เล่าเรื่องให้มิ้วฟัง.......ตอนคุณยายของมิ้ว

วันพุธที่ 30 พ.ค. 55 เวลา 8.36 น
ณ โต๊ะทำงาน หลังกินข้าวเช้าเสร็จสิ้น

ขณะนี้มิ้วในท้องแม่อายุได้ 24 สัปดาห์ 4 วัน
เมื่อคืนอยู่ดีๆแม่ก็วิตกจริต ตื่นขึ้นมาจับท้องดูว่ามิ้วดิ้นมั้ย ปรากฎมิ้วไม่ดิ้น
แม่ก็นอนหลอนทั้งคืน พยายามกลิ้งไปกลิ้งมาเพราะปกติ ตอนกลางคืนเวลาแม่ลุกไปฉี่มิ้วจะดิ้นทุกที
แต่วันนี้เงียบสนิท แม่หลอนถึงขนาดเอาไปฝัน ว่ามิ้วดิ้นเยอะแยะ (เก็บกดแน่ๆ)
เช้ามาแม่ไปอาบน้ำแปรงฟัน เข้าส้วม แม่ถึงรู้สึกว่ามิ้วดิ้น (นิดเดียว)
ตอนเช้านั่งรถป้าแอนมา มิ้วก็ยังคงเงียบ มิ้วเริ่มดิ้นมากขึ้นเมื่อแม่ท้องร้องหิวข้าว ตอนนั่งรถป้าแอน
แม่จับพุงดูหนูตลอดเวลา แม่รู้สึกว่ามิ้วดิ้นน้อยกว่าแต่ก่อนเยอะ แม่เคยอ่านมาว่าพอยิ่งอยุครรภ์มากขึ้น จะดิ้นน้อยลง
นอนมากขึ้น แต่แม่ไม่สบายใจ คือแม่ชอบให้มิ้วดิ้น ชอบให้รู้สึกว่ามิ้วยังสบายดีในพุงของแม่ มากกว่ามิ้วนอนนิ่งๆ
มิ้วดิ้นมากๆก็ได้นะจ๊ะ แม่จะได้สบายใจว่า หนูยังโอเค หนูยังแข็งแรง ดิ้นตามสบายเลย แม่ไม่กลัวว่าจะเจ็บซักนิด
เมื่อวานแม่ไม่มีเวลามาพิมพ์ไดอารี่ให้หนู เพราะติดงาน แม่รู้สึกผิดจริงๆวันนี้แม่เลยรีบมาพิมพ์ตั้งแต่เช้าจะได้ไม่มีข้ออ้างอีก

วันนี้แม่จะมาเล่าเรื่องคุณยายของมิ้วนะจ๊ะ
คุณยายของมิ้วถ้าปัจจุบันท่านยังมีลมหายใจอยู่อายุก็ 53 ปี
ชื่อ อรุณ ภูสีห์รัตน์ หรือชื่อเล่นว่าหมวยเล็ก เกิอวันที่ 31 ม.ค. 2502
ท่านแต่งงานกับคุณตาของมิ้วเมื่อวันที่ 22 เม.ย. 2526 และให้กำเนิดแม่เมื่อวันที่ 9 ก.ค. 2527
คุณยายเป็นคนหน้าตาสะสวย รูปร่างไม่สูง แต่อวบๆ ขาวผ่องตามสไตล์คนจีน
คุณยายเป็นลูกสาวคนรอง มีพี่สาวเป็นคนโต (เสียชีวิตแล้ว) และมีน้องสาว 1 คน น้องชายอีก 4 คน
คุณยายเป็นลูกคนจีน เพราะคุณตาทวด(เสียชีวิตแล้ว) และคุณยายทวดเป็นคนเชื้อสายจีนแต้จิ๋ว
คุณยายพูดภาษาไทยได้ และฟังภาษาจีนออก แต่ไม่สามารถพูดได้เหมือนคุณยายทวด
ปกติคุณยายของมิ้วเป็นคนพูดเก่ง (พูดเก่งกันทั้งบ้าน) พูดเสียงดังตามสไตล์คนจีน และโฉ่งฉ่าง
เป็นคนอารมณ์ดี และมีแต่คนรักและเป็นห่วง เวลารวมญาติเสียงจะดังมาก เพราะแต่ละคนเสียงแหลมปรี๊ด 5555

