Bloggang.com : ฟ้าสีหม่น คืนไร้ดาว : ตอนที่ 8

ตอนที่ 8 - เคลียร์หัวใจ (นิยาย yuri)

ตอนที่ 8 ... เคลียร์หัวใจ

“สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณวรรณ” เสียงคุ้นเคยที่คอยทักเธอเสมอในยามเช้า พร้อมถุงแซนวิช ที่จะช่วยให้เธออิ่มท้องไปถึงช่วงกลางวันก็ถูกถึงมือเธอในลำดับถัดมา
“มาแต่เช้าเชียวคะ วรรณนึกว่าคุณนันจะลุกไม่ไหวเสียอีกนะค่ะ ” วรรณณษาพูดพลางส่งยิ้มให้
“นึกถึงนันด้วยหรือค่ะเนี่ย ?? ถ้าจะให้ดีเปลี่ยนเป็นคิดถึงนัน ดีกว่านะค่ะ” นันทิยาหยอกเย้า นั่นทำให้คนตรงข้ามรู้สึกใจชื้นขึ้นมา ว่า นันทิยาคนเดิมที่สดใสร่าเริงกลับมาแล้ว
“เข้าข้างตัวเองไปนะค่ะเนี่ย” วรรณณษาค้อนให้นันทิยาเล็กน้อย
“เห็นคุณนัน ยิ้มได้แบบนี้ วรรณก็สบายใจแล้วค่ะ ป่ะ ขึ้นไปหาเงินใส่กระเป๋ากันเถอะค่ะ”

..
..

“จ๊ะเอ๋ .. มิวมารับวรรณไปทานข้าว” พูดจบแล้วมินวดีก็เอื้อมตัวเอาจมูกไปฝังแก้มสาวตากลมที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“นี่ .. แกมาทำแบบนี้กับชั้นได้ยังไงกัน” วรรณณษาอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“นี่ถ้าวรรณไม่หยุดเรียกมิว ว่า แกกับชั้น สงสัยมิวต้อง...” มินวดีพูดแล้วหยุดกลางคัน พลางเลื่อนสายตามาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“ไอ้มิวบ้า .. แกจะมาทำหน้าแบบนี้ใส่ชั้นไม่ได้นะ” วรรณณษาออกอาการเขินหน้าแดง ขึ้นมาเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนสนิทแบบนั้น
“อ๊ะ อ้าว มิวว่า มิวเตือนวรรณแล้วนะ” พูดจบ มินวดีก็ฉกปากตัวเองเข้าจุมพิตเจ้าของริมฝีปากตรงหน้าในทันที อีกครั้งแล้วที่เธออดใจไว้ไม่อยู่
“มิวว่า .. เรารีบไปกินข้าวกันดีกว่า ก่อนที่มิวจะหิวอย่างอื่นมากกว่าหิวข้าว” พูดจบมินวดีก็เข้าไปจับจูงหญิงสาวตรงหน้าออกไปจากห้อง

..
..

“มิว .. รอคุณนันก่อน” วรรณณษาบอกเสียงหลง ที่เห็นมินวดีฉุดเธอเข้าไปในลิฟท์แล้ว
“เรื่องอะไรจะรอให้มาเป็นก้าง” มินวดียักไหล่ไม่สนใจ
“เดี๋ยวคุณนันมาแล้วไม่เจอใครจะทำยังไงล่ะมิว”
“โทรศัพท์ก็มี .. ไปไม่เจอ ก็ต้องโทรมาอยู่ดี” มินวดีตอบเสียงพาล ๆ ทำไมวรรณณษาถึงต้องมาเป็นห่วงนันทิยาออกนอกหน้าแบบนี้ด้วยนะ และยังไม่ทันที่มินวดีจะพูดจบ โทรศัพท์ของวรรณณษาก็ดังขึ้นทันทีที่ลิฟท์เปิดออก
“เห็นมั้ย ?? พูดไม่ทันขาดคำ ตายยากจริงๆ”
“ค่ะ คุณนัน .. วรรณลงมาทานข้าวแล้วค่ะ ขอโทษนะค่ะ ที่ไม่ได้อยู่รอ”
“ร้านไหนหรอค่ะ ... วรรณก็ยังไม่รู้หรอกค่ะ”
“คือ ... ไปทานข้าวกับมิวหน่ะค่ะ ไม่รู้ไปหิวจากที่ไหนมา”

