** เดือนนี้เป็นเดือนที่ 36 ของกรุ๊ปบล็อกนี้ พูดให้ง่ายเข้าก็คือ

เขียนไดอะรี่ (แบบย่อๆ) ครบสามปีแล้วนั่นเอง ไม่น่าเชื่อ วันเวลาผ่านไปไวเหมือนละเมอ

555 จะบอกว่าเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ก็ธรรมดาไปนิด อิอิ **

** ไปเจอนิทานเล่มนึงที่ห้องสมุดประชาชนสมุทรสงคราม
เปิดดูภาพด้วยความรู้สึกว่า ภาพไม่สวยเลย ออกจะชุ่ยด้วยซ้ำ ไปหาใครมาทำกันนี่
เปิดดูเครดิตท้ายเล่ม ตายห่า (ขออภัย) ทำไม ชื่อคนวาดภาพประกอบ
เป็นชื่อและนามสกุลของเราหล่ะ เราไม่ได้ทำหนังสือเล่มนี้แน่ๆ มั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์
โทรไปสอบถามต้นสังกัดของหนังสือ เขาให้ทิ้งชื่อหนังสือ ชื่อเรา และเบอร์โทรกลับ
เราบอกเขาไปว่า เกิดความผิดพลาด หรือใครจงใจใช้ชื่อเราทำมาหากินหรือเปล่า
ผ่านไปสองวัน ยังไม่มีอะไรคืบหน้า ได้แต่งงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ได้ความว่ายังไง จะเอามาเล่าสู่กันฟังในเดือนหน้า
หวังว่าจะได้คำตอบที่มากกว่าแค่บอกว่า “ไม่ทราบ” ได้แต่หวังไว้อย่างนั้น **

** ไปอัมพวา เดินไปเดินมา แวะไปกินกาแฟ น้องในร้านขอความช่วยเหลือ
ให้พูดกับนักท่องเที่ยวชาวฝรั่งเศสที่มาเที่ยวไทยกันทั้งครอบครัว
นักท่องเที่ยวครอบครัวนี้ต้องการจะเดินทางไปอยุธยา โดยไม่ต้องนั่งรถเข้ากรุงเทพ
เราต้องพยายามสื่อสารว่า มันไม่มีรถไปอยุธยาโดยตรง ต้องเหมารถไป
พอสอบถามราคารถตู้เหมาไปอยุธยา มันก็แพงเกิน ฝรั่งต้องการประหยัด
เราเลยบอกให้นั่งรถตู้ไปต่อที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ แล้วต่อรถตู้ไปอยุธยา
เสียเวลาหน่อย แต่ก็ประหยัดกว่ากันเยอะ คุยกันอยู่นานเหมือนกัน
การเป็นล่ามนี่เหนื่อยเอาเรื่อง โชคดีที่ฝรั่งชาวฝรั่งเศสสื่อสารภาษาอังกฤษได้พอควร
เป็นล่ามเสร็จ น้องในร้านยกไม้ยกมือไหว้ขอบคุณเราหลายรอบ
ตอนแยกจากฝรั่งครอบครัวนี้ ลูกสาวคนโตยกมือไหว้เราด้วย
เราก็ได้แต่ยิ้ม และงงเล็กๆ แต่ก็รู้สึกภูมิใจที่ได้ทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี
นึกถึงใจเขาใจเรา ถ้าเราไปบ้านเขาและต้องการความช่วยเหลือ
ถ้ามีคนมาช่วยเหลือ เราคงดีใจมากๆ **

** เดือนนี้ได้ดูหนังหลายเรื่อง หนึ่งในนั้นคือ เรื่อง The Hunger Games
หนังว่าด้วยการคัดเด็กๆยากจนจากหมู่บ้านในต่างจังหวัดไปฆ่ากันเองให้คนรวยดู
เป็นการฆ่ากันในรูปแบบรายการเรียลลิตี้โชว์ มีการเปิดตัวผู้ถูกคัดเลือก
การนำไปฝึกการฆ่าด้วยอาวุธในรูปแบบต่างๆ การทำเนื้อทำตัวให้สปอนเซอร์ชอบ
การจับไปแต่งหน้า ทำผม หาเสื้อผ้าดีๆให้ใส่ พร้อมเทรนเนอร์สำหรับแต่ละหมู่บ้าน
พอเข้าป่า (ไม่ใช่เข้าบ้าน) มีการสร้างสถานการณ์ให้ผู้เข้าแข่งต้องหนีเอาตัวรอด
เรียกได้ว่าหนังเรื่องนี้ประชด จิกกัด และด่าทอเรียลลิตี้ได้อย่างเจ็บแสบ
ตัวหนังไม่ได้เน้นการฆ่าแบบเลือดสาด แต่เน้นเรื่องการเอาตัวรอด
และที่สำคัญ คือ เรื่องความเป็นมนุษย์ เราดูไปน้ำตาคลอไป
เอาใจช่วยตัวเอกของเรื่องให้อยู่รอดปลอดภัยจนจบเกม
แม้ไม่ใช่หนังห้าดาวเต็ม แต่ก็ดีและมีประเด็นมากพอสำหรับคอหนังทั้งหลาย **

** พี่สาวเราเอานกที่ตกจากรังมาเลี้ยง ตั้งชื่อซะลืมสัญชาติมันไปเลย
มันชื่อว่า “เควิน” ตกจากรังตั้งแต่ยังเล็ก ตอนนี้มันโตจนบินได้แล้ว
หลานปองก็ชอบเล่นกับมันมากๆ เล่นจนมันรำคาญ
และเตือนหลานปองว่าไม่ไหวแว้ว ด้วยการจิกมือหลานปองประท้วง
ไม่ว่าเควินจะไปปรากฏตัวที่ไหน มักเรียกความสนใจจากเด็กๆได้อย่างมหาศาล
วันที่มันมาเที่ยวที่บ้านแม่กลอง เราจับมันมาถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึก
จับไปจับมา มันบินมาเกาะที่หัวเรา แต่เราถ่ายรูปไว้ไม่ทัน
มันบินไปอยู่บนหัวหลานปอง เลยถ่ายรูปไว้ได้
ให้นึกถึงภาพนกบนหัวเด็กที่เราชอบวาด
เสียดายที่เราไม่ได้ภาพตัวเองกับเจ้าเควินบนหัว **

** และแล้วนิทาน “นกเอี้ยงเลี้ยงควาย” ที่รอตีพิมพ์มาถึงหนึ่งปี
ก็ตีพิมพ์และวางจำหน่ายในท้องตลาดเรียบร้อย
แม้จะผ่านไปนาน แต่พอเห็นงานที่พิมพ์แล้วสีเป็นอย่างที่ตั้งใจไว้
เรียกได้ว่า ดีใจ พอใจ และไม่ต้องเสียใจเหมือนหนังสือบางเล่ม
ทำงานนิทานมาก็นาน เวลาเห็นหนังสือตีพิมพ์เสร็จแล้ว ยังตื่นเต้น
ดีใจ ตกใจ เหมือนเดิม (แล้วแต่ว่าพิมพ์ออกมาดีหรือตรงกันข้าม) **

** นิทานเฉลิมพระเกียรติพระอัจฉริยภาพของในหลวง
สำเร็จลงแล้วเมื่อตอนต้นเดือน เหลือแค่รายละเอียดบางอย่างนิดหน่อย
อยากเห็นตอนพิมพ์เสร็จแล้ว ว่าหน้าตาในขนาดหนังสือจริงๆ
จะออกมาเป็นยังไง เป็นผลงานที่ภูมิใจมากๆ