มินวดีก้าวเท้าไปที่ลานจอดรถอย่างไม่รีบร้อน ด้วยสีหน้าและท่าทางที่ยังไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเมื่อยามออกจากห้องอัดเสียง สีหน้าที่ไม่ค่อยจะมีใครได้เห็นมันบ่อยนัก แต่เวลานี้มินวดีรู้สึกอยากจะให้ใคร ต่อใครได้เห็นว่า เวลานี้เธอรู้สึกอย่างไร ก่อนจะล้วงกระเป๋าใบเก่งหยิบกุญแจรถ ขึ้นขับออกไปตามหาหัวใจใครอีกคนที่อยู่ไม่ไกลนัก

..

..

ทันทีที่มินวดีเลี้ยวรถเข้ามา เด็กโบกรถถึงกับทำหน้างง "ตายห่าล่ะ พี่มิวมาได้ไงว่ะเนี่ย" สีหน้าที่แสดงความสงสัยนั้น ไม่ได้รอดพ้นไปจากสายตาของมินวดีแม้แต่น้อย เธอจึงเปิดกระจกลง 

"สวัสดีครับพี่มิว พี่ไม่มีคิวไม่ใช่หรอครับพี่" เบี้ยวยกมือทำความเคารพก่อนจะถามด้วยความเกรงใจ และรู้สึกผิดที่เขาให้นักร้องวงอื่น นำรถมาจอดในที่ประจำของเธอ

"หวัดดีเบี้ยว .. ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้น" สิ้นสุดคำทักทายของเธอ เบี้ยวจึงรีบสารภาพออกมา

"ก็ .. คือ .." เบี้ยวทำเสียงอึกอัก มินวดีจึงปรายตาไปมองที่ ที่จอดรถประจำของเธอ 

"อ๋อออ เฮ้ย ไ่ม่เป็นไร" มินวดีิยิ้มให้ ก่อนที่จะพารถคันเก่งไปหาที่จอดที่ยังว่างอยู่แทน เวลานี้ ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งอารมณ์เสีย กับเรื่องใด ในเมื่อเธอมีเรื่องดี ๆ รออยู่ข้างใน .... 

"พี่มิว วันนี้ไม่มีร้องนี่พี่" 

"พี่มิว สวัสดีค่ะ / ครับ" เสียงทักทายจากบริกรชาย หญิง ที่ร้าน Take a break ดังอย่างต่อเนื่อง บ่งบอกให้รู้ว่าเธอเป็นที่รักของทุกคนที่นี่มากเพียงใด แ่ต่เธอไม่ได้ตอบคำถามหรือคำทักทายใคร ๆ นอกเสียจาก ส่งรอยยิ้มเรี่ยราดไปให้ทุกเสียงที่ทักทาย 

"ไม่ตอบ แต่ยิ้มเรี่ยราดขนาดนี้ มีอะไรดี ๆ รึเปล่าครับพี่" โบ้ บริกรชาย ที่ดูจะใจกล้าที่สุด อดปากไว้ไม่อยู่ และนั่นทำให้มินวดีส่งยิ้มให้อีกรอบ ก่อนจะถามในสิ่งที่เธอต้องการรู้ 

"พี่อ้าย อยู่มั้ย" 

"ครับ ๆ อยู่ที่เิดิม" โบ้ตอบทันทีทันควัน เขารู้แล้วว่า นักร้องคนสวย มาดเท่ห์คนนี้ ตั้งใจมาหาใคร 

"ขอบใจนะ" มินวดีตอบกลับไป พร้อมกับฮัมเพลงเบา ๆ ไปยังที่เดิม ที่เธอคุ้นเคย 

..

..

มินวดีไม่ได้ส่งเสียงทักทาย "พี่อ้าย" เหมือนอย่างเคย แต่เธอค่อย ๆ เดินช้า ๆ ก่อนจะก้าวไปนั่งข้าง ๆ "พี่อ้าย" คนที่เธอคิดถึงตลอดเวลา ... 

"อ้าว มิว ทำไมมาไม่ให้สุ้มให้เสียงล่ะคะ"  ระวัีนดาถามเสียงหวานเช่นเคย 

"แล้วมิวทำพี่อ้ายตกใจ มั้ยล่ะคะ" มินวดีส่งสายตาระยับไปพร้อมกับคำถามของตัว

"ทานอะไรมารึยังคะ"  ระวันดาเลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้น ะเลือกที่จะหลบสายตาระยับที่ส่งมาอย่างต่อเนื่องนั้นด้วย 

"ยังค่ะ มิวว่าจะมาทานพร้อมพี่อ้าย" มินวดีตอบคำถาม แต่ยังคงจับจ้องดวงหน้าหวาน ที่เวลานี้เปลี่ยนจากสีขาวนวล เป็นสีชมพู เรียบร้อยแล้ว เธอรู้ว่าไม่ใช่เพราะ บลัชออน แต่เป็นเพราะ ...... 

