|
|
| | 1 | 2 |
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ตอนที่ 6 - ย่ำอยู่กับที่
ตอนที่ 6 เธอยัง ..
คุณนัน เดี๋ยว เลี้ยวขวาเข้าซอยร้านหมอฟันเลยนะค่ะ พี่อ้ายบอกว่าจอดรถในซอยปลอดภัยกว่า วรรณณษาเอ่ยบอกทางเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงจุดหมายแล้ว
เลี้ยวซ้ายนี้ ไม่ผิดแน่นะค่ะ นันทิยาถามยิ้มๆ
แหม .. ก่อนมาเนี่ย วรรณโทรถามพี่อ้ายมาเรียบร้อยแล้วค่ะ วรรณณษาค้อนเข้าให้พองาม
พี่อ้าย .. ใครกันหรือค่ะ นันทิยาถามออกไปด้วยความแปลกใจ เธอได้ยินวรรณณษาพูดถึง คนชื่อ อ้าย 2 ครั้งติดกันแล้ว หวังว่า โลกคงจะไม่กลมเกินไป
เดี๋ยวไปถึงร้านก็ได้เจอพี่อ้ายแล้วค่ะ ป่ะ ไปกันเลยดีกว่า วรรณชอบร้านนี้มากกกก ว่าแล้ว วรรณณษาก็ชวนนันทิยาเดินเข้าไปในร้าน ร้านที่ทำให้นันทิยารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง อย่างบอกไม่ถูก
เราสั่งอะไรทานเล่นกันดีกว่า เดี๋ยวพี่อ้ายคงออกมา วรรณณษาเรียกนันทิยา เธอรู้สึกว่านันทิยาดูแปลก ๆ ไป
มองจากด้านนอก นันนึกว่าเป็นร้านกาแฟ ซะอีกนะค่ะ นันทิยายังคงมองไปรอบ ๆ อย่างครุ่นคิด ร้านแบบนี้ ตกแต่งแบบนี้ บรรยากาศแบบนี้มันร้านในฝันของเธอชัด ๆ ร้านของคนช่างฝันแบบเธอ ที่ไม่เคยมีใครเห็นด้วย
ร้านนี้มีกาแฟให้ดื่มได้ทั้งวันค่ะ และค่ำ ๆ ก็มีแอลกอฮอล์ให้ดื่ม มีเพลงอะคูสติกเบา ๆ ให้ฟังด้วยนะ วรรณณษาพูดยิ้ม ๆ เธอคิดว่านันทิยาคงตกหลุมรักร้านนี้เข้าแล้ว
ว่าไงจ๊ะน้องวรรณ ลมอะไรหอบมาถึงร้านพี่ได้ มากับใครจ๊ะเนี่ย วันนี้มิวไม่ได้ร้องเพลงที่ร้านพี่นี่นา ระวันดายิ้มทักทาย แล้วต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามของวรรณณษา
สวัสดีค่ะพี่อ้าย วรรณรู้แล้วค่ะพี่ ว่าวันนี้มิวไม่เข้าที่นี่ ไม่งั้นวรรณไม่มาหรอกค่ะ วรรณณษาตอบยิ้ม ๆ แล้วเริ่มแนะนำให้คน 2 คนได้รู้จักกัน
นี่เพื่อนวรรณ ชื่อ นัน ค่ะพี่อ้าย และผู้หญิงแสนสวย คนนี้คือ พี่อ้าย เจ้าของร้าน Take a breakค่ะ เสียงเล็ก ๆ ของวรรณณษาไม่ได้ไปกระทบส่วนใดส่วนหนึ่งของ ผู้หญิง 2 คนตรงหน้าแม้แต่น้อย ทั้งสองทำเพียงมองกันเงียบ ๆ ราวกับมีกันเพียงแค่ 2 คนเท่านั้น
คุณนันค่ะ ... พี่อ้ายค่ะ วรรณณาเรียกให้ทั้งคู่หลุดออกจากภวังค์หนึ่ง
จ๊ะ น้องวรรณ พี่ขอตัวไปดูหลังร้านก่อนนะค่ะ ระวันดาพูดเพียงแค่นั้น ก็หันหลังเดินไปที่ด้านหลังร้านในทันที ทำให้วรรณณษานึกสงสัยว่า พี่อ้ายเป็นอะไรไป จริงอยู่ที่เธอไม่ได้สนิทอะไรกับพี่อ้ายนักหนา แต่พี่อ้ายไม่น่าจะทำอะไรที่เสียมารยาทแบบนี้ อย่างน้อยก็น่าจะทักทายเพื่อนของเธอบ้าง ??
