล่มละ 25 บาทจากศูนย์ส่งเสริมการท่องเที่ยวเกาหลีไง) ถ้านึกไม่ออกให้กลับไปอ่านตอน เกาหลี....ดีตรงไหน? : การตัดสินใจ อ่ะน่ะค่ะ

เสร็จสรรพช่วงนั้นเพื่อนก็เริ่มเข้าเช็คอุณหภูมิที่โน่นเป็นการใหญ่ (ต้องเข้าใจด้วยว่าเด็กจากเขตร้อนกันดาร ไม่เคยเดินทางไกลนอกจากประเทศเพื่อนบ้านและอากาศมันเหมือนกับบ้านเราโคด ๆ) ไหนจะต้องเดินทางกันแค่สองคนและที่สำคัญสาวสวย(เหลือน้อยทั้งความสาวและสวย) ต้องจากอกพ่อแม่เหมือนผีเสื้อแสนสวยออกจากรังไหมครั้งแรก

เราก็เลยลงความเห็นกันว่าคงต้องซื้อเสื้อกันหนาวและของตระเตรียมไว้บางส่วน ทีนี้เราก็เลยซื้อมันทุกอย่างที่คิดว่าต้องใช้เมื่อไปถึงที่โน่น เริ่มจากตลาดแถวออฟฟิศก่อนเลย เราก็ไปยัดเยียดกับคนเป็นร้อยที่ละลายทรัพย์แต่ไม่ชอบใจ กลับมาเจอร้านเล็ก ๆ ตรงข้ามออฟฟิศที่ขายของที่เราต้องใช้จริง ๆ กำลังระรื่นเลือกกันแบบสาวบ้าช้อปปิ้งแต่กระเป๋าแฟบ แล้วก็เกิดอาการเซ็งเฉียบพลันขึ้นมาซะงั้น ก็จะอะไรซะอีกล่ะ คนพี่แม่ค้าคนสวยเชียร์ใหญ่บอกว่าสวยและเหมาะกับน้องมาก (คงเห็นแล้วว่ามันเป็นพวกบ้าลูกยอ) แล้วพี่แกก็ทิ้งท้ายเพื่อล่อให้ลูกค้าตัดสินใจซื้อง่ายขึ้นเป็นการปิดการขายที่ไม่จำเป็นต้องจบมหาวิทยาลัยและอาศัยประสบการณ์ล้วน ๆ ก็ว่าได้ (ก็พี่แกขายของเก่งมากมายอ่ะ)

คุณพี่แม่ค้า : ถุงเท้ายาวแบบนี้เนื้อดีมาก อันนี้เป็นของนำเข้าค่ะ
ฉันกับเพื่อน : จากที่ไหนค่ะ (ยิ้มหวานเหมือนนางสาวไทยด้วย)
คุณพี่แม่ค้า : อ๋อ...อันนี้เหรอค่ะราคาพิเศษน๊ะค๊ะขายคู่ล่ะ 50 บาท เป็นของเกาหลีค่ะ
ฉันกับเพื่อน (หันมองหน้ากันแบบเซ็ง ๆ ) แล้วกระซิบกัน เฮ้ย! เซ็งว่ะไม่น่าบอกว่ามาจากเกาหลีเลยอ่ะ ถ้างี้ก็ไปซื้อที่นู่นก็ถูกกว่าดิ ไปเหอะ พยักหน้าเห็นด้วยแล้วหันไปขอบคุณพี่แม่ค้าคนสวยแล้วก็กลับออฟฟิศไป...พี่แม่ค้าคงไม่โกรธน่ะค้าบก็พี่ไม่รู้นิว่าพวกเราสองคนกำลังจะไปเกาหลีกันอยู่แล้ว แล้วจะมามัวซื้อจากเมืองไทยทำไมให้มันเสียบรรยากาศสู้ไปซื้อที่โน่นไม่ได้หรอก feel มันไม่เหมือนกันน่ะค้าบ

ช่วงก่อนปีใหม่ฉันกับเพื่อนเลยออกจะช้อปปิ้งลิสซึ่มกันมากมาย ไหนจะต้องหาซื้อเสื้อกันหนาวอีก เห็นเขาว่าติดลบ โอ้ว! พระเจ้านั่นแหละที่ลูกช้าง เอ้ย ลูกผีเสื้อน้อย ๆ สองตัวกำลังต้องการ ว่าแล้วก็ไปหาซื้อเสื้อกันหนาวกันอีก โชคดีของคนเงินเดือนน้อยนิดอย่างเราที่ห้างใหญ่ในสีลมเค้ามีลดราคาเสื้อผ้าหน้าหนาว และที่สำคัญ! มันมีแบรนด์...ใช่ครับเพื่อน ๆ เพื่อน ๆ อ่านไม่ผิดหรอก แต่ถ้าสงสัยว่าทำไมต้องดี๊ด๊าด้วยกะแค่เสื้อมันมีแบรนด์เสื้อไหนก็มีแบรนด์ทั้งนั้นแหละ ขนาดไปปายยังมีเสื้อมูปายเลยอ่ะ ตัวไม่ถึงสองร้อย ลายน่ารักโคด แล้วทำไมต้องตื่นเต้นด้วยอ่ะ?

