ยอดเขาที่ฉันใฝ่ฝันจะพิชิตไม่ใช่เอเวอร์เรสต์ คิริมานจาโรหรือแอนดีส แต่เป็นเพียงยอดเขาเล็กๆ ไร้อันดับด้านความสูงแต่ทรงคุณค่ายิ่งใหญ่ในใจของคนเชียงใหม่ และเป็นเหมือนความฝันอันสูงสุดของคนกรุงเทพฯอย่างฉัน ที่หวังจะฝากผีฝากไข้ไว้กับอ้อมอกของขุนเขาแสนงามในเมืองเหนือ

          บ้านฉันอยู่ห่างจากดอยสุเทพราว 2 ก.ม นับแต่มาอยู่ที่นี่ทัศนียภาพที่ฉันเฝ้ามองทุกเช้าค่ำ คือดอยสุเทพจากหน้าต่างห้องนอนและจากระเบียงบ้าน ผ่านร่มเงาของต้นมะม่วงและลำไยเก่าแก่ ในคืนอากาศแจ่มใส แสงไฟจากพระธาตุบนดอยจะฉายฉานอาบฟ้าเป็นสีชมพูเจิดจ้าลามไปถึงก้อนเมฆใกล้ๆ จนสว่างเหมือนเปลวไฟสีทองกองใหญ่ที่ลุกโชนอยู่ในความมืด ในวันที่ฟ้าฉ่ำฝนกลุ่มไอน้ำสีเทาจะห่มยอดดอยให้ดูเลือนรางเร้นลับ อยู่ท่ามกลางมวลอากาศสีขาวมัวมนชวนค้นหา ฉันหลงรักสีเขียวของดอยที่แปลกตาทุกครั้งที่มอง สีเขียวนับเฉดไม่ถ้วนที่แปรความเข้มจางไปตามแสงแดดที่ตกต้อง เงาของเมฆที่ทาบทาสีน้ำเงินเข้มลงบนเฉดสีเขียว เหมือนภาพเขียนของชีวิตแห่งความแปรผันอันเป็นนิรันดร์ สอนใจให้รู้ว่าความงามที่แท้ดำรงอยู่ในความไม่แน่นอนนี้เอง

          วันแรกที่ฉันไปรับเจ้าลายมาอยู่บ้าน คนที่ร้านจักรยานบอกฉันว่าเนินเขาแรกที่มือใหม่อย่างฉันพึงพิชิตให้ได้คือเส้นทางชันน้อยๆพองามแต่ยาวไกลพอจะข่มขวัญมือใหม่สนิทให้หมดใจ ซึ่งนำไปสู่อนุสาวรีย์ครูบาศรีวิชัย อริยสงฆ์ผู้บุกเบิกหนทางสู่พระธาตุดอยสุเทพ

                “เขาเรียกเนินวัดใจ” ลูกค้าขาแรงคนนึงในร้านบอก

                “ผ่านที่นี่ให้ได้ก่อน แล้วค่อยคิดเรื่องปาย”

                “ค่ะ” ฉันรับคำ รู้สึกตัวลีบเล็กเหลือสองนิ้ว ไม่น่าไปบอกเขาเลยว่าที่ซื้อจักรยานเพราะอยากขี่ไปปาย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ช่างไม่เจียมกะลาหัวเอาเสียเลย

          เจ้าลายเป็นจักรยานเสือภูเขาสีขาวดำยี่ห้อ “ถึก” (ฝรั่งเรียก TREK) 27 เกียร์ นอกจากเรื่องนี้แล้วฉันรู้จักเจ้าลายเพียงน้อยนิด และก็ไม่ได้คิดที่จะค้นหาเพราะเจ้าลายคือ “รักแรกพบ” ที่แม้จะไม่มีการสบสายตา ฉันก็รู้ทันทีว่าจักรยานหน้าตาละม้ายม้าลายคันนี้ล่ะที่จะต้องกลับบ้านไปอยู่กับฉัน ทั้งในยามทุกข์และยามสุข ยามแข็งแรงและป่วยไข้ และจะไม่มีวันจากกันจนกว่าความตายจะมาพราก

          ฉันเฝ้ารอเจ้าลายไซส์ 13 ที่เหมาะกับความสูงประมาณเด็กป.สามของตัวเองอยู่นานหลายอาทิตย์ ระหว่างนั้นฉันก็ไปเข้าคอร์สเจ้าสาวหรือที่คนแถวยิมเรียกว่า “คลาสสปินนิงก์” หวังจะฝึกตัวเองให้เป็นขาแรงพอที่จะพาเจ้าลายไปฮันนีมูนที่ไหนต่อไหน แต่แค่ครั้งแรกฉันก็แทบถอดใจ คนอื่นเขายืนปั่นกันได้ยังไงน่ะ ไม่ปวดขากันบ้างหรือพี่น้อง ตลอดเวลาเกือบหนึ่งช.ม ฉันปั่นโดยนั่งบ้างยืนบ้าง เหนื่อยหอบจนหมดอาลัยและปวดขาอย่างหนักจนแทบต้องคลานกลับบ้าน

          ถึงเจ้าลายจะไม่เคยออกปากว่า “เป็นเมียพี่ต้องอดทน” แต่ฉันก็อดทนอยู่อย่างนั้นในสภาพที่ไม่ค่อยมีวิวัฒนาการนัก จนนึกข้องใจว่าชีวิตนี้ตัวเองจะเป็นขาแรงกับเขาได้บ้างไหม แล้ววันหนึ่งก็มีฝรั่งล่ำบึ้กหนึ่งนายเดินระทวยเข้ามาในห้องสปินนิงก์แบบหมดสภาพ เหงื่อโทรมกาย

                “ไปทำอะไรมาคะ” ฉันเจ๋อ

                “ไปขึ้นดอยสุเทพมา”

                “ชิพหาย” อันนี้แค่อุทานในใจ แต่ที่ถามออกไปคือ “นานมั้ยคะ”

                “ไปกลับก็สามช.ม”

                พี่ฝรั่งกัดฟันตอบ ฉันฟังแล้วหัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มแว่วเสียงพระสวดบังสุกุลให้ความฝันที่ยังไม่มีโอกาสได้เกิดของฉันไปดี

                “ถ้าขึ้นดอยสุเทพได้จะไปดอยไหนก็ได้หมด” ฉันนึกถึงคำพูดของโค้ชม้าลายเฉพาะกิจแล้วยิ่งใจฝ่อ นาทีนี้การขี่จักรยานขึ้นเขาฟังดูราวการวิ่งตัวเปล่าเข้าไปผจญเพลิง ไม่ก็โรยตัวจากยอดตึกฝ่าลำแสงอินฟราเรดห้าพันลำและเซ็นเซอร์ตรวจจับความร้อนเข้าไปขโมยโคตรเพชรสีชมพูในห้องนิรภัย แล้วพวกซุ่มซ่ามขาอ่อนอย่างฉันจะไหวมั้ยคะพี่ขา...ฉันตั้งคำถามในใจอย่างสิ้นหวัง

                (ยังมีต่อ)

Free TextEditor

Create Date : 06 กุมภาพันธ์ 2552
Last Update : 6 กุมภาพันธ์ 2552 19:47:07 น.		2 comments
Counter : 1192 Pageviews.
Share Tweet