เล่าเรื่องให้มิ้วฟัง....ตอนโรงเรียนของแม่

วันพุธที่ 6 มิ.ย. 55 เวลา 16.24 น. ณ.โต๊ะทำงาน
อายุครรภ์ 25 สัปดาห์ 4 วัน

แม่ไม่ได้เขียนไดอารี่หลายวันมากๆ แม่ขอโต๊ดดดด
แม่ไปเที่ยวกาญจนบุรีกับเพื่อนๆตอนวันที่ 1-2 มิ.ย. พอกลับมาแม่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงเขียน เหนื่อยสุดๆ
พอเมื่อวานแม่ก็ดันไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ เพราะต้องไปนั่งอบรมทั้งวัน ปวดหัวและไม่ค่อยมีแรง (เกือบป่วยแหน่ะ)
ช่วงนี้แม่พุงใหญ่มากๆ ไม่รู้ว่าอ้วนมาก หรือมิ้วตัวใหญ่กันแน่ 555 (อาจจะอ้วนด้วยเป็นทุนเดิม แม่ว่านะ)
แม่ไม่อยากพุงแตกลายงา แต่ไม่รู้ว่าจะรอดมั้ย มันมีลายนึงแอบซ่อนตัวไว้ แล้วแม่ก็เพิ่งมาเห็นแม่แอบเสียใจเล็กๆ
ไม่รู้มันมาโผล่ตอนไหน อุส่าประคบประหงมตั้งแต่ท้องอ่อนๆ กะว่าไม่มีรอยแตกชัวร์ แต่ไม่เป็นไร แม่จะให้มีแค่รอยเดียวนะ 555

เรื่องที่แม่จะเล่าให้ฟังวันนี้คือโรงเรียนของแม่เอง
โรงเรียนในที่นี่คือ โรงเรียนเซนต์โยเซฟ บางนา (ไม่นับโรงเรียนอนุบาลและมหาวิทยาลัยนะจ๊ะ)
แม่เข้าเรียนที่นี่ตั้งแต่ ป.1 และอยู่ยาวมากๆ จนถึง ม.6 เรียกว่ารู้จักทุกซอกทุกมุมของโรงเรียนเลยก็ว่าได้
โตมากับเพลงมาร์ชประจำโรงเรียน และสีม่วงทอง ที่เป็นสีของโรงเรียน อยู่มาตั้งแต่โบร่ำโบราณ ตึกสร้างขึ้นตามสมัย
แม่เข้าป.1 ที่นี่หลังจากต้องซ้ำชั้นอ.3 อยู่สองปี ด้วยเหตุผลที่ว่าแม่เกิดกลางปี ไม่สามารถให้แม่เข้าเรียน ป.1 ได้
ทั้งๆที่แม่สอบผ่าน และได้คะแนนดี แม่ต้องลงไปเรียน อ.3 อีกรอบ แต่ก็ไม่เป็นไร ไม่อย่างนั้น แม่คงไม่เจอกลุ่มเพื่อนๆของแม่

แม่เองเป็นเด็กที่ค่อนข้างพูดมากในระดับเทพ และไม่มีความอยู่ไม่สุขเลยแม่แต่วินาทีเดียว (ไฮเปอร์มากๆ)
ทุกปีแม่จะโดนเขียนสมุดพกว่า ชอบชวนเพื่อนคุย ทำงานไม่เรียบร้อย ลายมือไม่สวย แต่เรียนดี และเพื่อนรัก 555
สมัย ป.2 แม่เป็นคนประหลาดชอบกินไส้ดินสอ (ดินสอไม้) และยางลบบนดินสอ แม่ก็ไม่รู้ว่าแม่รอดสารปรอทมาได้ยังไง
เทอมนั้น แม่สอบได้ที่ 1 เพื่อนๆในห้องเลยหันมากินไส้ดินสอกัน เพราะถามว่าทำไมแม่สอบได้ที่หนึ่ง เพราะแม่ไม่ตั้งใจเรียนเลย
วันๆแม่มุดใต้โต๊ะเพื่อนคนนั้นคนนี้ ครูก็ดุว่าทำไมไม่อยู่บนโต๊ะ แต่แม่กลับส่งการบ้านคนแรกๆ และทำเสร็จก่อนใคร 555
แม่ต้องโดนเรียนผู้ปกครองมาเลยเรื่องกินไส้ดินสอ ครูมาเห็นบอกว่าแม่บอก 555 แม่ได้บอกซักหน่อยว่ากินแล้วได้ที่ 1
กินตามกันเองนี่หน่า 5555 แต่เทอมหลังจากนั้นแม่ก็ไม่ด้ที่ 1 ละ คนก็เลยซาๆการกินไส้ดินสอกันไป

