เล่าเรื่องให้มิ้วฟัง....ตอนเมื่อแม่ของมิ้วเป็นนักร้อง

วันจันทร์ที่ 28 พ.ค. 55 เวลา 16.48 น. ณ.โต๊ะทำงาน
หลังจากแม่ไม่ได้เขียนไดอารี่หามิ้ว 2 วันแม่รู้สึกผิดเล็กน้อยถึงปานกลาง
แต่เป็นเพราะเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา เป็นวันพักผ่อน แม่นอนทั้งวัน และกินเพื่อมิ้วคนเดียวเลยจ่ะ 555
พ่อของมิ้วก็คอยดูแลแม่เป็นอย่างดีทีเดียว ช่วงนี้มิ้วตัวใหญ่ขึ้นและดิ้นตลอดเวลา
แม่รู้สึกว่าหนูดิ้นทั้งคืน เมื่อคืนถึงขนาดแม่ฝันว่าหนูดิ้น (แต่จริงไม่ใช่ฝัน แต่ดิ้นจริงๆ)

วันนี้แม่จะมาเล่าเรื่องของแม่เอง มิ้วอาจจะได้ยินแม่ร้องเพลงบ่อยๆ (ผ่านพุงกะทิหนาๆของแม่)
แต่ไม่รู้ว่าแม่นั้นเป็นนักร้องนะจ๊ะ ไม่ใช่นักร้องตามค่ายเทป แต่เป็นนักร้องตั้งแต่วัยเยาว์เลยทีเดียว
แม่จะขอย้อนเวลา นั่งไทม์แมชชีนกลับไป ไกลแสนไกล...ไกลจริงๆล่ะ
สมัยนั้นเนี่ย แม่อายุประมาณ 10 ขวบ สมัยนั้นเรายังฟังเทปกันอยู่เลย ตอนนี้ไม่มีละ
เวลาเพลงสมัยโบราณนั้น เพลงสุดท้ายจะเป็น ดนตรีบรรเลง แม่ชอบมาก แม่จะต้องเอามาร้อง
ร้องถึงขนาดให้คุณตาซื้อไมค์ และร้องออกไมค์ ยังไม่พอนะ แม่อัดลงเทปเปล่าด้วย ไม่รู้จะทำ ทำไม
คงชอบมาก อยากเก็บไว้ฟังเสียงตัวเองบ่อยๆละมั้ง 555 คนแถวบ้าน (บ้านเก่าเป็นทาวน์เฮ้าส์)
เค้าก็ได้ยินตั้งแต่ปากซอยไปจนถึงท้ายซอยเพราะแม่ชอบร้องใส่วิทยุ 555 แล้วเปิดเสียงดังๆ เค้าก็ทนๆกันมา

พอมา 11-12 สมัยนั้น CD เริ่มมีละ แม่ก็ยังคงร้องเพลง อัดใส่เทปเปล่า จนเทปเปล่านี่เยอะมาก ที่อัดเสียง
ถ้าเอามาเปิดตอนนี้คงฮาแตก ไม่กล้าที่จะฟัง แต่มีความสุขมากๆเลยนะจ๊ะ เวลาร้องเพลงเนี่ย เป็นไงแม่เป็นนักร้องใช่มั้ย?
ไม่พอ สมัยนั้นเริ่มฟังเพลงต่างประเทศ เริ่มเล่นเกมส์ ก็อัดเพลงในเกมส์ออกมา แกะเนื้อร้อง (ภาษาญี่ปุ่น แกะมั่วๆซั่วๆ)
แล้วก็ร้องอัดลงไป แหม่มานั่งคิด เออแม่นี่ชอบมากแฮะ 555

