แหล่งซ่องสุมสิ่งชั่วร้าย ^O^
|
|||||
กลุ้ม - นี่เป็นความผิดของเราเหรอ
ตอนนี้กลุ้มมาก กลุ้มสุดๆ กลัว...หาทางออกไม่ได้ ต้องรอคำตัดสินใจจากคนๆเดียว ทั้งๆที่ตอนแรกนัดเสียดิบดี แต่ทำไมตอนนี้ถึงเลื่อน แล้วเราจะทำยังไงดี ถ้าเราเพียงคงเดียวก็จะไม่ว่า นี่มันมีคนอื่นไปกับเราด้วย เงินไม่ใช่น้อยๆที่เสียไปแล้ว ทั้งค่าตั๋วเครื่องบิน ค่าโรงแรม แล้วฟิกทุกอย่างเรียบร้อย เลื่อนตั๋วไม่ได้ อะไรก็ไม่ได้ ทั้งๆที่นั่นเป็นเวลาเรียนจบของเราแล้ว แต่สุดท้าย การไปผจญภัยต่างประเทศของเราก็ต้องมาสะดุด ทั้งๆที่เราคิดอย่างเข้าข้างตัวเองเลยว่า มันไม่ใช่ความผิดของเราแท้ๆ เราถามแล้วด้วยซ้ำก่อนจองตั๋วว่า จะไม่มีอะไรหลังการส่งรายงานก่อนเรียนจบใช่ไหม ก็บอกว่าไม่ สุดท้ายก็เลื่อนเวลา แล้วทำไมไม่เลื่อนก่อน ทั้งที่เวลาก่อนหน้านั้นว่างเป็นเกือบสิบห้าวัน แต่ดันเลื่อนทับเวลาที่เราจะไป เพียงแค่สามวัน เรายอมเสียตัง เงินเก็บที่เก็บมา เพื่อไปตามฝันเล็กๆของเรา แต่ทำไมมันเป้นแบบนี้ นัดไม่เป็นนัด ทำตารางคนอื่นรวนเร แล้วไม่ใช่แค่เราเสียเงินคนเดียว เพื่อนอีกคนที่ไปด้วยกันล่ะ ใครจะรับผิดชอบ คุณไม่ถามเราเลยว่าเราว่างวันนั้นหรือไม่ ทำไมถึงทำแบบนี้กับเราได้ ทำไม บ่นๆๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวโดดยอมเรีบนไม่จบเลย ฮึ่มมมมมมมมมมมมม ฉันไม่เข้าใจคนอื่นหรือที่จริงฉันไม่เข้าใจตัวเอง
กำลังนอนๆอยู่แล้วจู่ๆก็ลุกขึ้นมาอยากเขียนบล็อกซะอย่างนั้น
นานแล้วที่ไม่เคยเขียนไดอารี่เพื่อนเก่า ที่เคยใช้ระบายทุกข์สุขในหัวใจเลย วันนี้มีความคับข้องใจเต็มอก...ไม่รู้จะอธิบายมันออกมาเป็นคำพูดอย่างไร ไม่ขอเท้าความเรื่องราว แต่ขอระบายในสิ่งที่คิดแล้วกัน บางครั้งเคยคิดว่าคนเจะมีขีดจำกัดได้มากแค่ไหน คนเราจะมีความอดทนได้มากแค่ไหน เมื่อก่อนเคยคิดว่า เราจะรับที่เขาเป็นได้ จนวันหนึ่งรับไม่ได้ เคยพูดเคยบอก สุดท้ายมันก็เหมือนเดิม มันคงเป็นความรู้สึกแบบ extinction นึกว่าหายไปแต่สุดท้ายมันก็กลับมาอีก ที่จริงมันไม่เคยหายไป...แต่มันยังคงอยู่ อยู่ภายในซอกหลืบจิตใจ ผิดหรือที่เป็นคนแบบนี้... เมื่อก่อนเราโทษตัวเองเสมอว่าเราไม่ดีที่รู้สึกแบบนี้ แต่บางสิ่งบางอย่าง และบางคำของคนบางคน ต่อไปเราจะหัดโทษคนอื่นบ้างว่า เพราะตัวเขาทำให้เราเป็นแบบนี้ เฮ้อ...เหมือนพูดวกไปวนมา จับใจความไม่ได้เอาเสียเลย บางครั้งก็คิดว่าเราคิดผิดเองที่บอกว่า...รับได้... พยายามแล้ว...พยายามที่จะรักษาคำพูดว่าเรารับที่เขาเป็นเขาได้ทุกอย่าง รับไม่ได้แล้วจะบอก...ในวันนี้...ทำตามที่เคยลั่นวาจาแล้วทุกอย่าง แต่...