แหล่งซ่องสุมสิ่งชั่วร้าย ^O^
|
||||
พิรุณลายไฟ ตอนที่ 1
พิรุณลายไฟ
ตอนที่ 1 เฮือก! ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง มือบางข้างหนึ่งยกขึ้นมาทาบอก ลมหายใจหอบกระชั้นถี่ด้วยฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอนมาตลอดสองปีที่ผ่านมา มือเรียวเสยผมยาวของตนที่ตกลงมาปรกใบหน้าให้ขึ้นไปเผยให้เห็นใบหน้าสวยที่ประกอบไปด้วยดวงตาโตคู่สวยที่หากเป็นเวลาปกติมันจะเป็นประกายระยิบระยับพราวพร่างราวกับดวงดาว จมูกโด่งพองามปลายเชิดรั้นที่บ่งบอกนิสัยดื้อรั้นของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี รับกับริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อ สิ่งที่เหล่านี้ต่างอยู่บนโครงหน้าเรียวเล็กรูปไข่ หากแต่ตอนนี้ใบหน้านั้นกลับพราวไปด้วยเหงื่อที่ซึมชื้นเต็มสองข้างขมับ ดวงตาคู่สวยนั้นราวกับดวงดาวที่หม่นแสง ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นยามเมื่อคิดถึงความฝันที่ผ่านมาชั่วครู่...ความฝันซ้ำๆซากๆตลอดสองปีของเธอ! แล้วก็เป็นความฝันที่เธอแน่ใจว่า...ผู้หญิงที่อยู่ในฝันนั้น...คือเธอ! หญิงสาวสะบัดผ้าห่มนวมออกจากตัว...ศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยกลุ่มผมสวยดำขลับราวกับไหมชั้นดีนั้นแผ่กระจายเต็มแผ่นหลังบาง หญิงสาวพาร่างเล็กของตนเองลงจากเตียงขนาดไม่ใหญ่มากนักเข้าห้องน้ำไป มือบางเอื้อมไปเปิดก๊อกน้ำตรงอ่างล้างหน้าภายในห้องน้ำที่ไม่ได้กว้างมากนัก แล้วจัดการวักน้ำเย็นนั้นล้างหน้าของตนเองเพื่อหวังว่ามันจะสามารถล้างภาพฝันของเธอออกไปได้...หากหญิงสาวรู้ดีว่าไม่ว่าอย่างไรฝันนั้นก็ไม่จางหายไปจากใจเธอ! บางครั้งเธอก็อยากจะเชื่อว่ามันนั้นเป็นเพียงภาพฝัน...หากจิตสำนึกที่ลึกลงไปนั้นเฝ้าบอกเธอว่าเรื่องที่เธอฝันนั้นคือเรื่องจริง หรือภาพฝันเหล่านี้...จะสามารถไขอดีตที่หายไปของเธอได้?! ..................................... อริสาทำงานเป็นผู้ช่วยเลขานุการประธานบริษัทที่บริษัทแห่งนี้ได้เกือบปีแล้ว ชีวิตประจำวันของเธอไม่มีอะไรมากมายนัก นอกจากวันธรรมดาตื่นเช้ามาทำงาน พอถึงเวลาเย็นย่ำก็เลิกงาน ชีวิตของเธอไม่มีอะไรมากมาย ทุกวันนี้เธออาศัยอยู่ที่คอนโดมิเนียมแห่งหนึ่งที่อยู่เพียงลำพัง บิดามารดาของเธอนั้นต่างเสียชีวิตไปแล้วทั้งคู่ หญิงสาวมีน้องสาวฝาแฝดอยู่คนหนึ่งแต่ก็นานๆติดต่อกันที เพราะน้องสาวของเธอนั้นไปทำงานที่ต่างประเทศ ได้เจอหน้ากันครั้งสุดท้ายก็คือตอนที่เธอประสบอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อน และเพราะอุบัติเหตุนี้เองที่ทำให้ความทรงจำระหว่างสองปีนี้ของเธอขาดหายไป หญิงสาวจำได้ว่าในวันนั้นพอลืมตาขึ้นมาเธอก็เห็นใบหน้าที่ราวกับพิมพ์เดียวกันกับใบหน้าของเธอ ดารกาน้องสาวเพียงคนเดียวของเธอกลับบอกเธอเพียงสั้นๆว่าเธอได้รับอุบัติเหตุถูกรถชนสลบนานไปเป็นสัปดาห์และระหว่างนั้นเองที่ทางตำรวจได้ติดต่อไปหาน้องสาวของเธอที่ไปทำงานที่ฮ่องกง...