พอมาถึงม ต้น น่าจะม.3 ก็มีการร้องเพลงต้นไม้ของพ่อในวิชาขับร้อง (ไม่รู้สมัยนี้ยังมีเรียนมั้ย)
แม่ก็ร้องอย่างเต็มที่ แม่เป็นคนเสียงใหญ่มาก แต่แม่ก็มั่นใจว่าแม่ร้องเพลงเพราะ (เก๋มะ?) เพื่อนแม่คนนึง
ก็มาบอกว่าแม่ร้องเพลงไม่เพราะเสียงเหมือนผู้ชาย แบบด่าๆ แซวๆ (จริงๆก็ตามประสาเด็กอ่ะนะ)
แม่นี่โมโหมาก โกรธเพื่อนเลย ร้องไห้ด้วย (เด็กจริงๆ ไม่รู้จะโกรธทำไม ต่างคนต่างคิดเนอะ หนูอย่าเอาแบบอย่างนะ)
ครูก็ปลอบว่าเสียงแม่เหมาะกับการร้องเพลงสากล (เพลงต่างประเทศ) กับเพลงแบบของใหม่เจริญปุระ (เสียงใหญ่แหบ)
แม่ก็ไปลองหัดร้องเพลงต่างประเทศดู จริงๆ แม่ชอบฟังเพลงต่างประเทศมาตั้งแต่เด็กๆ (สมัยเด็กเลย) เพราะคุณตา
ไม่ชอบฟังเพลงไทย (นอกจากสุนทราภรณ์) แม่เลยได้รับอิทธิพลนี้มา ซึ่งต้องขอบคุณคุณตามากเพราะทำให้แม่ชอบภาษาอังกฤาตั้งแต่วัยเยาว์
สมัย ม.1 แม่ชอบฟังเพลง ROCK ทั้ง nirvana,bush,green day,aerosmith และอื่นๆ เพื่อนสมัยนั้นก็ฟังเพลงฝรั่งกัน
แถมก็ยังดูแต่หนังฝรั่งด้วย เลยได้รับอิทธิพลมาตั้งแต่นั้น อัลบั้มเพลงฝรั่งนี่ล้นบ้านเลย ปกเทปแม่ยังมีเป็นตั้งๆ สะสมเลย (คั้งคุณตาทั้งนั้น)

สมัย ม.3 นั่นเอง ครูก็มาขอตัวแทนห้องว่า จะส่งคนไปร้องเพลงสากล ที่โรงเรียนอื่น เป็นตัวแทนโรงเรียน แข่งระดับจังหวัด
ตอนนั้นก็ไม่มีใครกล้า แต่วันนั้นแม่กลับไม่รู้คิดอะไร คิดแต่ว่าเออแม่ร้องได้ แม่ร้องเพราะ (คิดเอาเอง 555)
ไม่มีใครเคยชมแม่ว่าร้องเพลงเพราะ คุณยาย คุณตา คือท่านฟังจนชินชา อาจจะมองว่าเด็กบ้าๆแค่ร้องเพลงเล่นๆ
แม่ยกมือ แล้วบอกครูว่า หนูค่ะ หนูจะไปแข่ง (เปรี้ยวสุดๆ) คนทั้งห้องอึ้งมาก ครูก็ตกใจ ไม่เคยเห็นแม่ร้องเพลงฝรั่งมาก่อน
ครูบอกแม่ว่า เอาล่ะงั้นขึ้นมาร้องเพลง ร้องให้เพื่อนดูหน่อย
ตอนนั้นใจก็ตุ้มๆต่อมๆ ตายล่ะ ไม่เคยร้องต่อหน้าคนเยอะ แต่ด้วยความอยากโชว์ของ + หน้าด้าน แม่จึงขึ้นไปที่หน้ากระดาน
แล้วร้องเพลงออกไป ........ มิ้วอยากรู้มั้ยจ๊ะว่าผลเป็นยังไง ฮี่ๆๆๆ ไม่อยากจะโชว์ 5555
เพื่อนๆและครูตกตะลึงงันในเสียงอันก้องกังวาลและทรงพลังของแม่ เพื่อนปรบมือดังมาก แต่ละคนบอกว่าขนลุกกราว
อีกคนบอกไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน (ไม่รู้แง่ไหนนะ 555) อีกคนบอกแว่าแม่น่าไปประกวดร้องเพลง (ก็เนี่ยชั้นมาขอเป็นตัวแทนไง)
เพลงที่แม่ร้องคือ color of the wind เป็นเพลงประกอบ pocahontas แม่ไม่ได้ชอบการ์ตูนเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่เพลงประกอบเค้าเพราะมากๆ
แม่เลยหัดร้องมาตลอดเพราะแม่จะชอบเพลงการ์ตูนของดิสนีย์ทุกเรื่อง แล้วร้องได้ทุกเรื่อง (ผิดบ้างถูกบ้าง) แต่ร้องได้