"งั้น พี่ว่า เราเข้าข้างในกันดีกว่า จะได้ให้เด็กจััดอาหารให้" ระวันดาสรุป ก่อนจะรีบลุกขึ้น เวลานี้เธอรู้สึกว่า ใบหน้าของเธอร้อนไปหมดแล้ว ทั้งที่อากาศไม่ได้ร้อนแต่อย่างใด  แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวไปไหนได้ 

"มิวว่า ... เราทานที่นี่ดีกว่า" มินวดีจับข้อมือของระวันดาไว้ พร้อมส่งสายตาที่มีความหมายไปให้ อีกครั้ง และอีกครั้ง 

"เอ่อ ... งั้นพี่ไปตามเด็กก่อน" ระวันดายังไม่พร้อมจะสู้สายตากับคนตรงหน้าจริง ๆ 

"ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ รอแป๊บนึงนะค่ะ" มินวดีพูด พร้อมตะโกนเสียงพอประมาณ 

"โบ้ เอ๊ย" 

"ใครจะได้ยินล่ะคะ มิว" ระวันดาอดที่ถามไม่ได้ ที่นี่ไม่ได้มีบริกรเดินไปมา เหมือนเช่นในร้าน ใครจะมาได้ยิน 

"พี่อ้าย เชื่อมิวซิ่ ... " ยังไม่ทันที่มินวดีจะพูดจบ 

"คร๊าบบบบบ ผม มีอะไรให้ผมรับใช้ครับพี่มิว"  โบ้รีบวิ่งเข้ามารายงานตัวหรือจะเรียกว่า เสนอหน้าก็เป็นได้ 

"เห็นมั้ยคะ มิวบอกแล้ว ..." มินวดี ส่งยิ้มกวน ๆ ไปให้เธออีกครั้ง ก่อนจะหันไปสั่งอาหารที่เป็นของโปรดของเธอและของคนตรงหน้าเธอ พร้อมกับออกปากไล่ บริกรตัวแสบ 

"เสิร์ฟอาหารเสร็จ เดินไปไกล ๆ ไม่เรียกไม่ต้องเสนอหน้ามา .. เข้าใจมั้ย" มินวดี แยกเขี้ยว สำทัับคำสั่งของตนอีกครั้ง นั่นแหล่ะเจ้าโบ้ ถึงได้ยอมถอยออกมา พลางทำหน้าเสียดาย

..

..

มินวดีไม่ปล่อยให้เวลาเดินไปอย่างไร้ความหมายอีกแล้ว มือบาง ๆ ที่เกาะกุมข้อมือของคนหน้าหวานอยู่ จึงรีบเปลี่ยนให้เป็นมือบาง ๆ นั้นแทน 

"เราจับมือกันบ่อยแค่ไหนกันคะพี่อ้าย" มินวดีเริ่มต้น

"คะ .. ไม่บ่อยนี่ค่ะ มิว" ระวันดาตอบ โดยที่พยายามไม่สบตาคนถาม 

"แต่ตอนนี้เราจับมือกันอยู่ ถูกต้องมั้ยคะ" มินวดีถามอีกครั้ง และไม่เว้นช่วงให้ใครได้ตอบอะไร 

"มิวว่า .. มิวจะไม่ยอมปล่อยมือมือนี้ อีกแล้วล่ะ ... พี่อ้ายจะว่าอะไรมั้ยคะ ถ้ามิวจะขอจับมือพี่อ้ายเอาไว้ จากนี้และตลอดไป" มินวดีทอดเสียงถาม ก่อนจะรั้งดวงหน้าหวานให้เงยหน้าขึ้นสบตา 

"ได้มั้ยคะ" มินวดี ถามอีกครั้งหนึ่งด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่คงไว้ซึ่งความมั่นใจ และนั่นทำให้ระวันดาถึงกับพูดไม่ออก 

เธอไม่รู้ว่า เธอควรตอบอะไรออกไปดี .. ใช่แล้วการมีคนตรงหน้าคนนี้ จับมือเธอเอาไว้ มันช่างอบอุ่นเสียจนเธอไม่อยากจะปล่อยมือเลยซักครั้ง ความฝันจะเป็นจริง ตลอดไปแล้วจริง ๆ หน่ะหรือ ... เธอคิด ... ก่อนที่เธอจะได้ตอบอะไรออกไป 

ปากบางของเธอถูกปิดประทับด้วยเจ้าของริมฝีปากนุ่มนิ่มเสียแล้ว สาวเท่ห์ตรงหน้าเธอกำลังร่ายมนตร์สะกดเธออยู่เป็นแน่ ไม่เพียงแค่ริมฝีปากเท่านั้นที่นุ่มนิ่ม แต่เจ้าลิ้นเล็ก ๆ ที่กำลังชิมความหวานจากปากเธออยู่นั้น กลับนุ่มนิ่ม และหวานยิ่งกว่า  ... 

"พี่มิว คร๊าบบบ อาหารได้แล้วคร๊าบบบ" เสียงโบ้ ดังมาแต่ไกล และเสียงนั้นทำให้คนทั้งสองแยกออกจากกันด้วยความขัดใจ โดยเฉพาะเจ้าของร้านสาว ที่รู้สึกอยากจะไล่เจ้าพนักงานตัวดี ออกจากงานเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป 

"ไอ้โบ้เอ๊ยยย ทำไมต้องมาเวลานี้ด้วยว่ะ" มินวดี รำพึงด้วยความเซ็ง คนกำลังเข้าได้เข้าเข็ม จะขัดจังหวะทำไม ... แต่มินวดีกลับไม่ได้หัวเสียอะไรมากมายนัก ยังไงแล้วเธอยังมีเวลาอีกมาก คิดในทางที่ดี กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ขอเติมท้องให้อิ่มเสียก่อนน่าจะดีกว่า 

"ทานข้าวกันเถอะคะ" มินวดีชวน ... 

..

..

จบตอนไว้ก่อนนะค่ะ เดี๋ยวมาต่อให้ ... เอ่อ กลายเป็นคน ค้าง ๆ คา ๆ ไปหมดทุกสิ่งเลยอ่าาาา แง้ว ๆ เสียใจนะค่ะเนี่ย แต่รับรอง ว่า จะเขียนให้จบแน่นอนจ้าาาา