แหล่งซ่องสุมสิ่งชั่วร้าย ^O^
|
||||||||||||||
ลุ้นรักชุลมุน - บทที่ 1 เจ้าบ่าวผิดฝา...เจ้าสาวผิดตัว! โดย รุ่งรัตนา(วินุตตา) บทที่ 1 เจ้าบ่าวผิดฝา...เจ้าสาวผิดตัว! เสียงเปียโนที่บรรเลงเพลง Bridal chorus ดังคลอในทุกจังหวะการเดินของหญิงสาว มือบางของหล่อนที่คล้องแขนกับญาติผู้ใหญ่ซึ่งในวันนี้ทำหน้าที่ส่งตัวเจ้าสาวแทนพ่อกับแม่ซึ่งจากไปนานแล้วเย็นเฉียบ ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เจ้าบ่าวที่กำลังยืนรอยู่ตรงหน้าเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งวิตกกังวลและรู้สึกเหมือนกับจะสั่นได้ทุกเมื่ออย่างเห็นได้ชัด ฝ่ามือถูกส่งต่อให้กับเจ้าบ่าว แล้วพิธีก็เริ่มต่อไปเรื่อยๆตามที่มันควรจะเป็น หากหญิงสาวกลับไม่ได้ใส่ใจมากนัก จนเวลาผ่านไปจนถึงขั้นตอนสุดท้ายซึ่งเป็นขั้นตอนที่หล่อนกังวลมากที่สุด “บัดนี้พ่อขอประกาศว่าคนทั้งคู่ต่างเป็นสามีภรรยากันโดยสมบูรณ์ เจ้าบ่าวเชิญจุมพิตเจ้าสาวได้” สิ้นเสียงประกาศของบาทหลวงทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง ไม่นะ! เปิดผ้าคลุมหน้านี้ขึ้นมาเมื่อไหร่...เรื่องทุกอย่างจบเห่ที่ตรงนี้แน่ๆ! หญิงสาวผงะถอยเมื่อมือหนาของเจ้าบ่าวยื่นมาตรงหน้า หญิงสาวเห็นเจ้าบ่าวของเธอขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นกริยาของเขาเธอก็ยิ่งรู้สึกใจเต้นแรง หญิงสาวรู้ดีว่าไม่ใช่เพราะเธออายหรือตื่นเต้น หากแต่เป็นเพราะเธอกลัวมากกว่า ริมฝีปากบางเม้มแน่นเมื่อมือหนาพยายามจะเปิดผ้าคลุมหน้าของเธอขึ้น เมื่อเห็นว่าเจ้าสาวนั้นเอาแต่เบี่ยงศีรษะหลบตลอด เจ้าบ่าวของงานรู้สึกแปลกใจว่าทำไมเจ้าสาวของเขาถึงได้เอาแต่เล่นเจ้าล่อเจ้าเถิดกับเขาแบบนี้ ในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดสินใจคว้ามือของหล่อนแล้วออกแรงดึงเจ้าสาวให้เข้ามาใกล้ หญิงสาวที่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีนี้ถึงกับเซถลาปะทะกับอก แล้วชายหนุ่มก็ฉวยโอกาสนี้เปิดผ้าคลุมหน้าสีขาวขึ้นในที่สุด ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าของเจ้าสาวชัดถนัดตา...ไม่ใช่ว่าเจ้าหล่อนไม่สวย เจ้าสาวของงานในวันนี้สวยมากในสายตาของเขา ใบหน้าเรียวสวย ดวงตากลมโตคู่นั้นที่บัดนี้กำลังมองเขาอย่างตื่นตระหนก จมูกโด่งพองาม และริมฝีปากที่ตอนนี้กำลังเผยอค้าง ชายหนุ่มรีบดึงสติของตนเองกลับมาโดยเร็ว งานแต่งในวันนี้ผิดพลาด! ผิดพลาดทั้งหมด! หัวใจของเขาคิดอย่างลิงโลดและเบิกบาน ริมฝีปากหยักสวยของชายหนุ่มขยับเปล่งเสียงพูดออกมา หากเป็นคำพูดที่ทำให้เจ้าสาวถึงกับตาเหลือก “เธอ! ไม่ใช่...