สงสัยพี่อ้ายจะติดธุระหน่ะค่ะ ปกติพี่อ้ายไม่เคยทิ้งลูกค้าแบบนี้นะค่ะ วรรณณษาอธิบายให้นันทิยาเข้าใจ เมื่อเห็นท่าทีแปลก ๆ ของนันทิยาอีกครั้ง จริง ๆ เธอออกจะสงสัยว่า นันทิยาเป็นอะไรไป แต่ก็ไม่กล้าจะถามออกไป
โลก ... มันกลม จริง ๆ .. นะ นันทิยาครางเบา ๆ ภาพความทรงจำในวันวานที่เคยลางเลือน กลับมาราวกับเรื่องราวเพิ่งเกิดขึ้น
...
..
ณ โรงเรียนสตรีล้วนแห่งหนึ่งย่านบางกอกน้อย มีเด็กผู้หญิงผูกคอซอง 2 คนกำลังพยายามเบียด กลุ่มนักเรียนคนอื่น ๆ เพื่อจะได้เห็นขบวนพาเหรดของหลาย ๆ โรงเรียน และ 1 ในนั้น มีโรงเรียนของเธอทั้งสองรวมอยู่ด้วย
ไอ้นัน แกจะรีบไปไหนของแกว่ะ เจี๊ยบร้องถามเพื่อนสีหน้าตอนนี้ของเจี๊ยบกำลังเหนื่อยหอบ
ก็แกนั่นแหล่ะ มัวแต่โอ้เอ้ เหล่สาวตลอดทาง จะไม่เหลือที่ข้างหน้าแล้วนะเว๊ย ข้าอยากเห็นพี่นางฟ้าชัด ๆ นี่หว่า นันทิยาบ่น
แหม ไอ้นี่ แกคิดว่า ตัวเปี๊ยกเท่านี้ พี่นางฟ้าจะเห็นหรอว่ะ มา ๆ ข้าเบียดคนให้ พูดจบ เจี๊ยบก็ใช้รูปร่างที่แตกต่างจากตัวจริง เบียดฝูงคน และทำให้เพื่อนซี้ได้อยู่ด้านหน้าสำเร็จ
ขอบใจว่ะ นันทิยาตอบสั้น ๆ และเฝ้ารอขบวนพาเหรดด้วยใจจดจ่อ ... คราวนี้แหล่ะที่เธอจะปล่อยให้พลาดอีก
พี่อ้ายมาแล้ว พี่อ้ายมาแล้ว เสียงคนรอบข้างตะโกนบอกกัน เสียงพวกนั้นทำให้ นันทิยากระชับกล้องในมืออีกครั้ง ดีใจที่ตัวเองจะได้เก็บรูปพี่นางฟ้าในอิริยาบทต่าง ๆ โดยไม่ต้องหลบซ่อนใคร เธอเดินออกมาแล้ว ผู้หญิงที่ถือดรัมเมเยอร์นำขบวนคนนั้น ทำให้เธอถึงกับมือไม้สั่น ครั้งนี้พี่นางฟ้าของเธอ รวบผมสูงเป็นหางม้ามีปอยผมตกลงมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ทำให้เธอสามารถเห็นดวงหน้าเรียวนั้นใสกระจ่างขึ้นไปอีก รับกับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากทาสีอ่อนเป็นมันวาว แล้วยังจะดวงตาเฉี่ยว ๆ ที่เขม้นมองตรงไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ นันทิยาต้องกระพริบตาติด ๆ กันเสียหลายครั้ง กว่าจะตั้งสติได้ว่า เธอต้องถ่ายรูป
แชะ แชะ แชะ นันทิยารัวกล้องในมือ แบบไม่ยั้ง พร้อมกับบอกตัวเองว่า ต้องมีซักใบที่ชัดแหล่ะว้า
ไปเถอะว่ะ เจี๊ยบ เบื่อล่ะ นันทิยาชวนเพื่อนกลับทันที ที่ขบวนพาเหรดเดินไปไกลกว่าสายตาของเธอจะเห็นแล้ว
..
..