ทำไมต้องเป็นเราที่ต้องทน ทำไมต้องเป็นเราที่พยายามเข้าใจ ทำไมไม่เป็นเขาที่พยายามทำความเข้าใจบ้างว่า เพราะอะไรทำไมเราทนไม่ไหว วันนี้อึดอัดมากๆ บางครั้งอยากจะตอบโต้กลับไปแรงๆ เอาให้สมกับความรู้สึกในใจ อยากให้มันรู้กันจะจะไปเลย แต่เพราะเราแคร์คนรอบข้างคนอื่น เราไม่อยากให้คนที่ไม่รู้อะไรไม่สบายใจ ถึงแม้ตัวเราเองจะไม่เคยแคร์ว่า คนอื่นจะมองว่าเราเป็นคนมีปัยหากับคนอื่นก็ตาม เพราะบางทีการอยุ่กับตัวเอง อยู่อย่างนี้ มันอาจจะดีกว่าการที่มีคนที่สนิทแต่ไม่อาจพูดเรื่องอะไรที่เราทุกข์ใจได้ด้วยเลยอย่างนี้ อึดอัดๆ...อึดอัดมากๆ เมื่อไหร่มันจะผ่านพ้นไปสักทีนะ บางคนบอกว่าเวลาจะช่วย แต่จนถึงเวลานี้...ทำไม เวลาไม่เคยลบมันออกไปจากใจเราได้เลย ตอนแรกเราแค่เบื่อที่ตัวเองเป็นแบบนี้ แต่เวลานี้...ทุกอย่างเริ่มชัดเจนขึ้น ลึกๆแล้วเราเบื่อที่ตัวเอง...ไม่เป็นตัวของตัวเองต่างหาก อยากจะรู้นักว่า...ถ้าวันไหนเป็นตัวเองขึ้นมา คนที่มีเพื่อนน้อยๆแต่จริงใจ คนที่เหมือนไม่ค่อยสนใจใคร แต่สังเกตุเพื่อนที่มีน้อยๆและพร้อมจะรับฟังและช่วยแก้ปัญหา คนที่ร้ายแสนร้ายไม่เคยเห็นหัวใคร เพราะถือว่าไม่จำเป้น คนที่พร้อมจะฟาดฟันกับปัญหาทุกอย่างเหมือนเมื่อก่อน คนที่ไม่แคร์ใครมาก คนที่ตัดได้แม้กระทั่งเพื่อนของตัวเอง หากเห็นว่าเขาทำในสิ่งที่เราเคยบอกแล้วว่าอย่าทำเกินสามครั้งในเรื่องที่ร้ายแรงสำหรับเรา แต่ทำไมกับเพื่อนคนนี้เราถึงต้องยอมเขากัน สนิทมากแล้วล้ำเส้นกันได้หรือ สนิทมากต้องไปไหนมาไหนกันตลอดหรือ สนิทมากแล้วต้องรองรับอารมณ์ร้ายกาจให้น่ะหรือ สนิทมากแล้วก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวได้หรือ มาลองคิดๆดู เราเคยล้ำเส้นเขามากเลยหรือ เราอารมณ์เหวี่ยงใส่เขาตลอดเวลาเหมือนเขาทำหรือ เราไม่มีสิทธิ์มีเพื่อนคนอื่น ไปหาเพื่อนคนอื่นๆได้เลยหรือ เราต้องเป็นฝ่ายทำความเข้าใจเขาแล้วรองรับอารมณ์เหวี่ยงๆๆๆๆของเขาหรือ ... นี่หรือที่เรียกว่าเพื่อน ทำไมไม่เคยรู้สึกกับเพื่อนคนอื่นแบบนี้เลย เกิดมาผ่านคนมากมาย...มีคนมากมายที่เรายอมเรียกว่าเพื่อน คนที่เราสนิทด้วยมากๆ สนิทกว่าเขามากๆจนแค่มองตาก็รู้ว่าคิดอะไร คนที่เป็นเพื่อนแท้...คนที่เราเดินออกไปปกป้องเขาเลยโดยไม่เสียเวลาคิด คนที่แม้ตอนนี้แยกกันเรียนไกล ไม่เจอกันนาน หากยามคิดถึง ยามโทรหา มีแต่รอยยิ้ม มีแต่ความสุข ไม่เคยเลยที่จะมานั่งกลุ้มแบบนี้ อึดอัดแบบนี้ ถ้ารู้สึกอึดอัดด้วยแบบนี้...แน่หรือว่านี่คือ เพื่อนสนิท งั้นอย่าเป็นเลย ขออยู่คนเดียวเงียบๆ โลกส่วนตัวสูง หยิ่ง ให้โดนด่าว่าไม่มีคนคบดีกว่า เพราะชอบเป็นผู้เลือกไม่ใช่ผู้ถูกเลือก ขอไปไหนมาไหนคนเดียวดีกว่า เพราะอยากทำอะไรก็ทำ ขอไปเดินคนเดียวเงียบๆ ในสถานที่ที่ไม่รู้จักใครเลยดีกว่า ยอมตัดขาดจากคนทั้งโลก...ให้มันไม่เหลือใคร แต่ต้องไม่อึดอัดใจเพราะการรู้จักกับคน ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เป็นอย่างนี้เป็นเพราะฉันไม่เข้าใจคนอื่นหรือแม้จริงแล้วฉันไม่เข้าใจตัวเอง... +++++++++++++++++++++++++++++++++++ เพราะอากาศมันร้อน...โฮ๊ะๆๆๆ