เฉลยแล้วกันว่าไอ้ที่ฉันกับเพื่อนหาข้อมูลมาน่ะ ประการแรกก็คือ เกาหลีเป็นประเทศที่ไปได้โดยไม่ต้องขอวีซ่า ง่ายใช่ม้าถ้าเทียบกับญี่ปุ่น หึ ๆ มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นหรอกเพื่อน ๆ ถ้ามันง่ายเค้าก็คงไม่พูดกันหรอกว่าเกาหลีเป็นประเทศที่ไปง่าย (ถ้ามีตังค์หรือคนออกให้ประเด็นหลังตกไปสำหรับสองสาวสวยประหารอย่างเรา) ใช่! ไปง่ายฉันไม่เถียงหรอก แต่ว่าไปลุ้นเอาตอนตรวจคนเข้าเมืองนี่แหละครับพี่น้อง เขาบอกว่ามันหินมากมาย แล้วประจวบกับข้อมูลหลาย ๆ ทางที่ฉันกับเพื่อนเช็คมาแล้วมีข้อแนะนำเหมือนเป็น trick ขอโทษทีมันนึกภาษาไทยไม่ออกอ่ะ

Trick ที่ว่าก็คือ เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองเค้าจะดูจากการแต่งกายของเราเบื้องต้น ดูปฏิกริยาท่าทางของเราว่ามันปกติหรือดูมีพิรุธลุกลี้ลุกลนหรือเปล่า (เพราะแรงงานไทยแอบเข้าเมืองแบบผิดกฎหมายเยอะน่ะเค้าเลยเข้มงวด) หน้าตาดูแล้วไม่น่าจะใช่ผู้ขายแรงงานประมาณเทือกนี้แหละ แล้วข้อมูลเค้าก็เลยแนะว่าเป็นไปได้ให้เราใส่เสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวที่ดูแล้วมีเกรดหรือเป็นแบรนด์เนมได้ก็จะดี นั่นไง! เข้าประเด็นจนได้ อิ อิ ถูกใจโจ๋สิครับงานนี้ เมื่อห้างดังกลางเมืองลดราคา (สามารถซื้อได้เมื่อมันลด 50-70% เท่านั้นเพราะไม่งั้นตังค์คงหมดตั้งแต่เตรียมเสื้อผ้าของใช้แล้วก็นั่งตากลมอยู่ระเบียงคอนโดฯเมืองไทยอยู่ดีแหละ เหอๆ) ว่าแล้วฉันกับเพื่อนก็เลยสอยเสื้อกันหนาวที่ดูดี มีราคา สมฐานะ และชาติตระกูล มาคนละตัว ที่สำคัญมันเหมาะกับรูปร่างเพรียวระหงของเราทั้งสองมาก (ฮาได้อีก)

อะ...แอ่ม! หลังจากที่ฉันกับเพื่อนได้สอยเสื้อมีชาติตระกูลเพื่อใช้เป็นเกราะบอกว่าฉันสวย ฉันรวย และฉันไม่ได้ขายแรงงานเรียบร้อยแล้ว (แต่เรื่องหน้าตานี่คงต้องไปเกิดใหม่หรือไม่ก็หวังว่าไปเกาหลีคราวนี้กลับมาฉันจะต้องเหมือนอั้ม พัชราภาให้ได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า) สองสาวสวยประหารก็เริ่มกลับเข้าสู่โหมดโลโซอีกครั้งโดยการนัดกันไปซื้อเสื้อผ้าสำหรับใส่หน้าหนาวที่ประตูน้ำแพลตินั่ม อันที่จริงมันไม่ได้เป็นห้างโลโซหรอกเพียงแต่ของที่ขายมันเป็นโหลมากไป ราคาต่ำไป และไม่ได้นำเข้ามาเสียภาษีและอากร ทำให้ราคาแพงเหมือนของจากที่อื่นก็เท่านั้นเอง ดูชื่อก็รู้แล้วว่ามีระดับ ก็ระดับแพลตินั่มเนี่ยะใช่ขี้ ๆ ซะเมื่อไร ไม่งั้นบัตรเครดิตคงไม่มีแบบแพลตินั่มเพื่อคุณสำคัญของแบงค์ต่างชาติและแบงค์ไทยที่แข่งกันขายบัตรจนไม่ได้ดูเลยว่าความสามารถในการจ่ายชำระหนี้ของลูกค้ามีแค่ไหน ขอให้ได้ขาย มียอดก็พอแล้ว จนบางทีฉันยังแปลกใจเลยว่าทำไมเดี๋ยวนี้บัตรเครดิตมันถึงได้มีกันง่ายดายเหลือเกิน ง่ายกว่าหาซื้อแตงโมอร่อย ๆ กินเสียอีก (ฉันชอบกินแตงโมเลยยกมาเป็นตัวอย่างคงไม่ว่ากันน่ะ)