นัน เอาไงว่ะแก วันนี้ วันสุดท้ายแล้วนะเว๊ยย
ไอ้นันโว๊ยยย ไอ้คุณเพื่อน ไม่บอกความรู้สึกของแกให้พี่อ้ายเค้ารู้ ซักหน่อยรึไงว่ะ เพื่อน ๆ ของนันทิยากำลังเรียกกำลังใจหรือ ปลุกปลอบให้นันทิยาลุกขึ้นมาทำอะไรซักอย่าง ที่ไม่ใช่การนั่งนิ่ง ๆ รอให้ตะวันตกดินแบบที่ทำอยู่นี้ ไม่มีใครรู้ว่า นันทิยากำลังคิดอะไรอยู่
ข้าไม่เข้าใจแกเลยว่ะ ทำไมไม่เข้าไปบอกพี่อ้ายว่ะ
เออหน่า ... เรื่องของข้า นันทิยาตอบกลุ่มเพื่อนเพียงแค่นั้น และก็ยังนั่งหน้านิ่งในท่าเดิมต่อไป เพื่อน ๆ จึงเลิกสนใจ หันมาจับกลุ่มนั่งคุยโหวกเหวกเสียงดังกันตามปกติ
น้องนัน .. ไปกันเถอะ เสียงเรียกชื่อนันทิยา ทำให้เพื่อน ๆ ที่อยู่รอบตัวนันทิยาพากันเงียบกริบ มองหาเจ้าของเสียงหวานกันเลิกลั่ก
ไปก่อนนะเว๊ยพวกแก เจอกันใหม่เทอมหน้าเลยนันทิยาพูดจบก็รีบลุกไปหาเจ้าของเสียงหวานในทันที ทำให้เพื่อน ๆ ไม่ทันได้ถามในสิ่งที่สงสัยว่า ไปทำท่าไหนพี่นางฟ้า ถึงได้มาเดินเคียงข้างนันทิยาแบบที่เห็นกันอยู่นี้?
..
..
หนีเพื่อนมาแบบนี้ ระวังโทรศัพท์ดังไม่หยุดนะคะน้องนัน ระวันดาหรือพี่นางฟ้าถามนันทิยาเสียงใสด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทำไมเธอจะไม่รู้ว่า นันทิยาอยากได้อะไรจากการที่ให้เธอไปรับที่โต๊ะกลุ่มแบบนั้น นันทิยายังคงยิ้มละไมในแบบเดิมที่เธอคุ้นเคย รอยยิ้มดวงตาอบอุ่นที่ระวันดาเห็นมาตลอด 3 ปี ระวันดานึกถึงเรื่องราว ที่ผ่านมา กว่าเธอและนันทิยาจะได้พูดคุยทำความรู้จักกัน
ตั้งแต่ปีแรกที่เธอเข้ามาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ เธอได้เห็นเด็กผู้หญิงเก้งก้างผูกคอซองคนหนึ่ง แอบมองเธออยู่บ่อย ๆ เคยให้เพื่อนไปพาตัวเข้ามาทำความรู้จัก แต่ก็จับไม่ได้ไล่ไม่เคยทัน ไม่รู้ว่าจะขี้อายไปไหน แต่นั่นคือสิ่งที่เธอคุ้นเคยเสมอมา และเธอก็ค่อย ๆ เห็นพัฒนาการในตัวน้องน้อยคนนั้น ที่กลายมาเป็นนักบาสเกตบอลโรงเรียน ท่าทางเก้งก้างที่เธอเคยเห็นก็หมดไป จากเด็กน้อยที่ไม่มีคนรู้จัก กลายเป็นสาวหล่อประจำโรงเรียน ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็จะมีเพื่อน ๆ ล้อมรอบ เป็นที่รู้จักของใคร ๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยหายไปจาก ระวันดาเลยก็คือ นันทิยาจะมีรอยยิ้มละไม ดวงตาอบอุ่น ส่งตรงมาที่เธอเสมอ
หลายครั้งที่ระวันดาต้องอยู่ซ้อมที่ชมรมจนดึกดื่น เธอก็รู้ว่า ไม่ใช่มีแค่ชมรมของเธอเท่านั้น ยังมีอีกชมรมหนึ่งที่ยังไม่ยอมเลิกซ้อม อยู่เป็นเพื่อนชมรมเธอจนกว่าชมรมเธอจะซ้อมเสร็จ นั่นแหล่ะ ทีมบาสเกตบอลถึงได้หยุดซ้อม ไหนจะขนมปังสังขยาสีส้มของโปรดของเธอ หรือเค๊กส้มเจ้าอร่อยนั่นอีก ที่เพื่อนของเธอบอกว่า ทีมบาสฯของโรงเรียนซื้อมาฝาก เธอก็รู้ว่ามันมาจากใคร
