|
|
2555 มิถุนายน
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
** สองสามเดือนมานี้
แม่น้ำแม่กลองมีเรือหางยาวแว็นท์ คล้ายๆเด็กแว็นท์ขี่มอเตอร์ไซค์ซิ่งแบบนั้น
แต่เรือหางยาวแว็นท์นั้นใช้พาหนะตามชื่อ แล่นเร็ว เสียงดังกระหึ่มก้องไปทั่วคุ้งน้ำ
หนวกหูน่ารำคาญใจจนต้องเอามาบ่นเผยแพร่ให้ฟังโดยทั่วถึงกัน **
** กล้องดิจิต็อลที่ใช้บ่อยๆเสียเป็นรอบที่สอง
หลังจากเสียหนแรกเมื่อเก้าเดือนก่อน ส่งซ่อมที่ศูนย์
หลายวันผ่านไป เจ้าหน้าที่จากศูนย์ซ่อมกล้องโทรมาแจ้งค่าใช้จ่าย
เล่นเอาเซ็งไปเลย เพราะค่าซ่อมสามารถซื้อกล้องคอมแพ็คตัวเล็กๆได้ตัวนึงเลย
เอาเป็นว่ายังไงยังไม่ได้ถอยกล้องตัวใหม่ก็ต้องยอมซ่อมกล้องตัวนี้ไปก่อน
คิดซะว่ากระหน่ำใช้มันซะคุ้มขนาดนั้น มันก็ต้องมีพังกันบ้าง **
** ในระหว่างที่กล้องดิจิเจ๊ง เลยใช้กล้องฟิล์มถ่ายรูปไปพลาง
แม้จะต้องอดทนรอจนกว่าจะถ่ายหมดม้วน แล้วเอาไปล้างสแกนถึงได้เห็นภาพ
แต่เสน่ห์ของมันอยู่ตรงตอนได้ลุ้นว่า ได้รูปอะไรยังไง สวยไหม
หยิบกล้องสองสามตัวมาใช้ ท้ายสุดก็หันไปแลกล้อง Yashica FX-3 Super 2000
ที่วางไว้ในตู้เก็บของ แล้วหยิบจับมาปัดฝุ่น รา ฝ้า ซ่อมแซมมันเอง
ซ่อมแบบบ้านๆ ง่ายๆ เช็ดถูให้สะอาดดูดีกว่าตอนที่มันนอนนิ่งๆอยู่ในตู้
กล้องตัวนี้เราใช้เรียนสมัยปอตรี อายุยี่สิบปีได้แล้ว เอามาทดลองใช้อีกครั้ง
โชคดีที่มันยังใช้การได้อยู่ เลยได้กล้องเก่าเก็บหยิบออกมาเล่นอีกตัว **
** และแล้วหลานเตยก็ได้ ipad จากพ่อแม่สมใจ
หลังจากรบเร้าจะซื้อมาหลายเดือน
เราอาสาไปหาซื้อมาให้ ได้ลองเล่นด้วย มันก็เหมือนกับ ipod
แต่ใช้ง่าย และเห็นถนัดชัดเต็มตากว่ากันเยอะ เราอาสาลง apps ให้อีกเช่นกัน
นอกเหนือจากเกมแล้ว เราเองและพ่อแม่น้องเตย อยากให้ลง apps
เกี่ยวกับภาษาอังกฤษ เพราะหลานเตยอ่อนภาษาอังกฤษ
แถมสอบย้ายห้องไปเรียนอยู่ในห้องที่เก่งที่สุดของโรงเรียนได้
เลยต้องรีบเสริมจุดอ่อนให้อ่อนน้อยลง
ถ้าเรียนอ่อนอาจโดนย้ายกลับไปเรียนห้องเดิม
ตอนเย็นๆเลยต้องเรียนเพิ่มมากกว่าเด็กห้องอื่นๆ
(เป็นนโยบายของโรงเรียนที่จะให้ห้องนี้เรียนมากกว่าเด็กห้องอื่น)
เห็นแล้วเหนื่อยแทนเด็กยุคนี้ ที่ต้องเรียนและถูกบังคับให้เรียน
เรียนกันเยอะแยะมากมาย มากเกินวัยอันสนุกสนานร่าเริงของเด็กไปเยอะเลย
นึกถึงตอนเราเรียนสมัยเด็กๆ ไม่เห็นต้องเรียนกันมากขนาดนี้ **
** ตอนนี้เริ่มกลับมากินอาหารที่มีชูรสได้มากขึ้น
คงเพราะปริมาณการสะสมของชูรสในร่างกายไม่มากเหมือนตอนที่มันปะทุ
และมีทีท่ากลับมาเจริญอาหารอีกแล้ว ทำให้น้ำหนักอาจกลับขึ้นมาเท่าเดิม
(อุตส่าห์ทำให้น้ำหนักหายไปตั้งสามกิโล) ลุ้นกันต่อไป **
** ไปนั่งรถไฟเล่น นั่งจากแม่กลองไปบ้านแหลม ฟรีทั้งไปและกลับ
ชอบบรรยากาศและความรู้สึกระหว่างอยู่บนรถไฟ มันสนุก รื่นรมย์แม้จะอึกทึก
เวลาแค่เกือบสามชั่วโมงถ่ายรูปไปหกร้อยกว่ารูป
หลังจากนั้นกล้องก็เริ่มรวน เพราะทริปนี้หรือเปล่าหนอ
ที่ทำให้กล้องเราป่วยหนักจนต้องส่งเข้าโรงพยาบาลกล้อง **
** ไปขี่จักรยานเล่นแถวถนนหลังบ้าน
ระหว่างกำลังถ่ายรูปเรือตังเกอยู่
พลันสายตาเราก็เห็นตัวอะไรซักอย่าง ดำๆ เดินมาทางที่เรายืนอยู่
ซักพักก็รู้ว่ามันคือหมูป่า แต่ทำไมมันมาเดินอยู่แถวนี้