สมัย ป.3 แม่เป็นเหา เพื่อนไม่คบ 555 ต้องออกไปนั่งนอกห้องคนเดียวเพราะจะติดเพื่อนคนอื่น
ทั้งๆที่เพื่อนคนที่เอาเหามาติดแม่ ไม่แสดงตัวนะว่าเป็นเหา ให้แม่อยู่คนเดียวนอกห้อง เจ็บช้ำมาก แต่ไม่เป็นไร ทำให้แม่แข็งแกร่งขึ้น 55
แม่เลยตัดผมสั้นกุดเลย เพราะว่าเป็นเหา หลังจากที่แม่ตัดผม อยู่ดีๆผมแม่จากที่สลวยสวยเก๋ ก็กลายเป็นสากๆ ฟูๆ หยิกๆ
แม่งงมาก แม่ดทษตัวเองมาตลอดเลยนะว่าเป็นเพราะแม่ตัดผมในตอนนั้น ผมแม่เลยหยอยๆ ฟูๆ แบบวันนี้
(ทุกวันนี้แม่ก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ว่าเกิดจากอะไร เพราะแม่เองผมตรงมาตั้งแต่เกิด แล้วอยู่ดีๆก็หยิก งงป่ะล่ะ)

โรงเรียนแห่งนี้สร้างเพื่อนให้แม่มากมายตั้งแต่สมัยประถม มัธยมต้น มัธยมปลาย แม่ได้รู้จักเพื่อนเยอะแยะที่เวียนมาเรียนรวมห้องกัน
ได้ทำกิจกรรมต่างๆ ได้สร้างสัมพันธ์ สนิทกับคุณครู ชีวิตแม่ในรั้วโรงเรียนมีความสุขมาก ทั้งการเรียนและการกิจกรรม
แต่เรื่องกีฬานี่ แม่เคยแข่งแชร์บอลตอนป.4 แม่กลัวการแข่งขัน แต่ตอนนั้นแม่ตัวสูง (แม่โตเร็วกว่าเด็กคนอื่น) ก็เลยลงเล่น
แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้เค้าชนะหรอก เล่นไม่ได้เรื่อง แม่แย่เรื่องกีฬามาก คือเล่นได้ แต่ไม่เก่งซักอย่าง และขี้แพ้ชวนตีด้วย 555
แม่เหมาะกับทำกิจกรรมต่างๆ ตอนม.ปลาย เป็นช่วงที่สนุกมากๆ เพราะกิจกรรมเยอะมากมาย ทั้งละครเวที ไปให้เสียงพากย์
สร้างฐานให้น้องๆเล่นวันวิทยาศาสตร์ กิจกรรมแอโรบิค เป็นสภาประธานนักเรียน กิจกรรมวัน X-mas กิจกรรมวันวิทย์นอกสถานที่
แม่สนุกมากที่ไม่ต้องเรียน (ไม่ดีนะคะ ต้องเรียนด้วย) เวลาได้ทำอะไรที่ต้องเสนอตัวเพื่อออกจากห้องแม่จะแสดงตัวทันที
เช่นทำบอร์ด เล่นละครเวที ตัวแทนห้องไปแข่งละคร ไปร้องเพลง แม่เอาหมด ตอนม.ปลายแม่เรียนไม่เก่งเอาซะเลย
ไม่ใช่แม่ไม่เข้าใจในเนื้อหา แต่แม่ขี้เกียจเอง แม่เหมือนกำลังลุ่มหลงลงไปในกิจกรรมอย่างโงหัวไม่ขึ้น 5555
แต่จริงๆแม่ถ้าพยายามที่จะเข้าใจแม่ก็สามารถเข้าใจได้ แต่บางทีแม่เลือกจะปิดใจ ไม่สนใจ ไม่เรียน ไม่ชอบครู ไม่ชอบวิชา
ทำให้บางวิชาแม่ได้คะแนนเน่ามากๆ เช่นเลขช่วงม.ปลาย และเคมี แต่มาพอหมาวิทยาลัย แม่กลับได้แต่ A ในวิชาที่แม่ไม่ชอบ
นั่นหมายความว่า แม่เองไม่ใช่เรียนไม่ได้ แต่แม่ไม่เปิดใจจะเรียน และมีแต่ฮอร์โมนวัยรุ่นที่พลุ่งพล่านมากเกินไป
เลยควบคุมความต้องการของตัวเองไม่ได้ แต่แม่ไม่เสียใจที่แม่เรียนไม่ดีสมัยม.ปลาย ไม่อย่างนั้นแม่คงไม่เจอกับเพื่อนๆที่คบกันสมัยนี้