ในตอนนั้นหญิงสาวพยายามรำลึกในสิ่งที่น้องสาวบอกแต่เธอกลับค้นพบว่า...ความทรงจำในช่วงสองปีที่ผ่านมาของเธอ ขาดหายไป! หลายต่อหลายครั้งที่เคยพยายามรำลึกถึงความทรงจำเหล่านั้น หากสิ่งที่เธอได้รับทุกครั้งก็คืออาการปวดหัวจี๊ดทันทีจนแทบจะทนไม่ไหว และสิ่งต่อมาก็คือ...ความฝันซ้ำๆซากๆ ตลอดสองปี ใจหนึ่งเธอก็อยากที่จะค้นหามัน...หากอีกใจก็บอกให้ตนเองปล่อยวางเรื่องความทรงจำที่ขาดหายไปได้แล้ว ทุกวันนี้ชีวิตของเธอก็มีความสุขดี...ไม่มีอะไรต้องทุกข์ร้อน แล้วเธอจะพยายามค้นหาความทรงจำเหล่านั้นไปทำไม? อริสามาทำงานที่นี่ได้อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะครบปีแล้ว หญิงสาวลาออกจากที่เก่าเพราะเธอทนทำงานที่เดิมไม่ได้ หลายๆสาเหตุนั้นอาจจะมาจากการที่เธอนั้นไม่ใช่อริสาคนเดิมอีกต่อไป... สิ่งดีๆสิ่งเดียวที่ทำให้เธอได้รู้จากการที่ความทรงจำสองปีที่ขาดหายไปนั้นคือการที่เธอไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นอริสาที่แสนจะอ่อนแอให้คนอื่นรังแกเอาง่ายๆ หรือจะยอมใครได้ง่ายๆอีกต่อไป และนั่นเองที่ทำให้เธอทนพวกที่ทำงานเก่าไม่ไหวแล้วลาออกมาเสียเอง สาจ๊ะ...เดี๋ยวชงกาแฟแล้วนำเอาเข้าไปให้ท่านประธานด้วยนะจ๊ะ เสียงของพี่สุ หรือ สุนาริน เลขาสาววัยสี่สิบกว่าที่เธอทำงานเป็นผู้ช่วยดังขึ้น ทำให้อริสาที่กำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์รายงานสรุปผลการประชุมประจำเดือนเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับคนพูด ก่อนจะถามกลับด้วยความแปลกใจ ท่านประธานเหรอคะ? ใช่จ๊ะ นี่เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่น่าแปลกใจสำหรับเธอ...อริสาทำงานที่บริษัทแห่งนี้จนอีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะครบปี...แต่เธอไม่เคยได้เห็นประธานบริษัทของที่นี่...แม้เพียงสักครั้ง! ดูเหมือนว่าเธอและท่านประธานที่ได้รับรู้จากคำเล่าลือของคนที่ทำงานที่บริษัทแห่งนี้ที่บอกว่าเขายังหนุ่ม แถมยังเป็นหนุ่มหล่อเสียด้วยจะคลาดกันตลอดเวลา...ในเวลาที่เขามาเธอมักจะมีเหตุไม่ได้อยู่ประจำที่เสียที แล้วพอโผล่ขึ้นมาทีไร เขาก็จะกลับไปก่อนเสียทุกครั้ง เพราะจะว่าไปบริษัทแห่งนี้เป็นเพียงบริษัทในเครือของตระกูลชางเท่านั้น ไม่ใช่สำนักงานใหญ่ที่ส่วนมากท่านประธานจะอยู่ที่นั่นเสียมากกว่าเวลาที่ท่านมาใช้เวลาอยู่ที่ประเทศไทย นี่สาจะมีวาสนาได้พบกับท่านประธานแล้วเหรอคะพี่สุ...ชักตื่นเต้นแล้วสิคะ อริสาส่งยิ้มทะเล้นไปให้กับสุนาริน สาวใหญ่จึงได้แต่หัวเราะกับกริยานั้นของหญิงสาว นั่นสินะ พี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมสากับคุณลีรอยด์ถึงได้คลาดกันตลอดทั้งที่สาก็ทำงานเป็นถึงผู้ช่วยของพี่ สุนารินปรารภอย่างขำขัน ก่อนจะไล่ให้ลูกน้องสาวรีบๆทำตามที่เธอสั่ง หากอริสายังไม่วายพูดทิ้งท้ายก่อนจะไปว่า นั่นสินะคะ...