สวัสดีค่ะทุกๆคน
นานๆทีปีหน คนอย่างวินุตตาถึงจะเขียนไดกับเขาสักที ไม่ใช่ว่าไม่ชอบเขียน แต่ชีวิตขี้เกียจเหลือหลาย ฮ่าๆๆๆ จะว่าเอาเรื่องแต่ละวันสุขเศร้าเคล้าน้ำตา หรือฮาๆมันก็มี แต่ก็คิดว่ามันไมได้สำคัยกับใครมากมายจนต้องมาเขียนบอกใครๆ ฮ่าๆๆๆๆ แต่บางทีคนเรามันก็ต้องการที่ระบาย ยิ่งตอนนี้หน้าร้อน คนเราก็ยิ่งควรระบายความร้อนในอกออกไป เอ๊ะยังไง? มันไม่เห็นเกียวกันสักหน่อย ฮ่าๆๆๆ ไดนี้อย่าได้หวังจะอ่านหาสาระ...มันไม่มี เขียนขึ้นกันสดๆ ไม่สนจะทบทวนด้วยว่าใครจะอ่านรู้เรื่องหรือไม่รู้เรื่อง ถ้าคนอ่านเข้ามาแล้วเกาหัวแกรกๆ บอกว่าอินี่เขียนอะไรของมันฟระ อย่าได้สนอย่าได้แคร์ และอย่าสแกนหาสาระ บอกแล้วมันไม่มี เหตุที่เป็นเช่นนี้เพราะอากาศมันร้อนนั่นแหละ และมันก็ทำให้เราสงสัยว่าเพราะอากาศใช่ไหม? ใครๆมันเลยได้แต่โกรธกันนักหนา??? ด้วยความที่เป็นเด็กซิ่ว ก็มีเพื่อนสนิทที่หลากหลาย เพราะค่อนข้างโชคดีได้เรียนที่เดิมแต่เปลี่ยนคณะ และด้วยความที่คณะที่เลือกนั้นมันไกลกันสุดกู่ เลยกลายเป็นว่าได้เปิดโลกทัศน์ เจอมนุษย์หลากหลายสารพัด เฮ้อ...นี่ขนาดยังไม่พ้นรั้วมหาลัยยังเป้นขนาดนี้ ไม่อยากคิดถึงตอนจบแล้วเจอคนร้อยพ่อพันแม่มากกว่านี้เลยจริงๆ แต่นั่นมันก็ไม่เกีย่วกับอากาศ คนอ่านบอก เอ๊ะ? เมิงจะเอายังกันแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ ไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้แต่ละคน ถึงได้ขยันโกรธและทะเลาะกันเหลือเกิน อากาศร้อนเราก็เข้าใจ แต่พวกเมิงก็ช่วยๆใจเย็นๆบ้างก็ดีนะ ฮ่าๆๆๆ แต่ก็อย่างว่าแหละ อันตัววินุตตาเองก็ยังลงสนามอารมณ์นี้เหมือนกัน ไม่ว่า ปล่อยไป เพียงแต่ว่า ในขณะที่คนอื่นฟาดฟันกันโครมๆ เราก็ฟาดกลับบ้าง ถ้าเมิงอยากเสือกมาแหยมเรื่องของกู ฮ่าๆๆ ฉะนั้น ทำใครก่อนแล้วเขาตอบโต้ ก็หัดใจกว้างบ้างนะจ๊ะ ไม่ได้เกิดมาหน้าตาดี นิสัยนางเอกนี่ยะ จะได้งอมืองอบาท แล้วปล่อยให้พวกเมิงยุรยาตรมาดากุโครมๆกัน ก็อานะ...ไม่ได้ว่าอะไร เอ้าด่าๆกันไป ก็ไม่คิดโกรธแต่เผอิญปากไวสมองไวไปนิด ชอบนักไอ้ลับฝีปาก โดดนด่ากลับก็อย่ามาเต้นผางๆสิจ๊ะ อินางงงงง แอรยยยย นี่ชั้นพิมพ์ไรไป ไม่ๆๆๆ เพราะอากาศมันร้อนนั่นแหละ อากาศศศศศศศ ใครๆเลยร้อนกันไปโม้ดดดดดดดด ร้อนทุกหย่อมหญ้าที่บ้านนอก หญ้าขยุกขยุยที่(เสือก)ดันตัวเองให้เกิดมาได้บนถนนในเมืองและหญ้าคอนกรีดที่ กทม ชะอุ้ย? ไม่ๆๆ นี่กุพิมพ์ไรไปคับ? แอรยยยยยย ฉะนั้น ถ้ารักชาติบ้านเมือง ก็อานะ...