ผลคือครูพาแม่ไปร้องจนครบ 5 ห้อง -.- แต่แม่ก็เต็มใจไปร้องนะ เพราะเป็นการโชว์ศักยภาพของแม่เอง
เพื่อเป็นการตัดสินและโชว์ว่ามีนักร้องเสียงดีแอบซ่อนอยู่อีกหนึ่งคน เพื่อนๆทุกคนลงมติว่า ไปเถอะไปแข่งซะ
ครูก็ยิ้มร่าแบบว่าเอาล่ะ เราได้ผู้แข่งขันที่พอสร้างความหวังได้แล้ว ^_^

หลังจากนั้นแม่ก็ได้โจทย์เพลงมาเป็นเพลงบังคับ 1 เพลง ของ carpenter แม่เลือก yesterday once more (แม่รู้จักเพลงเดียว)
และเพลงอิสระ แม่ก็เลือก color of the wind ของ vanessa williams หลังจากนั้นแม่ก็โดนเอาไปฝึก กับครูอีกคน
เรื่องการออกเสียงที่ถูกต้องของการใช้ภาษาอังกฤษ ซึ่งแม่ว่าก็ดีสำหรับแม่นะ เหมือนแม่จะรู้มากขึ้น 5555

วันแข่งแม่ตื่นเต้นแบบอย่างรุนแรง (ตอนนั้นแม่น่าจะสวยๆ เอ็กซ์ๆ เผื่อจะเป็นที่สนใจของกรรมการ แต่พอดีอ้วน 555)
แม่ต้องนั่งรถตู้จาก โรงเรียน ไปแข่งที่ รร. บางพลีราษฎร์บำรุง มีคนไปแข่งด้วยหลายคน มีคนที่ไปแข่งรุ่น ม ปลาย
ไปแข่งครอสเวิร์ด และอื่นๆมากมายด้านภาษาอังกฤษ แม่เครียดมากเลย ที่โรงเรียนยังไม่เคยลงประกวด
มาถึงก็ออกนอกสถานที่ แต่ก็แอบดีใจ เอาวะ ชั้นมีศักยภาพ (เข้าข้างตัวเองเสมอ 555)
เค้าก็ให้จับฉลาก ร้องเพลงบังคับ การร้องเพลงที่นี่ไม่มี backing track มีแต่ร้องสด
แม่ก็ร้องๆไป มือนี่เย็นเฉียบ รอบนี้แม่ไม่ค่อยมั่นใจเลย เพราะว่ามีคนที่เค้าร้องมาหลายปีก็มาแข่ง
เพลงนี้แม่ก็เพิ่งจะหัดไม่ถึงอาทิย์ แอบเครียด พอมาถึงรอบเพลงเลือก แม่ร้องแบบผอนคลาย
คาดว่าคนใน hall คงอึ้ง (คิดเอาเองอีกละ 555 ) กับเสียงของแม่ นั่งเงียบเลย
เพราะตอนแรกก็จะนั่งคุยกัน งุ๊งงิ๊งๆ เสียงเซ็งซ่า พอแม่ร้องเท่านั้นล่ะ เงียบไปหมด สะใจนะขอบอก 5555

แต่วันนั้นแม่ไม่ได้อยู่รอผลหรอกนะจ๊ะ เพราะว่ามันเย็นมากและยืดเยื้อจะกลับบ้านดึกกัน ทางโรงเรียนจึงรอรับผล
แม่ไม่รู้เลยจนวันที่เค้ามาประกาสที่หน้าเสาธงตอนเช้าว่าแม่ได้รางวัลที่ 2 โหยดีใจมากอ่ะมิ้ว
แม่ไม่เคยแข็งอะไรเลย แถมนี่เป็นระดับจังหวัด แม่ปลาบปลื้มมากๆๆ เพื่อนๆก็มารุมดีใจ
เสียงเซ็งแซ่ว่า แม่ร้องเพลงเพราะจึงดังไปทั่ว หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา....