อุ๊บ!” คำพูดสุดท้ายกลืนหายไปในลำคอทันทีเมื่อเจ้าสาวผู้อาจหาญนั้นตัดสินใจกระโดด ‘จูบปิดปาก’ เจ้าบ่าวของงาน แถมมือทั้งสองข้างของหล่อนยังกดศีรษะของเจ้าบ่าวที่พยายามขยับศีรษะหนีตรึงไว้แน่น ท่ามกลางสายตาของแขกเหรื่อที่จ้องมองการกระทำที่สลับกันของคู่บ่าวสาวด้วยอาการตาค้าง อู๊ววว! ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ หลังจากนั้นทั้งเธอและเจ้าบ่าวก็แยกจากกัน หากก็ตรงมายังเป้าหมายเดียวกันคือโรงแรมที่ใช้สำหรับจัดงานแต่งในช่วงเย็น ในขณะนี้หญิงสาวก็อยู่คนเดียวภายในห้องพักของโรงแรมที่เปิดเอาไว้ให้เธอใช้แต่งตัว เพื่อรองานเลี้ยงฉลองแต่งงานตอนเย็นอีกที ในระหว่างนั้นเจ้าสาวผู้เพิ่งขโมยจูบเจ้าบ่าวมาหมาดๆก็ได้แต่นั่งบิดมือของตนเองไปมา ตอนนี้หล่อนกำลังหวั่นวิตกและกำลังกลัว หญิงสาวคิดถึงหน้าตาและคำพูดของเจ้าบ่าวที่แสดงออกมาทำให้เธอหวั่น...เขากำลังจะพูดอะไรออกมา? หรือเขารู้? เป็นไปไม่ได้ ยัยกานต์ไม่เคยไปเจอเขาเลยสักครั้ง เหมือนๆกับที่เธอไม่เคยเจอเขา แต่...ก็ไม่แน่ บางทีเขาอาจจะเห็นหน้ายัยกานต์จากรูปเหมือนที่เธอเห็นเขาจากรูปก็เป็นได้ โอ๊ย! ปวดหัว! หญิงสาวยกมือกุมหัวตัวเอง เมื่อไหร่งานบ้าๆนี่จะผ่านไป แล้วเธอจะได้สารภาพความจริงทั้งหมดเสียที! หากหญิงสาวก็ต้องเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นร่างอวบของคุณป้าที่เคารพรักมาหยุดยืนตรงหน้าพร้อมกับทำหน้าเหยเก “ยัยไก่...ตอนนี้ได้ฤกษ์จดทะเบียนสมรสแล้วลูก...” คุณเมษาพูดในขณะที่หญิงสาวที่ได้ฟังรู้สึกเหมือนกับจะเป็นลม ++++++++++++++++++ ในเวลาเดียวกัน...สถานที่เดียวกัน...หากต่างกันเพียงห้องพักเท่านั้น ชายหนุ่มที่ยังคงอยู่ในชุดทักซิโดสีขาวแม้จะผ่านพิธีภายในโบสถ์มาแล้วกำลังครุ่นคิดหนัก ภาพใบหน้าของเจ้าสาวที่เขาเห็นเต็มๆตาทำให้เขารู้ว่า ผู้หญิงที่เขาเข้าพิธีด้วยในวันนี้ไม่ใช่เจ้าสาวของงาน! เขาต้องรีบไปบอกพวกผู้ใหญ่...ให้ยกเลิกการฉลองงานแต่งในตอนเย็นไปซะ! ส่วนพิธีช่วงเช้าที่ผ่านมานั้นช่างมัน...เพราะแขกเหรื่อที่มาส่วนใหญ่ต่างก็เป็นคนสนิทของครอบครัวแต่ละฝ่าย แล้วคนก็ไม่เยอะมากเหมือนงานฉลองตอนเย็นที่เป็นข้ออ้างให้แม่บังคับเขาด้วย สงสัยทางฝ่ายเจ้าสาวคงใช่วิธีเดียวกันในการแก้ปัญหาเป็นแน่...เขาคิด ในเมื่อเจ้าบ่าวและเจ้าสาวของงานต่างก็ไม่อยู่ทั้งคู่...