เสียงคุยโทรศัพท์ของคนข้าง ๆ ทำให้มินวดีรู้สึกขัดใจอยู่ไม่น้อย มันจะอะไรกันนัก แค่เธอจะไปทานข้าวกับคนที่เธอรัก สองต่อสอง ทำไมถึงได้ยากเย็นแบบนี้ แล้วเรื่องอะไรที่วรรณณณษาต้องมาตอบคำถามอะไรแบบนี้ด้วย และเธอก็อดใจไม่ไหว พูดแทรกเข้าไปในสายโทรศัพท์
“กินข้าวคนเดียวซักวัน มันจะตายรึยังไงกันคุณ” ประโยคนี้ ทำเอาวรรณณษาหันมาทำตาเขียวใส่เธอในทันที
“คุณนัน .. วันนี้วรรณคงไม่สะดวกนะค่ะ แค่นี้ก่อนนะค่ะ” วรรณณษาวางสายแล้ว และหันมาเล่นงานคนข้าง ๆ ตัวเธอแทน

..
..

“ไม่น่ารักเลยนะ มิว คุณนันเค้าเป็นเพื่อนที่มิวจะพูดแบบนี้กับเค้ารึยังไง?”
“ก็ไม่ได้อยากให้ใครมารักนี่”
“อะไรนะ ... ไม่ได้อยากให้ใครมารัก ใช่มั้ยมิว” เสียงคนถามเริ่มแข็งขึ้นอย่างรู้สึกดีได้
“ไม่ได้อยากให้คุณนันมารักนี่ ก็ไม่จำเป็นต้องมาทำตัวน่ารัก… ”
“... แต่มิวอยากให้ .. วรรณรักมิว นะ… มิวรู้แล้ว ว่าทำตัวไม่น่ารัก มิวขอโทษ ” มินวดีกล่าวเสียงอ่อย
“เราจะไปกินข้าวที่ไหน วรรณจะโทรบอกคุณนัน”
“เราไปกัน 2 คนไม่ได้หรอ…” มินวดีทำเสียงออดอ้อน เธออยากมีเวลาส่วนตัวกับคนข้าง ๆ คนนี้บ้างไม่ได้หรือยังไงกัน
“ถ้าก่อนหน้านี้อาจจะได้ เดี๋ยวคุณนันมา วรรณว่ามิวคงรู้นะ ว่าต้องทำยังไง” วรรณณษาคาดโทษมินวดี ซึ่งทำให้คนที่ทำหน้างออยู่ในเวลานี้ ทำอะไรไม่ได้นอกจาก ยอมรับผิดนั้นแต่โดยดี

..
..

วรรณณษาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองออกจะใจร้ายกับมินวดีอยู่มาก อีกทั้งมินวดีก็ยอมขอโทษนันทิยาแล้ว ครั้นที่เธอจะมาทำท่าปั้นปึงใส่มินวดีก็ดูจะไม่มีเหตุผลไปหน่อย
“คืนนี้ มีคิวที่ไหนบ้างล่ะมิว” วรรณณษาเอ่ยถาม เธอรู้ว่าถ้าถามแบบนี้ มินวดีจะเข้าใจความหมาย
“งั้นมิวมารับตอนเย็นนะ .. มีร้องแค่ที่ร้านพี่อ้าย ที่เดียวเอง”
“ขอโทษนะค่ะ .. จะเป็นอะไรมั้ย ถ้านันขอไปด้วยคน”
“คุณนัน ...” หญิงสาว 2 คนอุทานขึ้นพร้อมกัน
“พร้อมแล้วหรือ ค่ะ คุณนัน” วรรณณษาถามขึ้นมาราวกับต้องการให้แน่ใจ
“คุณนันจะไป หรือไม่ไป ก็แล้วแต่คุณซิ่ ยังไงมิวก็จะมารับวรรณอยู่ดี” มินวดีพูดขึ้นอย่างขัดใจ และนั่นทำให้วรรณณษาหันมาทำตาเขียวอีกครั้ง
“มิว ... เดี๋ยววรรณไปพร้อมคุณนัน เราไปเจอกันที่ร้านพี่อ้ายเลยล่ะกัน” วรรณณษาตัดบท
“เอ่อ ... อย่างนั้นก็ได้” มินวดีจำยอมต้องรับคำตามเคย

..
..