สาล่ะอยากเห็นตัวจริงของท่านประธานเหมือนกัน เคยเห็นแต่ในรูปเบลอๆของหนังสือพิมพ์กับได้ยินเขาร่ำลือกันว่าหล่อนักหนา...ขอเห็นเป็นบุญตาสักทีไม่ให้เสียชาติเกิดว่าทำงานกับท่านประธานที่หนุ่มและเนื้อหอมที่สุดแห่งปี... ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะกวนสุนารินหญิงสาวก็แผ่นแผล็วไปทำตามคำสั่งนั้นแต่โดยดี ทิ้งให้สุนารินได้แต่มองเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องอย่างอริสาด้วยความเอ็นดู แม้บางครั้งอริสาจะดูขี้เล่นไปบ้าง หากเรื่องงานนั้นหญิงสาวทำได้ไม่มีที่ติเลย ............................................ ว๊า! นี่สาพลาดไปอีกแล้วเหรอคะ? หญิงสาวร้องอย่างเสียดาย เมื่อเห็นว่าเวลาแค่ไม่ถึงห้านาทีที่เธอไปชงกาแฟนั้น เจ้านายหนุ่มสุดหล่อที่เธอไม่เคยเห็นหน้านั้นก็ดันกลับไปเสียแล้ว...ว๊า นี่เธอพลาดอีกแล้วเหรอเนี่ย หญิงสาวได้แต่คิดอย่างเสียดาย ในขณะที่มือบางที่ถือแก้วกาแฟที่ไปชงมาให้เจ้านายที่บัดนี้กลายเป็นหมันไปเสียแล้วลงบนโต๊ะทำงานของสุนาริน นั่นสิจ๊ะ...เมื่อกี้ท่านประธานก็ออกมาบอกพี่ให้ส่งเอกสารไปให้ท่านที่สำนักงานใหญ่แทน แล้วรีบออกไปทันทีเลย เฮ้อ! อริสาถอนใจยาวแล้วแสร้งทำหน้าเสียดายสุดชีวิต อดๆ อดอีกแล้ว เมื่อไหร่กันน้า...ที่สาจะมีวาสนาได้เห็นหนุ่มหล่อตัวเป็นๆเสียที เลิกเพ้อแล้วก็ไปทำงานได้แล้วยัยสา สุนารินแสร้งทำเสียงดุ อริสาจึงหยิบถ้วยกาแฟที่เธอชงกลับไปนั่งดื่มที่โต๊ะของตัวเองเสียเอง ทิ้งให้สุนารินส่ายศีรษะน้อยๆด้วยความขบขัน นั่นสินะ...ทำไมยัยสาถึงคลาดกับท่านประธานตลอดเวลากัน? ................................................... 19.30 น. เสียงฝีเท้าที่กระทบกับพื้นหินอ่อนบนทางเดินนั้น แม้เสียงจะไม่ดังมากหากก็พอรู้ว่ามีใครอื่นที่นอกเหนือจากเธอกำลังเดินอยู่บนชั้นนี้ อริสาละมือจากคีบอร์ดคอมพิวเตอร์แล้วเงยหน้าขึ้นมา แสงสว่างจากไฟที่เปิดทำให้เธอรับรู้ได้ว่าคนที่กำลังก้าวตรงมานั้น...เป็นผู้ชาย... บุรุษผู้นั้นก้าวตรงมาหาเธออย่างไม่เร่งรีบ และทันทีที่เห็นใบหน้าของกันและกันอย่างชัดเจน...สีหน้าของคนทั้งคู่ต่างก็ตกอยู่ในอาการตะลึงงันในทันที สำหรับอริสา...ดวงตาสีเทาคู่คมคู่นั้นที่ดูราวกับหมอกควันที่แสนลุ่มลึกน่าหลงใหลต่างหากที่ทำให้ชวนตะลึง...ดวงตาที่เหมือนกับดวงตาของคนในฝันที่ติดตรึงใจเธอตลอดสองปีที่ผ่านมา...ก่อนดวงตากลมโตของหญิงสาวจะกวาดมองไปทั่วดวงหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าคมสันนิ่งสนิทของเขาบัดนี้มีแววตาของตกใจอย่างปิดไม่มิด...