งานก็สมควรยกเลิกได้แล้ว! ชายหนุ่มทุบกำปั้นลงบนมืออีกข้างที่แบรับไว้ แล้วคลี่ยิ้มออกมาเมื่อคิดหาทางออกได้ โดยที่ไม่รู้เลยว่าความฝันของเขากำลังจะสลาย... “ตาวา!” เสียงเรียกชื่อเขาดังออกมาจากลำคอของมารดาที่เดินมาตามเขาพอดี ท่านรีบก้าวเข้ามาคว้าแขนเขาไว้แน่นแล้วลากเขาออกมาทันที “ไปไหนครับแม่?” ตาวาของคุณวารีร้องถามแม้ขาจะก้าวตามแต่โดยดีจนมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องของเขา คุณวารียกมือขึ้นทำท่าจะผลักประตูเปิดเข้าไปยังห้องพักที่อยู่ฝั่งตรงข้าม “จดทะเบียนสมรส” คุณวารีตอบด้วยน้ำเสียงร้อนรน แต่ชายหนุ่มแทบตากลับเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ไม่! ไม่จด!” เขาร้องออกมาทำให้คุณวารีชะงักมือ หญิงสูงวัยหันขวับมามองลูกชายตนเองทันที แต่ชายหนุ่มมาสนใจ “จดไม่ได้! แม่ไม่รู้เหรอว่ายัยนั่น...! ” ไม่ใช่เจ้าสาวตัวจริง “จดๆไปก่อนนะตาวา เดี๋ยวค่อยแก้ปัญหากันทีหลัง!” คุณวารีเอ่ยขัดขึ้นก่อนที่เขาจะทันพูดจบแล้วผลักประตูเปิดเข้าไปในทันที ++++++++++++++++ ในตอนนี้หญิงชายคู่หนึ่งกำลังนั่งเคียงคู่กัน เบื้องหน้าของทั้งคู่คือใบทะเบียนสมรสที่เพิ่งวางลงต่อหน้าพวกเขาเมื่อนาทีที่แล้ว เจ้าสาวจ้องมองใบทะเบียนสมรสตาแทบถลนด้วยไม่คิดว่าเธอจะต้องมาอยู่ในสถานการณ์นี้... จดทะเบียนสมรส! ตายๆๆ เธอมีแต่ตายลูกเดียวหากใครจับได้...ตายแน่ๆ... หญิงสาวคร่ำครวญในอก มือเล็กชื้นเหงื่อจนเธอรู้สึกได้ หญิงสาวหันไปมองใบหน้าซีดขาวของคนเป็นป้าด้วยสายตาอ้อนวอน...อ้อนวอนขอให้ท่านเลิกล้มความคิดที่จะให้เธอแต่งงานแทนยัยกานต์ลงเสียที... แกกลับมาเมื่อไหร่นะยัยกานต์...แกตาย! หญิงสาวคิด โดยที่เธอไม่ทันสังเกตว่าเจ้าบ่าวที่นั่งอยู่ข้างๆเธอก็หันไปมองใบหน้าของบิดามารดาที่ทำหน้าหนักใจ ชายหนุ่มก็ได้แต่หันกลับมามองทะเบียนสมรสที่อยู่ตรงหน้าตามเดิม บรรยากาศภายในห้องเงียบกริบ ตรงหน้าพวกเขาคือเจ้าหน้าที่ซึ่งพ่อกับแม่ของฝ่ายเจ้าบ่าวนั้นติดต่อมา แล้วพลันคู่บ่าวสาวก็ถอนหายใจเฮือกออกมาพร้อมกัน...ตั้งแต่ก้าวเข้ามาภายในห้อง ทั้งสองคนต่างไม่มองหน้ากันสักนิด ผิดปกติวิสัยของคนที่กำลังจะแต่งงานกัน แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา...ด้วยรู้ดีถึงชนักที่ติดหลังของแต่ละคน ชายหนุ่มตัดสินใจดึงใบทะเบียนสมรสมาเซ็นปราดๆให้มันจบๆลงไป เช่นเดียวกับเจ้าสาวที่นั่งข้างกายที่ดึงใบทะเบียนสมรสมาเซ็นโดยที่ไม่มองมันด้วยซ้ำเช่นเดียวกัน ริมฝีปากของคนเป็นเจ้าสาวขบเม้มแน่นยามเมื่อผลักกระดาษตรงหน้าของเธอไปให้คนที่นั่งข้างๆ เช่นเดียวกับเจ้าบ่าวที่ทำอย่างเดียวกัน แล้วทั้งคู่ก็รับมาเซ็นปราดๆพร้อมๆกัน และเมื่อเซ็นเสร็จถึงได้ก้มลงมองไอ้สิ่งที่ตัวเองเขียนชื่อลงไป ในขณะที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวกำลังก้มหน้ามองทะเบียนสมรสของตนเองนั้น บรรยากาศที่เงียบกริบเพราะบรรดาผู้ใหญ่อีกสี่คนที่อยู่ในห้อง ก็ทำหน้าต่างอยากจะกลั้นใจตายไปพร้อมๆกัน เว้นเสียแต่คุณเทวัญที่ตอนแรกอยากจะห้ามและบอกความจริงกับคุณเมษาไป เสียแต่คุณวารีผู้เป็นภรรยาถลึงตามองปรามเลยทำให้เขาได้แต่เก็บปากเงียบ ทางด้านคุณเมษาก็เช่นกัน เธอลืมคิดไปเสียสนิทเลยว่าวันนี้กานต์กมลต้องจดทะเบียนสมรสด้วย จะเอ่ยปากบอกความจริงให้คุณวารีกับคุณเทวัญฟังก็ไม่กล้า เลยจำต้องปล่อยให้หลานสาวของเธอทำหน้าที่นั้นไปก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยหาทางรอดทีหลัง แล้วในขณะที่ทางผู้ใหญ่กำลังคิดหนักกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า คนสองคนที่กลายเป็นสามีภรรยากันโดยทางนิตินัยแล้วต่างทำตาโตแทบจะถลนออกมานอกเบ้าเสียได้ โดยเฉพาะฝ่ายหญิงที่แทบอยากจะเอาหน้าไปแนบดูกับทะเบียนสมรสให้มันเห็นชัดๆตาไปเสียเลย! ถ้าเธอแกะลายมือนั้นอ่านไม่ผิด มันเขียนว่า... เทวา วิริยะสกุล เทวาอย่างนั้นเหรอ? ทำไมไม่ใช่เทวินทร์ล่ะ และในระหว่างที่หญิงสาวกำลังครุ่นคิดอยู่นั่นเอง คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าบ่าวก็จ้องมองลายเซ็นของเจ้าสาวนิ่งเช่นกัน “เทวา...วิริยะสกุล” “กัตติกา...ดารารัตน์” เสียงของทั้งคู่ดังขึ้นพร้อมๆกัน แล้วต่างฝ่ายต่างก็ลุกพรวดขึ้นมาทันที หญิงสาวและชายหนุ่มชี้หน้ากันและกันแล้วตะโกนออกมาดังลั่น...พร้อมกัน “เธอไม่ใช่เจ้าสาวนี่!” “นายไม่ใช่เจ้าบ่าวนี่!” ++++++++++++++++++ จบตอนที่ 1
oh, so much fun, come back again soon naka.
โดย: Olathe IP: 71.199.69.216 วันที่: 1 พฤศจิกายน 2553 เวลา:4:40:53 น.
|
การิ๋งกิ๋งกิ๋ง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ยินดีต้อนรับเข้าสู่บ้านหลังน้อยของธีรตี - พิรฏาค่ะ ^^ ผ่านไปผ่านมาแวะทักทายกันได้นะคะ งานเขียนทั้งหมดใน blog นี้ สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ พ.ศ.2537 ห้ามนำไปพิมพ์ เผยแพร่ หรือลอกไปกระทำการใดๆ ก็ตาม
Group Blog
All Blog |
|||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||