จนวันที่ระวันดาตัดสินใจว่า ถึงเวลาที่เธอกับนันทิยาควรหันหน้าเข้าหากันเสียที ... ระวันดาเลือกช่วงเวลาใกล้แข่งที่ทีมบาสฯต้องอยู่ซ้อมดึกดื่น ในขณะที่ทีมของเธอนั้นกลับบ้านพักผ่อนกันหมดแล้ว นันทิยาไม่คิดว่า จะได้เจอเจ้าของหน้าหวานใส ยืนยิ้มแฉ่งส่งผ้าขนหนู และขวดน้ำดื่มเย็นเจี๊ยบให้เธอ
พี่อ้าย!! นันทิยาพูดได้แค่เพียงประโยคเดียวเท่านั้น
ค่ะ พี่เอง .. แล้วจะไม่รับผ้าไปเช็ดเหงื่อ หรือค่ะน้องนัน ระวันดาถามยิ้ม ๆ เธอคิดว่าตอนนี้นันทิยาคงช็อคไปแล้ว
.... นันทิยายังคงยืนอึ้ง อ้าปากค้าง
ให้พี่เช็ดเหงื่อ ป้อนน้ำให้ด้วยมั้ยค่ะ ถึงจะหายตกใจ ระวันดาพูดจบก็คลี่ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กหมายจะซับเหงื่อให้คนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า
มะ ไม่ต้องค่ะพี่ คนมองกันหมดแล้ว นันทิยารับผ้าด้วท่าทีหวาดเกร็ง
เหนื่อยมั้ยค่ะ เห็นวิ่งอยู่คนเดียวเลย ระวันดาชวนคุยด้วยท่าทีกันเอง
.... ไร้การตอบรับจากนันทิยาอีกเช่นเคย
เอ... รึว่าจะหิว อยากได้เค้กส้มมั้ยจ๊ะ รึว่าจะเป็นขนมปังสังขยาดีน๊า
พี่อ้าย รู้ ?? นันทิยาถามเสียงหลง
รู้ค่ะ รู้ด้วยว่า น้องนันรอส่งพี่กลับบ้านทุกวัน แต่วันนี้ไม่ได้ส่ง เพราะน้องนันมีซ้อมตั้งแต่บ่าย ปลีกตัวไปไหนไม่ได้ ระวันดาตอบพร้อมส่งหวานเยิ้ม
พี่คงต้องกลับแล้วล่ะ อย่าหักโหมมากนะค่ะ พรุ่งนี้พี่จะลงมาเชียร์ ระวันดาพูดจบ พร้อมกับกำลังลุกเดินไป
พี่อ้าย .. นันไปส่ง นันทิยากล่าวขึ้นมาทันที ใช่แล้ว เธอจะไม่ยอมพลาด อ้ำอึ้งอีกแล้ว
ระวันดาหันกลับมายิ้มหวาน พี่รอ น้องนันพูดประโยคนี้อยู่เลย แล้วทั้งสองก็เดินเคียงข้างกัน คุยกันเบา ๆ ไปตลอดทาง
..
..
โรงเรียนที่ไม่มีพี่อ้าย ต้องเหงาแน่ ๆ เลย นันทิยาบ่นขึ้นมาเบา ๆ
เหงาจริงอ๊ะ ?? สาวๆ ตอมกันขวั่กแบบนี้เนี่ยนะ ระวันดาแย้งขึ้นมา ทำไมเธอจะไม่รู้ ว่าคนข้างเธอดังขนาดไหน ได้รับจดหมายหวานแหววไม่เคยขาดด้วยซ้ำไป
นันไม่ใช่ขี้นะ .. สาว ๆ ถึงได้ตอมกันให้ขวั่ก นันทิยาค้อนกลับเข้าให้
อีกอย่าง นันไม่ได้สนใจสาว ๆ ที่พี่อ้ายพูดมาเลยซักนิด
โอ๋ ๆ ... พ่อคนขี้งอนของพี่นางฟ้า ระวันดายังไม่วายเอ่ยแซวนันทิยาอีกครั้ง
ใครจะเชื่อว่านางฟ้าขี้แกล้งแบบนี้ พี่อ้ายนะ รู้ทั้งรู้ ว่าเค้ารู้สึกยังไง ยังจะมาล้อกันอีกอ่ะ นันทิยาบ่นกระปอดกระแปด
อ๊ะ ๆ ไม่ล้อแล้วจ๊ะ พี่แค่เรียนจบแล้ว ก็ต้องย้ายที่เรียน ไม่ได้หนีเราไปไหนซะหน่อย เรายังเจอกันได้เหมือนเดิมนี่นา
นันจะตั้งใจอ่านหนังสือ สอบให้ติดคณะเดียวกับพี่อ้าย ให้ได้ นันทิยายิ้มให้คำสัญญา พร้อมกับยกนิ้วให้สัญญา
จ๊ะ พี่จะรอ ระวันดาตอบรับ พร้อมกับยกนิ้วก้อยมาเกี่ยวกันไว้
..