“พี่อ้าย .. คืนนี้ที่ร้านเราจะมีแขกพิเศษ 2 คนนะค่ะ” มินวดีกรอกเสียงไปตามสาย
“ใครกันล่ะ มิว พี่รู้จักมั้ยค่ะ” ระวันดาถามเสียงหวาน
“ยัยวรรณ กับคุณนันค่ะพี่อ้าย ... มิวตั้งใจโทรมาบอกพี่อ้ายก่อน” คำบอกกล่าวของมินวดี ทำให้คนปลายสายเงียบไป
“มิวอยากให้พี่อ้าย ตั้งตัวทัน เวลาที่ 2 คนนี้เดินเข้าร้านหน่ะค่ะ”
“จ๊ะมิว ขอบใจมากนะ”

..
..

ภาพผู้หญิงสองคนที่เดินเคียงคู่กันมา ทำให้ใจของสาวเซอร์เกิดอาการแกว่งได้อยู่เหมือนกัน .. และดูท่าทางแล้ว ไม่ได้มีแต่เธอคนเดียว ผู้หญิงสาวหวานที่ยืนรับลูกค้าอยู่อีกด้านหนึ่ง ก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน

“รถติดหรอวรรณ ทำไมมาช้าจัง?” มินวดีเอ่ยถามทันที ที่บริกรพาทั้งสองมาส่งที่โต๊ะที่เธอรออยู่
“อืม ... รถติดด้วย ออกช้าด้วย ขอโทษนะมิว แล้วพี่อ้ายล่ะ” วรรณณษาเอ่ยถาม
“อยู่แถวนี้แหล่ะ อีกเดี๋ยวก็คงแวะมา สั่งอาหารกันดีกว่า มิวนั่งได้ไม่นานอ่ะ”
“คุณนัน ..ทานอะไรดีค่ะ” วรรณณษาถามพลางส่งเมนูให้คนตัวสูงที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“เอ่อ .. นันทานอะไรก็ได้ค่ะ คุณวรรณ คุณมิวสั่งได้เลยนะค่ะ นันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน”
“คุณนัน ... ยังไม่ต้องไปหรอกค่ะ มิวรู้ ... ว่าคุณนันจะไปไหน ทานข้าวให้อิ่มก่อนเถอะค่ะ” คำพูดจากปากของมินวดีทำเอาทั้งโต๊ะเงียบงัน โดยที่คนทั้งสาม คิดต่างกันไปคนละสิ่ง

..
..

ณ ห้องพักนักดนตรีด้านหลังร้าน ที่เหลือไว้แต่เพียงนักร้องนำ และเจ้าของร้านเพียงเท่านั้น
“พี่อ้าย .. พร้อมมั้ยค่ะ มิวจะไปเชิญคุณนันมาที่นี่ให้” มินวดีเอ่ยถามผู้หญิงบอบบางตรงหน้าให้แน่ใจ
“พี่คิดว่าพร้อม ... แต่ พี่อยากให้มิวอยู่ด้วย.... ไม่ได้หรอค่ะ” ระวันดาถามกลับ
“มิวเชื่อว่า พี่อ้ายทำได้ และอยู่คนเดียวได้แน่ ๆ” มินวดีปลอบใจ และกำลังจะลุกเดินออกไปด้านนอก ระวันดากลับเป็นคนที่รั้งไว้
“มิว ... พี่เปลี่ยนใจ ไม่คุยที่นี่ล่ะ ขอเป็นด้านหน้าดีกว่า พี่อยากดูมิวร้องเพลง”
“แหน่ะ ... ทำยังกะไม่เคยเห็นมิวร้องเพลงไปได้ ตามนั้นก็ได้ค่ะ”
“ยิ้มสู้ นะค่ะ พี่สาวคนเก่ง”

..
..

“ขอบคุณนะค่ะ ที่ให้โอกาสนันได้อธิบาย ขอบใจนะมิว ที่ช่วยเป็นธุระให้” ประโยคแรกนั้น นันทิยาใช้พูดกับระวันดา และประโยคถัดมาใช้บอกสาวมาดเซอร์ที่ตอนนี้กำลังจะขึ้นไปร้องเพลงส่งความสุขให้พวกเธอฟังแล้ว
“ไม่เป็นไรนี่ ... คุยกันดี ๆ นะคะ จำไว้ว่า นี่อาจเป็นโอกาสครั้งแรก และครั้งเดียวของคุณ” มินวดีกระซิบประโยคดังกล่าวที่ข้างหูนันทิยาก่อนที่จะเดินตรงไปขึ้นเวที

..
..