สิ่งที่แม่ได้จากโรงเรียนนี้คือ ความสนุก มิตรภาพที่แท้จริง และความรักที่ได้รับจากทุกคน พอแม่จบม.6 แม่คิดว่ามันคือการสิ้นสุดภาวะมัธยม
เข้าสู่วัยแห่งการเปิดโลกกว้าง แต่เวลามีใครถามว่าช่วงเวลาที่ดีที่สุดของแม่คือที่ไหน บอกได้คำเดียวเลยว่าที่ โรงเรียนเซนต์โยเซฟ บางนา
แม่ได้เจออะไรหลายๆอย่าง แม่ได้พบเพื่อนที่แสนวิเศษ อาจมีการทะเลาะเบาะแว้งบ้าง แต่เพื่อนยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกัน

แม่ไม่ได้อยากกะเกณฑ์มิ้วให้ไปเรียนที่ไหน และเรียนอะไร แม่พยายามให้มิ้วได้เลือกด้วยตัวเองว่าอยากอยู่ที่ไหน
ช่วงอนุบาลแม่คงเลือกโรงเรียนไม่ไกลบ้านเพื่อให้มิ้วกลับมาบ้านไวๆ แต่ช่วงประถม มัธยมเราค่อยมาดูกันอีกทีว่าลูกของแม่เก่งอะไร
แม่จะผลักดันหนูไปจนสุดทางนั้นๆ ถ้ามันถึงทางตัน ไม่ต้องกลัวเราจะพร้อมหาทางข้ามมันไป และสร้างหนทางใหม่พร้อมๆกัน

แม่ขอให้มิ้วได้เจอเพื่อนดีๆอย่างแม่ เพื่อนสมัยเรียนดีๆ เป็นผลกำไรในชีวิตมากๆ เวลาทำอะไรอย่างน้อยเราก็ยังมีเพื่อนคอยช่วยเหลือ
เวลาเพื่อนมีเรื่องทุกข์ใจเราก็พร้อมจะก้าวเข้าไปช่วยเช่นกัน เพื่อน...เราจะเห็นคุณค่าในยามที่เราลำบาก
แม่มองว่าเวลาสุขก็ควรนึกถึงเค้าบ้าง ไม่ใช่เวลาลำบากแล้วเรียกหาเสมอไป นี่สิคือคำว่าเพื่อน แชร์ทุกข์และสุขไปด้วยกัน

แม่ดีใจที่แม่ได้เพื่อนดีๆทั้งนั้น มหาวิทยาลัยแม่ก็เจอเพื่อนที่รักแม่ และช่วยเหลือแม่มาตลอด
แม่เป็นคนโชคดี มีลาภที่ได้เจอเพื่อนดีๆ ที่เรียนมาด้วยกัน แม่ขออวยพรให้มิ้วเจอเพื่อนดีๆแบบแม่นะจ๊ะ

วันนี้แม่เขียนเท่านี้พอนะจ๊ะ พรุ่งนี้แม่สัญญาว่าจะมาเขียนให้มิ้วอีกแน่ๆไม่เบี้ยวแล้ว
รักมิ้วเสมอ
จากพ่อทรและแม่กิฟ

Create Date : 06 มิถุนายน 2555 Last Update : 6 มิถุนายน 2555 17:42:08 น. Counter : 1534 Pageviews.		2 comments
Share Tweet