หัดใช้ๆสมองกันบ้าง ใตรจะทำอะไรชั้นก็ไม่เคยว่า ที่บ้านชั้นพ่อแม่อาตลอดจนชั้นก็ใส่เสื้อกันคนละตัว (เฮ้ยยยยยย!!! ชักเลยเถิด) ก็ยังไม่เห็นทำให้ใครเดือดร้อน อยากอ้างอยากอะไรก็ไม่ได้ว่า แต่ขอความกรุณาสักนิดว่า ถ้าไอ้เศรษฐกิจของประเทศมันตกลงกว่านี้ ซึ่งขณะนี้หลายๆคนรวมทั้งกุก็ไม่มีจะกินอยู่แล้ว ถ้ามันเห่ยยิ่งกว่านี้...ต่อไปกุจาทำไงอ่าคับ จบมาก็มะมีงานทำ เพราะมะมีใครจ้าง จะจ้างทำม้ายยยยย เศด-กิด แม่งก้อมะดี เอามาเปนภาระเรอะ? จาให้ไปหากินทางไหนเค่อะพี่โน้งงงงงงง แอรยยยยยย ม่ายๆๆๆๆๆๆ เค้าไม่รุเรื่องไรทั้งน้านนนนนนนน เค้าไม่รุๆๆๆ อากาศมันร้อนนะเค่อะ แอรยยยยยยยย เพราะอากาศมันร้อนๆๆๆๆๆ กิ๊งก๊องฟอสซิ่วซิลล่า
ฮา...
อย่าเพิ่งงงกับหัวข้อของไดฯวันนี้ อันที่จริงมันก็มีจุดประสงค์เดียวคือเตือนใจเจ้าของว่ามัน "ซิ่ว" แล้ว จากคณะวิศวะ...สู้คณะสังคม (จิตวิทยา) ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้ดีแค่ไหน... ทั้งที่ใจยังผูกพันกับวิศวะนักหนา...แต่เพื่อความสบายใจของที่บ้าน ทุกคนกลัวว่าเราจะเรียนไม่รอด (อีกครั้ง) จึงขอร้องให้เรียนอะไรที่มัน "ง่าย" กว่าการเรียนวิศวะ ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว ในปีที่ผ่านมา...ตัวเราเองนั้น "ขี้เกียจ" และ "ไม่ขยัน" ต่างหาก ที่มาเขียนไดฯ จึงอยากระลึกถึงและเตือนใจตัวเอง ว่าเพราะสองสิ่งนี้ทำให้ไม่ได้อยู่กับสิ่งที่รักไปจนชั่วชีวิต ทั้งที่ใจอยากกลับไปแก้ไขในสิ่งที่ตัวเองพลาด...แต่เมื่อเป็นคำขอจากทางบ้าน...ทุกคนให้เหตุผลว่ากลัวเราจะทำตัวเช่นเดิม มันจึงเป็นเหตุผลให้เราจำยอมในที่สุด ด้วยไม่อาจให้คำตอบตัวเองได้เช่นกันว่า เราจะกลับไปขี้เกียจแบบเดิมไหม... สุดท้ายจึงตัดสินใจเลือกสิ่งนี้ เลือก...ทั้งๆที่ยัง "รัก" ที่จะเรียนวิศวะ เลือก...ทั้งๆที่ไม่เคยรู้เลยว่า "จิตวิทยา" คืออะไร? เรียนยังไง เรียนเกี่ยวกับอะไรกันแน่... สุดท้าย...สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือทำในสิ่งที่เลือกให้ดีที่สุด จะได้ไม่เสียใจในภายหลัง...เพราะคนเรา มีโอกาสแก้ตัวได้ครั้งเดียว และเพราะอย่างนี้...คำถามบางอย่างจึงตราตรึงในหัวใจตลอดเวลา "หากเราไม่ทำตัวขี้เกียจและไม่ขยันเหมื่อนที่ผ่านมา เราจะไม่รอดเชียวหรือ?" แต่มันก็เป็นได้เพียงคำถามที่ไร้คำตอบ... เพราะเราไม่มีวันกลับไปตอบคำถามนี้ได้อีกแล้ว... ไม่อีกแล้ว... ตราบาปครั้งยิ่งใหญ่ในหัวใจ สิ่งที่จะติดค้างในใจไปชั่วชีวิต ... บ่นไปเรื่อย...