ใบหน้าที่เธอสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่ามันคือประติมากรรมชั้นยอดที่พระเจ้าบรรจงสรรค์สร้างอย่างที่สุด แล้วยิ่งประกอบกับร่างสูงที่อยู่ในชุดสูทชั้นยอด... หากมีใครมาบอกว่าบุรุษหนุ่มผู้นี้คือเทพบุตรหาใช่คนไม่...อริสาพร้อมจะเชื่ออย่างสนิทใจ... ชายหนุ่มมองใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งของหญิงสาวที่มองตรงมายังเขาด้วยท่าทางซื่อๆ ดวงตากลมโตคู่นั้นมองตรงมายังเขาทั้งสีหน้าและแววตานั้นมีแววตกตะลึงในทันทีที่เห็นใบหน้าของเขา...และแน่นอนว่า เขา ก็รู้สึกไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่นัก เพราะสิ่งที่หลุดออกมาปากริมฝีปากหยักสวยของเขาก็คือ... อริสา... โปรดติดตามตอนต่อไป... แหะๆ จบไปแว้วว สำหรับบทแรก รู้สึกยังไงบอกกันสักนิดก็ดีนะคะ กิ๊งไม่มั่นใจยังไงไม่รู้ เพราะรู้สึกว่าเรื่องงนี้ ชักออกอ่าวมากขึ้นเรื่อยๆ ฮ่าๆๆๆ แล้วพบกันใหม่ในตอนต่อไป วินุตตา พิรุณลายไฟ [บทนำ]
บทนำ ผมรักคุณ เสียงทุ้มนุ่มที่กระซิบเอ่ยคำรักริมหูบอบบางทำเอาหญิงสาวร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเกิดอาการสะเทิ้นอาย มือขาวบอบบางทุบอกกว้างของเขาเบาๆ ในขณะที่คนพูดกับหัวเราะแล้วกอดกระชับร่างบาง จนใบหน้าของเธอแนบไปกับอกแข็งแรงของเขา ตึกตึก...ตึกตึก เสียงหัวใจของชายหนุ่มที่เธอได้ยินมันเต้นรัว...ไม่ต่างจากหัวใจของเธอในขณะนี้ หญิงสาวคิดอย่างเขินอาย ก่อนจะเงยหน้าหวานละมุนตาของตนเองขึ้นสบกับดวงหน้าคมเข้มของเขา ชายหนุ่มยิ้มนิดๆที่เห็นร่างบางรีบหลบตาเขาไปทันที คุณรักผมบ้างหรือเปล่า? เสียงทุ้มก้มลงมาพูดริมหูของเธออีกครั้งทำเอาหญิงสาวใบหน้าขึ้นสีจัดทันที พลางพยักหน้าหงึกๆเบาๆเป็นเชิงยอมรับ...ยอมรับว่าเธอก็รักเขา...เช่นกัน ไม่เอา...ผมอยากได้ยินจากปากของคุณนี่ เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างออดอ้อน แต่คนในอ้อมแขนกลับส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ยอมพูด...แค่เธอพยักหน้ายอมรับนี่...เธอก็อายมากพอแล้ว ...เป็นผู้หญิง...บอกรักผู้ชาย...เขาจะไม่มองว่าเธอไร้ค่าหรือ? อีกอย่าง... ถ้าเขารู้ เรื่องนั้น เขายังจะรักเธออยู่หรือเปล่า ร่างบางคิดอย่างหงอยๆ ก่อนจะส่ายหน้าไปมาจนผมยาวสลวยดำขลับดุจไหมชั้นดีที่เธอปล่อยยาวระแผ่นหลังบางกระจายไปมาตามแรงส่าย ดวงตาคมเปล่งประกายวูบหนึ่งก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็วโดยที่หญิงสาวไม่ทันสังเกต มือหนาปล่อยร่างบางของหญิงสาวออกช้าๆ เมื่อเขาคิดถึงบางสิ่งขึ้นมาได้ ใช่สินะ...ผมลืมไป...คุณคงไม่ได้... คำพูดของเขาขาดหายไปทันที เมื่อมือบางเอื้อมมาปิดปากเขา ดวงตากลมโตฉายแววตัดพ้อชายหนุ่มตรงหน้า อย่าพูดแบบนี้อีกนะคะ...