..
คุณนัน ... ใจลอยไปถึงไหนแล้วค่ะ อาหารมาแล้วค่ะ วรรณณษาทักเมื่อเห็นนันทิยาเงียบไปนาน
นันขอตัวไปล้างมือ ซักครู่หนึ่งนะค่ะ นันทิยาคิดว่าตัวเองไม่สามารถนั่งอยู่ที่โต๊ะนี้ได้อีกซักนาทีเดียว ผู้หญิงคนนั้นคือ ระวันดาจริงๆ เธอมีเรื่องราวมากมายที่ต้องอธิบายให้ระวันดาได้รู้
จบตอนก่อนนะค๊ะ  ขอค้าง ๆ คา ๆ ไว้อีกติ่งนะค่ะ สัญญาว่าตอนหน้า จะมาย้อนอดีตให้จนจบ แน่ ๆ ค่า
| Create Date : 08 เมษายน 2554 |
| Last Update : 8 เมษายน 2554 18:26:01 น. |
|
15 comments
|
| Counter : 733 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ck_naka  วันที่: 8 เมษายน 2554 เวลา:20:42:40 น. |
|
|
|
| โดย: ck_naka วันที่: 8 เมษายน 2554 เวลา:20:48:57 น. |
|
|
|
| โดย: ck_naka วันที่: 8 เมษายน 2554 เวลา:20:51:00 น. |
|
|
|
| โดย: แอร์ - ฟ้าสีหม่น IP: 14.207.96.124 วันที่: 8 เมษายน 2554 เวลา:21:27:24 น. |
|
|
|
| โดย: moccoffee วันที่: 8 เมษายน 2554 เวลา:21:53:44 น. |
|
|
|
| โดย: littlepup วันที่: 8 เมษายน 2554 เวลา:22:00:48 น. |
|
|
|
| โดย: -..- (tictin ) วันที่: 8 เมษายน 2554 เวลา:22:42:57 น. |
|
|
|
| โดย: ck_naka วันที่: 8 เมษายน 2554 เวลา:22:57:02 น. |
|
|
|
| โดย: ดวงลดา วันที่: 8 เมษายน 2554 เวลา:23:27:04 น. |
|
|
|
| โดย: แอร์ - ฟ้าสีหม่น IP: 14.207.122.38 วันที่: 9 เมษายน 2554 เวลา:8:08:28 น. |
|
|
|
| โดย: moccoffee วันที่: 9 เมษายน 2554 เวลา:12:40:19 น. |
|
|
|
| โดย: ชะเอมหวาน วันที่: 8 พฤษภาคม 2554 เวลา:1:06:19 น. |
|
|
|
| โดย: necll870 IP: 175.104.180.67 วันที่: 13 มีนาคม 2555 เวลา:13:14:54 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
|
login ที่ไม่เข้ากับตัวซักนิด
แต่ถ้าเทียบกับความรู้สึก
โค ตะ ระ เหมือน ตัวจริง เลย
เป็นนักบัญชี ที่ไม่เหมือนนักบัญชีเท่าไหร่
ที่มีงานอดิเรก เป็นการอ่านนิยาย ฟังเพลง
ดูซีรี่ย์เกาหลี เล่นอินเตอร์เน็ต ถ่ายรูป
รวมถึง แต่งนิยาย ...
Color Codes ป้ามด
=========================
ข้อความและภาพถ่ายในสื่อคอมพิวเตอร์
แห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมด
ได้รับการสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ
ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2539
ผู้ฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์
อักษรจะถูกดำเนินคดีตามที่กฏหมายบัญญัติไว้สูงสุด
==========================
นิยายเรื่องใหม่ ที่แอบเขียนไว้ ที่ Dek-d ค่ะ
Puppy in Love - Yuri
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ขอค้าง ๆ คา ๆ ไว้อีกติ่งนะค่ะ สัญญาว่าตอนหน้า จะมาย้อนอดีตให้จนจบ แน่ ๆ ค่า