แม่เป็นลูกสาวคนเดียวของคุณยาย ที่คุณยายรักและหวงแหนมากๆ แต่แม่ดื้อรั้น และซนเกินจะเหลือบรรยาย
คุณยายเลยต้องจัดการโดยไม้เรียวเสมอ ตอนเด็กๆแม่ยอมรับเลยว่าแม่โกรธ แม่ไม่ชอบเลยที่มาตีแม่
พ่อแม่คนอื่นเค้าไม่เห็นตีกัน แถมยังชอบไปตะโกนเรียกให้เข้าบ้านตอนเย็นๆเสียงดังจนเพื่อนแม่ กลัวหัวหดไปหมดละ
(มิ้วอย่าคิดแบบนี้นะคะ จริงๆการทำแบบนี้คือเค้าเป็นห่วง คุณยายอาจจะเป็นคนพูดไม่เป็น แสดงความรักเป็นแต่แบบนี้
แต่ท่านเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย และความหวังดี ที่สำคัญท่านรักแม่มากจึงทำแบบนั้นไป)
แม่จึงกลายเป็นเด็กดื้อมาก และชอบเถียง เพราะต้องการเอาชนะคุณยาย (-*- นิสัยเสียสุดๆ)

คุณยายเป็นคนชอบทำงานเย็บปักถักร้อย มีครั้งนึงสมัย ป.6 ครูให้แม่ส่งผ้าพันคอ ทำด้วยนิตติ้ง
แม่ทำเองนี่นับผิดๆถูกๆ ห่วงหายไปบ้าง สีดำ ย้วยโย้ไปซ้ายขวา คุณยายเลยบอกว่าทำให้มั้ย
แม่บอกเอาสิ แม่ทำไม่สวย ทำไม่เก่งและไม่ชอบด้วย คุณยายให้แม่สอนคร่าวๆ และก็ทำเอง
คุณยายทำออกมาสวยปิ๊ง เท่ากัน ดึงตึง ขาวเอี่ยม และเหมือนซื้อมา ส่วนที่แม่ทำแรกๆ เหมือนคนล่ะผืน
ครูถามตอนส่งว่าทำไมทำดีขึ้น แม่ก็โกหกไปว่า อ๋อ ตอนแรกยังไม่ชิน พอชินแล้วก็เลยสวย แม่ได้ 9/10 เพราะคุณยาย 555

คุณยายเป็นคนชอบทำอาหาร มักจะหาสูตรอาหาร และหนังสืออาหารมาหัดทำเสมอ แต่แม่เป็นคนกินอะไรยาก เรื่องมาก (ไม่ดีเลย)
แม่เลยกินแต่อาหารซ้ำซากจำเจเสมอ (ตอนนี้ก็ยังกินซ้ำไปซ้ำมา) ทั้งๆที่คุณยายพยายามหาอาหารใหม่ๆมาให้กิน แม่ก็จะบ่นว่าไม่ชอบ
พอชิมไปแม่ก็ไม่เอาละ (น่าตีให้ตาย เรื่องมากจริงๆ) พอเวลาเพื่อนแม่มาบ้าน มาเที่ยวบ้าง ทำรายงานบ้าง เพราะบ้านแม่อยู่ใกล้ รร.
คุณยายจะมีความสุขมาก เพราะจะได้ทำอาหารตามที่หวังไว้ เพื่อนๆก็จะชมกันเปราะว่า คุณยายทำอาหารอร่อย
คุณยายจะอยากทำสปาเกตตี้ มักกะโรนีมาก แต่แม่ไม่ชอบกิน เวลาเพื่อนมาเลยกลายเป็นผู้ชิมเมนูของคุณยายไปโดยปริยาย