หึๆ
สำหรับคำว่าขอโทษ....สำหรับคนบางคนอาจจะแค่ เออ เขาขอโทษแล้วไม่เป็นไร แต่สำหรับฉัน...ไม่รู้สิ! สำหรับคนบางคน...สำหรับเรื่องบางเรื่อง แค่ขอโทษ...มันไม่พอหรอก!!! ฉันอาจจะบอกไปว่า อืม...นั่นคือรับรู้ว่าเธอขอโทษ...หากในใจฉัน! ให้ตายก็ไม่มีวันให้อภัย!!! ใครอ่านแล้วอย่าพยายามทำแบบฉันล่ะ ฉันรู้ฉันมันนิสัยไม่ดี แต่ทำไงได้ ผู้หญิงธรรมดาๆแบบฉัน ก็เป็นเพียงแค่คนที่เจ็บแล้วจำ....ไปจนวันตาย!!! แค่นั้นแหละ...แค่นั้นจริงๆ... .................................................................. เฮ้ออออ บ่นพอแล้ว มาบ่นๆด้านล่างมั่งดีกว่า กร๊ากกกกกกกกกกก ไอ้ที่ไม่อยากให้มันได้ มันกลับได้ ไอ้ที่อยากให้มันได้ มันกลับไม่ได้ เซ็งมากมาย เพิ่งเข้าใจวันนี้แหละ ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาว เฮ้ออออ ทำไมสถานที่ที่ได้ชื่อว่า...ดี มันกลับไม่ดีจริงอย่างที่คิดนะ สาดโคลน อิจฉา ใส่ร้ายป้ายสี ทำไมมันมีหมดเลย เลือกได้ไม่อยากไป ชีวิตมันน่าเบื่อมากๆๆๆๆๆ เซ็งเป็ดมากมายชีวิตนี้ ไม่รู้เป็นอะไรช่วงนี้ เฮ้อออ แถมยังต้องมากลุ้มๆในเรื่องเรียนอีก แล้วยังจะ คนที่เรารักเค้า ไว้ใจเค้าที่สุด กลับมีม่าทีเย็นชาใส่ ถามอะไรก็ไม่อยากตอบไม่อยากคุยด้วยแล้ว โคตรเสียใจ โคตรน้อยใจเลย กุผิดตรงไหนอีกแล้วอ่ะทีนี้ เฮ้ออออออ ไม่รู้จะพูดอะไร แต่มันอึดอัดอยู่ภายในใจ อยู่ในนี้...พูดไม่ออกบอกไม่ถูก จนต้องมาเขียนระบาย แต่ทำไมมันได้ไม่ถึงเศษเสี้ยวของความรู้สึกเลยล่ะ??? ไม่เข้าใจตัวเอง... ไม่เข้าใจเขา... ไม่เข้าใจอะไรเลย... ฉัน...ไม่เข้าใจจริงๆ.... อยากทัก อยากพูด อยากคุย แต่....ไม่กล้า.... กลัวความเย็นชาของเขา.... กลัว.... กลังจริงๆ....
|
การิ๋งกิ๋งกิ๋ง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ยินดีต้อนรับเข้าสู่บ้านหลังน้อยของธีรตี - พิรฏาค่ะ ^^ ผ่านไปผ่านมาแวะทักทายกันได้นะคะ งานเขียนทั้งหมดใน blog นี้ สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ พ.ศ.2537 ห้ามนำไปพิมพ์ เผยแพร่ หรือลอกไปกระทำการใดๆ ก็ตาม
Group Blog
All Blog |
||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||