ว่าแล้ววันนั้นทั้งวันฉันกับเพื่อนและคนอื่น ๆ ที่มาจับจ่ายซื้อของที่ประตูน้ำแพลตินั่ม เดินร้านโน้นออกร้านนี้จนฉันแทบจะลืมไปว่าได้เอาเท้าและขามาด้วย! มันชาครับเดินจนขาชา เจ็บจนไม่รู้เลยว่าตอนนี้เราสองคนทำได้เพียงลากเท้าอันแสนบอบบางของเราพ้นพื้นแทบไม่ถึงเซ็นต์ แต่ด้วยเลือดไทยใจเกินร้อยเราก็สูดหายใจแรงและเดินมันทุกชั้นและทุกร้าน (ขอบอกว่าทุกร้านจริง ๆ) แต่ที่น่าขำกว่าอะไร มีอยู่ร้านหนึ่งขายพวกของใช้สำหรับประเทศเมืองหนาว ทีนี้เราก็ลองใส่ที่ปิดหูกันเป็นการใหญ่จนลืมไปเลยว่าขาแทบจะไม่มีความรู้สึกแล้ว ลองไปลองมาคนเข้าร้านชักจะเยอะจนอึดอัดเลยชวนกันไปดูร้านอื่นก่อนแล้วค่อยมาดูใหม่ เดินมาได้สักพัก!

ฉัน: เฮ้ย! แล้วไอ้ที่ปิดหูลายเสือนี่มันมาจากไหนว่ะ? (หน้าซีดหันไปถามเพื่อนแล้วก็ได้แต่จ้องนิ่งแบบช๊อคค้างมองมือบอบบางอมชมพูของตัวเองกำที่ปิดหูลายเสือแน่น)
เพื่อน: เฮ้ย! เจ้ไปหยิบตอนไหนอ่ะ ทำไงดี?
ฉัน: กรูไม่ได้ตั้งใจ กรูไม่รู้ แต่กรูต้องเอาไปคืนอ่ะ แล้วพี่สาวร่างยักษ์นั่นจะด่ากรูป่าวเนี่ยะ แต่กรูไม่ได้ตั้งใจน๊า......(หน้าซีด...ยอมรับว่าตกใจมากจริง ๆ) แล้วฉันกับเพื่อนก็มองหน้ากัน หน้าเครียดแล้วก็ปล่อยก๊ากกกก...ออกมาเพราะขำความซื่อบื้อ เฟอะฟ่ะของตัวเอง (แต่เค้าว่าคนสวยต้องเฟอะฟ่ะหน่อยถึงจะน่ารักนิ)

ในที่สุดหนอนน้อยอย่างเราก็ถึงเวลากลายเป็นผีเสื้อแสนสวยออกไปสู่โลกกว้างเสียที....เฮ้อ! เหนื่อยมากมายกับการช้อปปิ้งกระจายและเหตุการณ์น่าตกใจของความเฟอะจากคนน่ารัก(กล้าเขียนอ่ะ แต่ยอมรับ อิ อิ) งงล่ะสิว่ามันเกี่ยวอะไรกับไปเกาหลี? หนอนน้อยกับผีเสื้อ? มันไม่เกี่ยวหรอกแต่พอดีคนเขียนอยากตั้งหัวข้อแบบนี้อ่ะ เอ้ย! เกี่ยวสิฉันสามารถเขียนให้มันเกี่ยวกันได้ก็แล้วกันน่า ก็เพราะตอนนี้ฉันเป็นหนอนน้อยมีเพียงเสื้อผ้าหน้าร้อนที่ใส่สบายแบบผ้าฝ้ายที่เมืองแถบเรานิยมใส่กัน แล้วเมื่อฉันได้เสื้อผ้าหน้าหนาวซึ่งชาตินี้คงไม่คิดจะซื้อถ้าไม่อยากเห็นหิมะ เสื้อผ้าที่ฉันได้มาเป็นกุรุต(เขียนถูกป่าว เดี๋ยวเช็คอีกทีแล้วค่อยมาแก้น่ะ) วันหยุดนั้นฉันเปิดพัดลมทุกตัวที่มีในคอนโดแล้วก็ลองชุดสำหรับเจ็ดวันในเกาหลี (ยืนยันว่าตอนลองอยู่เมืองไทยอ่ะ) ลองมันทุกชั้น ทุกชิ้น แล้วไปยืนอยู่หน้ากระจกที่มีอยู่รอบห้อง อย่างนี้เลย...หน้าฉันเกิดคำถามและงงมากกับเงาสะท้อนจากกระจก...แว๊กกกก! หนอนน้อยกลายเป็นหนอนยักษ์ไปได้งัยอ่ะ? แล้วผีเสื้อแสนสวยไปไหนว่ะ?

สิ่งนี้ทำให้ฉันได้รู้ว่าหน้าหนาวและเสื้อผ้าหน้าหนาวมันไม่ได้ทำให้เราสวยเหมือนเคทมอทที่เป็นพรีเซนเตอร์เสื้อผ้าช่วงวินเตอร์ได้หรอกน่ะ! ชิ! ผีเสื้อแสนสวย....

Create Date : 28 สิงหาคม 2551		2 comments
Last Update : 28 สิงหาคม 2551 14:37:47 น.
Counter : 511 Pageviews.
Share Tweet