หลังจากวันนั้นแม่ก็กล้าที่จะร้องเพลงต่อหน้าคนอื่น ไปประกวดการร้องเพลงประจำโรงเรียน
กวาดรางวัล (ได้บ้างไม่ได้บ้าง) ทำกิจกรรมต่างๆมากมาย ที่กล้าทำอย่างไม่กลัวจะอายใคร
แม่มองว่าวันนั้นคือใบเบิกทางให้แม่ในการก้าวสู่...ความกล้าในเรื่องต่างๆ

ก่อนหน้านี้แม่ก็ไปแข่งอย่างอื่น (วาดรูป) สมัยประถมมาหลายสมัย แต่ไม่ได้ไปแสดงต่อหน้าใครแบบนี้
อันนี้ทุกสายตาจับจ้อง และเราเห็นทุกคนว่าเค้ามองเรามั้ย สนใจเรามั้ย ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่ดีมาก
แม่ไม่รู้ว่านี่คือพรสวรรค์ของแม่หรือไม่ แต่ที่แน่ๆ แม่รู้ว่าถ้าตัวเรามีอะไรดี เราควรจะมำให้มันเด่นขึ้นมา
ไม่ใช่ว่าต้องเป็นวิชาการ หรือต้องเก่งแต่ทำงานเท่านั้น กิจกรรมหรือการเข้าสังคมก็สำคัญ
แม่มีเพื่อนมากมาย ไม่ว่าจะเป็นที่โรงเรียน มหาวิทยาลัย คนในอินเตอร์เน็ท ที่ทำงาน น้องๆ พี่ๆ ป้าๆ ลุงๆ
มากมายไปหมด ก็เป็นเพราะแม่เป็นคนที่กล้าเปิดเผย ไม่ได้อายใคร และพร้อมจะรับอะไรใหม่ๆ
แม่มองว่านี่คือ พรสวรรค์ที่แม่ค้นพบ พรจากสวรรค์ ของการสะสมเพื่อน....
การร้องเพลงเป็นแค่ใบเบิกทางในการแสดงความกล้าต่อสาธารณะชนเท่านั้น

แม่อยากให้มิ้วค้นหาตัวเองว่าหนูมีความโดดเด่นด้านไหน
ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ แม่กับพ่อจะช่วยมิ้วมองหาจุดเด่นนั้นๆ แล้วผลักดันมิ้วไปสู่จุดหมาย
ไม่จำเป็นว่ามิ้วจะต้องเรียนเก่ง หน้าตาสวย หรืออื่นๆ ขอแค่มิ้วเจอสิ่งที่รัก แม่จะช่วยหนูให้ถึงที่สุด
อนาคตมิ้ว มิ้วจะกำหนดด้วยตัวเอง และไม่ว่ามันจะดีหรือร้าย มิ้วจะได้รู้ว่านี่คือสิ่งที่มิ้วรักและพร้อมจะสู้เพื่อให้ถึงจุดหมายแน่ๆ

วันนี้แม่ขอพิมพ์แค่นี้นะจ๊ะมิ้ว แม่จะแอบไปร้องเพลงละ 555
ไม่ได้ร้องคาราโอเกะมานานมาก อยากร้องเหมือนกันแฮะ ....

รักมิ้วเสมอ
จากพ่อทรและแม่กิฟ

รูปประกอบวันนี้เป็นรูปที่แม่เล่นเป็นกระเทยสมัย ม.6 แต่กำลังร้องเพลงเลยเอามาประกอบจ่ะ

Create Date : 28 พฤษภาคม 2555 Last Update : 28 พฤษภาคม 2555 17:44:19 น. Counter : 797 Pageviews.		1 comments
Share Tweet