“ตกลงว่า คุณนันมีอะไรกับดิฉันหรือค่ะ” ระวันดาเอ่ยถามขึ้นมาเป็นประโยคแรก
“ไม่เห็นพี่อ้าย ต้องใช้ประโยคที่ห่างเหินขนาดนี้เลยนี่ค่ะ” นันทิยาตัดพ้อ
“แล้วคุณนันคิดว่า เวลานี้เรายังเป็นคนสนิท คุ้นเคยกันอยู่อย่างนั้นหรือค่ะ”
“นันขอโทษ ... นันลืมไปว่า เวลานี้ นันไม่ใช่คนสนิทของพี่อ้ายอีกต่อไปแล้ว แต่นันไม่เคยลืมพี่อ้ายนะค่ะ ไม่เคยคิดว่าพี่อ้ายเป็นคนอื่นเลย”
“ดิฉันคิดว่า เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่ามั้ยค่ะ”
“เมื่อ 8 ที่แล้ว .. วันนั้น .. คุณพ่อกับคุณแม่ของนันทะเลาะกันหนักจนถึงขั้นเลิกรากัน ตอนนั้นคุณพ่อโกรธมาก ท่านจึงพานันไปกับท่านด้วย นันทำได้แค่โทรหาพี่อ้ายในครั้งนั้น และนันก็ไม่ได้แตะโทรศัพท์อีกเลย .....” เรื่องราวที่ระวันดาเคยได้ยินจากมินวดีมาบ้างแล้ว ก็พร่างพรูออกมาจากปากคนตัวสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้า เรื่องราวที่เธอคิดว่า มันผ่านไปแล้ว ก็กลับมาทำร้ายเธออีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ....

“ทำไม .. วันนั้น วันที่นันได้ติดต่อหาเจี๊ยบได้ ทำไม นันถึงไม่โทรหาพี่ล่ะค่ะ” ระวันดาถามเสียงสะอื้น เธอเปลี่ยนสรรพนามจากคนห่างไกล มาเป็นคนคุ้นเคยแบบเดิมแล้ว
“นัน.. ไม่กล้า ... เพราะ เจี๊ยบบอกว่า พี่อ้ายเปลี่ยนไปแล้ว … มีคนคอยดูแลพี่อ้ายแล้ว .. พี่อ้ายกลับมาเป็นคนร่าเริง สดใส ”
“ทำไม .. เจี๊ยบไม่เคยบอกพี่ ว่า นันติดต่อกลับมา ??”
“เจี๊ยบคงอยากเห็นพี่อ้าย มีความสุขซะทีมั้งค่ะ แล้วพี่คนนั้นไปไหนแล้วล่ะคะ พี่คนที่ทำให้พี่อ้ายยิ้มได้คนนั้น”
“เจี๊ยบบอกว่า พี่คนนั้นหน้าตาดีมาก รูปร่างก็สูงใหญ่ การเรียนก็เป็นที่หนึ่ง แถมยังขับรถคันโก้อีกด้วย”
“พี่คิดว่า เพื่อนของนัน คงเข้าใจผิดไปแล้วล่ะค่ะ ผู้ชายคนที่นันพูดถึง เค้าไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้แล้วนะคะนัน ... คนที่คอยเป็นกำลังใจให้พี่ ให้กำลังใจความรักของพี่ ทำให้พี่มีความหวังในรัก ที่เกิดขึ้นมา แต่ไม่ได้อยู่กับตัว ...” ระวันดาสะอึกสะอื้น เมื่อนึกถึงเพื่อนชายคนสนิท ...