ขอให้คุณรู้ไว้ หญิงสาวหลบตาเขาพลางพูดออกมา หัวใจของฉันมันเป็นของคุณ ดวงตาคมของชายหนุ่มทอประกายวาววับกับพูดที่ยิ่งกว่าคำบอกรักของหญิงสาว มือหนาเอื้อมไปปลดมือบางที่ปิดปากเขาออก ก่อนจะคว้าตัวหญิงสาวมาแนบกับลำตัวแข็งแกร่งในขณะที่ใบหน้าคมก็โน้มลงใบแล้วประกบกับริมฝีปากบางหวานล้ำของเธอ ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างสงสัยกับปฏิกิริยาของหญิงสาว แต่สิ่งที่มันท่วมท้นในใจเขากลับมีมากกว่า ผู้หญิงทรยศ!!! ร่างบางที่เพียรพยายามผลักชายหนุ่มออกไปแต่เขากลับตรึงท้ายทอยเธอเอาไว้แน่น แต่แล้วอยู่ๆเขากลับผละออกไป แวบหนึ่งในห้วงคิดเธอกลับรู้สึกเสียดาย...แต่ ความเจ็บปวดที่มันแผ่ซ่านไปทั่วร่างของเธอนี่...มันคืออะไรกัน?!!! หญิงสาวคิดในขณะที่มองใบหน้าของเขานิ่ง ดวงตาฉายแววงุนงง สับสน และไม่เข้าใจ ในขณะที่กลิ่นคาวของเลือดเริ่มคละคลุ้งขึ้นมากยิ่งขึ้น ทำไม...คุณ...ทำแบบนี้...ทำไม? สิ่งที่สื่อออกมาจากแววตาของหญิงสาวที่ทรุดตัวลงกับพื้นมองใบหน้าคมเข้มที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตร...หากตอนนี้ ใบหน้านี้กลับกลายเป็น...ซาตาน ดวงตาสีเทาคู่คมของเขาฉายแววกระด้าง เย็นชา ในขณะที่เธอก็สบตาเขาอย่างไม่เข้าใจ มือขาวบางกุมแผลบริเวณหน้าอกข้างซ้ายของเธอที่ยังมีมีดเล่มบางปักคาอกเธออยู่!!! มือหนาของเขาไล้ใบหน้าหวานที่ซีดเผือดของเธอเบาๆ ถึงผมจะรักคุณมากแค่ไหน...ผมก็ไม่เก็บคนทรยศเอาไว้หรอกนะอริสา! มือหนาเปลี่ยนมาเป็นบีบคางหญิงสาวไว้แน่นก่อนจะสะบัดหน้าของหญิงสาวออกไป ผมรักคุณ ชายหนุ่มกระซิบริมหูบอบบางของเธอ...แต่น้ำเสียงของเขากลับบ่งบอกว่า...เขา...เกลียดเธอยิ่งสิ่งใด! บัดนี้...คำบอกรักของเขาไม่หวานหูอีกต่อไป มันมีแต่ความเย้ยหยันเข้ามาแทนที มือหนาของชายหนุ่มเอื้อมไปกระชากมีดเล่มบางที่ปักอกของเธอออกมา ทำเอาเลือดสีแดงยิ่งไหลทะลักออกจากปากแผลมากยิ่งขึ้น เลือดสีแดงไหลออกมามากจนย้อมให้เสื้อสีขาวของเธอกลายเป็นสีแดง...สีเลือด ไม่นะ...ไม่!!! สิ่งสุดท้ายที่เธอจะสื่อไปถึงเขาก่อนที่เขาจะลงมือ ทำไม..ทำไม? ดวงตากลมโตเบิกมาเขากว้างอย่างไม่เข้าใจ ในขณะที่ลมหายใจของเธอ เริ่มแผ่วลง...ทุกที...ทุกที เธอไม่ได้...ทรยศ!!! เขา...เขา เขา...ฆ่า...เธอ? ทำไม? (โปรดติดตามตอนต่อไป) ++++++++++++++++++++++++++++ เอาเรื่องใหม่มาฝากค่ะ TOT เรื่อง ลิขิตฯ คงไม่ได้ไปอัพแล้ว เพราะว่าเรื่องนั้นปกออกไปแล้วค่ะ แหะๆๆ ยังไงๆ ก็มาอ่านเรื่องนี้แทนกันนะคะ ลุ้นกันต่อไปว่าอะไรเป็นอะไร 555+ แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ วินุตตา 1/12552 |
การิ๋งกิ๋งกิ๋ง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ยินดีต้อนรับเข้าสู่บ้านหลังน้อยของธีรตี - พิรฏาค่ะ ^^ ผ่านไปผ่านมาแวะทักทายกันได้นะคะ งานเขียนทั้งหมดใน blog นี้ สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ พ.ศ.2537 ห้ามนำไปพิมพ์ เผยแพร่ หรือลอกไปกระทำการใดๆ ก็ตาม
Group Blog
All Blog |
|||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||