คุณยายรักแม่กับคุณตามาก คุณยายเป็นแม่บ้านที่พร้อมสรรพ์ ทำทุกอย่างในบ้านอย่างเรียบร้อย เก็บของเป็นระเบียบ
จำได้ทุกอย่างว่าอะไรเก็บอยู่ตรงไหน เช็ดฝุ่นทั้งวัน ดูดฝุ่น กวาดบ้าน รีดผ้า ซักผ้า เป็นแม่บ้านครบวงจร
แต่คุณยายก็ยังหางานพิเศษทำโดยการรับจ้างรีบผ้าที่บ้าน เพื่อจะหาเงินส่วนตัว และเหมือนใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์
คนแถวบ้านก็จะใช้บริการของคุณยาย แต่เฉพาะคนในซอยนะ เพราะคุณยายคงเดินแบบเสื้อผ้าไปไกลๆไม่ไหว
แม่ไม่เคยได้แตะงานบ้านเลยซักอย่าง (จริงๆไม่ถูกต้อง แม่น่าจะต้องหัดทำงานบ้านตั้งแต่เด็ก เพื่อแบ่งเบาภาระที่บ้านบ้าง
นี่แม่ไม่ทำอะไรเลยเป็นเจ้าหญิง ทำให้แม่มือขากขาขาดทันทีที่ขาดคุณยายแรก แต่มิ้วไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ มิ้วจะได้ฝึกทำงานบ้าน
ตั้งแต่ตัวเล็กๆ เพื่อจะได้มีความรับผิดชอบและเป็นส่วนหนึ่งของบ้านเราจ่ะ)
เพราะคุณยายมองว่าแม่เรียนมาเหนื่อย และคุณตาทำงานมาทั้งวันเหนื่อยแล้ว ซึ่งเป็นความสุขของคุณยาย
เช้าๆคุณยายจะต้องตื่นมาถักเปียให้แม่ไปทำงานทุกวัน คุณยายถักเปียสวยและแน่นมาก จนเพื่อนๆยังชม
แม่ก็ได้อิทธิพลการถักเปียแน่นและสวยไปด้วย และไปถักให้เพื่อนที่ รร ตอนต่อสมัย ม.ปลาย 555

คุณยายดูเป็นคนแข็งแรง ดูไม่น่าจะป่วยง่ายเลย ก่อนหน้าที่คุณยายจะล้มป่วย
ตอนนั้น แม่อยู่ปี 1 คุณยายเริ่มมีอาการไอ และคิดว่าเป็นหวัด จึงไปหาหมอที่ รพ.
เค้าก็บอกว่าเป็นหวัด ให้พารามากินตลอด พอคุณยาย นน. เริ่มลดก็บอกว่า
คุณยายเป็นเบาหวาน เลยให้ยาเบาหวาน ความดันมากิน  (ไปสิทธิ์ 30 บาท)
คุณยายของมิ้วก็ไม่ดีขึ้น ผอมลงเรื่อยๆ แล้วก็เริ่มปวดท้อง ตอนนั้นแม่อยู่ปี 1 เทอม 2
กำลังช่วงปิดเทอม และใกล้สอบ สุดท้ายทาง รพ ก็เลยส่งต่อไป รพ ราชวิถี เพราะไม่รู้ว่าเป็นอะไร
พอไปถึง ข่าวร้ายที่แม่ไม่อยากได้ยินก็ปรากฎ คือคุณยายเป็นมะเร็งตับ มีก้อนเนื้อขนาดใหญ่มากอยู่บริเวณช่องท้อง
และลามไปยังบริเวณอื่นแล้ว คือมะเร็งระยะสุดท้าย คุณยายพอรู้ปุ๊บก็ร้องไห้โฮๆๆ แล้วก็ทรุดลงเร็วมากๆ
ไม่นานนักคุณยายก็ไม่สามารถหายใจด้วยตัวเองได้ ต้องส่งโรงพยาบาล ตอนแรกก็ไปราชวิถี แต่ตอนหลังที่ รพ ก็บอกว่าไม่ต้องมาที่นี่
ให้ไป รพ ใกล้บ้านดีกว่า  คุณตาเลยพาไป รพ ที่แม่มีสิทธิ์ 30 บาท (แต่อยู่ห้องพิเศษ เพราะต้องการคนดูแล)
คุณยายป่วยไม่นานมากนัก นอน รพ ไม่กี่วัน ก็จากไปจากโลกใบนี้...
ก่อนคุณยายจะจากไป เรียกแต่ชื่อแม่ และรอแม่เท่านั้น วันนั้นเป็นวันที่แม่รู้ผลสอบเทอม 2 ของปี 1
แม่ได้เกรดเฉลี่ย 3.75 แม่รีบมาอวดคุณยายทันทีว่า เกรดแม่เยอะมากและแม่เป็นที่หนึ่งของคณะนะ
ตอนนั้นไม่รู้ว่าคุณยายได้ยินมั้ย หรือเจ็บปวดกับอาการอยู่ แต่คืนนั้นคุณยายก็จากไป ช่วงตี 1-2 ของวันที่ 29 มี.ค. 2547

แม่ไม่ค่อยทำดีกับท่าน เพราะแม่อาย และเป็นเด็กดื้อรั้น ทุกวันนี้แม่มานั่งนึกก็เสียว่า เราไม่เคยทำอะไรดีๆให้คุณยายเลย
มันเป็นความทรงจำที่มานึกแล้วก็เศร้าใจ และเจ็บลงไปในความทรงจำ
อะไรที่แม่นึกแล้วว่าแย่มาก และเลวร้ายสุดๆ แต่คุณยายก็โกรธแม่ไม่นาน เพราะรักและเป็นห่วงแม่
แต่แม่เองก็ยังไม่รู้สึกอะไร จนมาวันที่คุณยายจากไป แม่ถึงรู้ว่า การไม่มีแม่มันลำบากแค่ไหน  และแม่ของเราดีแค่ไหนเช่นกัน

ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน มันสั้นและเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
เราต้องทำชีวิตของเราให้มีความสุข และให้ความสุขแก่คนที่เรารัก ทำดีและทำในสิ่งที่ถูกต้องเสมอ
อะไรที่เราอยากทำเราก็ทำมันซะ ถ้ามันไม่ไปเดือดร้อนใคร และผิดกฎหมาย

แม่กลัวที่สุดคือการที่จะได้อยู่ในโลกนี้โดยไม่เห็นมิ้วโต แม่ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร
แม่คิดแต่ว่าเราต้องทำวันนี้ให้เต็มที่ และวางแผนอนาคตของเราให้ไกลพอ อย่าสร้างความเดือดร้อนให้คนด้านหลัง
แม่พยายามที่จะทำทุกอย่างให้ดี และมีความสุขกับทุกๆวันในชีวิต

คนเป็นแม่รักลูกเกินจะหาคำบรรยาย สามารถทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อลูก
ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน แค่ลูกกินอิ่มนอนหลับ แม่ก็มีความสุขมากมาย
รอยยิ้มของลูก เสียงหัวเราะ เหมือนเป็นยาที่ทำให้แม่หายป่วย ความเหนื่อยมลายหายไปสิ้น

แม่ไม่เคยเข้าใจเลยจนมีมิ้วในท้อง ถึงแม้ว่าตอนนี้มิ้วจะยังดิ้นดุ๊กดิ๊กในท้อง
แม่คนนี้ก็รู้ได้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแม่จะปกป้องหนูด้วยชีวิตของแม่ ไม่มีใครรังแกหนูได้
มิ้วจะเป็นเด็กเข้มแข็ง แต่ไม่แข็งกร้าว จะเป็นเด็กน่ารัก ที่ใครๆก็อยากรู้จัก อารมณ์ดี และชอบสร้างมิตรสัมพันธ์
มิ้วจะพูดจาฉะฉาน พุดเพราะ และกล้าแสดงออก จะเป็นเด็กที่เต็มไปด้วยความสดใสและร่าเริง
รอยยิ้มของมิ้วจะสร้างความสุข และแรงบันดาลใจให้กับคนที่พบเจอ รวมถึงสร้างความสุขให้กับพ่อและแม่เสมอ
มิ้วจะได้ใช้ชีวิตตามที่ตัวเองต้องการ แม่จะรักและสนับสนุนมิ้วเสมอ
อย่าได้กลัวในการก้าวไปข้างหน้า การก้าวไปข้างหน้าอาจจะมีปัญหา ล้มลุกคลุกคลาน แต่มันคือประสบการณ์ที่สั่งสม
มีอะไรก็ปรึกษาแม่ ปรึกษาพ่อ พ่อกับแม่จะเป็นเหมือนเพื่อนที่ปรึกษา
แม่สัญญาว่าแม่จะศึกษาเรื่องเกี่ยวกับดารา และอื่นๆของมิ้ว เพื่อที่เราจะได้คุยกันแบบไม่มีช่องว่างระหว่างวัย

มิ้วไปไหน แม่ไปด้วย แม่สัญญาว่าจะสวยปิ๊งๆ เพื่อให้มิ้วไม่อายเวลาพาแม่ไปไหน พ่อก็จะวัยรุ่นตลอดเวลา
เราจะกลายเป็นสามคนพี่น้อง และจะเป็น 4 คนพี่น้องภายในอีกไม่เกินสามปีข้างหน้า (น้องของมิ้วนั่นเอง)

วันนี้แม่เล่าเรื่องแค่นี้นะจ๊ะ อ่านแล้วอาจจะเศร้าไปนิด แต่แม่อยากให้มิ้วรู้จักคุณยายให้มากขึ้น
เพราะถ้าแม่ไม่เล่า ก็คงไม่รู้ว่ามิ้วจะได้รู้จักท่านจากไหน

รักมิ้วเสมอ
จากพ่อทรและแม่กิฟ

Create Date : 30 พฤษภาคม 2555 Last Update : 30 พฤษภาคม 2555 17:43:34 น. Counter : 792 Pageviews.		4 comments
Share Tweet