“และวันที่เอกจากไป น้ำตากลับมาเป็นเพื่อนสนิทของพี่อีก ... ขนาดคนที่เชื่อมั่นในความรักอย่างเอก คนที่คาดหวังว่าจะได้ใช้เวลาอยู่กับคนที่ตัวเองรัก ยังทำไม่ได้ นับประสาอะไรกับคนแบบพี่ ... ที่เห็น รู้จัก ความรัก เฉพาะแค่ด้านที่มีความสุข”
“พี่อ้าย .. คงเสียใจมากที่พี่เอกจากไป .. นันเสียใจด้วยนะค่ะ”
“ที่พี่เสียใจ มันไม่เท่าที่ นัท เสียใจหรอกค่ะ นัน”
“พี่นัท .. มาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย ?? รึว่า .. คนนั้นคือ พี่เอก ???”
“ค่ะ ... นันเข้าใจถูกแล้ว เอกเป็นคนที่เข้ามาประคับประคองพี่ ในยามที่มีน้ำตา เศร้าซึม เอกคอยบอกกับพี่ว่า ถ้าพี่เชื่อในความรัก ความรักจะอยู่กับพี่ ถ้าพี่เชื่อในตัวนัน นันก็จะอยู่ในใจพี่ เหมือนอย่างที่เอก เชื่อมั่นในตัว นัท ทั้งเอก และนัท ต่างก็ต้องปิดสถานะของตัวเองจากบุคคลภายนอก แต่เค้าก็มีความเชื่ออย่างแน่วแน่ ว่า ซักวันเค้าจะได้อยู่ด้วยกัน” ระวันดาพูดถึงเพื่อนที่จากไปด้วยความร้าวราน
“เค้าสองคนได้อยู่ด้วยกัน .. ได้รักกัน .. แต่วันที่เอกจากโลกใบนี้ไป เอกกลับต้องเจ็บปวดทรมานอยู่คนเดียว และจากโลกไปนี้ไปโดยลำพัง ..”
“ผิดแล้วล่ะค่ะ ... พี่นัทเค้าตามไปหาพี่เอกแล้ว ... เค้าสองคนได้เจอกันแล้วค่ะพี่อ้าย”
“พี่รู้เรื่องนัท แล้วล่ะคะ เสียใจด้วยนะค่ะ” นันทิยาไม่ทันได้เอะใจกับประโยคที่ว่า ระวันดารู้เรื่องที่พี่นัทจากไป นั่นแต่อย่างใด
“ขอบคุณค่ะ นันทำใจได้บ้างแล้วล่ะค่ะ คงมีแต่คุณแม่ ที่ยังช็อคกับเรื่องนี้ไม่หาย คุณพ่อก็เลยส่งนันมาช่วยงานคุณแม่แทนพี่นัท เพราะขืนปล่อยไว้ บริษัทฯ ต้องมีปัญหาแน่ ... แต่เรื่องดี ๆ ที่เกิดขึ้นก็คือ .. มันทำให้นันได้กลับมาเจอพี่อ้ายอีกครั้ง” เวลานี้ผู้หญิงสูงตรงหน้ายิ้มเป็นประกายส่งให้เธออีกครั้ง และอีกครั้ง

..
..

“นันกลับมาแล้วค่ะ พี่อ้าย ...ขอโอกาสให้นันได้แก้ตัวนะค่ะ” นันทิยาขอโอกาส พร้อมกับส่งแววตาจริงจังมาให้เธอ รอยยิ้ม แววตาแบบนี้ ที่เธอไม่เคยลืม แววตาแบบนี้ที่เธอโหยหา ... ถ้าเพียงเธอไม่รู้เรื่องที่ผ่านมาของ คนตรงหน้ากับผู้หญิงอีกคน เธอคตัดสินใจให้โอกาสคนตรงหน้าในทันที ...
“พี่คิดว่า ... พี่ให้โอกาสนั้นกับนัน ไม่ได้อีกแล้วค่ะนัน” ระวันดาตอบ
“ทำไมล่ะค่ะ นันอยากแก้ตัว นันอยากแก้ไข ขอโอกาสให้นันนะค่ะ”
“นัน ลองมองไปที่ โต๊ะที่อยู่หน้าเวทีนั่นซิคะ ....” ระวันดาพูดพลงชี้ชวนให้นันทิยาได้หยุดคิดและมองตามไป
“ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้น คือ คนที่นันเข้าไปขอโอกาสเรียนรู้ จากเค้าไม่ใช่หรือค่ะนัน ??” ระวันดาถาม
“พี่อ้าย ..... นัน .......”

“ถามหัวใจตัวเองให้ดีนะค่ะ นัน ... ว่าจริง ๆ ต้องการใครกันแน่ สำหรับความรักของพี่ ที่เคยมีให้นัน มันยังคงอยู่ตรงนั้นที่เดิม จนเกิดเป็นร้านนี้ ... ร้านที่นันเคยฝันว่าอยากมีมันร่วมกันกับพี่ ... พี่ไม่สามารถอยู่กับนันได้ แต่พี่สามารถเก็บความฝันของนัน มาอยู่กับพี่ได้ เท่านี้พี่ก็มีความสุขเต็มหัวใจแล้วล่ะ”