มันเดินตรงมาทางเรา เดินมาดมๆของกินที่เราซื้อมาจากตลาด
ดูท่าทางแล้วไม่น่ากลัว เชื่อง และยอมให้เราลูบหัวได้
มันเอาปากแทะถุงอาหาร แทะที่นั่งเหล็กของจักรยาน
เป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดหมูป่าขนาดนี้ และเป็นครั้งแรกที่ต้องพูดกับหมูป่า
พูดกับมันว่า อาหารที่มันกำลังไปดมพร้อมแทะอยู่นั้นกินไม่ได้
แน่นอนมันคงฟังเรารู้เรื่องหรอกนะ เราเลยหยิบขนมปังมาบิออกเป็นสองชิ้น โยนให้มันกิน
ตอนแรกมันไม่สนใจ ซักพักมันลองแทะๆดู สุดท้ายมันไม่กิน นึกในใจ ไอ้หมูป่าตัวนี้หนิ 555
สุดท้ายเลยเก็บขนมปังนั้นเอาไปเลี้ยงหมาที่วัดใกล้ๆ
พร้อมกับมองเจ้าหมูป่าไร้นามเดินจากไปอย่างไม่ใยดี
แม้จะเคืองมันเล็กๆที่ไม่ยอมกินขนมปัง แต่ก็ขำและฮากับพฤติกรรมของมัน
รวมทั้งขำฮาพฤติกรรมของตัวเองด้วย :-) **
** ได้ข่าวร้านโลโม่กราฟฟี่มาเปิดที่ชั้น4 สยามดิสคัฟเวอรี่ ได้ซักพัก
เพิ่งมีโอกาสได้มา ร้านน่าเดิน มีกล้องให้ดูหลายรุ่น มีมุมให้ถ่ายรูปได้หลายจุด
ทูตโลโม่กราฟฟี่หนึ่งเดียวในไทย คอยดูแลลูกค้า และตั้งใจบริการอย่างน่าชื่นชม
ท้ายสุดได้ฟิล์ม 120 ติดมาหนึ่งกล่อง ว่าจะเลิกใช้ฟิล์ม 120 แล้ว แต่ก็อดสอยมาไม่ได้ **
** ช่วงนี้เข้าหน้าฝน ฝนตกตอนเย็นๆตลอด
ไปตลาดทีไร ขากลับต้องติดฝน กลับไม่ได้
ที่ๆดีที่สุดในการนั่งพักรอฝนหยุด คือม้านั่งตรงสถานีรถไฟแม่กลอง
นักท่องเที่ยวเพียบ มาถ่ายรูปรถไฟกันสนุกสนาน
แถมมีร้านข้าวร้านก๋วยเตี๋ยวขาย มีกิจกรรมให้ทำระหว่างรอฝนหยุด **
** เคยรู้สึกรำคาญคนที่เดินในที่สาธารณะแต่ก้มหน้าก้มตา
มีสมาธิอยู่กับ สมาร์ทโฟน และไอโฟนกันไหม เราเป็นคนนึงที่รำคาญมาก
จะลงบันได จะขึ้นบันไดเลื่อน เดินอยู่บนฟุตบาธแคบๆ ก็จะเจอคนแบบนี้
เราไม่ได้แอนตี้เทคโนโลยี แต่ฝากดูเรื่องกาละเทศะในการใช้พื้นที่สาธารณะร่วมกับผู้อื่นด้วยเถอะ
บางคนเดินไม่สนใจอะไรทั้งนั้นจะเกะกะขวางทางยังไง ไม่รู้ตัว
เคยนึกเล่นๆว่าถ้าวันนึง อินเตอร์เน็ต คอมพิวเตอร์ มือถือ เฟซบุ๊คมันหายไป
หรือเจ๊งไปเฉยๆ และกู้กลับคืนมาไม่ได้ คนเหล่านี้จะใช้ชีวิตกันยังไงหนอ
(ที่แน่ๆเราคงอดอัพบล็อกในบล็อกแก็งค์นี้แหง๋ๆ 555555555) **
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
| Create Date : 08 กรกฎาคม 2555 |
| Last Update : 9 สิงหาคม 2555 2:47:36 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 1040 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
สมุทรสงคราม Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 63 คน [?]
|
///////////////////////////////////////////////
© ถ่านหินจำศีล
ผันตัวจากอาชีพอาร์ตไดเร็คเตอร์
มาเป็นนักเขียนและนักวาดภาพประกอบนิทาน
เมื่อราวๆเดือนมีนาคม 2545
ทำงานและใช้ชีวิตส่วนใหญ่ที่แม่กลอง
บล็อกแห่งนี้ถือกำเนิดเมื่อ 16 กุมภาพันธ์ 2550
มี 11 กรุ๊ปบล็อก รวมบล็อกได้ 354 บล็อก
มีอายุบล็อกนับถึง 16 ก.พ. 2557 ครบ 7 ปีแล้ว
-------------------------------------------------------
https://www.trytobeillustrator.bloggang.com
ได้รับการคุ้มครองจากกฎหมายลิขสิทธิ์ปี 2537
© ถ่านหินจำศีล
-------------------------------------------------------
|
|
|
|
|
|
|
|
|