“คนที่ทำให้พี่ได้คิด ... หรือคิดได้ อยู่ไม่ไกลหรอกค่ะ ... กำลังร้องเพลงอยู่บนเวทีนั่น” แววตาที่ระวันดาใช้มองผู้หญิงเซอร์ ๆ บนเวทีนั่นเองที่ทำให้ นันทิยารู้สึกอิจฉา ทำไม ... ต้องเป็นคน ๆ นี้ด้วยนะ ทำไมคน ๆ นี้ต้องแย่งคนที่เธอรักไปจากเธอเสียทุกคน
“หมายความว่า .... พี่อ้าย....” นันทิยา ไม่กล้าจะถามสิ่งทีตัวเองสงสัยออกมา
“พี่ขอ ไม่ตอบคำถามของนันนะค่ะ ... กลับไปถามหัวใจตัวเองให้ดี เถอะค่ะ แล้วทำตามสิ่งที่หัวใจของตัวเองเรียกร้อง พี่ขอตัวไปดูความเรียบร้อยภายในร้านก่อนนะค่ะ”

...
..

ส่งตอนใหม่แล้ว เริ่มเดาทางกันถูกมั้ยค่ะ ... ว่า เรื่องราวจะออกมาเป็นแบบไหน ... สัญญาว่าจะ พยายามหวานแหววให้ได้อีก .. แต่ก่อนจะหวาน ต้อง ตามหาตัวใจก่อนเนอะ จะได้ไม่ผิดฝาผิดตัว ... สัญญาว่า ถูกคู่ เมื่อไหร่ จะหวานให้ ....

Create Date : 26 พฤษภาคม 2554

Last Update : 26 พฤษภาคม 2554 17:21:17 น.

10 comments

Counter : 2797 Pageviews.

เฮ้ออออ

โดย: witch@thedog

วันที่: 26 พฤษภาคม 2554 เวลา:22:08:12 น.

ถอนหายใจซะงั้นอ่ะพี่มด ..

รู้นะ ว่าเชียร์นัน อย่างออกนอกหน้า เอาหน่า ไม่ทำให้ผิดหวังหรอกกกก เชื่อดิ๊

โดย: ฟ้าสีหม่น คืนไร้ดาว

วันที่: 27 พฤษภาคม 2554 เวลา:10:19:41 น.

ป๊าว ไม่เชียร์ใคร แต่แบบว่า งง อ่ะ 555

โดย: witch@thedog

วันที่: 27 พฤษภาคม 2554 เวลา:10:56:31 น.

ว่าจะเลิกเขียนเรื่องนี้ล่ะ

โดย: ฟ้าสีหม่น คืนไร้ดาว

วันที่: 27 พฤษภาคม 2554 เวลา:12:33:36 น.

ตามมาอ่านอย่างเมามันส์ค่ะ (โลกมันช่างกลมจริงค่ะ)

โดย: -..- IP: 58.136.119.5 วันที่: 27 พฤษภาคม 2554 เวลา:16:50:25 น.

งง นั่นคือ เออ ทำไมโลกมันกลมอย่างนี้ฟระ รู้จักกันไปหมด อีรุงตุงนัง 5555
แล้วจะเลิกเขียนทำไมล่ะแอร์ หาทางลงไม่เจอหรอ ??? อิอิ

โดย: witch@thedog

วันที่: 28 พฤษภาคม 2554 เวลา:9:09:05 น.

ทำนองนั้นแหล่ะค่ะพี่มด ตันไปหมด

ตอนนี้แอบไปแต่งเรื่องใหม่ได้3 ตอนล่ะ

โดย: แอร์เอง IP: 61.90.96.184 วันที่: 29 พฤษภาคม 2554 เวลา:18:29:46 น.

อ่านแล้ว ทำให้ใจวาบหวิวได้อีกครั้ง

โดย: blueriver IP: 111.84.186.154 วันที่: 30 พฤษภาคม 2554 เวลา:1:06:22 น.

มาอ่านย้อนหลังจ้า

โดย: ดวงลดา

วันที่: 2 มิถุนายน 2554 เวลา:11:18:36 น.

สนุกมากๆอยากอ่านต่อแล้วอะ ยิ่งพอตอนที่สิบมันไม่มีต่อใจแทบขาด เป็นเรื่องราวที่เชื่อมโยงกันได้ดีมาก
พออ่านแล้วรู้ว่าโลกนี้มันกลมจิงๆ
รีบๆนะคนที่รออ่านมีมากมาย และคนที่ใจจะขาดเพราะไม่ได้อ่านต่อก้อมากมายเช่นกันคะ

โดย: นัตตา IP: 182.93.168.102 วันที่: 27 เมษายน 2555 เวลา:10:41:44 น.